Συνέντευξη Gavin Harrison

Το ότι ο Gavin Harrison είναι τόσο σημαντικός για τον ήχο των Porcupine Tree πλέον, όσο σχεδόν και ο Steven Wilson, το αναγνωρίζουν τουλάχιστον όσοι έχουν ασχοληθεί με την νεότερη περίοδο του συγκροτήματος. Το ότι είναι και ένας περιζήτητος drummer το αποδεικνύει και η συνεργασία του με την τελευταία εκδοχή των King Crimson. Αυτό που σταδιακά γίνεται κατανοητό είναι το πόσο ολοκληρωμένος μουσικός είναι μέσα από τους δίσκους του με τον 05Ric. Για τα παραπάνω αλλά και το αν δικαιούται ένας drummer να ηγείται ενός σχήματος ή το πώς τα drums μπορεί τελικά να είναι ένα lead όργανο, συνομιλήσαμε μαζί του.

Έχετε ετοιμάσει τον τρίτο σας δίσκο με τον 05Ric. Τι καλλιτεχνικό στόχο θέσατε με τη συνεργασία αυτή εν γένει και με το άλμπουμ αυτό συγκεκριμένα;
Ο Ric κι εγώ από την αρχή είδαμε τη συνεργασία αυτή ως καλλιτεχνική ελευθερία, μία ευκαιρία να ακολουθήσουμε τις πιο περίεργες ιδέες μας. Είναι ένας πολύ αγνός τρόπος να δουλεύεις, χωρίς να βάζει εμπορικά «φίλτρα». Σίγουρα θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι νέο, κάτι που εμείς δεν είχαμε κάνει στο παρελθόν. Το πιο σημαντικό πράγμα για μας ήταν να είμαστε πιστοί στα ιδανικά μας και να προοδεύουμε από άλμπουμ σε άλμπουμ. Νομίζω ότι όντως προχωρήσαμε πολύ σε σχέση με το πρώτο.

Ποια πτυχή σου θα μπορούσε να εντοπίσει εδώ ένας φίλος των Porcupine Tree των King Crimson που δεν ήταν φανερή στα δύο αυτά project;
Υπάρχουν επιρροές και από τους δύο φυσικά αλλά δε νομίζω ότι έχει πραγματικά ομοιότητες με τους Porcupine Tree. Ακούω περισσότερο King Crimson σε αυτό.

Όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, η κεντρική ιδέα του “The Man Who Sold Himself” είναι ο τρόπος που ο ρυθμός των τραγουδιών συγκρούεται με τη φωνητική μελωδία. Ήταν αυτή η φιλοδοξία σας εξερευνώντας, όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου, τα όρια της αρμονίας και του ρυθμού;
Πάντοτε προσπαθούμε να πιέσουμε τα όρια του τι μπορούμε να κάνουμε με το ρυθμό έναντι της φωνητικής μελωδίας. Συνήθως αντιτίθενται το ένα του άλλου αλλά άλλες φορές ακούγονται σαν να είναι σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους – που είναι εσκεμμένο φυσικά. Υπάρχουν πολλοί ρυθμοί από τα drums σε όλους τους δίσκους που έχω κάνει με τον Ric που δεν έχω ακούσει κανέναν να παίζει στο παρελθόν. Προσπαθούμε να είμαστε ξεχωριστοί σε κάθε ευκαιρία.

Συνήθως στη rock μουσική, σε αντίθεση με την jazz για παράδειγμα, οι drummer θεωρούνται περισσότερο υποστηρικτικοί μουσικοί και σπανίως ηγέτες. Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να βγεις στο προσκήνιο;
Είναι εύκολο αν γράφεις τη μουσική από την οπτική γωνία των κρουστών. Παραδοσιακά τα τύμπανα έπαιζαν συνοδευτικό ρόλο, προμήθευαν το ρυθμό πάνω στον οποίο βασίζονταν οι υπόλοιποι μουσικοί. Μπορούν όμως να είναι και ένα συναρπαστικό lead όργανο και πάλι να παρέχει το tempo και το groove της μουσικής. Είναι διασκεδαστικό να παίζεις drums και να μη σκέφτεσαι ως drummer αλλά να φαντάζεσαι ότι παίζεις κάποιο άλλο όργανο όπως το πιάνο ή η τρομπέτα. Είναι μία ενδιαφέρουσα πρόκληση να αλλάξεις την αντίληψη του ποια είναι η θέση των drums στη συνολική εικόνα της σύνθεσης.

Έχοντας ρωτήσει το προηγούμενο, θα πρέπει από την άλλη να πω ότι η μουσική που δημιουργείτε σίγουρα δεν είναι συμβατικά «rock» και έχει περισσότερο jazz στοιχεία, ειδικά στο παίξιμό σου. Θεωρείς ότι περιορίζεσαι από τον όρο «rock μουσικός»;
Η ταύτιση με ένα είδος μουσικής ποτέ δεν κάθισε καλά στο μυαλό μου. Είμαι μουσικός (δε σκέφτομαι καν τον εαυτό μου πάντοτε ως drummer) και δε με θεωρώ ιδιαίτερα rock ή jazz ή ακόμα και prog drummer. Φυσικά έχω παίξει σε αρκετά από αυτά τα στυλ αλλά δε βλέπω πραγματικά τόσες διαφορές όσο κάποιοι άνθρωποι βλέπουν. Μου αρέσει να παίζω όσο πιο μουσικά ενδιαφέροντα πράγματα μπορώ και αν υπάρχει χώρος να αυτοσχεδιάζω.

Πολλοί ακροατές ξαφνιάστηκαν από το πόσο ήπιο και χαμηλών τόνων ήταν το παίξιμό σου στο τελευταίο King Crimson ProjeKt. Θα έλεγες ότι με την επίδοσή σου στο “The Man Who Sold Himself” προσφέρεις λίγη από την ένταση που έλειψε;
Παίζω ότι θεωρώ σωστό ανά περίπτωση. Στο τελευταίο project των King Crimson δεν υπήρχε η ανάγκη να παίξω πολλά πράγματα σε πολλά σημεία (σ.σ. all over the place αμετάφραστο). Κατά την άποψή μου θα ήταν εκτός τόπου. Κάθε καλλιτέχνης χρειάζεται να έχει μία αίσθηση ισορροπίας και να γνωρίζει όταν κάτι είναι υπερβολικό ή ανεπαρκές. Πιστεύω ότι αυτό κρίνεται από την προσωπικότητά του. Παρομοίως, ο τρόπος που παίζω στο “The Man Who Sold Himself” είναι αυτό που πιστεύω ότι δίνει την κατάλληλη ισορροπία στη μουσική. Είναι σαφώς πιο έντονη μουσική σε σχέση με το συγκεκριμένο πρότζεκτ των King Crimson.

Πόσο ασφάλεια δίνει το γεγονός ότι σε υποστηρίζει μία εταιρία που φαίνεται να υποστηρίζει όποια καλλιτεχνική ιδέα όσο πρωτοπόρα και να είναι; Θα έλεγες ότι είναι μία από τις λίγες εταιρίες που πραγματικά κρατάει μία συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα;
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά καθώς δεν προσπάθησα να παίξω αυτή τη μουσική σε άλλες εταιρίες. Ήξερα την Kscope μέσω της καλής συνεργασίας με τους Porcupine Tree και μου ήταν φυσικό να το κάνω με αυτούς. Δεν υπήρξε κάποια καλλιτεχνική παρέμβαση, οπότε ήμασταν ευτυχείς.

Είναι δυνατόν να αναπαραχθεί ζωντανά αυτή η μουσική από τους δυο σας; Υπάρχουν πλάνα για συναυλίες;
Ναι, προγραμματίζουμε να παίξουμε με τη βοήθεια δύο ακόμα μουσικών. Καθώς αυτό είναι το τρίτο μας άλμπουμ, φαίνεται ως το λογικό επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουμε. Έχουμε αρκετά τραγούδια πλέον για να επιλέξουμε.

Τόσο ο Steven (Wilson) όσο και ο Richard (Barbieri) και φυσικά εσύ έχετε σόλο δίσκους αυτή την περίοδο. Πρέπει να ανησυχούν οι φίλοι των Porcupine Tree;
Όχι! Θα επιστρέψουμε στο στούντιο όλοι μαζί μέσα στο χρόνο για έναν νέο δίσκο. Είναι πάντα καλό το να ξεχωρίζεις και να κάνεις τις προσωπικές σου δουλειές. Εξερευνούμε διαφορετικές ιδέες και αποκτούμε διαφορετικές εμπειρίες. Έτσι ερχόμαστε με φρέσκες ιδέες όταν ξανασυναντιόμαστε. Αναπόφευκτα θα κάνουμε μία μεγάλη περιοδεία μετά.