The Sound Explosion: «Έμφαση στα τραγούδια και όχι στο στυλ»

Γιάννης Αλεξόπουλος και Δημήτρης Δημόπουλος μιλούν για την πορεία της μπάντας διαχρονικά και την garage σκηνή της χώρας μας

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 18/04/2018 @ 12:17

Οι Sound Explosion αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα σχήματα που έβγαλε ή χώρα μας, αν όχι το πιο σημαντικό, στον χώρο του garage rock. Με αυτό ως δεδομένο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αφορμή για να ανοίξεις μια κουβέντα μαζί τους, πόσο μάλλον όταν κυκλοφορούν νέο μεγάλο δίσκο και ετοιμάζονται για ένα μεγάλο live.

Οι Γιάννης Αλεξόπουλος (φωνή, κιθάρες) και Δημήτρης Δημόπουλος (μπάσο, φωνητικά), απάντησαν εκτενώς στα ερωτήματα που τους θέσαμε, καταγράφωντας μεγάλο μέρος της ιστορίας της μπάντας αλλά και της garage σκηνής της χώρας μας διαχρονικά, σε μια συνολικά πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική συνέντευξη.

The Sound Explosion

Μέσα στον Απρίλη κυκλοφορεί ο δεύτερος μεγάλος δίσκος σας. Μπορείτε να μας δώσετε τις σχετικές λεπτομέρειες;

Γ.Α.: Το νέο μας LP έχει τίτλο "The Explosive Sounds Of The Sound Explosion" και περιέχει 14 δικά μας τραγούδια. Μολονότι όλα αυτά τα χρόνια που παίζαμε είχαμε αρκετό υλικό για το LP, θεωρήσαμε σωστό η πλειοψηφία του δίσκου να περιλαμβάνει εντελώς φρέσκα τραγούδια τα οποία τα γράφαμε και δουλεύαμε τον τελευταίο χρόνο. Έτσι εκτός από ένα τραγούδι που παίζαμε στα '90s και 3-4 που παίζαμε στα '00s, τα υπόλοιπα τραγούδια είναι εντελώς καινούργια. Όλα τα τραγούδια τα ηχογραφήσαμε στο studio Best Of τον περασμένο Νοέμβριο και Δεκέμβριο με ηχολήπτη το Νίκο Τρίγκα και η μίξη και το mastering τελείωσε τον περασμένο Γενάρη. Το κλίμα στις ηχογραφήσεις ήταν το συνηθισμένο σουρεαλιστικό κλίμα των Sound Explosion (γέλιο, φωνές, εντάσεις, τσακωμοί, πλάκες κλπ).

Δ.Δ.: Όντως δεν χρειάστηκαν παραπάνω από λίγες ώρες για να μας μάθει και αυτό το στούντιο από κοντά  σε πλάκες, καβγάδες και πολύ δυνατή ένταση στην μουσική . Ήταν η πρώτη φορά που κάτσαμε επί τούτου και βγάλαμε κομμάτια χωρίς να παίξουμε σε συναυλίες έως ότου τελειώσουμε πλήρως τον δίσκο. Επίσης πέραν αυτών που είπε ο Γιάννης, να τονίσω την προσθήκη του παλιού φίλου και δημιουργού του λογοτύπου της μπάντας Γιώργου Παρασκευόπουλου στην δημιουργία του εξωφύλλου του δίσκου που ήταν και ο βασικός δημιουργός όλων των αφισών μας στα '90s.

Χωρίς ένα νέο δίσκο δεν θα είχε νόημα να βγούμε να ξαναπαίξουμε πάλι τα ίδια τραγούδια.

Με το πρώτο άλμπουμ να βγαίνει το 1994, η λογική σκέψη είναι ότι συνέτρεξαν ιδιαίτερες συνθήκες ώστε να προχωρήσετε στην δημιουργία του.

Γ.Α.: Στο ενδιάμεσο είχαμε κυκλοφορήσει κάποια 45άρια, αλλά δεν βρίσκαμε χρόνο να κάτσουμε να γράψουμε ένα LP. Ο βασικός λόγος ήταν ότι μεσολαβούσαν μεγάλα διαστήματα στα οποία για διάφορους λόγους ήμασταν ανενεργοί και στα διαστήματα που παίζαμε ήμασταν απορροφημένοι με τα live και δε δίναμε σημασία (κακώς) στο να γράψουμε ένα LP. Μετά το περασμένο live, το να γράψουμε ένα LP ήταν προσωπικά για μένα μονόδρομος, καθώς τη μπάντα τη βλέπουμε σαν ζωντανό οργανισμό και όχι σαν κάτι από το παρελθόν. Για μένα δεν θα είχε νόημα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν ζωντανό κύτταρο εάν δεν παρουσιάζαμε στον κόσμο που μας παρακολουθεί νέο υλικό. Πιστεύω πως οι συνθήκες ήταν οι πιο κατάλληλες από κάθε φορά και πραγματικά όλοι μας είμαστε πλήρως ευχαριστημένοι από το τελικό αποτέλεσμα.

Δ.Δ.: Χωρίς ένα νέο δίσκο δεν θα είχε νόημα να βγούμε να ξαναπαίξουμε πάλι τα ίδια τραγούδια, όποτε όπως καταλαβαίνεις έπρεπε να γράψουμε. Επίσης το ένα και μοναδικό πράγμα που μετανιώνουμε σαν μπάντα είναι ότι δεν δίναμε και πολύ σημασία να ηχογραφήσουμε όταν υπήρχαν νέα τραγούδια, πράγμα που δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε τώρα.

The Sound Explosion

Το ντεμπούτο σας αποτέλεσε μέρος της θρυλικής σειράς "Teen Trash". Πώς προέκυψε τότε αυτή η συνεργασία με την επίσης θρυλική Music Maniac Records;

Γ.Α.: Είχαμε στείλει σε 4-5 label του εξωτερικού, μεταξύ των οποίων και η Music Maniac, το πρώτο μας 45άρι καθώς και ένα demo, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν ψιλοάθλιο. Λίγο καιρό μετά επισκέφθηκε την Ελλάδα ο Hans Kesteloo, ο ιδιοκτήτης της Music Maniac, για ένα φεστιβάλ στο οποίο θα έπαιζαν οι Droogs, μπάντα η οποία τότε ηχογραφούσε για την εταιρεία του. Εκείνες τις ημέρες επισκέφθηκε το δισκάδικο στο οποίο εργαζόταν ο Δημήτρης και εκδήλωσε ενδιαφέρον να ακούσει και άλλο υλικό. Του το δώσαμε και μετά από μερικές εβδομάδες μας έστειλε τα συμβόλαια και μπήκαμε στο στούντιο.

Δ.Δ.: Εμβληματική μορφή ο Hans μεγάλος λάτρης των '60s που ήρθε στο 7+7 με τους Droogs (μόλις την χθεσινή μέρα είχαν παίξει στο Ροδον) μαζί με τον Αιμίλιο Κατσούρη   και μετά από κλασική βινιλιοσυζήτηση μου ζήτησε το demo.

Και τώρα θα ακούσετε το πρώτο 45άρι των Sound Explosion το οποίο ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ είναι καλό

Από τα αρκετά επτάιντσα που έχετε στην δισκογραφία σας, υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζετε και γιατί;

Γ.Α.: Όλα τα αγαπάμε το ίδιο γιατί είναι παιδιά μας, αλλά προσωπικά ξεχωρίζω για ευνόητους λόγους το πρώτο μας, "Hangover Baby / Some Other Guy". Ήταν η πρώτη μας κυκλοφορία και ήταν ο τρόπος που μας έμαθε κόσμος εκτός Αθηνών και εκτός του garage κύκλου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που το άκουσα από το ραδιόφωνο από γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό ο οποίος το προλόγισε με τα λόγια «και τώρα θα ακούσετε το πρώτο 45άρι των Sound Explosion το οποίο ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ είναι καλό»!!!

Δ.Δ.: Και εγώ το πρώτο θα πω αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, αν και το έχω στην ίδια ακριβώς αγάπη με το "Another Lie / Misirlou". Ήταν μια εποχή που γράφτηκε που στην ουσία έπαιρνε σάρκα το πρώτο βήμα της μπάντας. Είχαμε την ατυχία να το δώσουμε κάπου να κοπεί που μας καθυστέρησε ένα χρόνο έως ότου καταλάβουμε τι γινόταν. Και εκεί βρέθηκε σαν από μηχανής θεός ο Πέτρος Κουτσούμπας (για εμένα ο Έλληνας Hilly Kristal), ιδιοκτήτης της Pegasus και του AN Club που παίζαμε συνεχώς τότε, και μας το έβγαλε χωρίς δεύτερη σκέψη. Γι αυτό το αγαπώ πολύ, πέραν του ότι είναι το πρώτο, είναι και το πιο ταλαιπωρημένο. Ξέρεις η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ που βγάζουμε τώρα είναι η μοναδική από όλες που βγαίνει στην ώρα της, δηλαδή ταυτόχρονα όταν τέλειωσε το στούντιο. Όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες έβγαιναν πάντα περίπου ένα χρόνο μετά από όταν τις είχαμε ηχογραφήσει.

The Sound Explosion

Θα παρουσιάσετε τον νέο δίσκο το Σάββατο 28 Απρίλιου στο Gagarin με καλεσμένους τους Snails. Τι θα πρέπει να περιμένει το κοινό σας εκείνη τη βραδιά;

Γ.Α.: Το «κοινό μας» ξέρει καλύτερα από εμάς τι το περιμένει...

Δ.Δ.:  Όρεξη να υπάρχει και διάθεση...

Οι πιο βαθιά χαραγμένες συναυλίες που θυμάμαι είναι το 1991 με Fuzztones στο Ρόδον.

Υπάρχουν συναυλίες που έχουν χαρακτεί πιο βαθιά στην μνήμη σας;

Γ.Α.: Πάρα πολλές. Για μένα οι πιο σημαντικές ήταν στα τέλη του 1991 όταν η farfisa είχε ανατιναχθεί στη σκηνή και ο τότε οργανίστας μας, ο Στέλιος ο Δρίσης, ο οποίος προηγουμένως είχε κόψει τα χέρια του κατά λάθος στις λεπίδες του εξαερισμού του ΑΝ, έβγαλε το υπόλοιπο live με μαράκες, με συνέπεια να επακολουθήσει ένας χαμός με συγκρότημα και κόσμο να έχουν γίνει ένα. Επίσης το Νοέμβριο του 1994 στο ΑΝ όταν κάναμε την παρουσίαση του πρώτου μας LP, για καθαρά προσωπικούς λόγους. Ιδιαίτερες συναυλίας ήταν το 2005 όταν επανεμφανισθήκαμε στο Gagarin που ήταν η πρώτη συναυλία μετά από καιρό με τον τωρινό μας οργανίστα, τον Στέλιο τον Ασκοξυλάκη, και φυσικά η τελευταία μας τον Απρίλη του 2016 που μας κατέβαλε η αγάπη και ο ενθουσιασμός του κόσμου μετά από τόσο καιρό.

Δ.Δ.: Έχω πολλά να θυμηθώ αλλά οι πιο βαθιά χαραγμένες συναυλίες που θυμάμαι είναι το 1991 με Fuzztones στο Ρόδον, δεύτερο στην ουσία live για εμάς σε ένα τεράστιο χώρο, γεμάτο. Μια συναυλία στο ΑΝ που ο κόσμος ήταν μέχρι επάνω στα σκαλιά, η πρώτη φορά που παίξαμε στην Θεσσαλονίκη στον Μύλο την ημέρα των γενεθλίων μου, η συναυλία του 2005 που με τον Στέλιο Ασκοξυλάκη επανεμφανιστήκαμε στο Gagarin και η τρομερή εμπιστοσύνη του Νίκου Τριανταφυλλίδη να παίξουμε εκεί και η τελευταία το 2016 που δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε το πόση αγάπη μας έδειξαν όλοι όσοι ήταν στην μεγάλη παρέα μας  εκείνο το βράδυ.

Μετά το τέλος μιας τέτοια συναυλίας θα ακουγόταν ξανά το «Ηλία ρίχτο»

Ποια εγχώρια σχήματα και σε ποιον χώρο θα αποτελούσαν το απόλυτο garage φεστιβάλ;

Γ.Α.: Οι συνήθεις «ύποπτοι»: Frantic Five, Yesterday’s Thoughts, Basements, Snails, Mongrelettes κλπ και φυσικά και οι Drive. Επίσης και συγκροτήματα από άλλους χώρους που συγγενεύουν με το garage (surf, rockabilly κλπ) όπως οι Bullets, Invisible Surfers, Dirty Fuse, Aqua Barons κλπ. Επίσης θα ήθελα να συμμετέχουν και κάποιες μπάντες που δεν υπάρχουν πια και ιδίως οι Walking Screams, που είναι μια μπάντα που προσωπικά μου άρεσε ιδιαίτερα. Δεν πιστεύω ότι θα βρισκόταν λογικός άνθρωπος να παραχωρήσει χώρο για να γίνει ένα τέτοιο φεστιβάλ, οπότε μάλλον θα βολευόμασταν σε καμία απόμερη και έρημη παραλία.

Δ.Δ.: Για της μπάντες τα είπε όλα ο Γιάννης, άπλα θα συμπληρώσω ότι μετά το τέλος μιας τέτοια συναυλίας θα ακουγόταν ξανά το «Ηλία ρίχτο».

Μεταμορφώνονται μόλις τολμήσεις να πεις τη λέξη που ξεκινά από g...

To garage στην χώρα μας έχει σαφώς οριοθετημένο ακροατήριο. Ποιά στοιχεία πιστεύετε ότι το διαχωρίζουν από τους φίλους των άλλων ειδών/σκηνών;

Γ.Α.: Για κάποιο περίεργο λόγο τον οποίον προσωπικά δεν μπορώ να εντοπίσω, ο κόσμος που μας ακούει δεν είναι αποκλειστικά garage fans. Ωστόσο, ο στενός πυρήνας των φίλων μας ανήκει σε αυτόν τον χώρο, όπως και εμείς άλλωστε. Πιστεύω ότι αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από άλλες συνομοταξίες, είναι ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης. Πρόκειται για άτομα με ατελείωτο φανατισμό και ενθουσιασμό, που διακατέχονται από τρομερές εμμονές, που φτάνουν στο σημείο να μπορούν να περάσουν ώρες αναλύοντας γιατί η σκηνή του Texas ήταν καλύτερη από αυτή του Michigan στη δεκαετία του '60 ή παραμιλώντας για κάποια μπάντα που ηχογράφησε στην Kuala Lumpur το 1966 ένα 45άρι σε 100 κόπιες. Στην υπόλοιπη ζωή τους είναι -συνήθως- φυσιολογικά άτομα, με δουλειές, οικογένειες κλπ, οι οποίοι όμως μεταμορφώνονται μόλις τολμήσεις να πεις τη λέξη που ξεκινά από g...

Δ.Δ.: Δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι... είναι να το έχεις μέσα σου, για να συμπληρώσω πάνω σε  ότι είπε ο Γιάννης.

Το Revival ήταν ότι καλύτερο είχα βιώσει στα χρόνια εκείνα.

Πώς βιώσατε το περίφημο revival των '80s αλλά και τις μετέπειτα αναζοπυρώσεις στο ευρύτερο είδος;

Γ.Α.: Εγώ προσωπικά το revival των '80s το έζησα πολύ έντονα καθώς συνέπεσε με την εποχή που ανακάλυψα το garage. Το να είσαι 14 ή 15 χρονών και να ακούς στο ραδιόφωνο Fuzztones ή συγκροτήματα από τα Pebbles ήταν κάτι φανταστικό. Πραγματικά ανοιγόταν ένας κόσμος μπροστά μου, πολύχρωμος και μυστηριώδης, τον οποίο ήθελα να εξερευνήσω. Και φυσικά ήταν πολύ σημαντικό για μένα ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν μεγάλες μπάντες που δημιουργούσαν αριστουργήματα του είδους (Chesterfield Kings, Cynics, Miracle Workers, Creeps, Thee Fourgiven, Lyres, Stems, Sick Rose κλπ). Πιστεύω ότι ανεξάρτητα του τι γίνεται στη mainstream ροκ μουσική σκηνή, πάντα θα υπάρχουν garage μπάντες αφοσιωμένες στον ήχο της Farfisa και της Vox.

Δ.Δ.: Το Revival ήταν ότι καλύτερο είχα βιώσει στα χρόνια εκείνα διότι ήταν ο κρίκος έλειπε στην μουσική αλυσίδα που στοίχειωνε τα όνειρα μου έχοντας ήδη περάσει από metal / hard rock / punk ακούσματα σαν παιδί. Ξαφνικά ένας νέος μουσικός κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου και ο ήχος του μου ήταν απόλυτα μαγευτικός. Λίγος κόσμος τότε είχε γνώση για αυτό το είδος και όλοι σχεδόν μια παρέα. Καταλαβαίνεις πως μαζί με την rockabilly σκηνή της χώρας που σέβομαι απόλυτα τον αγώνα που έκαναν και κάνουν  τα παιδιά για την μουσική τους, είναι  ότι πιο υπόγειο και underground κίνημα βίωσε ο τόπος, κατά την γνώμη μου πάντα. Έγιναν αρκετά live στην ώρα τους π.χ. Fuzztones, Creeps, Thee Fourgiven, Steppes, Fleshtones, Unclaimed και πολλα άλλα σε κατάλληλη εποχή. Υπήρχε τότε στα ντουζένια του ο ναός του garage στην Αθήνα, το Maze, που έβαζε μουσική ο Γρηγόρης ο Βάϊος  και κάθε φορά που πηγαίναμε δις η τρις την εβδομάδα ήθελες μπλοκάκι να σημειώνεις από τραγούδια που δεν ήξερες αλλά σε χτυπούσαν κατευθείαν στην καρδία καθώς επίσης και κάποια αλλά μαγαζιά. Εκπομπές στο ραδιόφωνο, ενημερωμένα κάποια δισκοπωλεία οπού μπορούσες να βρεις παπάδες  και επίσης πολλοί, αλλά παρά πολλοί καλοί δίσκοι από μεγάλες μπάντες. Cramps, Fuzztones, Creeps, Cynics, Chesterfield Kings, Stomach Mouths, Crimson Shadows, Miracle Workers και άλλοι. Βάλε και την λατρεία με τα trash, rockabilly, psychobilly, horror, rock 'n' roll, surf και λοιπά, τι άλλο να ζητήσει κανείς.

The Sound Explosion

Τι θα λέγετε σε νέα παιδιά που προσπαθούν σήμερα να στήσουν μία garage μπάντα και να διαμορφώσουν τον ήχο τους;

Γ.Α.: Να μην ακούν κανένα παρά μόνο το ένστικτό τους, να μην επηρεάζονται από κανένα trend ή μόδα και να δίνουν έμφαση στα τραγούδια τους και όχι στο στυλ.

Δ.Δ.: Να μην υπακούουν σε νόρμες που βάζουν ορισμένοι για το πώς πρέπει ή δεν πρέπει να παίζει μια μπάντα που παίζει αυτήν τη μουσική. Έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές με τέτοια παραδείγματα.

Σας ευχαριστώ πολύ, θα σας δω στο Gararin!

Γ.Α.: Εμείς σε ευχαριστούμε για τη συνέντευξη και τη φιλοξενία.

Δ.Δ.: Ευχαριστούμε πολύ

  • SHARE
  • TWEET