Συνέντευξη: Paradise Lost

Από τον Άλκη Κοροβέση, 14/03/2011 @ 11:26
Είναι αδιαμφισβήτητα από τις κορυφαίες metal μπάντες της Ευρώπης και από τους πρωτεργάτες του ατμοσφαιρικού metal. Σύμβολο ενός ιδιώματος και ένα εκ των τριών συγκροτημάτων που απαρτίζουν την Ανίερη Τριάδα του gothic metal. Πειραματίστηκαν αρκετά στη διάρκεια της πορείας τους και πέρασαν από αρκετές δύσκολες φάσεις. Οι ίδιοι που τους λάτρεψαν, σε μια στροφή της πορείας τους, δε δίστασαν να τους αποκηρύξουν και αργότερα να τους επανατοποθετήσουν στη θέση που τους αξίζει, την κορυφή. Πρόσφατα αποφάσισαν με μια ξαφνιαστική κίνηση να παίξουν τον κορυφαίο δίσκο της καριέρας τους στην ολότητά του και από τις περιορισμένες εμφανίσεις τους επέλεξαν για τρεις βραδιές την Ελλάδα. Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω τους Paradise Lost και τον Nick Holmes.

Καλησπέρα Nick, τι κάνεις, σε τι φάση βρίσκεται η μπάντα;
Αυτό τον καιρό ετοιμαζόμαστε για το mini-tour για το "Draconian Times" και προσπαθούμε να αρχίσουμε να γράφουμε ένα νέο δίσκο.

Ετοιμάζετε νέο δίσκο δηλαδή;
Είναι πάντα δύσκολη η αρχή, σχετικά με την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουμε και η όλη διαδικασία θα γίνει στο ενδιάμεσο των συναυλιών.

Αν δεν κάνω λάθος, μετά το 2009 με το "Faith Divides Us - Death Unites Us" υπήρξε μια περίοδος «ξεκούρασης» για τη μπάντα. Μια μικρή παύση ίσως;
Μπα, ποτέ δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Συνήθως όταν δεν είμαστε ενεργοί, γράφουμε. Η πολυτέλεια της παύσης περιορίζεται σε μια-δυο βδομάδες από 'δω και από 'κει.

Μάλιστα. Όσον αφορά το mini-tour που ανέφερες, πώς και επιλέξατε να κάνετε τρεις συναυλίες στην Ελλάδα;
Η ζήτηση στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλη και αυτό έπαιξε ρόλο στην επιλογή μας. Ο δίσκος ("Draconian Times") ήταν πολύ επιτυχημένος στην Ελλάδα.

Και όχι μόνο το "Draconian Times". Εδώ κάθε δίσκος των Paradise Lost τραβάει την προσοχή του κοινού.
Ναι, η ανταπόκριση των Ελλήνων είναι συνεπής εδώ και χρόνια, ακόμα και στο "Host".

Πώς ήταν οι πρόβες για το υλικό του "Draconian Times";
Για την ακρίβεια δεν τις έχουμε ξεκινήσει ακόμα (γέλια). Ο Adrian (Erlandsson - drummer) χρειάζεται τον περισσότερο χρόνο να μάθει όλα τα κομμάτια. Ίσως βάλουμε και κάποια ακόμα στοιχεία στις live εκτελέσεις, όπως κάποια δεύτερα φωνητικά. Θα δούμε πώς θα πάει.

Το setlist θα είναι το ίδιο σε όλες τις συναυλίες στην Ελλάδα;
Κατά κύριο λόγο ναι. Είναι δύσκολο να επιλέξεις τα επιπλέον κομμάτια που θα ακουστούν, γιατί πάντα ο κόσμος θα ζητάει άλλα που θέλει να ακούσει. Εμείς επιλέγουμε αυτά που ξέρουμε ότι θα ταιριάξουν και σίγουρα κάποιοι θα δυσαρεστηθούν, αλλά από την άλλη πολλά από τα κομμάτια που μας ζητάνε τα παίζουμε έτσι και αλλιώς.

Τα extra κομμάτια θα είναι από παλιότερο υλικό, όπως το "Icon";
Σίγουρα θα παίξουμε ένα b-side ("Sweetness") και γενικότερα μας ζητάνε να παίξουμε πολλά b-sides, αλλά έχουμε πολύ καλύτερα a-sides (γέλια). Θα κάνουμε μια λίστα από πιθανά κομμάτια και θα τα δοκιμάσουμε στις πρόβες να δούμε ποια θα επιλέξουμε.

Υπάρχει πάντως αυτή η αίσθηση πως τα b-sides σας είναι στην πλειονότητά τους εξαιρετικά.
To "Sweetness", για παράδειγμα, είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να μπει σε δίσκο. Από την άλλη έχουμε και αρκετά a-sides που θα μπορούσαν να είναι b-sides (γέλια).

Δώσε μας λίγες πληροφορίες σχετικά με το εξαιρετικό εξώφυλλο του "Draconian Times".
Το έκανε η Holly Warburton και προέκυψε εντελώς αβίαστα ως συνέχεια του "Icon". Επεκτείναμε την ιδέα και στο "Draconian Times". To artwork του ήταν αρκετά θηλυπρεπές και εκείνη την εποχή ήταν κάτι που δε θα τολμούσαν πολλές μπάντες.

Σε βάζει και στο κλίμα των συνθέσεων.
Ναι, σίγουρα. Στην εποχή μας το καλλιτεχνικό κομμάτι των δίσκων έπαιζε ακόμα πολύ σημαντικό ρόλο. Σήμερα δεν έχει τόση σημασία με το internet. Ακούς το δίσκο και καλά-καλά δε γνωρίζεις το όνομα του κομματιού. Και τώρα έχει σημασία, αλλά σε καμία περίπτωση όσο παλιότερα.

Πώς και χρησιμοποιήσατε τα αποσπάσματα του Charles Manson στο "Forever Failure";
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει καμία σχέση ο Manson με το κομμάτι. Απλά έτυχε να δω το ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και μου άρεσε ο τρόπος που ακούγονταν τα όσα έλεγε. Είχαν ένα σκοτεινό τόνο και πίστευα ότι θα ταίριαζε με το τραγούδι.

Πόσο διαφορετικοί είναι οι Paradise Lost εποχής "Draconian Times" από τους σημερινούς;
Είμαστε πολύ πιο ώριμοι πλέον. Εγώ προσωπικά ελπίζω ότι δεν είμαι όσο θορυβώδης και ενοχλητικός ήμουν τότε.

Ναι, αλλά έχετε ακόμα την εμφάνιση, τα μαλλιά.
Πίστεψε με, δεν έχω μαλλιά. Η κόρη μου έχει τα μαλλιά μου τώρα (γέλια). Τα βλέπω να πέφτουν και δεν το αντέχω. Σε 5 χρόνια μάλλον θα χρειάζεται να τα ξυρίζω. Αφήνω μούσι αυτή την περίοδο, οπότε έχω μαλλιά εκεί.

Πιο gothic εμφάνιση.
Μπα, πιο πολύ με ψαράς μοιάζω.

Ποια είναι η αντιμετώπιση του "Believe In Nothing" από τη μπάντα; Για μένα είναι ο πιο αδικημένος δίσκος της μπάντας και δεν είναι καθόλου κακός.
Βασικά δεν είναι κακός δίσκος, απλά αντιπροσωπεύει μια πολύ άσχημη περίοδο της μπάντας και γι' αυτό το κρατάμε σε απόσταση. Όταν βλέπω το εξώφυλλο λέω: «Ω Θεέ μου» (γέλια).

Ήταν μια σκοτεινή περίοδος για τη μπάντα δηλαδή.
Ναι, η ζωή γενικά τότε δεν ήταν πολύ καλή. Υπήρχε πολλή αρνητικότητα και κατά τη γνώμη μου δε μπορείς να δημιουργήσεις με αρνητικά συναισθήματα. Ακούω που λένε ότι αν είσαι στενοχωρημένος ή έχει κατάθλιψη γράφεις πολύ καλά κομμάτια, αλλά διαφωνώ εντελώς. Εγώ δε νιώθω καμία ανάγκη να γράψω, ούτε καν να ακούσω μουσική όταν νιώθω χάλια. Δεν υπάρχει τίποτα το παραγωγικό στο να νιώθεις μίζερος. Εγώ πρέπει να είμαι πολύ καλά για να κάνω οτιδήποτε.

Ακόμα και αν δε γράφετε χαρούμενα κομμάτια, το κίνητρο είναι η καλή διάθεση.
Απολύτως. Για παράδειγμα οι Dead Can Dance έχουν συνθέσεις που σε κάνουν να κλαις, αλλά δε σε μιζεριάζουν. Το αντίθετο θα έλεγα. Πολλοί λένε πως έχω κατάθλιψη, αλλά νομίζω υπερβάλλουν. Εγώ σε μια φάση της ζωής μου πέρασα κατάθλιψη και σε διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει τίποτα το αστείο ή το χαρούμενο σε αυτό. Δεν είχα διάθεση για τίποτα απολύτως.

Πώς βλέπεις την εξέλιξη του ήχου των Paradise Lost; Σας έχουμε δει να περνάτε από διάφορα στάδια.
Εξαρτάται κυρίως από τον Greg (Mackintosh - κιθαρίστας) πού θα κινηθεί μουσικά. Γράψαμε τώρα ένα κομμάτι που μοιάζει πολύ με τον προηγούμενο δίσκο και, ενώ είναι πολύ καλό, δε νομίζω να το κρατήσουμε, γιατί θέλουμε να αλλάξουμε τακτική, να μην κάνουμε κάτι παρόμοιο πάλι. Ο τελευταίος δίσκος ήταν πολύ καλός, αλλά δε θέλω να τον επαναλάβουμε.

Σκέφτεστε δηλαδή να πειραματιστείτε πάλι;
Κοίτα, η μουσική μας είναι όλα αυτά τα χρόνια ίδια. Αυτά που μας αρέσουν δεν έχουν αλλάξει. Είναι πολύ νωρίς όμως για να πω κάτι για τον επόμενο δίσκο.

Έχετε μια κεντρική ιδέα για τους δίσκους σας πλέον ή κοιτάτε τον καθένα ξεχωριστά;
Όσο η μουσική μας παραμένει οργανική, είμαστε εντάξει. Στο "Host" προσπαθήσαμε να περιορίσουμε τις κιθάρες και να χρησιμοποιήσουμε πιο πολύ τα πλήκτρα και εκεί άλλαξε λίγο η ιδέα, αλλά γενικά η κιθάρα καθορίζει τον ήχο μας. Οι Anathema καταφέρνουν ακόμα και τώρα που δεν παίζουν metal να τη γλιτώνουν, γιατί κάνουν ακριβώς αυτό, δηλαδή χρησιμοποιούν τις κιθάρες ακόμα. Αν και κάποιες φορές ο χώρος σε περιορίζει, προσωπικά δε με απασχολεί αυτό. Πάντα ήμουν στο χώρο και μου άρεσε, δε θέλω να προσεγγίσουμε άλλα είδη μουσικής τώρα.

Προσωπικά με ενδιαφέρει τι έχει να δώσει ο καλλιτέχνης στη μπάντα και όχι τι ζητάει από αυτόν ο οπαδός. Συμφωνείς;
Παλιότερα ήταν πιο εύκολο να μην επηρεάζεσαι από όσα λένε οι γύρω σου. Με το internet ο καθένας έχει μια άποψη και εγώ πιο πολύ διαβάζω τις περισσότερες από αυτές. Σίγουρα όταν το 90% αυτών έχει ένα κοινό άξονα, υπάρχει μια αλήθεια, αλλά κάποιες φορές δεν πρέπει να ακούς και πολλές γνώμες.

Όσον αφορά τις διασκευές, ποιά είναι η αγαπημένη σου που έχεις τραγουδήσει και ποιά θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον;
Μου αρέσει αρκετά η διασκευή σε Smiths (το "How Soon Is Now?"), αν και πλέον δε μπορώ να ακούσω την αυθεντική εκτέλεση. Ξέρεις, όταν διασκευάζεις ένα κομμάτι, είναι σα να το σκοτώνεις. Από την άλλη, δε μ' αρέσει των Sisters Of Mercy ("Walk Away"). Αν μπορούσα θα άλλαζα τα φωνητικά. Οι διασκευές γενικότερα είναι μια τελευταία λύση για μας.

Θα ήθελες να ακούσεις ένα κομμάτι σας διασκευασμένο από κάποια μπάντα;
Μπα, δε νομίζω (γέλια). Αν και έχω ακούσει αρκετές κολακευτικές διασκευές.

Υπάρχει ένας ολόκληρος δίσκος tribute στους Paradise Lost. Το "As We Die For Paradise Lost".
Ναι, είναι κολακευτικό αυτό. Είχα βρει στο youtube κάτι πολύ νέα παιδιά από τη Βραζιλία νομίζω να διασκευάζουν κάποια κομμάτια μας, όπως το "Gothic", αν δεν κάνω λάθος, και ήταν πολύ καλοί. Ήταν καλύτερο και από το αυθεντικό (γέλια).

Μου είπες νωρίτερα για τις δύσκολες στιγμές της μπάντας στο "Believe In Nothing". Φτάσατε ποτέ στο σημείο να διαλυθείτε;
Είναι η δουλειά μας και το να διαλυόμασταν θα ήταν σα να παραιτείσαι από τη δουλειά σου. Και κανένας μας δεν ενδιαφέρεται να βρει μια διαφορετική δουλειά τώρα. Γνωριζόμαστε όλοι τόσο καιρό και δε με ενθουσιάζει η ιδέα να έκανα μια νέα μπάντα τώρα με νέα μέλη. Από την άλλη, είναι της μόδας να διαλύεται μια μπάντα και μετά να κάνει το reunion tour. Ίσως το κάναμε για να βγάλουμε και αρκετά λεφτά. Θα γίνουμε underground για μερικά χρόνια, να πάμε να ζήσουμε στο Rio de Janeiro (γέλια).

Πώς φαντάζεσαι ή θα ήθελες να είναι το τέλος των Paradise Lost;
Αν βλέπεις το όνομα σου στο t-shirt του festival, καταλαβαίνεις τη θέση σου. Αν είσαι ψηλά, τότε μόνο προς τα κάτω μπορείς να πας. Εκτός αν είσαι οι Rammstein. Η καλύτερη θέση είναι το πάνω τέταρτο. Πιστεύω πως στο τέλος θα πάρεις αυτό που σου αξίζει. Δε γίνεται να είσαι αρεστός σε όλους. Και επίσης οι μόδες αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ένα συγκρότημα που νόμιζες ότι έχει πεθάνει, βγάζει έναν πολύ καλό δίσκο και επανέρχεται. Οι Anvil για παράδειγμα επανήλθαν λόγω του ντοκιμαντέρ.

Με τα υπόλοιπα μέλη κρατάτε επαφή εκτός μπάντας;
Είμαστε μαζί τόσα πολλά χρόνια που γνωριζόμαστε πολύ καλά και δε χρειάζεται η καθημερινή επαφή. Ζούμε και σχετικά μακριά ο ένας από τον άλλο, οπότε από μόνο του είναι δύσκολο. Έχουμε όλοι οικογένειες και δε βγαίνουμε και πολύ. Όταν είμαστε σε περιοδείες, όμως, είμαστε αρκετές ώρες μαζί, οπότε είναι το ίδιο κάπως. Όλοι γνωρίζουμε τις συνήθειες του καθενός, δεν υπάρχει αμηχανία, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο που έχετε καταφέρει να μείνετε οι τέσσερις σας τόσα χρόνια, αν εξαιρέσουμε τον drummer που κάθε λίγα χρόνια αλλάζει. Πώς τα καταφέρατε με έναν μη-Βρετανό για πρώτη φορά;
Έχει ζήσει τόσα χρόνια εδώ που πλέον είναι σα Βρετανός. Τα πάμε μια χαρά. Έχει χιούμορ, είναι έμπειρος στο χώρο και -το βασικότερο- δε χρειάζεται να αποδείξει κάτι. O Jeff (Singer - πρώην drummer) θα ήταν ακόμα μαζί μας, αλλά ήθελε να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν και το σεβαστήκαμε. Ωστόσο, θα παίξει κάποια shows μαζί μας πάλι, σε κάποιες συναυλίες που δε μπορεί να μας ακολουθήσει ο Adrian.

Πώς τα καταφέρνετε με τις οικογένειες σας και τη μπάντα;
Όταν ξεκινήσαμε δεν είχαμε οικογένειες, αλλά σιγά-σιγά προσαρμοστήκαμε σε αυτό. Εγώ έχω δυο κόρες, μια 10 και μια 14 ετών. Το να λείπω για κάποιο διάστημα είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να γίνει γιατί είναι η δουλειά μου. Έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε για αρκετό χρόνο στο σπίτι, αλλά κάποια στιγμή θα λείψω για δύο μήνες. Έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της η δουλειά μας.

Βλέπω όμως αρκετούς να εγκαταλείπουν το συγκρότημα τους για να αφοσιωθούν στην οικογένεια τους.
Ίσως έχει να κάνει με το ότι το βλέπουν περισσότερο σα χόμπι και λιγότερο σα δουλειά. Εγώ είμαι τελειομανής και δε θα με άφηνε η γυναίκα μου να λείπω 6 βδομάδες για ένα χόμπι (γέλια).

Πες μου λίγο κάτι σχετικά με σένα. Τι θα έκανες αν δεν ήσουν στους Paradise Lost; Έχεις σπουδάσει κάτι;
Έχω ασχοληθεί με τους υπολογιστές, αλλά σιγά-σιγά και αυτό με αφήνει. Είναι ένα περίεργο σενάριο το να με φανταστώ χωρίς τους Paradise Lost. Δε νομίζω ότι θα έκανα κάτι που δε θα είχε σχέση με τη μουσική. Κάποιες φορές με πιάνει κρίση, ακούγοντας ότι κάποιος φίλος πέθανε, οπότε προσπαθώ να απολαύσω αυτό που κάνω τώρα.

Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάτι έξω από τους Paradise Lost, κάτι προσωπικό;
Ναι, φυσικά, αλλά ποτέ δεν υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο. Και όταν υπάρχει, τότε ό,τι έχω το δίνω στη μπάντα. Όταν έχω λίγο χρόνο προτιμώ να ξεκουράζομαι, γιατί συνήθως βρισκόμαστε σε έναν κύκλο. Δίσκος, περιοδεία, δίσκος και δεν υπάρχει ποτέ χρόνος. Αν περιοδεύαμε τακτικά και στην Αμερική θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο και χρονοβόρο.

Ποιά είναι η φήμη των Paradise Lost στην Αμερική;
Ανύπαρκτη θα έλεγα. Υπάρχουν οπαδοί, απλά δεν είναι αρκετοί.

Ίσως να κάνατε ένα κομμάτι για το "Twilight".
Μπορεί και να έπιανε. Προσωπικά λατρεύω την Αμερική, αν και μικρός είχα άλλη άποψη. Θέλω να τα πάει καλά η μπάντα εκεί για να μπορώ να πηγαίνω πιο συχνά.

Ναι αλλά τώρα έχεις το προνόμιο να πηγαίνεις εκεί για διακοπές και να μη σε ενοχλούν όλη την ώρα.
Δε με ενοχλεί να μου ζητήσει κάποιος ένα αυτόγραφο ή μια φωτογραφία. Κάναμε μια περιοδεία με τους Nightwish και ήταν πολύ ωραία, αλλά το κοινό είναι δύσκολο. Πρέπει να έχεις κομμάτια που να παίζουν στο ραδιόφωνο. Στη Νότιο Αμερική τα πράγματα είναι διαφορετικά εντελώς.

Θα έφευγες από την Αγγλία για να κάνεις καριέρα;
Ναι, φυσικά, αν συμφωνούσε και η οικογένειά μου. Αν και οι λόγοι που μένω είναι πάρα πολλοί, θα το έκανα. Είναι πολύ ακριβό να μένεις εδώ πλέον.

Ίσως να ερχόσουν μια βόλτα από την Ελλάδα (γέλια).
Είναι τρομακτικό. Πληρώνεις περισσότερα για τη βενζίνη παρά για το αυτοκίνητο.

Θα έπρεπε να πάρεις ένα ποδήλατο τότε.
Μα είμαι ποδηλάτης.

Είναι καλό και για την υγεία. Αν είχες τη δυνατότητα να ξεκινήσεις από την αρχή, τι θα άλλαζες;
Ίσως η απάντηση μου ακουστεί βαρετή, αλλά θα πρόσεχα περισσότερο το επαγγελματικό κομμάτι της δουλειάς μου, αυτό που έχει να κάνει με τη μουσική βιομηχανία. Όταν ξεκινούσαμε ήμασταν μικροί, αλλά ευτυχώς είχαμε και ακόμα έχουμε καλό manager. Άλλες μπάντες όμως δεν είναι τόσο τυχερές και πολλοί τις εκμεταλλεύονται. Ξαφνικά, όλοι γίνονται φίλοι σου από το πουθενά και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Ειδικά σήμερα με τις δυσκολίες στο χώρο, αυτοί που βγάζουν τα λεφτά είναι οι ενδιάμεσοι. Οι καλλιτέχνες δε βγάζουν πολλά, ακόμα και το συνεργείο βγάζει πιο πολλά λεφτά από μας (γέλια).

Είχες ποτέ την ανάγκη να δουλέψεις παράλληλα με τη μπάντα;
Όχι, ευτυχώς δε χρειάστηκε ποτέ. Για μένα μια άλλη δουλειά θα ήταν σα φυλακή. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Ίσως στο μέλλον χρειαστεί.

Έχετε επισκεφθεί αρκετές φορές την Ελλάδα για live εμφανίσεις. Ήταν κάποια από αυτές ξεχωριστή και αν ναι, γιατί;
Θυμάμαι την πρώτη φορά που παίξαμε στο Ρόδον. Είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου και κάτσαμε μερικές μέρες παραπάνω για να δούμε τα αξιοθέατα. Ήταν σα διακοπές. Πλέον δε μπορούμε να το κάνουμε αυτό, συνήθως φτάνουμε ίσα-ίσα για τη συναυλία και μετά πετάμε για κάπου αλλού.

Θα ήθελα εδώ να σας μεταφέρω μια προσωπική αλλά και γενικότερη απαίτηση του κοινού σας στην Ελλάδα να κάνετε ένα δίωρο show.
Δυστυχώς αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί δεν αντέχουμε να παίξουμε πάνω από μια ώρα και είκοσι λεπτά, μιάμιση ώρα. Εκτός αν αποφασίσουμε να βάλουμε solo στα drums και τις κιθάρες, δε νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Θα το θέλαμε πολύ, αλλά προς το παρόν είναι πολύ δύσκολο.

Να φανταστώ δηλαδή ότι και ο καπνός σού προκαλεί πρόβλημα στη φωνή όταν τραγουδάς.
Ασφαλώς. Πλέον είμαι μανιώδης αντικαπνιστής, αν και παλιότερα κάπνιζα. Το σιχαίνομαι. Ξέρω πως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα και ο καπνός είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί όταν τραγουδάω.

Μια ερώτηση τώρα που την κάνουμε συχνά-πυκνά είτε με τον Greg, είτε πιο παλιά με τον Aaron (Aedy - κιθαρίστας): τι θα γίνει με την επίσημη κυκλοφορία των b-sides των Paradise Lost;
Είναι κάτι πρακτικά αδύνατο να γίνει, γιατί τα κομμάτια αυτά ανήκουν σε διαφορετικές εταιρίες, οπότε δε γίνεται να συμπεριληφθούν σε ένα δίσκο.

Προς το παρόν θα βολευτούμε με τις ανεπίσημες κυκλοφορίες. Πες μου κάτι τελευταίο, είχατε όντως ξυρίσει το κεφάλι του Aaron όταν κοιμόταν;
Τον είχανε όντως ξυρίσει, αλλά ήταν ξύπνιος και είχε επίγνωση. Δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο χωρίς να το θέλει. Εγώ έκοψα τα μαλλιά του Steve (Edmondson - μπασίστας) όταν το αποφάσισε. Πέρασα μια περίοδο που έκοβα τα μαλλιά του κόσμου, αλλά ευτυχώς πλέον μου πέρασε (γέλια).

Πιστεύω πως σε ρώτησα αρκετά πράγματα, οπότε για το τέλος θα ήθελες να πεις κάτι στους οπαδούς σας;
Ευχαριστούμε για την υποστήριξη όλα αυτά τα χρόνια και ελπίζουμε να σας δούμε στις συναυλίες για το "Draconian Times". Τα λέμε εκεί.

Άλκης Κοροβέσης
  • SHARE
  • TWEET