Συνέντευξη: Therapy?

Από τους Κώστα Σακκαλή, Εριφύλη Παναγούλια, 13/03/2010 @ 20:39
Λίγη ώρα πριν τη ζωντανή εμφάνιση των Therapy? στην Αθήνα, τρεις συντάκτες του Rocking.gr αναμετρήθηκαν με τους τρεις μουσικούς των αγαπημένων Ιρλανδών και μίλησαν για τα πάντα: από το νέο δίσκο "Crooked Timber" και τη συνεργασία τους με τον Ozzy, μέχρι τον πολιτικό ακτιβισμό, τον κινηματογράφο, αλλά και τον τρόπο να φλερτάρεις. Σε μια απολαυστική, αλλά και αστεία, συνέντευξη οι Andy Cairns, Michael McKeegan και Neil Cooper μας έδειξαν ότι εκτός από μεγάλοι μουσικοί, είναι και ενδιαφέροντες συνομιλητές. Απολαύστε τους!

Kώστας: Καλησπέρα σας. Στην παρούσα περιοδεία παίζετε τα τραγούδια του νέου σας δίσκου, "Crooked Timber" για πρώτη φορά. Πως είναι οι αντιδράσεις του κόσμου; Πως νιώθετε να τα παίζετε ζωντανά;
Andy: Περίφημα. Έχουμε ήδη κάνει μια mini περιοδεία πριν τα Χριστούγεννα όπου παίξαμε σχεδόν όλα τα κομμάτια από το νέο δίσκο, ζωντανά. Πιστεύω ότι live ακούγονται ακόμη καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι τα είχαμε προβάρει πάρα πολύ πριν βγούμε στον δρόμο και έτσι τώρα έχουμε μεγάλη άνεση όταν τα παίζουμε.



Έρη: Ο ήχος σας μπορεί να χαρακτηριστεί ως "alternative rock". Στο νέο δίσκο όμως είπατε πως έχετε πολλές επιρροές και από jazz και dubstep. Πως προέκυψε αυτό;
Andy: Στο "Crooked Timber" υπάρχει ένα κομμάτι, το "Bad Excuse For Daylight" όπου οι επιρροές dubstep νομίζω πως είναι πολλές, καθώς εκείνη την περίοδο ακούγαμε πολύ dubstep. Όταν πάλι γράφαμε το "Exiles" ακούγαμε πολύ Kevin Martin και συγκεκριμένα τον δίσκο του "The Bug", όπου έχει ένα μονότονο dubstep ρυθμό σαν να πάει ντουπ, ντουπ, ντουπ, ντουπ (σ.σ.: μιμείται τον ρυθμό) και στο studio κρατήσαμε τον ρυθμό και παίξαμε «πάνω» του. Από την άλλη οι jazz επιρροές έρχονται από το μπάσο του Charles Mingus, το παίξιμο του οποίου μου θυμίζει κιθάρα και έτυχε στις ηχογραφήσεις του "Crooked Timber" να ακούσουμε και πολύ Mingus.

Kώστας: Πως θα όριζε κάποιος τον «τυπικό ήχο» των Therapy?
Michael: Νομίζω θα έλεγε groovy drums, «μπουκωμένο» μπάσο και κιθάρες που θυμίζουν rock 'n' roll αλλά δεν είναι τυπικό rock 'n' roll.

Λουκιανός: Ναι όμως αν κάποιος έλεγε «δεν έχω ακούσει ποτέ Therapy? Σε παρακαλώ δώσε μου να ακούσω ένα κομμάτι που τους χαρακτηρίζει!», ποιο θα ήταν αυτό;
Michael: Μάλλον θα του έδινα να ακούσει το "Crooked Timber" ή το "Exiles" από το νέο δίσκο. Δεν νομίζω ότι ηχούμε σαν οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα του παρελθόντος. Αυτά τα κομμάτια έχουν μέσα όλα τα Therapy? στοιχεία, αλλά είναι παιγμένα με ένα τρόπο που θεωρώ μοναδικό. Και από τα παλαιότερα, θα έλεγα μάλλον το "Teethgrinder".

Έρη: Νιώθετε συνδεδεμένοι με τη μουσική σκηνή της Β. Ιρλανδίας;
Andy: Ίσως περισσότερο ο Michael, που ζει ακόμα στην Β. Ιρλανδία.
Michael: Από τις πρώτες μέρες του συγκροτήματος δεν νιώθαμε μέρος της «σκηνής». Ναι, μπορεί να βλέπαμε κάποια τοπικά live, αλλά δεν νομίζω ότι ανήκαμε ποτέ στη σκηνή, ήμασταν κάτι το διαφορετικό. Το καλό με τη σκηνή της Β. Ιρλανδίας είναι ότι είναι μικρή και όλα τα συγκροτήματα, ανεξαρτήτως μουσικής, κάνουν παρέα μαζί. Φυσικά πάντα ξεπετιούνται κάποια καλά συγκροτήματα και είναι όμορφο που ο κόσμος τα στηρίζει.



Λουκιανός: Για τον πολιτικό ακτιβισμό -τύπου Bono- τι γνώμη έχετε; Πιστεύετε πως οι rock stars οφείλουν να ασχολούνται και να μεταφέρουν πολιτικά μηνύματα με τη στάση τους; Θεωρείτε τον Bono ειλικρινή;
Andy: Ναι σίγουρα, αλλά μόνο αν κάποιος είναι τόσο γοητευτικός όσο ο Bono, o oποίος μπορεί τη μια μέρα να είναι στο MTV και την άλλη με τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Εγώ δεν θα αισθανόμουν άνετα να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά δεν κατακρίνω τον Bono που το κάνει. Πολλές φορές μας ρωτάνε για τους U2 επειδή είμαστε Ιρλανδοί. Εγώ έχω μόνο τρία U2 άλμπουμ, το "Boy", το "Οctober" και το "Achtung Baby" και σίγουρα τους έχω δει πολλές φορές ζωντανά, ίσως γιατί ήταν από τα ελάχιστα συγκροτήματα που έδιναν συναυλίες στην Β. Ιρλανδία. Κάποιοι λένε ότι ο Bono έχει μεγάλο εγώ. Εγώ απλά πιστεύω ότι προσπαθεί να κάνει κάτι σαν τον John Lennon - όπως ο Lennon προσπαθούσε να μιλήσει για τον πόλεμο του Βιετνάμ, έτσι και ο Bono θέλει να μιλήσει για τα προβλήματα του σήμερα. Πιστεύω πως καλώς κάνει ότι κάνει, απλά εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι ανάλογο.

Κώστας: Είστε συγκρότημα είκοσι χρόνια. Τι πιστεύετε πως έχετε κερδίσει και τι πιστεύετε πως έχετε χάσει μέσα σε αυτά τα χρόνια σαν συγκρότημα;
Michael: Δεν θεωρώ πως έχω χάσει κάτι. Το συγκρότημα είναι όλη μου η ζωή. Μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, να κάνω νέους φίλους και να γνωρίσω νέα μέρη και νέες κουλτούρες. Το μόνο κακό με το να είσαι επαγγελματίας μουσικός είναι ότι με τον καιρό χάνεις την μαγεία του τι «γίνεται πίσω από τη σκηνή», καθώς είσαι και ο ίδιος πίσω από τη σκηνή! Όταν ήμασταν 12 ετών θα πηγαίναμε σε μια συναυλία και θα νιώθαμε κάτι φοβερό, καθώς δεν ξέραμε τι γινόταν πίσω από τη σκηνή. Πλέον αυτό έχει χαθεί, αλλά δε βαριέσαι! (γέλια από όλους).

Λουκιανός: Σας ενοχλεί που πλέον μπορεί οποιοσδήποτε να ξέρει τι setlist να περιμένει στις συναυλίες, ελέγχοντας το setlist της περιοδείας σας στο internet;
Μichael: Όποτε με ρωτάνε κάτι σχετικό με το internet, πάντα σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ αν ήμουν οπαδός των Therapy? και έρχονταν στην πόλη μου. Θα έκανα το ίδιο, θα τσέκαρα το internet! Από την άλλη η ασφαλής ενημέρωση σε σώζει και από άσχημα φαινόμενα «αρβύλας». Δηλαδή φαντάσου να ρώταγες κάποιον και να σου έλεγε ότι οι Therapy? στην προηγούμενη συναυλία τους έπαιξαν μόνο 10 λεπτά! Δεν θα ξενέρωνες; Τώρα μπορείς να μάθεις την αλήθεια στο internet.



Λουκιανός: Ρωτάω γιατί φερ’ ειπείν ξέρω πως απόψε θα παίξετε το "Opal Mandra", ένα από τα προσωπικά μου αγαπημένα τραγούδια. Αν όμως δεν το ήξερα, όταν το άκουγα, θα τρελαινόμουν. Τώρα το περιμένω.
Andy: Ναι έχει πλάκα η φάση με το συγκεκριμένο κομμάτι. Όταν το πρωτογράψαμε και το πρωτοπαίζαμε γινόταν χαμός. Μετά το ξεχάσαμε για πολλά χρόνια και το ξαναφέραμε στο set πέρσι την άνοιξη. Και άρχισαν πάλι όλοι να μας λένε «τι φοβερό κομμάτι είναι αυτό» και «γιατί δεν το παίζετε» και αποφασίσαμε να το κρατήσουμε στο set. Το αστείο είναι ότι έχουμε ένα Έλληνα φίλο και οπαδό που κάθε φορά που ερχόμαστε στην Αθήνα, μας ρωτάει αν θα παίξουμε το "Opal Mandra". Ε και σήμερα που θα το παίξουμε λοιπόν, λείπει στο Λονδίνο! (γέλια από όλους)

Λουκιανός: Σχεδιάζετε να κυκλοφορήσετε καμία συλλογή με b sides και rarities γιατί προσπαθώ να βρω κάποια singles και EPs στο internet και είναι δυσεύρετα και ακριβά!
Andy: Να φανταστείς ότι πολλά από αυτά δεν τα έχω καν εγώ! (γέλια) Τα δικαιώματα για τα περισσότερα κομμάτια μας τα έχει ακόμα η Universal με τους οποίους έχουμε πολύ καλή σχέση. Έτσι είπαμε στον manager μας να τους προσεγγίσει και να τους πει πως αν θέλουν να κυκλοφορήσουν κάποια συλλογή, θα ήταν καλό να το κάνουν φέτος, καθώς φέτος κλείνουμε είκοσι χρόνια πορείας. Έτσι και αλλιώς σχεδιάζουμε να κάνουμε και άλλη μια περιοδεία μέσα στη χρονιά για τα είκοσι χρόνια μας και θα ήταν πολύ καλή ευκαιρία. Ο παραγωγός των πρώτων μας δίσκων τους επαναμιξάρει για να κυκλοφορήσει remastered εκδόσεις και είμαστε και με αυτόν σε επαφή. Αν μπορέσουμε να τους συντονίσουμε όλους, κάτι μπορεί να προκύψει.

Έρη: Έχετε κάνει οι ίδιοι πολλές διασκευές. Αν έπρεπε να διαλέξετε πέντε Therapy? κομμάτια και πέντε συγκροτήματα να τα διασκευάσουν, ποια θα ήταν αυτά;
Αndy: Θα ήθελα τον Tom Waits να πει το "God Kicks", τους Burial να πουν το "Exiles", o Nick Cave να έλεγε το "Gone" και η Kylie Minogue να πει το "Die Like A Motherfucker". (γέλια από όλους).

Λουκιανός: Μιας και έχετε κάνει διασκευή το "Iron Man" των Black Sabbath με τον Ozzy, έχετε κάτι να θυμάστε από τη συνεργασία σας;
Michael: Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Εμείς εκείνη την περίοδο περιοδεύαμε στην Σουηδία και δεχτήκαμε ένα τηλέφωνο από τον ατζέντη μας για να κάνουμε την διασκευή. Έτσι πήραμε το αεροπλάνο και πεταχτήκαμε αυθημερόν στο Λονδίνο για να το ηχογραφήσουμε τα όργανα και να γυρίσουμε πάλι πίσω στην περιοδεία και μια βδομάδα μετά, ο Andy και εγώ πεταχτήκαμε μέχρι το Los Angeles για να γνωρίσουμε τον Ozzy και να γράψουμε τα φωνητικά. Μπήκαμε στο studio και είδαμε τον Ozzy πίσω από τη τζαμαρία να μας κοιτάζει. Μόλις τελειώσαμε ήπιαμε μαζί του μια coca cola light για κανένα δεκάλεπτο, αυτό ήταν όλο! (γέλια) Ένα χρόνο νωρίτερα είχαμε δώσει δώδεκα συναυλίες με τον Ozzy στις Η.Π.Α. και εκεί τα είχαμε πει λιγάκι. Όπως και να έχει όλα έγιναν πολύ γρήγορα.



Κώστας: Πως θα νιώθατε αν σας πλησίαζε ένας 16χρονος και σας έλεγε πως παίζετε «δεινοσαυρικό rock», δεδομένου ότι πλέον έχετε και μια καριέρα είκοσι ετών;
Andy: Ξέρεις είμαστε πλέον βετεράνοι. Εγώ είμαι 44 ετών, άρα για ένα 16χρονο, σίγουρα είμαι κάπως γέρος. Έτσι είναι η πορεία της ζωής, από ένα σημείο και μετά αρχίζεις και βλέπεις αφιερώματα στα περιοδικά στην ζωή των Therapy?. To συγκρότημα ξεκίνησε το 1990. Προσπαθώ να σκεφτώ ποια συγκροτήματα που είχαν τότε είκοσι χρόνια πορείας, μου άρεσαν. Πχ, μου άρεσαν οι Stooges, που ξεκίνησαν στα τέλη του '60, μου άρεσαν και οι Black Sabbath. Mου αρέσει να το βλέπω έτσι. Σήμερα ένας 16χρονος μάλλον θα ακούει περισσότερο Strokes ή System Of A Down ή Daft Punk, είναι συγκροτήματα περισσότερο της εποχής του. Το καλό με το "Crooked Timber" είναι ότι πήρε καλές κριτικές και ιδιαίτερα πήρε μια πολύ καλή κριτική από το ΝΜΕ που είναι νεανικό περιοδικό και έτσι αρχίσαμε να βλέπουμε και νεότερα άτομα στις συναυλίες μας. Από την άλλη υπάρχουν και συγκροτήματα όπως οι Killing Joke οι οποίοι έχουν τα διπλάσια χρόνια μας κι όμως ακούγονται ακόμα και σήμερα φρέσκοι και πρωτοποριακοί.  Είναι φυσιολογικό να γερνάς.
Neil: Όπως είπε και ο Andy, είναι φυσιολογικό. Έχουμε την ηλικία που έχουμε, δεν προσποιούμαστε πως είμαστε 18. Αυτό είναι σημαντικό, να είσαι ειλικρινής, να μην είσαι δήθεν.
Michael: Όλο αυτό δεν το είχαμε σχεδιάσει. Ήμασταν μικροί, παίζαμε τη μουσική μας και αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που μας ενδιέφερε. Είκοσι χρόνια μετά, είμαστε ακόμα εδώ κυρίως αυτού του πράγματος: δεν προσποιούμαστε ότι είμαστε κάτι άλλο, ότι είμαστε 16 ακόμα. Ευτυχώς για εμάς πάντα είχε προτεραιότητα η μουσική και η απόδοση, και όχι το image και η εξωτερική εικόνα.

Κώστας: Πιστεύω πως αυτό που σας κρατάει όμως φρέσκους είναι και το γεγονός ότι ηχογραφείτε συνέχεια και έτσι μπορείτε να είστε σύγχρονοι... Το "Crooked Timber" για παράδειγμα έχει πολύ φρέσκο ήχο.
Andy: Καταλαβαίνω πως το εννοείς. Το περίεργο είναι πως όλα αυτά τα χρόνια έχουμε γνωρίσει πολλά συγκροτήματα που δεν γουστάρουν να περιοδεύουν και έτσι χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Πολλές φορές δεν αγοράζουν καν δίσκους από νέους καλλιτέχνες! Θεωρούν πως είναι όλα σκουπίδια. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω αυτός ο τύπος. Αν κάποιος μου πει «τσέκαρε αυτό», θα το βάλω και θα το ακούσω. Κάπως έτσι άκουσα και τους The Burial και μετά πήγα και αγόρασα όλους τούς τους δίσκους. Είναι πολύ άσχημο να λες «παίζουμε alternative 90s rock και ακούμε μόνο Soundgarden»! (γέλια)
Μichael: Ναι έχει σημασία να είσαι ανοιχτός σε νέες μουσικές και νέες προτάσεις, για να «τσιμπάς» και στοιχεία για τη δική σου μουσική από εδώ και από εκεί. Με τον Neil αγοράζουμε και ακούμε πολλά νέα πράγματα, αυτό είναι τέλειο, είναι πρόοδος. Διαφορετικά θα κολλούσαμε στα ίδια και τα ίδια παλιά κομμάτια και συγκροτήματα. Θα ήταν σαν κάθειρξη σε φυλακή! (γέλια)

Έρη: Τι αναμνήσεις έχετε από την Ελλάδα; Τι περιμένετε από το αποψινό κοινό;
Andy: Πολύ καλές! Θυμάμαι μια φορά που παίζαμε σε ανοιχτό χώρο και το κοινό ήταν πολύ εκδηλωτικό. Ο καιρός ήταν ζεστός και φυσούσε ένας ξηρός αέρας γεμάτος σκόνη που έμπαινε στα μάτια μου και επειδή φορούσα φακούς, δεν μπορούσα να δω τίποτα σχεδόν πέντε λεπτά πριν αρχίσει το show. Από την άλλη θυμάμαι και τη συναυλία στο Gagarin όπου κοιτάζαμε τον κόσμο από ένα μικρό παράθυρο που υπάρχει πάνω από τη σκηνή – είχε πολλή πλάκα. Φυσικά αναμένουμε τα καλύτερα.

Κώστας: Πολλοί Έλληνες σχολιάζουν πως τα πάνε περίφημα με τους Ιρλανδούς. Θεωρείτε ότι οι δύο λαοί ταιριάζουμε; Υπάρχει κάποια σύνδεση;

Andy: Ναι σίγουρα, πιστεύω πως και οι δύο λαοί είναι κάπως πιο χαλαροί, δεν αγχώνονται και απολαμβάνουν τη ζωή. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ ζεστοί και φιλικοί. Θέλουν να σε περιποιηθούν και να σε κεράσουν. Είστε φανταστικοί οικοδεσπότες, κάθε φορά που έρχομαι εδώ όλοι μου συμπεριφέρονται φανταστικά.



Κώστας: Και τώρα μια κινηματογραφική ερώτηση για τον Andy. Ποιον προτιμάς; David Lynch ή Αlejandro Jodorowski;
Andy: Aυτή τη στιγμή, σίγουρα Jodorowski. Μου τον είχε συστήσει πριν χρόνια ο Michael και τον λατρεύω σαν σκηνοθέτη. Το "Fando And Lis" είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά και τον Lynch τον λατρεύω. Είναι ζόρικος αλλά αν «μπεις» στον κόσμο του, μπορεί να σε μαγέψει και κάθε φορά που βλέπεις μια ταινία του, σου βγάζει κάτι άλλο. Από την άλλη όσο γράφαμε το "Crooked Timber" βλέπαμε και πάλι το "The Holy Mountain" του Jodorowski, καταπληκτική ταινία.

Kώστας: Αν γράφατε τη μουσική για μια ταινία, ποια θα ήταν αυτή και αν διαλέγατε τον σκηνοθέτη, ποιος θα ήταν;
Andy: Σίγουρα θα θέλαμε να γράψουμε μουσική για μια ταινία του Tarkovsky. Eπίσης θα είχε πολύ ενδιαφέρον να γράφαμε μουσική για μια ταινία των σκηνοθετών του video μας για το "Crooked Timber", το οποίο σε σύλληψη θύμιζε κάπως το "Stalker" του Tarkovsky. Επίσης θα μου άρεσε να έγραφα τη μουσική για το "Ghosts... Of The Civil Dead" του John Hillcoat. Μου αρέσουν πολύ τα θολά του πλάνα. Εξαιρετική ταινία, να την δείτε.

Λουκιανός: Μια τελευταία ερώτηση. Πιάνει τελικά σαν ατάκα φλερτ το "your ass is like jesus feet - worth kissing"; (γέλια από όλους)
Andy: Πιθανότατα θα σε χαστουκίσει πρώτα και μετά θα σε καλέσει σε δείπνο! Αξίζει να προσπαθήσεις! (γέλια από όλους)




Λουκιανός Κοροβέσης, Έρη Παναγούλια, Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET