Συνέντευξη: Jeff Scott Soto

06/04/2010 @ 14:04
Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος, είναι η απομυθοποίηση των ειδώλων του και η απαξίωση ιδανικών και τέχνης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η τέχνη της μουσικής «βλέπει» ένα από τα σημαντικότερα τέκνα της να στέκεται άξιος πρεσβευτής κάθε ιδανικού που πηγάζει από αυτή και περνάει σε εμάς, τους «κοινούς θνητούς», ως μελωδία. Απαλλαγμένος από κάθε είδους βεντετισμού, χωρίς φόβο και πάθος για τυχόν λάθη του παρελθόντος και με υπέρμετρη αισιοδοξία για παρον και μέλλον, ο Jeff Scott Soto μιλάει στο Rocking.gr για την εώς τώρα καριέρα του, για τους ανθρώπους που τον πλήγωσαν, για τους ανθρώπους που λάτρεψε και για τους ανθρώπους που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Απολαύστε...




Γειά σου Jeff. Χαιρόμαστε πολύ για αυτή μας τη συνάντηση, είμαστε μεγάλοι fan της δουλειάς σου.

Σας ευχαριστώ.

Λοιπόν, μιας και βρίσκεσαι εδώ με αφορμή τη συμμετοχή σου στο άλμπουμ των Danger Angel, θα θέλαμε να μας πείς πως έγινε εφικτή αυτή η συνεργασία.
Όλα ξεκίνησαν από τον καλό μου φίλο  Άλεξ Πολίτη, ο οποίος είναι ο μάνατζερ των Danger Angel και μου ζήτησε να τραγουδίσω ένα κομμάτι στον πρώτο τους δίσκο. Αρχικά, ήμουν κάπως διστακτικός, αφού έχω κάνει διάφορες εμφανίσεις σε πολλά διαφορετικά άλμπουμ ανά τα χρόνια και είχα αρχίσει να ανησυχώ για το γεγονός του να βάζω τη φωνή μου σε τόσα διαφορετικά projects. Στην περίπτωση του Άλεξ όμως, ήταν διαφορετικά, καθώς έχουμε πολύ καλή σχέση. Έτσι, αρχικά, είχα τη πρόθεση  να δεχτώ μόνο και μόνο λόγω της φιλίας μας, αλλά αφού άκουσα το τραγούδι, θεώρησα πως άξιζε να βάλω τη φωνή μου σε αυτό. Έπειτα, υπήρχαν κάποια σχέδια να κάνουμε ένα show μαζί με τους Danger Angel, με την μπάντα μου ως headliner, όμως υπήρξε κάποιο πρόβλημα σχετικά με τη μπάντα μου και το χρονοδιάγραμμα. Οπότε ο Άλεξ με ρώτησε εάν ήθελα ακόμα να κάνω τη συναυλία, και του είπα πως το έχω ξανακάνει και από τη στιγμή που οι Danger Angel μπορούν να μάθουν τα κομμάτια, είμαι μέσα.



Δεδομένων των πολλών και διαφόρων projects που ανέφερες, πως καταφέρνεις να μένεις συγκεντρωμένος σε όλα τους;
Η μουσική είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής μου. Ξέρεις, όλα αυτά τα κλισέ «η μουσική είναι στο αίμα μου», «η μουσική είναι η ζωή μου», «αναπνέω, τρώω, κοιμάμαι με τη μουσική στο μυαλό μου», είναι αλήθεια. Είναι κάτι που δεν χρειάζεται καν να σκεφτώ. Όταν εμπλέκομαι σε κάποιο project, όταν βρίσκομαι στο στούντιο, όταν γράφω μουσική με κάποιον, δεν είναι δουλειά για εμένα. Το γεγονός ότι εμπλέκομαι σε τόσα διαφορετικά projects, είναι κυρίως απόρρεια του ότι βαριέμαι πολύ εύκολα. Εννοώ, πως όταν βρίσκομαι σε μια μπάντα και θέλουν να πάρουν διαφορετική μουσική πορεία από αυτή που επιθυμώ εγώ εκείνη τη δεδομένη στιγμή, θέλω να έχω τη δυνατότητα να βρώ όλες τις «μουσικές πηγές» που με κάνουν μουσικά χαρούμενο. Δεν μπορώ απλά να μείνω ανενεργός. Νιώθω πως έχω τόση έμπνευση, η οποία μου δημιουργεί μια έμφυτη ανάγκη να τη μοιραστώ με τον κόσμο. Και πιστεύω πως αυτό κάνω.

Είναι αλήθεια πως βρίσκεσαι εδώ και πολλά χρόνια στο μουσικό προσκήνιο. Πώς αντιμετωπίζεις το αναπόφευκτο γεγονός της γήρανσης της φωνής σου;
Δεν μπορώ να το αποφύγω. Η φωνή μου έχει αλλάξει δραστικά ανά τα χρόνια. Ακούω μεχρι και σήμερα, τα πάντα από τα άλμπουμ μου με τον Malmsteen, μέχρι τα πρώτα των Talisman και είναι γεγονός πως τότε ήμουν κάποιος άλλος. Κάποιες φορές η φωνή εξελίσσεται και βελτιώνεται αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνει το αντίθετο όσο γερνάς. Εξαρτάται από το πώς «συμπεριφέρεσαι» στη φωνή σου. Εάν βρίσκεσαι σε περιοδεία συνεχώς για είκοσι χρόνια, προφανώς θα ακούσεις τα αποτελέσματα. Εγώ ήμουν τυχερός, αφού στα πρώτα δέκα χρόνια της καριέρας μου δεν είχα αμείλικτο πρόγραμμα περιοδειών, κάνοντας διακόσια show το χρόνο η κάτι τέτοιο. Αυτό έκαναν οι Bon Jovi και άλλες μεγάλες μπάντες εκείνης της εποχής. «Σκότωναν» τους εαυτούς τους. Ήταν αναγκασμένοι να παίρνουν στεροειδή μόνο και μόνο για να καταφέρουν να βρεθούν στη σκηνή και να τραγουδίσουν. Τώρα, έχουν ρίξει κάπως το ρυθμό, αφού δεν είναι σε θέση να περιοδεύσουν με την ίδια ένταση, όπως όταν ήταν νέοι. Είναι φυσικό. Όσο μεγαλώνεις, όλα πέφτουν. Όλα πέφτουν... (γέλια). Παρόλαυτα, υπάρχουν και τα «τέρατα της φύσης» όπως ο Glenn Hughes, ο Dio, ο Stevie Wonder. Τώρα, στα εξήντα τους, τραγουδούν όπως όταν ήταν στα δεκαεπτά τους. Έτσι, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αλλά στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα πράγματα αλλάζουν. Όπως είπα, είτε εξελίσσονται, είτε «παίρνουν την κατηφόρα».



Θεωρείς πως είσαι μία από τις εξαιρέσεις;
Είμαι κάπου στη μέση. Δεν μπορώ να κάνω πολλά από όσα έκανα στο παρελθόν αλλά ειλικρινά, δεν θέλω. Ακούω κάποια από τα παλιά μου κομμάτια και μου φαίνονται κάπως «κωμικά». Και λέω πως αν μπορούσα να το κάνω αυτό τώρα, δεν θα το έκανα. Δεν είναι λοιπόν πως θέλω να τραγουδίσω όπως παλιά αλλά δεν μπορώ, απλά δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Όσο η φωνή μου με ικανοποιεί και μου αρέσει το αποτέλεσμα, είμαι ok.

Οπότε δεν είσαι Viking;
Ποτέ δεν ήμουν. (γέλια)

Η τελευταία σου μπάντα και άλμπουμ, W.E.T. , ήρθε να αποδείξει πως το μελωδικό rock μπορεί να είναι αρκετά μοντέρνο και επίκαιρο. Πώς έγινε εφικτό όλο αυτό το project;
Ήταν ιδέα του προέδρου της Frontiers Records. Ήθελε να κάνω ένα τέτοιου είδους άλμπουμ μετά από την αποχώριση μου από τους Journey. Του είπα πως ήταν το τελευταίο μουσικό στυλ που ήθελα να κάνω. Δούλευα για πολλά χρόνια πάνω στο "Beautiful Mess". Άρχισα τη συνεργασία με τον παραγωγό μου από το 2005 αλλά το άλμπουμ δεν κυκλοφόρησε μέχρι το 2008. Αυτό διότι συνέβησαν τόσα πράγματα στη ζωή μου, οι Soul Circus, οι Journey, η αποχαιρετηστήρια περιοδεία των Talisman. Δηλαδή, είχα τόσα διαφορετικά projects, κάτι που δεν μου επέτρεπε να επικεντρωθώ στην ολοκλήρωση του άλμπουμ. Όταν αποχώρησα από τους Journey, αποφάσισα να ολοκληρώσω το "Beautiful Mess". Παρ' όλα αυτά, δεν ήθελα οι W.E.T. να έχουν καμία σχέση με αυτό. Αυτό διότι οι W.E.T. είναι μια άλλη οντότητα. Είναι μία άλλη πλευρά της φωνής και της καριέρας μου, και έτσι δεν ήθελα να εμπλακεί με τη σόλο δουλειά μου. Δεν μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου με κάποιον όπως ο Freddy Mercury, αλλά όπως η σόλο δουλειά του δεν έμοιαζε με αυτή των Queen και είχε μια πιο disco αισθητική, έτσι και εγώ, δεν θέλω να κάνω ένα Talisman άλμπουμ χωρίς τους Talisman. Θέλω να κάνω ό,τι ευχαριστεί εμένα. Η μικρή βάση οπαδών που έχω δημιουργήσει ανά τα χρόνια είναι μια χαρά για εμένα. Ότι άλλο κάνω, όπως οι W.E.T., πρέπει να αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα. Αυτό διότι, εάν κάνω ένα σόλο δίσκο στο στυλ των W.E.T. , ο κόσμος θα περιμένει να συνεχίσω στο ίδιο μονοπάτι, ενώ δεν με ενδιαφέρει μόνο αυτό το μουσικό είδος. Όπως είπα νωρίτερα, βαριέμαι πολύ εύκολα. Γι' αυτό και κανένα σόλο άλμπουμ μου δεν μοιάζει με κάποιο προηγούμενό του. Είναι πάντα κάτι το διαφορετικό. Δεν εννοώ πως κάθε φορά κάθομαι και σκέφτομαι με τις ώρες πώς να κάνω κάτι το διαφορετικό. Απλά κάνω ό,τι νιώθω.



Αυτό είναι το χαρακτηριστικό σου.
Ναι. Αφού τελείωσα το "Beautiful Mess" λοιπόν, άκουσα κάποια κομμάτια του project των W.E.T. και αμέσως είπα πως θα με ενδιέφερε πολύ να αποτελέσω μέρος αυτού. Και έτσι δημιουργήθηκε μια νέα μπάντα.

Θα ήθελες να μας μιλήσεις για την Trans Siberian Orchestra; Ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας;
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποια συνεργασία. Δουλεύω γι' αυτούς. Είμαι μέρος αυτού του «οργανισμού». Όλο αυτό έχει δημιουργηθεί από τον παραγωγό Paul O' Neal. Ήταν ο παραγωγός των Savatage σε όλα τα εξαιρετικά άλμπουμ τους και όταν αυτοί διαλύθηκαν, ο Paul πήρε τα «θεμέλια» αυτού που έχτιζε με αυτούς και το εξέλιξε σε ένα είδος ρόκ όπερας. Εγώ είμαι απλά ένα κομμάτι του πάζλ. Με τον Paul O' Neal στο τιμόνι, όλα είναι τόσο περίτεχνα δουλεμένα. Έχει μεγαλοπρεπείς ιστορίες, μεγαλοπρεπείς στίχους, όλα είναι μεγαλεπίβολα. Έτσι, χρειάζονται πολλά διαφορετικά κομμάτια για να ολοκληρωθεί αυτό το πάζλ και εγώ είμαι απλά ένα από αυτά. Δεν είμαστε συνεργάτες, ούτε γράφουμε μουσική μαζί, απλά χαίρομαι που μπορώ να τον βοηθήσω να φέρει εις πέρας το δημιούργημά του.

Ανά τα χρόνια, έχεις δείξει μια ιδιαίτερη «επαφή» με τους ευρωπαίους φάν της rock περισσότερο από αυτούς της Αμερικής. Γιατί πιστεύεις οτί συμβαίνει αυτό;
Μέρος αυτού οφείλεται στο ότι ξεκίνησα από τους ευρωπαίους fan, λόγω του Yngwie Malmsteen στην αρχή της καριέρας μου και έπειτα με τους Talisman. Το συγκεκριμένο μουσικό είδος, βρισκόταν στην επικαιρότητα, όταν ήμουν με τον Yngwie αλλά φαινόταν πως όποτε ήθελα να κάνω κάτι καινούργιο είχε ήδη παρέλθει η περίοδος που αυτό βρισκόταν στην επικαιρότητα. Όταν επιτέλους τελείωσα με τον Yngwie και προσπάθησα να κάνω κάτι καινούργιο, που θεωρητικά θα ταίριαζε με την μουσική επικαιρότητα, οι Guns 'N' Roses και όλο αυτό το «βρώμικο» ρόκ ήρθε να με διαψεύσει. Μετά ήρθε η grunge και συνηδειτοποίησα πως βαρέθηκα πια να αλλάζω ανάλογα με την εποχή. Απλά, θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει. Η εξέλιξη της μουσικής συνέβη μεσά σε τόσο μικρά χρονικά διάστηματα, αλλά όλοι πάντα γυρίζουν στον κλασσικό τους ήχο. Να που είμαστε εδώ σήμερα, παίζοντας τον ήχο του χτες και φαίνεται πως έχει δημιουργηθεί ένα νέο ενδιαφέρον για αυτόν.



Χωρίς καμία πρόθεση να σε κάνουμε να αισθανθείς άβολα, θα πεθαίναμε να μάθουμε γιατί έφυγες από τους Journey. Τι συνέβει;
Μακάρι να ήξερα. Μέχρι σήμερα, ακόμα δεν ξέρω ποιο ήταν το πραγματικό πρόβλημα. Η δικαιολογία τους ήταν πως ήθελαν να γυρίσουν στον κλασσικό τους ήχο. Ήθελαν κάποιον, του οποίου η φωνή να μοιάζει περισσότερο με αυτή του Steve Perry. Παρολαυτά, εάν διαβάσεις τις συνεντεύξεις της περιόδου κατά την οποία ήμουν μέλος της μπάντας, όλο έλεγαν πως επιτέλους θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το «φάντασμα» του Steve Perry, θα κατάφερναν να προχωρήσουν και να αποκτήσουν νέους οπαδούς. Πραγματικά δεν ξέρω. Θα πρέπει να ρωτήσετε εκείνους, αν και πιθανότατα δεν θα πάρετε την απάντηση ούτε από αυτούς, αφού μόνο μια μικρή ομάδα ανθρώπων γνωρίζει τι πραγματικά συνέβει. Εγώ ακόμα δεν ξέρω. Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που με «έδιωξαν» και ακόμα δεν ξέρω. Σε αυτό το σημείο, δεν με ενδιαφέρει πια. Για κάποιο διάστημα, με ένοιαζε αφού είναι σαν να σε χωρίζει η κοπέλα σου, και απλά να φεύγει. Εσύ μένεις με την απορία. «Έφταιγα εγώ, ήταν κάτι που είπα, μήπως έκανα κάτι λάθος;». Αναρωτιέσαι. Το ίδιο και αν σε απολύσουν από τη δουλειά σου. Αναρωτιέσαι, «τι έκανα;». Εάν κάποιος καθόταν να μιλήσει μαζί μου και μου εξηγούσε συγκεκριμένα τον λόγο, τότε θα καταλάβαινα και θα παραδεχόμουν το λάθος μου. Αλλά όσο καιρό ήμουν στους Journey, όλοι τους ήταν χαμογελαστοί και ήμασταν σαν μια οικογένεια. Όμως όλο αυτό ήταν σαν ένα όνειρο. Ξύπνησα την επόμενη μέρα και τίποτα από αυτά δεν υπήρχε.

Είχες μια πολύ καλή σχέση με τον Neal Schon μέχρι την ένταξή σου στους Journey. Συνεχίζετε να έχετε τις ίδιες καλές σχέσεις και μετά την αποχώρησή σου;

Όχι πια. Ήταν αυτός που με «έβαλε» στους Journey και απ' ότι γνωρίζω, ήταν αυτός που με έδιωξε. Οπότε...

Ποια είναι η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή ή συνεργασία της καριέρας σου και για ποιο λόγο;
Νομίζω ότι ακόμα και μέχρι σήμερα, η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή ήταν η βραδυά που τραγούδισα με τα παιδιά από τους Queen στη Λεωφόρο Των Αστέρων στο Hollywood. Είχα γνωρίσει τον Brian (May) πριν από δύο χρόνια και μόλις είχα γνωρίσει τον Roger (Taylor). Μου ζήτησαν λοιπόν, να παρεβρεθώ στη συγκεκριμένη εκδήλωση και να τραγουδίσω τα τραγούδια που τραγουδούσα τόσα χρόνια, αφού αυτοί οι τύποι ήταν οι ήρωές μου από όταν ήμουν μικρός. Ακόμα και σήμερα, είμαστε καλοί φίλοι, μιλάμε και ανταλλάσουμε mails αρκετά συχνά αλλά εγώ ακόμα είμαι το μικρό παιδί που δεν μπορεί να πιστέξει πόσο «cool» είναι όλο αυτό. Ξέρεις, κανείς δεν μπορεί να στο στερήσει αυτό. Κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει το συναίσθημα του να θαυμάζεις κάποιον που σε έχει επηρεάσει και εμπνεύσει τόσο πολύ. Ποτέ δεν θα καταλάβω πως κάποιος μπορεί απλά να ξεπεράσει αυτό το συναίσθημα και να αντιμετωπίσει τα μέχρι πρώτινος είδωλά του ως απλούς γνωστούς ή φίλους.



Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα. Η κατρακύλα της οικονομίας έχει χειροτερέψει τη ζωή τόσων πολλών ανθρώπων και τα πράγματα συνεχώς αλλάζουν. Για παράδειγμα, υπήρχαν κάποια show που χρειάστηκε να αναβληθούν. Στην πραγματικότητα δεν φταίει κάποιος, απλά είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Μάλιστα, έχω ακούσει κάποια πράγματα για την άσχημη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Είμαι έκπληκτος που είμαι εδώ και παίζω τη μουσική μου, παρόλη αυτή την κακή οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Όμως, αυτό αποδεικνύει πως δεν τα παρατάτε. Για παράδειγμα, ο  Άλεξ (Πολίτης), δεν δείλιασε και αποφάσισε πως έπρεπε να με καλέσει για να γίνει το συγκεκριμένο show, κάτι που δείχνει πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν, όσο άσχημα και αν φαίνονται. Και έτσι, εγώ απλά ακολουθώ αυτές τις συνεχείς αλλαγές. Επιστρέφω την επόμενη εβδομάδα στην Αμερική, για να δουλέψω με τους TSO στην περιοδεία τους την άνοιξη και έπειτα, νομίζω ότι θα προσπαθήσουμε με τους W.E.T. να κλείσουμε κάποιες συναυλίες. Αφού δεν θα υπάρξει πλέον συνέχεια στους Talisman, οι W.E.T. θα αποτελέσουν την μπάντα με την οποία θα συνεχίσω στο μέλλον.

Δεν υπάρχει περίπτωση συνέχειας των Talisman χωρίς τον Marcel Jacob;
Όχι. Δεν θα το έκανα. Ίσως να έκανα μια αποχαιρετηστήρια περιοδεία για να τιμήσω τη μνήμη του αλλά δεν με ενδιαφέρει να ηχογραφήσω καινούργια μουσική χωρίς αυτόν. Δεν έχει νόημα. Επίσης, οι Talisman δεν είναι ένα αρκετά βαρύ και γνωστό όνομα όπως οι Kiss, οι Van Halen ή οι Queen, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν το όνομα της μπάντας και να ελκύουν οπαδούς στις συναυλίες τους έχοντας μερικά μόνο ιδρυτικά μέλη. Οι Talisman έχουν μια μοναδική, μικρή βάση οπαδών και δεν θέλω να τους απογοητεύσω. Ως ένδειξη σεβασμού στον φίλο και αδερφό μου Marcel θέλω να αφήσω τους Talisman όπως τους άφησε.



Το σεβόμαστε απόλυτα. Σε κάτι πιο εύθυμο τώρα. Έχεις κάνει πολλές διασκευές. Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να μην έχεις τραγουδίσει και να θέλεις οπωσδήποτε να το κάνεις στο μέλλον;
Στη ζωή μου, υπάρχουν τόσα πολλά κομμάτια που αγαπώ. Ποτέ δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα πιο τραγούδι να διασκευάσω. Απλά ενεργώ ενστικτοδώς. Μάλιστα, επειδή έχω κάνει τόσες πολλές διασκευές, πιστεύω πως ήρθε η στιγμή, εκτός εάν πρόκεται να αλλάξω κάτι εντελώς, να βάλω λίγο στην άκρη αυτή μου την πλευρά και να επικεντρωθώ σε προτότυπη μουσική.

Τέλος, θα θέλαμε να σε ρωτήσουμε εάν υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στην προσωπική σου ζωή και στην ταινία "Rockstar".
(Γέλια) Καλή ερώτηση. Απολύτως καμία.

Αλήθεια;
Ναι. Συγκρινόμενος με αυτό το στυλ ζωής, είμαι πιθανότατα ο πιο βαρετός άνθρωπος. Θα έλεγα πως είμαι περισσότερο σαν τον χαρακτήρα του Marc Wahlberg . Είναι πολύ αθώος και ταπεινός. Δεν παρασύρθηκε τελικά από όλο αυτό το τρελό στυλ ζωής, δεν έγινε ντίβα ή κάτι τέτοιο. Μετά από εικοσιπέντε χρόνια που βρίσκομαι στη μουσική βιομηχανία, είμαι ακόμα ένα παιδί από το Brooklyn που είναι πολύ χαρούμενο με αυτό που κάνει και νιώθει πολύ τυχερό γι' αυτό. Ποτέ δεν θα το χάσω αυτό. Ειμαί πολύ τυχερός που βρίσκομαι εδώ. Κάποιοι διάσημοι φέρονται σαν να περίμεναν πως θα βρισκόντουσταν εκεί που βρίσκονται. Εγώ, κρατάω γερά ό,τι έχω κατακτήσει και λέω «ευχαριστώ» κάθε μέρα γι' αυτό.

Σε ευχαριστούμε πολύ για την ενδιαφέρουσα συζήτηση. Καλή τύχη στο show με τους Danger Angel.
Σας ευχαριστώ.



Δημήτρης Μπάρμπας, Χρυσόστομος Μπάρμπας
  • SHARE
  • TWEET