Jargon: «Σε μερικά χρόνια από τώρα, το prog rock δε θα έχει κοινό»

Μια εκ βαθέων συνέντευξη με τον Jargon των Verbal Delirium για το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, την τέχνη και τις ιδιαιτερότητες της εγχώριας μουσικής πραγματικότητας

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 27/05/2020 @ 16:59

Δεν είναι βέβαια μυστικό ότι οι Verbal Delirium είναι μία από τις αξιολογότερες ημεδαπές progressive rock μπάντες, ένα γκρουπ που χαράζει τον δικό του μουσικό δρόμο, με τρόπο αυτόφωτο και ατόφιο. Υποδεχτήκαμε με χαρά το νέο ότι ο ιθύνων τους νους Γιάννης Κοσμίδης (Jargon), θα κυκλοφορούσε το πρώτο του άλμπουμ και, με ακόμη μεγαλύτερη χαρά, διαπιστώσαμε ότι το "The Fading Thought" αποτελεί μια θαυμάσια δουλειά. Ένα άλμπουμ που κάθε φίλος του προοδευτικού rock οφείλει να ανακαλύψει.

Ήταν η πρώτη φορά που είχα την τύχη να συνομιλήσω με τον Jargon, έναν άνθρωπο που αποδείχτηκε τελικά ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς, ακούγοντας τη μουσική του: βαθύς, ευαίσθητος, ειλικρινής και με γνήσιο πάθος. Η κουβέντα που εκτυλίχθηκε αφορά τον ίδιο, τους Verbal Delirium, τις αναμνήσεις, τις χαμένες ευκαιρίες και πικρές αλήθειες γύρω από το prog τοπίο στην Ελλάδα. Απολαύστε τον!

Jargon

Γιάννη, σε καλωσορίζω στο rocking.gr, πάνε δυο χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε μαζί σου! Να τολμήσω να ρωτήσω σε τί φάση σε βρίσκουμε και πως είναι η ψυχολογία εν μέσω αυτής της παράξενης συνθήκης;

Xαίρομαι που μιλάμε ξανά! Όπως όλοι μας νομίζω, βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση με ερωτηματικά και αβεβαιότητα. Με καλή παρ’ όλα αυτά ψυχολογία, γιατί όλη αυτή η κατάσταση μου έδωσε άπλετο χρόνο να ασχοληθώ με τη μουσική και να κάνω πράγματα χωρίς το άγχος της δουλειάς και της καθημερινότητας. Συνειδητοποιήσαμε για ακόμη μια φορά, πόση φθορά μας προκαλούν και πόσο διαφορετικά θα ζούσαμε όλοι αν κάναμε μόνο πράγματα που αγαπάμε και είχαμε τον χρόνο να ζούμε τις απλές καθημερινές στιγμές χωρίς άγχος και πίεση. Αυτή η δύσκολη περίοδος βέβαια, για μένα προσωπικά, έχει και κάτι πολύ θετικό γιατί τέλος του μήνα θα κυκλοφορήσει ο δίσκος. Οπότε ανυπομονώ!

Όλοι στο τέλος γελάγανε με το πόσο «ακουστικός» ήταν ο δίσκος που κάναμε. Ακόμη παραμένει ένα εσωτερικό αστείο μεταξύ μας όταν παίζουμε στο στούντιο

Πρώτο σου προσωπικό άλμπουμ, λοιπόν! Καταρχήν, θέλω να σε ρωτήσω από πότε υπήρχε η σκέψη για έναν προσωπικό δίσκο, ποια τα στάδια της υλοποίησης του και, κυρίως, με ποιους τρόπους είναι διαφορετικό το πλαίσιο του από μια δουλειά των Verbal Delirium;

Δεν είχα πάντα τη σκέψη να κάνω προσωπικό δίσκο. Προέκυψε περισσότερο από το υλικό που γράφτηκε, το οποίο ένιωθα ότι είχε έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα και ήθελα αρχικά να βασίζεται σε πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων, με μικρή ή μηδαμινή συμμετοχή άλλων οργάνων, όμως στην πορεία ένιωσα ότι τα κομμάτια είχαν ανάγκη και τα δύο. Όταν ζήτησα από τον Νικήτα, τον Βασίλη και τον Λεωνίδα να παίξουν στον δίσκο, τους είπα ότι θα είναι κατά βάση ακουστικός αλλά στην πορεία, όπως διαπιστώνετε, εξελίχθηκαν αλλιώς τα πράγματα. Όλοι στο τέλος γελάγανε με το πόσο «ακουστικός» ήταν ο δίσκος που κάναμε. Ακόμη παραμένει ένα εσωτερικό αστείο μεταξύ μας όταν παίζουμε στο στούντιο. Η υλοποίηση του δίσκου έγινε αβίαστα πραγματικά. Και με τους τρείς συνεργάζομαι πολλά χρόνια οπότε γνωριζόμαστε τόσο καλά πια, που δεν χρειάστηκε να ειπωθούν και πολλά. Δέσαμε με τη μία. Απλά μπήκαμε στο στούντιο, τους παρουσίασα τα κομμάτια και σε χρόνο ρεκόρ όλα πήγαιναν ρολόι. Ο καθένας είχε βάλει την προσωπική του πινελιά και με έναν μαγικό τρόπο, το αποτέλεσμα ακουγόταν ακριβώς αυτό που ήθελα και φανταζόμουν. Ήταν η πιο εύκολη και αποτελεσματική συνεργασία που είχα ποτέ.

Η σκέψη ενός σόλο δίσκου υποστηρίχθηκε και από την επιθυμία μου να έχω μεγαλύτερη ελευθερία για πειραματισμό ηχητικά και την επιλογή να μπορώ να συνεργαστώ και με άλλους μουσικούς, πέραν των Verbal Delirium

Ο τρόπος που δουλέψαμε δεν διαφέρει από το πώς δουλεύω με τους Verbal, απλά επειδή αντιλαμβανόμαστε και χειριζόμαστε αυτό που κάνουμε σαν μπάντα, μπορεί και εκεί να έχω ελευθερία λόγω του ότι γράφω τη μουσική, όμως αν όμως κάτι δεν αρέσει πραγματικά στους άλλους δεν θα το κάνουμε. Αποφασίζουμε σαν σύνολο. Εδώ είχα την απόλυτη ελευθερία της επιλογής και της απόφασης.

Επίσης, η σκέψη ενός σόλο δίσκου υποστηρίχθηκε και από την επιθυμία μου να έχω μεγαλύτερη ελευθερία για πειραματισμό ηχητικά και την επιλογή να μπορώ να συνεργαστώ και με άλλους μουσικούς πέραν των Verbal Delirium, καθώς και τη δυνατότητα που μου δίνει να κάνω κάποια live είτε σόλο με πιάνο φωνή είτε με τη συμμετοχή μόνο εγχόρδων που πάντα ήθελα.

Στην κριτική του "The Fading Thought" εστίασα στον λυρισμό του άλμπουμ και στο γεγονός ότι φέρει έναν γοτθικό αέρα, την αύρα μιας «παλιάς» μουσικής. Πρόκειται για στοιχεία που προσωπικά μου αρέσουν ιδιαίτερα. Σε περίπτωση που συμφωνείς, ήταν μια συνειδητή αισθητική επιλογή; Κι αν ναι, ποιες οι επιρροές και οι προθέσεις πίσω από ένα τέτοιο εγχείρημα;

Καταρχήν να σε ευχαριστήσω και από εδώ για την πολύ ιδιαίτερη κριτική σου. Συμφωνώ απόλυτα στα στοιχεία που λες, δεν ήταν όμως μια συνειδητή επιλογή. Γράφω μουσική και λειτουργώ εντελώς αυθόρμητα και μόνο όταν νιώσω την ανάγκη. Χωρίς κάποιο πλάνο ή κατεύθυνση. Η αισθητική πλευρά της μουσικής ορίζεται νομίζω από την ενορχήστρωση αλλά πηγάζει κυρίως από τη φύση της σύνθεσης ενός κομματιού. Το κομμάτι όταν είναι γυμνό ενορχηστρωτικά, σαν πρώτη ύλη, σου δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις. Δεν μου αρέσει να επεμβαίνω πολύ σε αυτό γιατί τότε χάνεται ο αυθορμητισμός. Συνήθως η αρχική μου σύλληψη είναι και αυτή που κρατάω στο τέλος. Οπότε δεν υπάρχουν συνειδητές επιρροές και προθέσεις στο εγχείρημα.

Διαβάζοντας πάντα χρησιμοποιούμε πολύ τη φαντασία μας, φτιάχνουμε εικόνες και τείνουμε να φιλοσοφούμε περισσότερο κάποια πράγματα και καταστάσεις γύρω μας οπότε, τουλάχιστον στον τομέα των στίχων, υπήρξε καταλυτικός παράγοντας

Σε στιγμές, ένιωσα περίπου σαν να διαβάζω ένα βιβλίο ή (προφανώς) σαν να βλέπω μια ταινία. Θεωρείς ότι η μουσική σου έχει μια τέτοια ολιστική καλλιτεχνική προσέγγιση ή είναι όλα θέμα τυχαίων συνειρμών; «Συνδιαμορφώνουν» άλλες τέχνες τη μουσική σου;

Υπάρχει όντως μια συνοχή, μια ροή και μια ενιαία αίσθηση στον δίσκο που δημιουργεί αυτή την εντύπωση. Συμβαίνει γιατί τα κομμάτια του άλμπουμ γράφτηκαν μαζικά, κοντά χρονικά και αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνης της περιόδου. οπότε και στιχουργικά και μουσικά δίνουν μια τέτοια αίσθηση. Είναι αυτό που μου αρέσει, με δόση χιούμορ, να ονομάζω ημι - concept. Σίγουρα «συνδιαμορφώνουν» και άλλες τέχνες τη μουσική μου. Κάποτε διάβαζα πολύ, δυστυχώς τώρα πια πολύ λιγότερο, αλλά σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του. Διαβάζοντας πάντα χρησιμοποιούμε πολύ τη φαντασία μας, φτιάχνουμε εικόνες και τείνουμε να φιλοσοφούμε περισσότερο κάποια πράγματα και καταστάσεις γύρω μας οπότε, τουλάχιστον στον τομέα των στίχων, υπήρξε καταλυτικός παράγοντας. Για πολλά χρόνια είχα την ιδέα να κάνω μουσική βασισμένη στο βιβλίο «ο καθρέφτης μέσα στον καθρέφτη» του Έντε που αγαπώ πολύ και αποτελείται από πολλές μικρές ιστορίες. Κάπου μέσα στα χρόνια την άφησα αυτή την ιδέα (για την ακρίβεια την ξέχασα!) αλλά ποιος ξέρει; Με αφορμή αυτήν τη συζήτηση μπορεί να το ξανασκεφτώ!

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ποιες επιρροές αναγνωρίζει κανείς στη μουσική σου. Τις περισσότερες φορές με εκπλήσσει το ότι μου λένε ονόματα με τα οποία ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση

Μιλώντας για συνειρμούς, τα μόνα ονόματα που αναφέρθηκαν στην κριτική του "The Fading Thought" ήταν των Yann Tiersen, Ludovico Einaudi, Saviour Machine, Univers Zero. Ήταν όλες συνειρμικές αναφορές! Υπάρχουν καλλιτέχνες που σε επηρεάζουν ακόμα ή θεωρείς ότι οι επιρροές σου είναι κατασταλαγμένες και «ακίνητες» στο παρελθόν;

Σίγουρα υπάρχουν οι παλιές σταθερές επιρροές που διαμόρφωσαν τον ήχο μου σε νεαρή ηλικία, και εξακολουθούν να παίζουν τον ρόλο τους, όμως ακόμη ακούω πολύ νέα μουσική και παρακολουθώ τις σκηνές που με ενδιαφέρουν, και πολλές φορές ακόμη και αυτές που δεν με ενδιαφέρουν, οπότε εξακολουθώ να δέχομαι και να αντλώ στοιχεία από νέες επιρροές. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ποιες επιρροές αναγνωρίζει κανείς στη μουσική σου. Τις περισσότερες φορές με εκπλήσσει το ότι μου λένε ονόματα με τα οποία ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση. Οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που ανέφερες μου είναι γνωστοί μόνο σαν ονόματα, δεν έχω ασχοληθεί πραγματικά με κανέναν εκτός του Einaudi που άκουσα αρκετά πρόσφατα, επειδή ένας φίλος μου είπε (όπως και εσύ) ότι διέκρινε την επιρροή του στη μουσική του δίσκου! Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας τον μπόρεσα να διακρίνω αυτό που λέτε. Υπάρχει όντως το στοιχείο του! Είναι μια ωραία ευκαιρία να ακούσω αξιόλογα πράγματα που δεν είχα ακούσει.

Jargon

Μεγάλο μέρος της ιδιαιτερότητας του άλμπουμ προέρχεται από την παρουσία του κουαρτέτου εγχόρδων. Αισθάνομαι ότι ο Νικήτας έκανε εξαιρετική δουλειά! Πως αισθάνεσαι ότι ταίριαξε το κουαρτέτο με τις συνθέσεις σου;

Η συμβολή του Νικήτα στον δίσκο ήταν καταλυτική! Αν δεν είχε αναλάβει την ενορχήστρωση και τα μέρη του κουαρτέτου το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Με τον Νικήτα έχουμε πολλές κοινές επιρροές, παίζουμε πολλά χρόνια μαζί, είμαστε φίλοι, αγαπάμε ο ένας τη μουσική του άλλου και ξέρει ακριβώς τι μου αρέσει και τι όχι, όπως κι εγώ. Οπότε το να του ζητήσω να αναλάβει το κουαρτέτο ήταν «ασφαλές» και ξέρω ότι είναι πολύ περήφανος για το αποτέλεσμα όπως κι εγώ. Πρέπει όμως να αναφέρω και την επίσης καθοριστική συμμετοχή του Wil Bow στα τύμπανα και του Λεωνίδα Πετρόπουλου στο μπάσο, την παραγωγή και το mastering και φυσικά το εικαστικό μέρος του δίσκου που ανήκει στον Δημήτρη Τζώρτζη. Τους ευχαριστώ όλους γιατί αγάπησαν το δίσκο και μπήκαν μέσα σ’ αυτό με όλη τους την ψυχή και έτσι φτάσαμε σ’ αυτό το όμορφο αποτέλεσμα.

Έτσι τόσο απλά η δημιουργία και η τέχνη εγκλωβίζεται - δυστυχώς- από την τόσο «πεζή» αλλά αναγκαία συνθήκη : το χρήμα!

Προεκτείνοντας λίγο την προηγούμενη ερώτηση, μου αρέσουν ιδιαίτερα οι στιγμές που η μουσική γίνεται λίγο πιο «στριφνή», προσεγγίζοντας λίγο τον ήχο από avant-chamber rock μπάντες. Αισθάνεσαι ότι υπάρχουν δυνατότητες στη συνύπαρξη με ένα κουαρτέτο που δεν αξιοποίησες ακόμα, κάτι ίσως που θα μπορούσες να εξερευνήσεις στο μέλλον;

Ναι, γενικά μου αρέσουν πολύ τα έγχορδα, αν μπορούσα θα τα χρησιμοποιούσα μόνιμα στη μουσική μου και θα με ενδιέφερε αυτό που λες αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να στηρίξω οικονομικά ένα τέτοιο εγχείρημα. Οι μουσικοί του κουαρτέτου στον δίσκο είναι session οπότε για να μπορούσε να λειτουργήσει αυτό θα έπρεπε να βρω μουσικούς με πίστη και αγάπη για αυτό που κάνω … κάτι πολύ δύσκολο όπως καταλαβαίνεις. Έτσι τόσο απλά η δημιουργία και η τέχνη εγκλωβίζεται -δυστυχώς- από την τόσο «πεζή» αλλά αναγκαία συνθήκη : το χρήμα!

Ένα άλλο κυρίαρχο στοιχείο στο άλμπουμ, είναι οι κινηματογραφικές του τάσεις. Μου έκανε εντύπωση η καθαρότητα, η καλώς εννοούμενη εμπορικότητα των θεμάτων στα τρία instrumental. Θεωρώ ότι ο όρος «κινηματογραφικός» έχει ξεχειλώσει αρκετά και χρησιμοποιείται ευρέως. Με ποιον τρόπο τον αντιλαμβάνεσαι και τον προσεγγίζεις στη μουσική σου;

Υπάρχει όντως πολύ αυτή η τάση στον δίσκο αλλά δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι «κινηματογραφικό», για να είμαι ειλικρινής. Την περίοδο που έγραψα τον δίσκο είχα δει την καταπληκτική ταινία «Οι ώρες» η οποία είναι από τότε μια από τις αγαπημένες μου, και το soundtrack του Philip Glass με είχε συγκλονίσει. Αυτό σε συνδυασμό με τη μουσική του Chopin, του Μανώλη Καλομοίρη και του Peter Hammill που άκουγα πολύ τότε «έφτιαξαν» ουσιαστικά νομίζω τον ήχο του ‘’The Fading Thought’’. Βάλε και μια πινελιά από Nevermore εποχής Dreaming neon black κυρίως, η οποία ξέρω ότι δεν είναι καθόλου εμφανής και ευδιάκριτη όμως έπαιξε τον ρόλο της. Οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι ιδιαίτερα γνώστης, του πως και πόσο ακριβώς χρησιμοποιείται ο όρος κινηματογραφικός σήμερα στη μουσική για να μπορέσω να απαντήσω στο τελευταίο μέρος της ερώτησης.

Το φινάλε του άλμπουμ με το "Window To The World" είναι αναπάντεχα δυνατό! Πώς χώρεσε μια τέτοια κλιμάκωση;

Ήρθε αβίαστα σαν φυσική συνέχεια του "The Last Temptation", και σαν κατάληξη του δίσκου. ‘Όπως θα παρατήρησες, στη δεύτερη πλευρά του δίσκου γενικά το κλίμα βαραίνει και υπάρχει μια συναισθηματική φόρτιση η οποία όλο και μεγαλώνει. Οπότε το ξέσπασμα του "Window…" λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σαν λύτρωση. Όχι απαραίτητα με τη θετική έννοια της λύτρωσης βέβαια...

Οι στίχοι μου είναι αρκετά βιωματικοί και προσωπικοί, νιώθω εντελώς εκτεθειμένος και αυτό είναι πολύ άβολο για μένα

Θα ήθελα τώρα να μιλήσουμε για το στιχουργικό concept του δίσκου. Ένα μου «παράπονο» είναι ότι θα μου άρεσε να καταλαβαίνω περισσότερα σε όσα διαδραματίζονται στους στίχους αλλά, εντάξει, μην με συμμερίζεσαι... Μπορείς να μας μιλήσεις περισσότερο γι' αυτό;

Βεβαίως. Όπως ανάφερα και πιο πάνω, δεν είναι ακριβώς concept ο δίσκος. Υπάρχει μια γενική ιδέα απλά στην οποία βασίστηκαν οι στίχοι. Είχα από μικρός, και έχω, μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τις αναμνήσεις. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο πολύτιμο μας μένει όταν κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο τέλος. Με θλίβει όμως το γεγονός ότι στο πέρασμα του χρόνου φθείρονται και κάποια στιγμή δεν θα μπορείς να τις ανακαλέσεις. Πρόσωπα, ήχοι, μυρωδιές και αισθήσεις που θα διαγραφούν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Μου φαίνεται πολύ σκληρό και απίστευτο. Επίσης ένα ακόμη θέμα που εμφανίζεται πολύ στους στίχους (και εμφανίστηκε πρώτη φορά στο the decayed reflection των Verbal), είναι το αν θα είχαμε τη δυνατότητα να πάμε πίσω στον χρόνο αν θα αλλάζαμε αυτά που έχουν συμβεί, αν θα διορθώναμε τα λάθη μας ή θα κάναμε τα ίδια και κατά πόσο αυτό θα άλλαζε το ποιοί πραγματικά είμαστε. Αυτή λοιπόν είναι η βασική ιδέα από τη οποία ξεκίνησε ο δίσκος . Κατανοώ απόλυτα το παράπονο σου και θα σου εξηγήσω γιατί αυτό δεν σου είναι ξεκάθαρο. Για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι σαν ακροατής δεν μου άρεσε ποτέ να έχω σερβιρισμένο το νόημα των στίχων στο πιάτο. Με κερδίζουν οι στίχοι στους οποίους περισσότερο αισθάνομαι αυτό που θέλει κάποιος να πει παρά το καταλαβαίνω απόλυτα. Έτσι έχω και την ευκαιρία να τους ερμηνεύω με τον τρόπο μου και να τους νιώθω «δικούς» μου και να τους συνδέω με δικά μου συναισθήματα και καταστάσεις. Με ανάλογο τρόπο λοιπόν φτιάχνω συνήθως, όχι πάντα, τους δικούς μου. Ο δεύτερος είναι ότι επειδή οι στίχοι μου είναι αρκετά βιωματικοί και προσωπικοί, νιώθω εντελώς εκτεθειμένος και αυτό είναι πολύ άβολο για μένα, αλλά και για όλους όσους γράφουν ανάλογα υποθέτω. οπότε πάντα μιλάμε για αυτό που θέλουμε μεν αλλά το «καμουφλάρουμε» λίγο για να παραμείνει δικό μας. Καταλαβαίνω ότι είναι σαν να εκφράζουμε την ανησυχία μας αλλά δεν εξηγούμε το πρόβλημα. Ίσως έτσι όμως νιώθουμε πιο ασφαλείς.

Βρέθηκα σε ένα τεράστιο δίλλημα γιατί σκέφτηκα ότι αυτή θα ήταν η μοναδική ίσως ευκαιρία μου να ανήκω σε ένα μεγάλο label και να μπορέσει η μουσική μου να γίνει πιο γνωστή, όμως το τίμημα θα ήταν πολύ βαρύ

Το γεγονός ότι το "The Fading Thought" είναι self-released είναι επιλογή ή απλώς έτσι προέκυψε; Μήπως έχουμε φτάσει πια στο σημείο που τα labels δεν είναι πραγματικά απαραίτητα;

Ενδιαφέρθηκε κάποια στιγμή μια αρκετά μεγάλη στο χώρο δισκογραφική (δεν θα αναφέρω το όνομα για προφανείς λόγους) και χάρηκα πραγματικά πάρα πολύ. Δυστυχώς όμως το συμβόλαιο που πρότειναν είχε τόσα κενά και θολά σημεία που, αν το δεχόμουν, θα ήμουν κυριολεκτικά για πάντα με δεμένα τα χέρια, έχοντας μια εταιρία από πάνω μου η οποία θα είχε τον πλήρη έλεγχο του τι κάνω και θα μπορούσε να εκμεταλλεύεται τη μουσική μου χωρίς να έχω κανένα λόγο και έλεγχο! Βρέθηκα σε ένα τεράστιο δίλλημα γιατί σκέφτηκα ότι αυτή θα ήταν η μοναδική ίσως ευκαιρία μου να ανήκω σε ένα μεγάλο label και να μπορέσει η μουσική μου να γίνει πιο γνωστή, όμως το τίμημα θα ήταν πολύ βαρύ.

Σε ό,τι αφορά το αν είναι απαραίτητα τα labels έχει να κάνει με τη δική σου φιλοδοξία και οπτική για το ποιος είσαι και τι κάνεις στη μουσική, πού θες να φτάσεις και τι είσαι έτοιμος να θυσιάσεις για να πάς μέχρι εκεί. Καταλαβαίνω ότι για αυτούς είμαστε «προϊόντα» και θέλουν να βγάλουν ένα κάποιο κέρδος που είναι λογικό, αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στα συμφέροντα και το καλλιτεχνικό όραμα

Jargon

Το ξέρω ότι αυτήν τη στιγμή δεν είναι η κατάλληλη ερώτηση, υπάρχουν όμως πλάνα για κάποια live παρουσίαση του άλμπουμ;

Οι συνθήκες δεν ευνοούν αυτήν τη στιγμή λόγω της κατάστασης αλλά ναι υπάρχει. Θέλουμε να κάνουμε μια παρουσίαση του δίσκου με όλη την μπάντα και το κουαρτέτο εγχόρδων και θα γίνει μόλις φτιάξει η κατάσταση. Σίγουρα μετά θα κάνω και κάποια ακουστικά live με φωνή, πιάνο, τσέλο ή κάτι παρόμοιο.

Η μουσική παιδεία στη χώρα μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη, έτσι το κοινό ακούει χωρίς να ψάχνει πολύ, χωρίς να έχει ιδιαίτερες αναζητήσεις και, κυρίως, δεν είναι ανοιχτό σε νέες προτάσεις

Στην τελευταία σου συνέντευξη εδώ στο Rocking.gr με τον Κώστα Σακκαλή είχατε μιλήσει πολύ εκτεταμένα για το progressive rock και καλύψατε πολλά ζητήματα, θα ήθελα όμως να κάνω μόνο δύο ερωτήσεις. Υπάρχει μια σειρά από γκρουπ όπως εσείς, οι Mother Turtle, Methexis, Ciccada και άλλοι, που κάνετε σπουδαία δουλειά αλλά δεν έχετε ακόμα την εγχώρια αναγνώριση που έχουν μπάντες όπως οι Need, Mother Of Millions, Poem και τα λοιπά. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό; Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο prog metal και το prog rock κοινό;

Έχουμε μια πραγματικά σπουδαία πλέον σκηνή και στα δύο είδη για την οποία θα πρέπει να υπερηφανευόμαστε. Δυστυχώς όμως όχι το ανάλογο κοινό και τις ανάλογες ευκαιρίες. Τα δύο αυτά είδη δεν μοιράζονται ακριβώς το ίδιο κοινό. Ότι σπουδαίο έχουν πετύχει οι μπάντες του ελληνικού prog metal το έχουν πετύχει και οι μπάντες του prog rock, όμως ενώ στο εξωτερικό υπάρχει ανταπόκριση, στην Ελλάδα δεν συμβαίνει το ίδιο. Είναι λυπηρό για τους δημιουργούς αλλά και για τη μουσική γενικότερα. Έχω αναλογιστεί πολλές φορές τα πως και τα γιατί και έχω καταλήξει ότι, για την ελληνική μουσική σκηνή τουλάχιστον, έχει δημιουργηθεί ένας κύκλος “φαύλος” μέσα στα χρόνια , που είναι δύσκολο να κοπεί. Δύο πιστεύω είναι οι παράμετροι: Πρώτη παράμετρος είναι η μουσική παιδεία στη χώρα μας που είναι σχεδόν ανύπαρκτη, έτσι το κοινό ακούει χωρίς να ψάχνει πολύ, χωρίς να έχει ιδιαίτερες αναζητήσεις και, κυρίως, δεν είναι ανοιχτό σε νέες προτάσεις. Θα πω εδώ ενδεικτικά ότι μας κάλεσαν στο Ρότερνταμ πριν δύο ή τρία χρόνια να παίξουμε μόνοι μας σε ένα venue λίγο έξω απο την πόλη. Πήραμε το ρίσκο και πήγαμε! Σε μια πόλη που δεν είχαμε ούτε έναν γνωστό, το μαγαζί γέμισε και όλοι - οι περισσότεροι μας άκουγαν πρώτη φορά - αγόρασαν και τους τρεις δίσκους μας και ό,τι merch είχαμε μαζί. Στην Ελλάδα απλά αυτά δε γίνονται γιατί δεν είναι έτσι η νοοτροπία μας!!

Η δεύτερη παράμετρος πιστεύω, είναι οι άνθρωποι που είναι πίσω από τις διοργανώσεις των live , αυτοί που κλείνουν τα μαγαζιά και αυτοί που φέρνουν συγκροτήματα από το εξωτερικό ή διοργανώνουν εγχώρια φεστιβάλ, τα όποια ελάχιστα ραδιόφωνα και φυσικά η ανύπαρκτη υποστήριξη της τηλεόρασης (η τηλεόραση είναι ανύπαρκτη γενικά)! Οι περισσότεροι από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς ή τους διοργανωτές στην Ελλάδα είναι λάτρες του metal – πράγμα καθόλου κατακριτέο, για να μην παρεξηγηθώ! - ή ελληνικής μουσικής (έντεχνο , λαϊκά κλπ). Αυτό είναι ενδεικτικό του τρόπου που επιλέγονται πχ τα support και οι συμμετοχές στις διοργανώσεις live ή τα play lists στις εκπομπές . Αυτοί εκ των πραγμάτων έχουν αναλάβει άθελά τους, να «γεμίσουν» το κενό της έλλειψης της μουσικής παιδείας. Aπό την άλλη κι αυτοί εγκλωβισμένοι στις “απαιτήσεις” του κοινού, αν παίξουν ή φέρουν κάτι καινούριο ή διαφορετικό δεν θα «ακολουθήσει» ο κόσμος, δε θα “βγει” η συναυλία ή δεν θα έχει ακροαματικότητα η εκπομπή.

Με θλίψη σκέφτομαι και το συζητάμε συχνά μεταξύ μας, πως με τα τωρινά δεδομένα, σε μερικά χρόνια από τώρα το prog rock δεν θα έχει κοινό. Θα είναι μια μουσική που θα την ακούν μόνο οι μπάντες οι οποίες τη δημιουργούν και ίσως κάποιοι ακόμα, λίγοι ..... «γραφικοί»

Πρόσφατα είχαμε την τύχη και τη μοναδική ευκαιρία στα 10 χρόνια που είμαστε δισκογραφικά ενεργοί, να μας δοθεί η δυνατότητα να παίξουμε με τους Verbal Delirium support στη συναυλία των Riverside. Οι εντυπώσεις – από όσο καταλάβαμε από τον κόσμο, τα reviews και τη διοργάνωση - ήταν εξαιρετικές (παρά τις αντιξοότητες που είναι αναμενόμενες σε τέτοιες συνθήκες). Κανείς σχεδόν δεν μας ήξερε, ή δεν μας είχε ακούσει πριν, όλοι σχολίασαν παραπάνω από θετικά και πολλοί μας είπαν “Δεν σας ξέραμε!” Εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να ευχαριστήσω και δημόσια τους διοργανωτές της συγκεκριμένης συναυλίας γι αυτή την ξεχωριστή για εμάς στιγμή.

Με λίγα λόγια θέλω να καταλήξω στο ότι το κοινό συν-δημιουργείται, και «κατευθύνεται» με την καλή έννοια και από τις διοργανώσεις και από τα μέσα όπως ραδιόφωνα, περιοδικά κλπ. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος και λογικά όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αρκετό μια μπάντα, όσο καλή κι αν είναι, να «επικοινωνηθεί» μόνη της από τα social και τη δισκογραφία της.

Με θλίψη σκέφτομαι και το συζητάμε συχνά μεταξύ μας, πως με τα τωρινά δεδομένα, σε μερικά χρόνια από τώρα το prog rock δεν θα έχει κοινό. Θα είναι μια μουσική που θα την ακούν μόνο οι μπάντες οι οποίες τη δημιουργούν και ίσως κάποιοι ακόμα, λίγοι ... «γραφικοί».

Μιλώντας πρόσφατα με τον Κώστα από τους Mother Turtle, μου είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση: χρησιμοποίησε το παράδειγμα της νορβηγικής prog σκηνής, τον τρόπο που οι μουσικοί δημιουργούν διαρκώς νέα projects, «αναγκάζοντας» κατά κάποιον τρόπο το κοινό να ενδιαφερθεί περισσότερο για τη σκηνή. Ότι ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες black metal μουσικοί πίσω στα 90s. Πως σου φαίνεται αυτή η άποψη; Υπάρχει έδαφος για κάτι τέτοιο στον ελληνικό prog χώρο;

Είναι σίγουρα κάτι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον. Ούτως η άλλως υπάρχουν συνεργασίες μεταξύ μας. Ο Νικόλας Νικολόπουλος από τους Ciccada έχει παίξει πολλές φορές μαζί μας, όπως κι εγώ έχω συμμετάσχει σε αυτούς, το ίδιο ισχύει και για τον Νικήτα Κίσσονα και τους Methexis, όπως επίσης έχουν υπάρξει και συζητήσεις με τον Κώστα απο τους mother turtle και τον Σπύρο Χαρμάνη από τους None Other για κάποια πιθανή συνεργασία. Δεν νομίζω όμως ότι με το να δημιουργήσουμε νέα project θα βοηθήσει σε κάτι παραπάνω τη σκηνή. Από τη στιγμή που δεν ακούν τα τόσα βασικά σχήματα που έχουμε, δύσκολα θα ασχοληθούν με τα side projects. Στη Νορβηγία αυτό έπιασε, γιατί προφανώς το μουσικό κοινό εκεί έχει μεγαλύτερη δίψα και επιθυμία για νέα πράγματα και πειραματισμό στη μουσική και συνηθίζει να υποστηρίζει τέτοιες προσπάθειες. Εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο αν μιλάγαμε για κάτι που θα είχε σχέση με το metal, το οποίο έχει μεγάλο και αφοσιωμένο κοινό στην Ελλάδα και αυτόματα θα έχαιρε άκρας αποδοχής και αγάπης. Ξανατονίζω, δεν θέλω να παρεξηγηθώ ότι δεν μου αρέσει ή δεν παρακολουθώ το metal. Εννοείται ότι πολλά και από τα δικά μου ακούσματα ανήκουν σε αυτό τον χώρο, απλά θεωρώ μεγάλη αδικία τη διάκριση που υπάρχει στα δύο είδη.

Είναι το επόμενο άλμπουμ των Verbal Delirium στα σκαριά; Δώσε μας μια εικόνα, ένα χρονοδιάγραμμα των πλάνων σου και τα άμεσα σχέδια σας!

Το επόμενο άλμπουμ των Verbal θα ξεκινήσει να ηχογραφείται σύντομα! Έχουμε δουλέψει τα πάντα, απλά μείναμε λίγο πίσω λόγω της κατάστασης. Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι έτοιμο μέχρι το τέλος του καλοκαιριού και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2021. Είμαστε όλοι πολύ ενθουσιασμένοι γιατί το νέο υλικό είναι αρκετά διαφορετικό από ότι έχουμε κάνει έως τώρα, και ανυπομονούμε να το μοιραστούμε μαζί με τον κόσμο και να δούμε το feedback. Και φυσικά δεν βλέπουμε την ώρα να επιστρέψουμε στα live. Όσον αφορά εμένα, δουλεύω ήδη πάνω στο δεύτερο προσωπικό μου άλμπουμ το οποίο θα ξεκινήσω να ηχογραφώ μόλις τελειώσουμε με το καινούργιο των Verbal. Και εννοείται ότι με την πρώτη ευκαιρία θα ετοιμάσουμε την παρουσίαση του ‘’The Fading Thought’’!

Γιάννη, θέλω να σ' ευχαριστήσω θερμά για τον χρόνο σου και να ευχηθώ κάθε επιτυχία για το "The Fading Thought"!

Σε ευχαριστώ κι εγώ πάρα πολύ για την πολύ ωραία κουβέντα που κάναμε !! Ελπίζω να έχουμε νέα και να τα ξαναπούμε σύντομα!

  • SHARE
  • TWEET