Testament

Φαίνεται πως η έμπνευση έχει αράξει για τα καλά στους ώμους των Testament εδώ και πάρα πολλά χρόνια, παρά τα διάφορα προσωπικά προβλήματα των μελών και τα αέναα πήγαινε-έλα στο line-up τους. Δισκογραφικά, αλλά και στο σανίδι, οι Testament είναι σταθερά η αξιοπρεπέστερη και ακμαιότερη αμερικάνικη thrash metal μπάντα της παλιάς γενιάς και από τις ελάχιστες που αυξάνουν συνεχώς τη δημοτικότητά τους (βλ. και Slayer, Overkill). Το "Brotherhood..." είναι άλλο ένα διαμάντι στο σεντούκι των κατορθωμάτων τους, αλλά δεν είναι απλώς «άλλο ένα καλό Testament άλμπουμ». Είναι το καλύτερό τους από την εποχή του "The Gathering" του 1999 και χαλαρά μέσα στις κορυφαίες metal κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε.

Το ενδέκατο studio άλμπουμ των Testament είναι και αυτό με τη σειρά του αποτέλεσμα μιας μάζωξης (gathering) κορυφαίων metal μουσικών: Πέρα από την τριάδα Chuck Billy (chief, σε άψογη φόρμα) - Eric Peterson (ήρεμη δύναμη, μάστορας των riff και βασικός συνθέτης) - Alex Skolnick (αυτό που λέμε «κιθαρίστας με προσωπικότητα»), εδώ ακούμε το βουνό Gene Hoglan στα τύμπανα (ισοπεδωτικός και με ωραίο, φυσικό ήχο -τον είχαν χρειαστεί και στο κάφρικο "Demonic" του 1997) και τον "eternal hippy of all that is fretless", όπως τον αποκάλεσε κάποτε ο Chuck Schuldiner, κύριο Steve DiGiorgio στο μπάσο (επιβλητικός όπως παντού και πάντα, επιστρέφει στο συγκρότημα από το 1999). Όπως ήταν, λοιπόν, αναμενόμενο (και αφού επιβεβαιώθηκε η χημεία μεταξύ των μελών επί σκηνής στα καλοκαιρινά ευρωπαϊκά φεστιβάλ), το παίξιμο στο "Brotherhood..." είναι αδιανόητο. Η κιθαριστική δουλειά αποσπά αμέσως την προσοχή και είναι αληθινό «εργόχειρο». Οι Testament δεν βασίζονται (μόνο) στις ογκώδεις παραγωγές για να γεμίσουν τον ήχο τους, αντίθετα μας προσφέρουν απλόχερα επιθετικά riff, μελωδικά σόλο, αρμονίες και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σας (ακούστε οπωσδήποτε το έπος "Neptune’s Spear", ένα αληθινό σεμινάριο κιθάρας, όπου ο Skolnick λάμπει ως ένας μεγάλος guitar hero). Στα μετόπισθεν, οι Hoglan/DiGiorgio χτίζουν έναν συμπαγή ρυθμικό τοίχο, αρνούμενοι όμως -ευτυχώς- να παίξουν ρόλους κομπάρσων, γι' αυτό και η προσωπική τους σφραγίδα είναι ολοφάνερη στο άλμπουμ. Ο δε Chuck Billy, αγέραστος, επιλέγει παραδοσιακές thrash metal φόρμες, με κάποιες λιγοστές death metal στιγμές (π.χ."Centuries Of Suffering", αλλά και διάσπαρτα growls στα υπόλοιπα κομμάτια, για έμφαση).

Οι βετεράνοι πλέον Testament κινούνται σε μια κάπως πιο ρετρό thrash metal κατεύθυνση αυτήν τη φορά (σε σχέση με το πιο χαλαρό και μοντέρνο, ας πούμε, "Dark Roots Of Earth" του 2012), στην οποία γκαζώνουν ακόμα και με κλειστά μάτια και θριαμβεύουν. Παρουσιάζουν τον πιο πλούσιο κιθαριστικά δίσκο τους, από την εποχή των "Souls Of Black" και "The Ritual" και δεν τσιγκουνεύονται καθόλου σε μελωδίες και ρεφρέν (π.χ. "Seven Seals", "Pale King"), αξιοποιώντας άριστα τα σημεία εκείνα στα οποία ακριβώς υπερέχουν και διαφοροποιούνται από το συνάφι τους. Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι ότι η μπάντα για άλλη μια φορά κυκλοφορεί έναν δίσκο δουλεμένο σε κάθε του πτυχή και λεπτομέρεια (από το χαλαρό spooky στιχουργικό concept μέχρι το πανέμορφο ζωγραφιστό εξώφυλλο), σεβόμενη το κοινό της αλλά και την ιστορία της και το μουσικό ιδίωμα που την ανέδειξε: οι Testament δεν κάνουν αγγαρεία, ακούγονται ακόμα επιθετικοί και διψασμένοι, το thrash metal τους ρέει αβίαστο, αυθεντικό και άρα πειστικό.

Σε μια δύσκολη από άποψη ανταγωνισμού χρονιά, καθώς τα μεγαθήρια έχουν ή θα έχουν νέες δουλειές στα ράφια, οι Testament αναδεικνύονται μέχρι στιγμής πανάξιοι πρωταθλητές, καθώς το "Brotherhood Of The Snake" με άνεση κατατροπώνει το "Dystopia" (Megadeth) και τo "For All Kings" (Anthrax), παραμερίζει υπεροπτικά το "Evil Divide" (Death Angel) και κλείνει προκλητικά το μάτι στο "Hard Wired... To Self-Destruct", που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει η μεγαλύτερη metal μπάντα του πλανήτη και κάποτε (και ίσως ακόμα) μεγάλη τους επιρροή, οι Metallica.