Planet Of Zeus:«Aν έμαθες το rock μέσω των Planet έχεις χάσει πολλές τάξεις»

Το συγκρότημα τοποθετείται για την εγχώρια σκηνή, τις συμπεριφορές του μουσικού χώρου και για τα μουσικά site

Από την Αθανασία Χρυσανθοπούλου, 25/10/2019 @ 14:54

Αφού στο πρώτο μέρος της συνέντευξης αναλύθηκε κάθε πτυχή του "Faith In Physics" η συζήτηση με τα μέλη του συγκροτήματος συνεχίστηκε. Σ’ αυτό το μέρος αναλύουν τις προβληματικές που εντοπίζουν στα εγχώρια συγκροτήματα, τη συνεργασία τους με την Heavy Psych Sounds και την τοποθέτηση τους σχετικά με τα site που ασχολούνται με τη μουσική και τους συντάκτες που γράφουν σ’ αυτά. Η επίσημη παρουσίαση του νέου δίσκου θα γίνει στις 20 και 21 Δεκεμβρίου στο Fuzz Club.

Είστε ένα συγκρότημα που αλληλοεπιδρά πολύ έντονα με τον κοινό του; Αυτό λειτουργεί κάποιες φορές σαν πίεση, ότι δηλαδή πρέπει να γίνεστε συνέχεια καλύτεροι για να κρατήσετε το ενδιαφέρον του κόσμου;

Στέλιος: Αυτή η πίεση υπάρχει εν γένει σε εμάς. Δεν μπορούμε να βγάζουμε ίδια πράγματα. Αυτό μπορεί να μην μας βγει και σε καλό. Μπορεί να βγάζαμε τέσσερις ίδιους δίσκους και να ήμασταν γαμάτοι. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Ποιο είναι το κίνητρο για να δημιουργείτε συνεχώς; Δεν υπάρχουν στιγμές παύσης στην έμπνευσή σας;

Γιάννης: Υπάρχουν αυτές οι στιγμές και είναι και πολύ λογικό να υπάρχουν. Δεν ανοίγεις ένα ντουλάπι και κατεβαίνει η έμπνευση. Μπορεί να κάθομαι με τις ώρες να παίζω μπάσο ή κιθάρα ή να ακούω μουσική για να επηρεαστώ αλλά το κεφάλι μου να είναι κενό και να απασχολείται με άλλα πράγματα. Ευτυχώς, διατηρούμε τις ισορροπίες γιατί για παράδειγμα μπορεί εκείνη την περίοδο ο Στέλιος να είναι σε μια πολύ δημιουργική φάση.

Στέλιος: Επίσης, αυτό αλλάζει και ανάλογα με τον δίσκο. Η συμμετοχή κάθε μέλους στους δίσκους είναι διαφορετική, ανάλογα με την περίοδο και την έμπνευση μας.

Σεραφείμ: Πάντως προς το παρόν και η ζωή μας σαν άτομα δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους. Κάθε φορά μετά την κυκλοφορία ενός δίσκου περνάει μια περίοδος που δεν υπάρχει η παραμικρή ορμή να αγγίξεις όργανο και να σκεφτείς επόμενο δίσκο ή οτιδήποτε. Όσο μεγαλώνουμε υπάρχει ένα μεγαλύτερο άγχος. Αλλά καλώς ή κακώς οι ζωές μας είναι δομημένες έτσι που δεν μας αφήνουν σε ηρεμία. Υπάρχει σοβαρή τρέχουσα ανησυχία, είτε προσωπική είτε καλλιτεχνική. Οπότε αυτό μας κρατάει ακόμη.

Τί μουσικές ακούγατε όταν φτιάχνατε το "Faith In Physics";

Στέλιος: Εγώ ήμουν πολύ μακριά απ’ αυτό που παίζουμε και δεν ξέρω αλλά ενδόμυχα δεν ήθελα να ακούσω κάτι και να επηρεαστώ. Έτσι, ήμουν στη φάση που άκουγα μουσική με την οποία περνάω καλά.

Γιάννης: Πιστεύω κανείς μας δεν άκουγε παρόμοια μουσική. Ο Μπάμπης θα σου έλεγε πως έχει λιώσει hip-hop.

Σεραφείμ: Προφανώς και θα ακούγαμε κάτι καινούργιο που έβγαινε αλλά συνήθως η ώρα περνούσε με μουσικές πολύ άσχετες με τον ήχο μας. Υπάρχουν αυτά τα στοιχεία μέσα στους Planet. Δηλαδή, εγώ μπορώ να σου πω ότι τα «ντραμιστικά» όταν ακούω τους Planet ακούω ότι παίζω μόνο punk αλλά ένας ακροατής θα πει πως αυτό είναι heavy rock, γιατί είναι τόσα τα μπαχάρια που βγαίνει ένας αχταρμάς.

Λειτουργείτε δημοκρατικά σαν μπάντα ή υπάρχει ένας που είναι υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων;

Στέλιος: Υπάρχουν θέματα που κάποιοι τα ξέρουν καλύτερα και το ξέρουμε όλοι αυτό όποτε υπάρχει εμπιστοσύνη. Αλλά τις περισσότερες φορές είμαστε ακραίοι και συζητάμε πολλές ώρες ακόμη και για το πιο μικρό ζήτημα. Όλα περνούν από μια συζήτηση.

Λείπει πολύ η μπάντα που θα πει «θα νοικιάσω ένα βαν, θα βάλω μέσα τον εξοπλισμό μου και θα πάω να παίξω π.χ. Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, οπουδήποτε»

Ποια είναι η γνώμη σας για την εγχώρια σκηνή; Συγκροτήματα δημιουργούνται συχνά και τα περισσότερα κάνουν δυναμική αρχή αλλά δεν μένουν στο μυαλό των ακροατών; Τι πιστεύετε ότι λείπει; Λείπει η έμπνευση, η δουλειά, το ταλέντο;

Σεραφείμ: Καμιά φορά είναι απλά νωρίς.

Γιάννης: Επίσης, για πολλές από τις μπάντες λείπει η δυνατότητα ή η διάθεση για φυσική παρουσία σε live. Και η θυσία. Λείπει πολύ, αλλά αρχίζει και φτιάχνει με τον καιρό, η μπάντα που θα πει «θα νοικιάσω ένα βαν, θα βάλω μέσα τον εξοπλισμό μου και θα πάω να παίξω π.χ. Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, οπουδήποτε».

Σεραφείμ: (απευθυνόμενος σε Γιάννη) Εγώ νόμιζα πως εννοούσες πως και οι ίδιες οι μπάντες δεν έχουν παρουσία ως ακροατές στα live. Εγώ θα το έλεγα και αυτό.

Γιάννης: Αυτό παίζει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με μπάντες και live.

Σεραφείμ: Ακόμη και αν δεν το συνδέσουμε με τη διασκέδαση, είναι σαν να δουλεύεις στην ασφάλεια δικτύων που αλλάζουν στιγμιαία τα πράγματα και εσύ να μην πηγαίνεις στα συνέδρια με τους καινούργιους χάκερς.

Γιάννης: Επιπλέον, διακρίνω ένα κύριο πρόβλημα στις καινούργιες μπάντες. Για παράδειγμα δεν θα πάνε για live στη Θεσσαλονίκη χωρίς να τους πληρώσουν, κάτι που εμείς το έχουμε κάνει πολλάκις. Ειδικά στα πρώτα μας χρόνια παίζαμε και γυρνάγαμε με τις τσέπες άδειες. Ναι μεν είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά γιατί στο εξωτερικό δεν υπάρχει μπάντα που να μην πληρώνεται, αλλά στην Ελλάδα λειτουργούν αλλιώς τα πράγματα θέλοντας και μη.

Εσείς συμφωνείτε να το υποστούν αυτό; Να παίζουν οι μπάντες και χωρίς να πληρώνονται;

Γιάννης: Εγώ προσωπικά λέω ναι γιατί κάπως έτσι ξεκινάς.

Στέλιος: Εγώ θα έλεγα ότι θα προτιμούσα χίλιες φορές σ’ έναν κόσμο που ο κάθε promoter/μαγαζάτορας θα νιώθει υποχρεωμένος να πληρώσει το συγκρότημα που παίζει μουσική.

Γιάννης: Σίγουρα, αυτό είναι το ιδανικό.

Στέλιος: Μάλιστα, εμείς έχουμε παλέψει γι’ αυτό το ζήτημα πάρα πολλές φορές και όχι μόνο για να πληρωθούμε εμείς οι ίδιοι αλλά για να πληρωθεί το support μας. Πρέπει να πληρώνονται όλα τα άτομα που θα οργανώσουν το live. Αν έχουν ηχολήπτη, ο ηχολήπτης πρέπει να πληρωθεί ή μπορεί να έχουν φωτιστή που επίσης πρέπει να πληρωθεί για τη δουλεία του. Ακόμη, η μπάντα που θα παίξει σ’ ένα live μπορεί να νοικιάζει πέντε μήνες προβάδικο. Αν το δούμε λοιπόν από τη σκοπιά μιας επιχείρησης αυτά είναι έσοδα - έξοδα. Βέβαια το πρόβλημα ξεκινάει πιο πριν, πες ότι ο άλλος πληρώνεται 300 ευρώ μαύρα και γίνεται ένα βραχυκύκλωμα κατά τη διάρκεια του live, εκεί τι θα γίνει; Οπότε το πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο στη μουσική αλλά γενικά στην αγορά εργασίας. Πάντως στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι σαν να μου λες ότι εγώ θέλω να γίνω γιατρός αλλά μην πάω να κάνω άσκηση. Θα πας και θα κάνεις! Μακάρι να ήταν αλλιώς, να μην υπήρχε internship γενικά στην εργασία. Αλλά υπάρχει και αν δεν το κάνουν δεν θα δουλέψουν μετά. Αντίστοιχα, αν βγεις να παίξεις live με ή χωρίς λεφτά, να τα διεκδικήσεις φυσικά, εγώ είμαι μαζί σου να τα διεκδικήσεις. Αν ο άλλος δεν στα δίνει και εσύ βλέπεις ότι αυτό το live είναι μια καλή ευκαιρία για σένα πες γάμα το θα πάω έτσι τσάμπα.

Το να βρεθείς να παίξεις τζάμπα σε 1000 άτομα γιατί δεν είναι μέρος του διαφημιστικού budget

Σεραφείμ: Εγώ δεν συμφωνώ ακριβώς σε αυτό. Έχω πρόβλημα με το να κάνουν οι μπάντες μάγκες τους μαγαζάτορες. Το να πάω εγώ με μια μικρή μου μπάντα και να ανοίξω τους τάδε π.χ. στη Θεσσαλονίκη που έχουν φτιαγμένο ένα πυρήνα προφανώς και είναι στην καλή διάθεση είτε του μαγαζάτορα είτε της μπάντας για την οποία θα παίξεις support. Από την άλλη αν το θέμα της μουσικής το βγάζαμε απ’ αυτό, ότι παρέχεις έργο, αν αυτό ενταχθεί στα πλαίσια ας πούμε μιας εταιρείας που έχει ένα διαφημιστικό budget, θεωρητικά είναι πεταμένα λεφτά. Το να βρεθείς να παίξεις τζάμπα σε 1000 άτομα γιατί δεν είναι μέρος του διαφημιστικού budget;

Στέλιος: Αυτό λέω, ότι είναι θέμα της στιγμής όταν είπα ένα καλό live αυτό εννοούσα. Είναι κάποια live που τα έχουμε κάνει και εμείς και πολλές μπάντες που εκείνη την ώρα τα ζυγίσαμε είπαμε δεν μας πληρώνει αλλά δεν θα ξαναβρεθώ εκεί με τόσο κόσμο. 
Είναι τέτοια η φύση του επαγγέλματος. Εσείς βιοπορίζεστε μόνο από τη μουσική;

Σεραφείμ: Σε καμία περίπτωση όλοι.

Στέλιος: Εγώ και ο Σεραφείμ ζούμε απ’ αυτό αλλά παίζοντας και αλλού. Γενικώς όχι.

Οι μπάντες σήμερα προτιμούν να παίξουν δύο live το χρόνο όπου θα είναι headliners στο δικό τους show και βάζουν και ένα φιλαράκι να παίζει για το support παρά να γίνονται live μια φορά το μήνα για παράδειγμα με πέντε μπάντες με τους headliners κάθε φορά να εναλλάσσονται

Ήθελα να μου εξηγήσετε λίγο τι σημαίνει επαγγελματίας μουσικός.

Στέλιος: Η έννοια του επαγγελματία μουσικού έγκειται στον τρόπο που το αντιμετωπίζεις όχι αν ζεις απ’ αυτό. Μπορεί να είμαι αποτυχημένος επαγγελματίας μουσικός και να μην βγάζω όσα θέλω αλλά ότι κάνω το κάνω επαγγελματικά.

Σεραφείμ: Πάντως, άλλο ένα πρόβλημα που εντοπίζω στις νέες μπάντες γιατί μόνο το ταλέντο δεν είναι το πρόβλημα, το επίπεδο είναι πολύ πιο υψηλό με τις εποχές που ξεκινήσαμε.

Στέλιος: Και σε σχέση με το τι γίνεται στην Ευρώπη.

Σεραφείμ: Υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα γιατί στην εποχή που ζούμε προμοτάρεται το άτομο και το «εγώ». Όλες οι μπάντες στην Ελλάδα δρουν μόνες τους τελείως. Θεωρούν πως είναι αυτές και κανείς άλλος και στο επίπεδο που είπα της έμπνευσης ή της κλεψιάς από άλλους, το να πας στο live και να δω δύο πράγματα γιατί καλό είναι να θαυμάζω π.χ. τους Mastodon αλλά καλώς ή κακώς δεν τους βλέπω κάθε μέρα για να δω ας πούμε ότι ο drummer τους με παρότρυνε να διορθωθώ. Τη δικιά μας εποχή, δεν το ρομαντικοποιώ σε καμία περίπτωση, οι μπάντες δεν είχαν τη λογική του headliner που έχουν τώρα μικρότερες μπάντες. Δηλαδή προτιμούν να παίξουν δύο live το χρόνο όπου θα είναι headliners στο δικό τους show και βάζουν και ένα φιλαράκι να παίζει για το support παρά να γίνονται live μια φορά το μήνα για παράδειγμα με πέντε μπάντες με τους headliners κάθε φορά να εναλλάσσονται. Βέβαια παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο που στα πανεπιστήμια επικρατεί πλέον μια άθλια κατάσταση σε επίπεδο αισθητικής, γεμίζει ο Αργυρός και τα live στα πανεπιστήμια έχουν σταματήσει.

Στέλιος: Χαμός, μπορούσες να κάνεις tour στην Ελλάδα και να έχεις παίξει μόνο σε πανεπιστήμια.

Σεραφείμ: Επίσης, τα live στα πανεπιστήμια και κόσμο θα σου φέρουν και πολύ ωραίες αναμνήσεις που δεν χρειάζεται να πληρώνεις λογαριασμούς ή οτιδήποτε και μαθαίνεις την ίδια σου την τέχνη χωρίς ιδιαίτερο κόστος και χωρίς τον φόβο της έκθεσης. Γιατί αν ανοίξεις τους Planet, τους 1000mods και τέτοια και δεν είσαι 130% όχι δέκα άτομα δεν θα κερδίσεις αλλά ούτε έναν. Αυτό πως θα το πετύχεις; Δεν ξυπνάς μια μέρα και είσαι η μεγαλύτερη σε δημοτικότητα μπάντα. Όλα τα πράγματα θέλουν τριβή. Οπότε εγώ αν πρότεινα κάτι αυτό θα ήταν να μην είστε όλοι την ώρα η μπάντα μου στο Six Dogs με τα 50-60 άτομα μου να παίξω το live μου. Πείτε ρε μαλάκες, εμείς, αυτοί και οι άλλοι στο τάδε μέρος πάμε να παίξουμε και την επόμενη εβδομάδα οι άλλοι.

Γιάννης: Αυτό ακριβώς που λες πριν 15 χρόνια επί εποχές Spinalonga Records που κάθε Πέμπτη όλη τη σεζόν για δύο με τρία χρόνια σερί παίζανε συνέχεια μπάντες και μάλιστα κάποιες έπαιζαν και δύο φορές το μήνα. Τη μία παίζανε headliners και την άλλη εβδομάδα πρώτοι. Δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση του είμαστε πολύ καλύτεροι άρα θα παίξουμε τελευταίοι.

Σεραφείμ: Υπάρχει τώρα και αυτό το «έχω δίσκο». Τότε δεν είχε κανείς δίσκο.

Γιάννης: Τότε τις μπάντες τις ένοιαζε να πάνε να παίξουν live ώστε να γνωρίσουν κι άλλες μπάντες γιατί δεν υπήρχε facebook. Γίνονταν όλα από κοντά, δεν υπήρχαν καν δίσκοι από τις μπάντες που έπαιζαν, μόνο κάτι demo. Υπήρχε η ανάγκη των συγκροτημάτων να αλληλοεπιδράσουν μεταξύ τους αλλά και με το κοινό. Αυτοί που θα είχαν έρθει π.χ. για τους The Dive να άκουγαν εμάς και μετά να ερχόντουσαν στα live μας. Έτσι έγινε μια ανταλλαγή πληθυσμού με έναν πολύ όμορφο και υγιή τρόπο.

Σεραφείμ: Μα έτσι φτιάχτηκε όλο αυτό, το να πηγαίνεις σε οποιοδήποτε live της Αθήνας και να έχει 200 άτομα σε ελληνική μπάντα. 
Όμως είναι εύκολο να γίνει και σήμερα αυτό όταν πολλά συγκροτήματα μένουν στα αζήτητα όταν δεν έχουν manager, δεν έχουν δώσει λεφτά ή δεν έχουν κάποιο γνωστό να τους προωθήσει;

Γιάννης: Αυτός είναι ο λάθος τρόπος.

Στέλιος: Εμείς manager δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ. Του Βασίλη του λέμε εμείς ότι είναι ο manager μας αλλά δεν το δέχεται. (γέλια) Είναι ο tour manager αλλά manager με την έννοια κάντε αυτό θα σας συμφέρει ή σας έκλεισα εκείνο το live δεν παίζουν. Όλα τα έχουμε κάνει σηκώνοντας τηλέφωνα, στέλνοντας e-mail. Ο Γιάννης και ο Βασίλης για το πρώτο μας tour και για 15 live παίζει να είχαν στείλει 700 mail.

Γιάννης: Θέλει κινητοποίηση το πράγμα. Πλέον όλες οι μπάντες να θα βγάλουν μια αφίσα για το internet, να τρέξει εκεί. Δεν έχω δει μπάντες να βγαίνουν έξω στο δρόμο με κολλητική ταινία να αφισοκολλήσουν. Εμείς το κάναμε αυτό μέχρι το 2011-12, βγαίναμε με πάκο στο χέρι Σάββατο πρωί και κολλάγαμε αφίσες εμείς οι ίδιοι σε όλη την Αθήνα.

Στέλιος: Πήγαινε στα μπαρ και άφησε flyers. Ξέρεις πως γίνεται, κάντο!

Σεραφείμ: Ας πούμε τώρα γιατί δεν μαζεύονται δέκα μπάντες, π.χ. Bazooka, Chickn, Whereswilder, Deaf Radio, SadhuS "The Smoking Community", Breathe After Coma να κάνουν μια συλλογή;
Ετερόκλητοι ήχοι

Σεραφείμ: Καμία σχέση ναι. Έτσι ήταν και οι δικές μας συλλογές. Ένα κομμάτι ο καθένας σε μια συλλογή που να την πουλάνε όλοι στα live τους και κάποιος τελικά που πάει να δει π.χ. τους Breath After Coma να καταλήξει να ακούει Sadhus στο αμάξι του και να πει όπα και αυτοί ωραίοι, ας πάω στο live τους.

Γιάννης: Παλιά έτσι γινόταν. Τρεις συλλογές, οι δύο μονές και η τρίτη ήταν διπλό cd με τραγούδια από τελείως διαφορετικά συγκροτήματα. Από reggae μέχρι sludge. Το μόνο που μας συνέδεε ήταν ότι παίζαμε μουσική.

Στέλιος: Και τότε για να γίνει μια συλλογή ήταν πολύ πιο δύσκολο γιατί έπρεπε όντως να κοπεί σε cd.

Γιάννης: Είχε δοθεί παλιά ένα ραντεβού παλιά σε μια καφετέρια στον Υμηττό που μαζευτήκαμε τα συγκροτήματα, μιλήσαμε και έτσι πήγε παρακάτω το θέμα.

Στέλιος: Και αυτού του είδους το «στήσιμο» ήταν ο τρόπος με τον οποίο φτιάχτηκαν οι σκηνές στα διάφορα μέρη. Οι άνθρωποι ήταν φίλοι και ας ήταν οι Alice in Chains και οι Soundgarden. Ενώ σήμερα λοιπόν η μουσική που παίζουμε είναι underground και είναι σαν φύση underground όσο κόσμο και να μαζεύει είναι η αισθητική της τέτοια λειτουργούμε με mainstream όρους σ’ ένα underground σκηνικό στο οποίο η ενότητα και η παρέα είναι πολύ σημαντικές έννοιες. Εμείς προλάβαμε την εποχή που θα ερχόταν ο άλλος να σου πει ψιλομέτριοι ήσασταν αλλά φέρε ένα cd γιατί γαμώ που το κάνετε και θα στηρίξω τη φάση σας.

Μένουν κάποιοι σε αυταπάτες παρόμοιες με πράγματα που πίστευε η δική μας γενιά, ότι μια μέρα θα με ανακαλύψει κάποιος και γίναμε κάτι που δεν έχει συμβεί σχεδόν ποτέ

Άρα λέτε πως πρέπει να ξεφύγουμε από εγωκεντρικές αντιλήψεις.

Σεραφείμ: Συνολικά σαν κοινωνία θα έπρεπε να το κάνουμε. Είναι κρίμα που την στιγμή δημιουργήθηκε αυτή η ευκαιρία που έχουν όλες οι σημερινές μπάντες με το internet και χωρίς δισκογραφική μπορεί ο δίσκος τους να εισαχθεί σε όλες τις πλατφόρμες χάθηκε ένας τρόπος που λειτουργούσε την ίδια στιγμή. Αν είχαν γίνει και τα δύο παράλληλα και εκμεταλλεύονταν το γεγονός πως βγάζουν έναν δίσκο και το δημοσιεύει π.χ. ο Stoned Meadow Of Doom στην άλλη άκρη του κόσμου και αγοράζουν βινύλια από το bandcamp τύποι από το Σάο Πάολο, αν συνοδευόταν αυτό ταυτόχρονα με μια diy λογική που είχε παλιότερα η σκηνή, με πολύ χειρότερες μπάντες απ’ ότι υπάρχουν τώρα συμπεριλαμβανομένων και ημών, θα λειτουργούσε καλύτερα η σκηνή. Μένουν κάποιοι σε αυταπάτες παρόμοιες με πράγματα που πίστευε η δική μας γενιά, ότι μια μέρα θα με ανακαλύψει κάποιος και γίναμε κάτι που δεν έχει συμβεί σχεδόν ποτέ.

Τα προβλήματα σου σίγουρα δεν λύθηκαν επειδή οι Nightstalker έπαιξαν καλά το προηγούμενο βράδυ

Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μια πιο μαζική προσέλευση στις συναυλίες και φαίνεται πως ο κόσμος έχει την ανάγκη να βρει τρόπους και μέρη να εκτονωθεί δηλώνοντας κατά κάποιο τρόπο την αντίδρασή του στη βάρβαρη καθημερινότητα κάτι το οποίο δεν κάνει και σε άλλες πτυχές της ζωής του όπως παλιότερα που μπορούσε πιο εύκολα κάποιος να βγει να αντιδράσει κάποιος για τα δικαιώματά του στο δρόμο; Εσείς θα δίνατε μια συμβουλή σ’ αυτό τον κόσμο;

Στέλιος: Δεν είμαστε ελιτιστές οπότε δεν θέλουμε να επιλέξουμε το κοινό μας. Είναι και σάπιο σαν ιδέα ένας καλλιτέχνης να έχει άποψη για το κοινό του. Σίγουρα δεν φτάνει η αντίδραση μέσω των συναυλιών, αλλά τουλάχιστον είναι υγιέστερο από το πηγαίνεις στα γήπεδα και να πλακώνεσαι. Αλλά αν αυτό σε έχει καλύψει και τη Δευτέρα ξυπνήσεις χαλαρός πιθανότητα όλο αυτό είναι ψευδαίσθηση, τα προβλήματα σου ήταν άλλα και σίγουρα δεν λύθηκαν επειδή οι Nightstalker έπαιξαν καλά το προηγούμενο βράδυ.

Σεραφείμ: Θα ήταν ωραίο οι συναυλίες να αποτελέσουν μια αφετηρία με την έννοια να συνδυάζεται και με άλλα πράγματα στη ζωή σε επίπεδο επιλογών. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, την επόμενη φορά που θα πας σ’ ένα πάρτυ πήγαινε πέντε μπύρες εσύ. Αυτό σε επίπεδο πολιτικής μπορεί να αλλάξει πολύ σοβαρά προβλήματα στον κόσμο. Αντίστοιχα, γίνεται μια δωρεάν συναυλία από πέντε μπάντες και έχουν την μπύρα τρία ευρώ, μην πάρεις μπύρα από το περίπτερο πήγαινε και στήριξε για να μην γκρινιάζεις μετά ότι έγινε όλη η πόλη μαύρη, και δεν έχεις μουσική ή ταινίες ή κατ’ επέκταση γιατί βγήκε ο Τραμπ. Και αν ο ίδιος ζητάς μπάτσους από το κεφάλι σου μπάτσους θα παίρνεις στη ζωή. Γιατί οι μπάτσοι, η καταστολή, ο στρατός, η πειθαρχία γενικά θα ήταν παντελώς περιττά αν ο άνθρωπος λειτουργούσε σε ομάδες πριν μπουν τα συμφέροντα. Εν ολίγοις θα ήθελα όλο αυτό το πράγμα που συνδέεται με τη μουσική, για να μην βάλω μεγάλους στόχους, να συνοδευτεί με το ότι 1500 άνθρωποι που βρίσκονται σε μια συναυλία να έχουν μια στοιχειώδη ευγένεια από εδώ και πέρα. Να τους σταματήσει στο δρόμο που είμαι π.χ. τρελός και πρεζάκι για την κοινωνία και να μην κάνουν πως δεν υπάρχει. Στ’ αρχίδια μου και οι μουσικές και αν η Ελλάδα γίνει το νέο Seattle. Υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα.

Είναι πολύ γόνιμη η κουβέντα που γίνεται, αλλά ας επανέρθουμε στα μουσικά.

Στέλιος: Μπλιαχ (γέλια)

Τί να περιμένουμε από το live παρουσίασης του δίσκου;

Στέλιος: Θα παίξουμε και τα καινούργια τραγούδια.

Το merch θα ανανεωθεί;

Σεραφείμ: Ε ναι, κορόιδα είμαστε;

Το γεγονός ότι φτιάξαμε τη δική μας εταιρεία μας έδωσε μια ανεξαρτησία και μια ικανότητα να κατανοούμε πότε κάποιος μας παραμυθιάζει και πότε όχι

Το "Faith In Physics" κυκλοφόρησε μέσω της Heavy Psych Sounds και όχι από τη δική σας εταιρεία; Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;

Γιάννης: Δεν άρεσε στο Σεραφείμ που είναι η εταιρεία στο όνομά του και έτσι απευθυνθήκαμε αλλού. (γέλια)

Σεραφείμ: Ναι μου το έστειλαν και είπα μάγκες εγώ αυτό δεν το βγάζω. (γέλια) Όχι μωρέ σοβαρά τώρα είχα φάει κάτι λεφτά από τα παιδιά.. (γέλια)

Στέλιος: Πρόεκυψε η αλήθεια γιατί από την πλευρά της εταιρείας υπήρξε άμεσο ενδιαφέρον πριν ακόμη ξεκινήσουμε να γράφουμε.

Σεραφείμ: Ήταν μια έντιμη συμφωνία που ανέβαζε ένα σκαλί την μπάντα γιατί φυσικά και δεν είχαμε τη δυνατότητα για τέτοιου είδους διανομή, δηλαδή να βρεθεί το cd και το βινύλιο μας σε όλες τις μεριές του κόσμου. Και σε ότι έχει να κάνει με τη συμφωνία έπαιρνε δουλειά από πάνω μας χωρίς να μας τρώει χρόνο από τη ζωή μας. Οπότε ήταν κάτι που έπρεπε να δοκιμάσουμε. Το γεγονός ότι φτιάξαμε τη δική μας εταιρεία μας έδωσε μια ανεξαρτησία και μια ικανότητα να κατανοούμε πότε κάποιος μας παραμυθιάζει και πότε όχι, γιατί τα έχεις δει τα νούμερα μπροστά σου. Έτσι αν ο άλλος σου προτείνει κάτι έντιμο είσαι πολύ πιο εύκολα σε θέση να αφήσεις αυτή την ευθύνη από πάνω σου γιατί ξέρεις πως έχει γίνει ένας δίσκος.

Ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζετε στο συγκρότημά σας από τον πρώτο δίσκο μέχρι σήμερα;

Στέλιος: Σίγουρα υπάρχει ένα know how.

Γιάννης: Σε όλα τα επίπεδα, είτε είναι οι πρόβες ή ηχογράφηση, τα live και τα tour, όπως όταν μεγαλώνει ένας άνθρωπος και αποκτάει κάποιες εμπειρίες και ξέρεις να χειριστείς καλύτερα καταστάσεις που παλιότερα δεν ήξερες.

Οι άνθρωποι που πήγαιναν στις Τρύπες δεν ήταν οι ίδιοι μ’ αυτούς που θα πήγαιναν στους Last Drive

Ποια η γνώμη σας για το εγχώριο κοινό;

Στέλιος: Το εγχώριο κοινό είναι ένα μίγμα ανθρώπων που ούτως ή άλλως αυτό θα έκαναν στη ζωή τους δηλαδή η μουσική τους παιδεία θα τους έφερνε εδώ και ένας άλλος κόσμος που έχει μπουχτίσει, ας πούμε από την pop μουσική που παλιότερα ήταν Beatles και τώρα απευθύνεται σε δωδεκάχρονα, και ψάχνει εναλλακτικές. Είναι ένα κοινό που ακόμη πλάθεται και σ’ ένα φεστιβαλ όπως το Los Almiros ή το Street Mode οι ίδιοι άνθρωποι που θα ξέρουν όλους τους στίχους του ΛΕΞ θα ακούσουν μετά Nightstalker με την ίδια πώρωση.

Σεραφείμ: Το κοινό το δικό μας, των 1000mods ή του ΛΕΞ είναι κοινό και αν μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με κάτι είναι ότι οι άνθρωποι που πήγαιναν στις Τρύπες δεν ήταν οι ίδιοι μ’ αυτούς που θα πήγαιναν στους Last Drive. Το κέρδος είναι αυτό.

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος;

Στέλιος: Ο επόμενος στόχος είναι να συνεχίσουμε με τους ίδιους και καλύτερους όρους.

Γιάννης: Και με την ίδια συνέπεια, χρονική και ουσιαστική.

Τώρα θα κάνω μια ερώτηση που δεν ξέρω αν με συμφέρει αλλά θα την κάνω. Με αφορμή αυτά που συζητήσαμε πιο πάνω για τα αρνητικά σχόλια και την παραφιλολογία γύρω από τη μουσική, ποια είναι η άποψή σας για τις κριτικές και κατ’ επέκταση για τα site που ασχολούνται με τη μουσική;

Σεραφείμ: Το ήξερα ότι θα φτάναμε εδώ! (γέλια)

Σεραφείμ: Διαβάζω περισσότερο ότι αφορά την μπάντα. Έχω κόψει site που με γαλούχησαν μουσικά στο παρελθόν για παράδειγμα το Pitchfork που κατέληξε να το έχει ο Rupert Murdoch το σταμάτησα.

Γιάννης: Η κύρια αφορμή για να παρακολουθήσω μουσικά site είναι η μπάντα αλλά εμφανίζονται κιόλας μπροστά μου και έτσι παρατηρώ για δίσκους, για live και συνήθως πατάω να δω κριτικές δίσκων που έχω ακούσει είτε είναι live που έχω πάει. Έχω πετύχει ανταπόκριση συναυλίας με εγχώριες μπάντες, στην οποία είχα παρευρεθεί και η άποψη του συντάκτη δεν ανταποκρινόταν ούτε καν σε αντικειμενικό επίπεδο στην πραγματικότητα. Απόρησα και είπα τι είδες ο τύπος που δεν είδα εγώ; Ή τι μπορεί είχε πιει πιο πριν που δεν ήπια εγώ, για να γράψει αυτά τα πράγματα; Εγώ διαπιστώνω και δικαιολογώ την ύπαρξη ολοένα και περισσότερων site, δικαιολογώ την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν σε μία ομάδα που θα έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν και να γράψουν για τη μουσική, να μπορούν να πηγαίνουν στα live και να λένε τη γνώμη τους. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι το κάνουν καλά και όλοι ξέρουν να γράφουν. Εν μέρει μπορώ να το δικαιολογήσω γιατί αυτός που γράφει μπορεί να είναι μικρότερος σε ηλικία, από την άλλη όμως αυτοί που γράφουν έχουν αναλάβει μια «ευθύνη» να επηρεάσουν με αυτό που γράφουν τον υπόλοιπο κόσμο. Λίγο αμφιβάλλω αν την έχουν καταλάβει όλοι αυτήν την ευθύνη πάνω στην ενδόμυχη καύλα τους να συμμετέχουν κάπου και να γράψουν τη γνώμη τους;

Σεραφείμ: Γιάννη, εσύ που τα παρακολουθείς αυτά πιστεύεις ότι άνθρωποι που δεν παίζουν μουσική διαβάζουν αυτά τα site;

Γιάννης: Ναι, έστω και για λίγο την ώρα που πάνε στην τουαλέτα. Είναι απλοί μουσικόφιλοι.

Σεραφείμ: Γι’ αυτό κάνω την ερώτηση, γιατί δεν ξέρω. Νόμιζα μόνο οι μπάντες τα διαβάζουν.

Στέλιος: Η συχνότητα των συναυλιών και η δημιουργία πολλών συγκροτημάτων τα τελευταία χρόνια είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των μέσων. Από πέντε έγιναν 35. Στα πέντε site χρειάζεται να γράφουν δεκαπέντε άτομα σε 35 γράφουν 150. Δεν σημαίνει ότι υπάρχουν 150 άνθρωποι οι οποίοι είτε έχουν τη μουσική παιδεία που θεωρώ εγώ ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να κάνει κριτική στη μουσική, όχι για να είναι μουσικόφιλος. Είναι άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Εννοώ πως αν κάποιος έμαθε το rock μέσω των Planet έχει χάσει τάξεις πολλές και έχει άλλη άποψη από αυτό που είναι πραγματικά

Όταν λες μουσική παιδεία τί εννοείς;

Στέλιος: Εννοώ πως αν κάποιος έμαθε το rock μέσω των Planet έχει χάσει τάξεις πολλές και έχει άλλη άποψη από αυτό που είναι πραγματικά. Η μουσική κριτική δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι υποκειμενική. Ότι και να έχεις ακούσει, έχεις δικαίωμα να έχεις άποψη. Αλλά όταν διαβάζω ένα κείμενο ανταπόκρισης ενός live που γράφει ο συντάκτης πως δεν πρόλαβε να δει τους δύο πρώτους για μένα δεν υπάρχει. Δεν το καταλαβαίνω. Θα μου πεις μετά ότι δεν πληρώνονται ή η πληρωμή τους είναι ένα free εισιτήριο. Αρχικά, αν το κάνει κάποιος για τα free εισιτήρια καλύτερα να μην το κάνει και δεύτερον αν δεν προλαβαίνεις τη μέρα του live πες δεν προλαβαίνω, στείλε έναν άλλο. Όχι να το κάνεις για να δεις τους headliners τους καλούς και τους πρώτους όχι.

Γιάννης: Επίσης, στο επίπεδο της κριτικής των δίσκων παρατηρείται και ένα άλλο φαινόμενο που στα πλαίσια μιας θολής κατά κάποιο τρόπο πρωτιάς στη δημοσίευση της δισκοκριτικής, το promo υλικό θα φτάσει δύο ημέρες πριν, ο συντάκτης θα το ακούσει μία με μιάσιμη φορά και θα κάτσει να γράψει μια κριτική. Ακούω μουσική πολλά χρόνια και πάντα τους δίσκους που επέλεγα να ακούσω θα καθόμουν να τους λιώσω. Πήγαινα στο Rock City, έπαιρνα το δίσκο, το μύριζα, διάβαζα τους στίχους και μετά τον άκουγα και το ξανάκουγα. Θέλει μια τριβή. Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει και στην προσωπική ζωή του καθένα γιατί όλοι κάνουμε ένα σκασμό πράγματα, με αποτέλεσμα τα συμπεράσματα να βγαίνουν κάπως βιαστικά. Κάποια στιγμή είχα στο μυαλό μου να φτιάξω ένα site που να ασκεί κριτική σε αυτούς που κρίνουν τους δίσκους. Δεν κρίνεται κανείς από τους ανθρώπους που γράφουν στα site. Θα ήθελα όντως κάποια στιγμή να το κάνω. Να πω την άποψη μου και εγώ.

Στέλιος: Άλλο φαινόμενο είναι οι κριτικές με βαθμολόγηση με άριστα το δέκα και δεν πέφτει κάτω από εφτά ποτέ. Αν το κατώτατο είναι το εφτά και το δέκα για το δάσκαλο όλοι οι δίσκοι της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας είναι από το εφτά μέχρι το εννιά. Δεν είναι έτσι. Είναι από το εννιά μέχρι το μηδέν. Έτσι δεν είναι διακριτό τι έλιωσε να ακούει ο συντάκτης και τι όχι.

Σεραφείμ: Τυχαίνει το Rocking να το έχουμε ζήσει από τα σπάργανά του. Δημιουργείται και από forum γίνεται site ήταν το πρώτο που ασχολήθηκε όταν εμείς παίζαμε στο After Dark με τους 1000mods το 2007. Καλώς ή κακώς, όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 90 site από ανθρώπους που είναι μουσικόφιλοι ή από κάποιους που άνοιξαν ένα url και είπαν ότι θα τους στέλνουν μερικούς δίσκους πριν κυκλοφορήσουν και θα βλέπουμε τζάμπα συναυλίες. Τα κίνητρα του καθενός απέχουν παρασάγγας. Ας υποθέσουμε ότι ο συντάκτης το γουστάρει αυτό που κάνει. Όμως το να δημιουργηθεί ένα καθεστώς με 150 site που δεν πληρώνεται ούτε ένας εξ ορισμού. Γιατί ενδοκλαδικά δεν σχολιάζετε ότι για παράδειγμα ένα κακό site παίρνει τον ίδιο χώρο το logo του στις αφίσες προσφέροντας τα υποτετραπλάσια και εξαιτίας αυτού και των όμοιων του δεν θα πάρουν ποτέ ούτε ένα διακοσάευρω οι συντάκτες; Γιατί να είναι 150 τα site και όχι 15 που να γράφουν σωστά; Σωστά εννοώ να μπορούν να γράψουν οι συντάκτες δύο αράδες. Αυτό είναι ένας σχολιασμός στο χώρο. Το ότι είναι τζάμπα δεν σημαίνει πως δεν έχει μια υπευθυνότητα. Τέλος, μου φαίνεται αστείο που οι κριτικοί έχουν τόσο μικρή αντοχή στην κριτική. Γιατί όλα πρέπει να είναι διαπροσωπικές σχέσεις; Αυτό δεν μπορώ να καταλάβω. Εμείς έχουμε πονέσει απ’ αυτό επειδή είμαστε από τις μπάντες που βρέθηκαν σε πολύ μεγάλα νούμερα στο μπαμ και αφενός έχουμε έντυπα και site με τα οποία έχουμε τσακωθεί αλλά αφετέρου έχουμε βιώσει πράγματα τα οποία με τον ψευδομανδύα της ροκιάς έχουν χρησιμοποιήσει συμπεριφορές χειρότερες από το Μακελειό και την Εσπρέσο.

Στέλιος: Αφού την κάνουν που την κάνουν αυτή τη δουλειά, πληρώνονται δεν πληρώνονται ας γράψουν την άποψη τους. Έχουν βγει δίσκοι και δίσκοι που έχουν μείνει στην ιστορία και ο πρώτος που τους άκουσε είπε μαλακία ο δίσκος. Είπε την άποψή του όμως.

Τί έχετε να προσθέσετε για το κλείσιμο της συνέντευξης;

Στέλιος: Θα κάνουμε live από τέλος Νοεμβρίου σ’ όλη την Ελλάδα και μετά έξω.

Σεραφείμ: Θα ανακοινωθεί, σίγουρα θα το ποστάρει το Rocking (γέλια)

  • SHARE
  • TWEET