Patrick Rondat

Ο Γάλλος θεός της εξάχορδης επιστρέφει με τον τέταρτο προσωπικό του δίσκο "An Ephemeral World" και πιστεύω ότι είναι η καλύτερή του δουλειά ως τώρα. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες και τόσο η δουλειά του με τον τρισμέγιστο Jean Michel Jarre όσο και οι δουλειές του με τον Ian Parry και τους Elegy το αποδεικνύουν.

Το album είναι μία υπέροχη instrumental κιθαριστική δουλειά σε neo-classical και progressive στυλ που σε αντίθεση με την πλειοψηφία των σόλο δίσκων βιρτουόζων καλλιτεχνών ακούγεται πολύ άνετα, έχει πολύ καλή ροή και ουσία. Δεν στηρίζεται σε ατελείωτους αυτοσχεδιασμούς αλλά στη μουσική και το συναίσθημα. To album έχει μία ταξιδιάρικη χροιά που μου θύμισε λίγο τους Symphony X.

Πολλές όμορφες μελωδίες, αρκετά πλήκτρα και όμορφο drumming με πολύ καλή παραγωγή σε όλα αυτά, την οποία έχει αναλάβει ο ίδιος ο Rondat. Ακριβώς όμως επειδή ο δίσκος δεν είναι μόνο ένα “show-off” των κιθαριστικών ικανοτήτων του αλλά έχει μουσικότητα και ουσιαστικότητα, υπάρχουν σημεία που θα ταίριαζε πολύ ένας lead τραγουδιστής. Από στιγμή σε στιγμή νομίζεις ότι θα πεταχτεί μια φωνή αλλά δυστυχώς ο δίσκος είναι απόλυτα instrumental.

Αγαπημένα μου κομμάτια είναι τα “Tethys” και “Avalonia”. Στο τέλος του cd υπάρχει και ένα κομμάτι του Bach γραμμένο για σόλο βιολί, αλλά εδώ παιγμένο με σόλο ηλεκτρική κιθάρα. Είναι το μόνο που με άφησε κάπως αδιάφορο καθώς είναι καθαρά ένα κομμάτι τεχνικής. Υπέροχος δίσκος από έναν υπέροχο καλλιτέχνη που φανερώνει ότι το να είσαι βιρτουόζος σε ένα όργανο δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να γράψεις όμορφη μουσική.