Συνέντευξη The Dear Hunter (Casey Crescenzo)
«Είναι πολύ πιο δύσκολο να γράψεις ένα ευκολομνημόνευτο τρίλεπτο pop τραγούδι»
Από τον Μάνο Πατεράκη, 26/08/2013 @ 14:37
Οι The Dear Hunter έχουν ήδη καταθέσει τα διαπιστευτήριά τους, κυκλοφορώντας πολυσυλλεκτικούς και ποιοτικότατους progressive rock δίσκους που έχουν αγαπηθεί στους κόλπους του είδους. Φέτος, διατηρούν την προοδευτική τους σπίθα και ακολουθούν alternative rock/indie rock μονοπάτια με το πραγματικά φανταστικό "Migrant", τον πιο εμπορικό και ταυτόχρονα ενδοσκοπικό δίσκο τους. Εμείς επικοινωνήσαμε με τον ιθύνοντα νου του συγκροτήματος, Casey Crescenzo, και σας παραθέτουμε όσα μας είπε.
Γεια σου Casey. Καταρχάς, να ομολογήσω ότι λάτρεψα τον νέο σου δίσκο. Ας ξεκινήσουμε με μια προφανή ερώτηση: Δεν βρίσκεις κι εσύ ότι αποτελεί στροφή 180 μοιρών; Για ποιο λόγο άφησες στην άκρη τις progressive και τις post-hardcore επιρροές για να δημιουργήσεις έναν ονειρικό indie/alternative δίσκο; Μήπως φταίει ότι άλλαξαν τα γούστα σου και αυτό αντικατοπτρίζεται στη μουσική;
Καταρχάς, ευχαριστώ πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Δεν ξέρω αν θα το θεωρούσα στροφή 180 μοιρών, γιατί αυτό θα υπονοούσε ότι ακολουθούσα ευθύ μονοπάτι πριν. Νομίζω ότι ο μοναδικός μου οδηγός μέχρι στιγμής είναι το πάθος και αυτή η μουσική είναι που με πάθιασε όταν έφτασε η στιγμή να ηχογραφήσω νέο δίσκο. Επίσης, θεωρώ ότι δεν έχω στοιχεία από post-hardcore, πέρα από την μπάντα όπου βρισκόμουν πριν τους The Dear Hunter, δηλαδή τους The Receiving End Of Sirens, στους οποίους εγώ ήμουν ο άνθρωπος που έβαζε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία στο τραπέζι. Οι υπόλοιποι τύποι στην μπάντα ήταν εντελώς βουτηγμένοι στο hardcore και αυτό, προσωπικά, δεν είναι του γούστου μου. Μάλλον, ό,τι στοιχεία π έφτασαν μέχρι τους The Dear Hunter, παρασύρθηκαν λόγω συνήθειας. Όσον αφορά το prog που ακούω, δεν είναι καθόλου τυπικό. Συγκροτήματα σαν τους Cardiacs ή fusion σαν τους Weather Report. Και πιστεύω ότι αυτές οι επιρροές υπάρχουν ακόμα μέσα στο “Migrant”. Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν βλέπω τη ζωή μου βηματικά, από δίσκο σε δίσκο. Αισθάνομαι ότι δημιουργώ ένα ενιαίο μουσικό έργο κατά τη διάρκεια της ζωής μου… Ακριβώς όπως κάθε δρόμος ή μονοπάτι μεταξύ ενός σημείου Α και ενός σημείου Β θα έχει στροφές και ζιγκ-ζαγκ, κοιλάδες και υψώματα. Αυτό είναι που το κάνει ταξίδι. Συνεπώς, δεν βλέπω καμία αναγκαιότητα να επαναλαμβάνομαι ή να πλατειάζω.
Όταν ξεκίνησες τους The Dear Hunter σκόπευες να κυκλοφορήσεις έξι concept δίσκους που να ακολουθούν την ίδια ιστορία. Σταμάτησες, ωστόσο, στο Act III για να κυκλοφορήσεις μια σειρά από EP και το “Migrant”. Έχει το “Migrant” τον ρόλο του διαλείμματος μιας παράστασης; Πώς θες να το αντιλαμβανόμαστε στο υπέροχο ταξίδι της καριέρας του συγκροτήματος;
Δεν ξέρω αν θα το θεωρούσα διάλειμμα… Ίσως. Επίσης, δεν θέλω να πιστεύω ότι το τελευταίο τραγούδι του Act VI, όταν βγει, θα αποτελεί την αυλαία για όλη μου την καριέρα. Ως προς τον κόσμο των Acts, είναι ένα διάλειμμα, αλλά ως προς εμένα είναι κάτι παραπάνω. Ξέρω ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που δεν είναι πια ανυπόμονοι με την καλή έννοια αλλά έχουν ενοχληθεί γιατί αισθάνονται ότι περιμένουν κάτι που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Με κάθε ειλικρίνεια, είναι ζήτημα χρόνου και πάθους. Πρέπει να έχω χρόνο και να είμαι παθιασμένος για το να γράψω τη συνέχεια των Acts. Αλλά ξέρω ότι κάποτε θα τα έχω αυτά.
To “Migrant” έχει ήχο που θα μπορούσε ενδεχομένως να κάνει εμπορική επιτυχία. Το να απευθυνθείς σε ευρύ κοινό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τον πολυσυλλεκτικό και δύσκολο ήχο των Acts. Πιστεύεις ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως να ακούμε τραγούδια των The Dear Hunter στο ραδιόφωνο;
Δεν γνωρίζω… Υπάρχουν πολλά τραγούδια στο ράδιο τώρα που αν με ρωτούσες πριν πέντε χρόνια, θα γελούσα και μόνο στην ιδέα ότι θα έκαναν επιτυχία… Αλλά αυτό μάλλον δείχνει το πόσο αποκομμένος είμαι από αυτόν τον κόσμο. Θα ήταν φοβερό αν ο κόσμος έδινε περισσότερη προσοχή στη μουσική που κυκλοφορώ, αλλά η πρωταρχική μου αγάπη και ο πρωταρχικός μου στόχος είναι να δημιουργώ. Όχι να δημιουργώ οτιδήποτε, αλλά ειλικρινή μουσική που προκαλεί συγκινήσεις, χωρίς αυτό να εξαρτάται από το μουσικό είδος. Το κομμάτι “Whisper” από το “Migrant” γνώρισε μια μικρή επιτυχία σε διαφορετικές αγορές των Η.Π.Α., αλλά δεν έχω περιοδεύσει απ’ όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, οπότε δεν ξέρω πώς αυτό μεταφράζεται στην προσέλευση του κόσμου στις συναυλίες ή στην συνολική επιτυχία της μπάντας. Θα δούμε.
Πόσο δύσκολο είναι να εντοπίσεις τη δυσδιάκριτη γραμμή μεταξύ του εμπορικού και του ποιοτικού; Πιστεύεις ότι υπάρχουν συγκροτήματα με τεράστια επιτυχία τα οποία έχουν καταφέρει σε κάποιο σημείο της καριέρας τους να επιτύχουν τέτοια ισορροπία; Ίσως οι Muse; (νομίζω ότι το κομμάτι σου “Girl” έχει επηρεαστεί από αυτούς)
Δεν το έχω σκεφτεί, η αλήθεια είναι. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε προγραμματιστεί με αρκετή pop μουσική όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να την έχουμε στο υποσυνείδητό μας. Οπότε τα κομμάτια που είναι πιασάρικα και pop υπάρχουν εκεί για οργανικούς λόγους. Σχετικά με το τραγούδι “Girl”, νομίζω ότι επηρεάστηκε περισσότερο από David Bowie και Prince.
Εγώ, προσωπικά, στο “Migrant” βρήκα επιρροές από Kings Of Leon, U2, Muse μέχρι Porcupine Tree και Jeff Buckley. Όλα με το γνωστό σας ύφος, βέβαια. Εσύ ποιοι καλλιτέχνες πιστεύεις ότι το επηρέασαν συνολικά;
Ο Rufus Wainwright, οι Elbow, οι Beatles, ο Jeff Buckley, ο David Bowie, οι γονείς μου, οι Antony And The Johnsons, οι Doves…
Νομίζω ότι το “Shame” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχεις γράψει. Θα ήθελα να μου πεις ένα-δυο πράγματα γι’ αυτό...
Το γράψαμε κατά τη διάρκεια των προβών μια μέρα… Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς προέκυψε. Νομίζω ότι ο αδερφός μου έκανε ένα από τα γνωστά του drum grooves ανάμεσα στο ένα κομμάτι και το άλλο κι εγώ ξεκίνησα από το πουθενά να παίζω μουσική και να τραγουδάω –και είχα έτσι το ρεφραίν. Έπειτα την γέφυρα και στο τέλος είχα ολόκληρο το κομμάτι. Στιχουργικά, αφορά ένα συγκεκριμένο άτομο που γνωρίζω, αλλά δεν θέλω να κατονομάσω.
Θέλω να επισημάνω ότι κάνατε φανταστική δουλειά στην παραγωγή. Σε ποια στοιχεία εστιάσατε;
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκανα ένα βήμα πίσω και είπα «όχι αλλαγές». Δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε τον χρόνο, να επεξεργαστούμε τις κιθάρες, τα midi… Ήθελα όλα να είναι οργανικά. Αντί να δουλεύω πάνω στις φωνητικές γραμμές, τις ήθελα να είναι εγώ, αγνά και φυσικά. Οπότε, τα φωνητικά μου (ολόκληρου του δίσκου και μερικά για το “Migrations Annex”) ηχογραφήθηκαν μέσα σε τέσσερις ημέρες. Επίσης, ήθελα τα έγχορδα να είναι αισθησιακά και οργανικά… Αλλά νομίζω ότι πλατειάζω τώρα. Η φράση που τα περιγράφει όλα είναι «οργανικός ήχος».
Ποιες είναι οι προθέσεις σου προς το παρόν; Πρόκειται να επιστρέψεις στον προγενέστερο, prog rock, concept ήχο σου; Ή θα εξελίξεις περισσότερο αυτό το νέο σου προσωπείο;
Προς το παρόν, γράφω μια συμφωνία η οποία θα ηχογραφηθεί από την τσέχικη φιλαρμονική ορχήστρα στο Brno. Μαζεύω λεφτά γι’ αυτό το project μέσω του Pledgemusic.com/thedearhunter.
Πόσο δύσκολο είναι για μία μπάντα να αλλάξει κοινό;
Το θέμα είναι ότι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις το κοινό σου, αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι αυθεντικός. Αν το κοινό σου λιγοστεύει και φεύγει με τη φυσική εξέλιξη της μπάντας σου, τότε είναι το ευκολότερο πράγμα να κάνει κανείς. Όποτε δοκιμάζεις μια αλλαγή με αφύσικο τρόπο, καταλήγεις να αναστατώνεις το κοινό σου, σαν να τους αποκηρύσσεις, και ταυτόχρονα ενοχλείς το κοινό που θες να προσεγγίσεις –γιατί όλοι αυτοί μπορούν να καταλάβουν για σένα περισσότερα απ’ όσα δείχνεις. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ο εαυτός του. Γιατί κανείς να πιστεύει ότι ένας συγκεκριμένος τύπος οπαδών είναι καλύτερος από έναν άλλον; Το πιο υπέροχο πράγμα σχετικά με εμάς είναι ότι, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε οπαδούς από παντού, από όλα τα είδη.
Θα ήθελα τώρα να επισημάνεις τις κύριες διαφορές μεταξύ του να γράφεις ένα μεγάλο κομμάτι με πολύπλοκη δομή και πολλές εναλλαγές και του να γράφεις ένα κομμάτι διάρκειας τριών ή τεσσάρων λεπτών με πιασάρικες μελωδίες που κολλούν στο μυαλό. Τι υπάρχει από πίσω που εμείς οι ακροατές δεν αντιλαμβανόμαστε;
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι στην ουσία δεν υπάρχει διαφορά. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν κάποιοι στόχοι και –για να είμαι ειλικρινής- είναι δυσκολότερο να γράψεις ένα ευκολομνημόνευτο τρίλεπτο τραγούδι. Όχι κομμάτι-τσιχλόφουσκα, αλλά ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο pop κομμάτι. Είναι πολύ δύσκολο… Φυσικά, ένα επικό 8-λεπτο κομμάτι έχει και αυτό τα εμπόδιά του… Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να συγκεράσεις αξία και νόημα. Αν αυτό που έχεις να πεις διαρκεί ένα λεπτό, χρησιμοποίησε ένα λεπτό. Αν αυτό που έχεις να πεις διαρκεί τρία λεπτά αλλά είσαι εθισμένος στη νοοτροπία των μεγάλων progressive τζαμαρισμάτων θα καταλήξεις με ένα filler –το οποίο είναι η δημιουργική …αντιύλη.
Αυτόν τον Φεβρουάριο θα ταξιδέψεις στις Μπαχάμες σε μια prog rock κρουαζιέρα με τον Mike Portnoy και πολλά ακόμα συγκροτήματα. Ανυπομονείς; Ποιο είναι το συγκρότημα σε αυτό το κρουαζιερόπλοιο με το οποίο θες περισσότερο να κάνεις παρέα;
Σίγουρα το περιμένω με ανυπομονησία. Δεν θα έλεγα ποτέ όχι να είμαι εκεί έξω με φοβερούς μουσικούς σε ένα τόσο διαφορετικό και περίεργο σκηνικό. Είναι τιμή μου που μας ζήτησαν να συμμετάσχουμε. Θα είναι φανταστικά. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα δω τους Animals As Leaders…
Υπάρχουν στεγανά για να σπάσει κανείς στον progressive rock ήχο;
Υπάρχουν στεγανά για να σπάσει κανείς σε κάθε μουσικό είδος. Αν τα ήξερα, θα έβαζα τα δυνατά μου για να τα σπάσω εγώ ο ίδιος.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Καταρχάς, η συμφωνία που ανέφερα και πριν. Από εκεί και πέρα, οτιδήποτε άλλο μπορώ να κάνω… Θα ήθελα πολύ να γράψω και να ηχογραφήσω έναν soul δίσκο. Επίσης ανυπομονώ να ασχοληθώ με την επόμενη δουλειά των The Dear Hunter. Έχω μια αίσθηση ότι μου δημιουργείται η ανάγκη να επιστρέψω στο Act IV… Αλλά δεν ξέρω προς το παρόν τι θα κάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσπαθώ να καθιερώσω τη δισκογραφική μου, Cave And Canary Goods. Η πρώτη μας κυκλοφορία είναι ένας full-length δίσκος από τους Naïve Thieves, μια μπάντα από το Riverside της California.
Ποιοι είναι οι δίσκοι που επηρέασαν το μουσικό σου γούστο ως έφηβος;
Τα “Are You Experienced?”, “Bold As Love” και “Electric Ladyland” των Jimi Hendrix Experience, το “Vespertine” της Bjork, το “California” των Mr Bungle, το “Heavy Weather” των Weather Report και το “Control” των Pedro The Lion.
Ποια συναυλία από όλες που έχεις δώσει στην καριέρα σου είναι αυτή που σου έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό;
Το “Color Spectrum” από την αρχή μέχρι το τέλος του, στο Somerville πριν δύο χρόνια.
Αλήθεια, υπάρχει καμία πιθανότητα να δούμε μια μπάντα σαν τους The Dear Hunter στην Ελλάδα, κάποτε στο μέλλον;
Θα ήταν ονειρικό κάτι τέτοιο. Βοηθήστε μας να το καταφέρουμε!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου Casey. Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν για να απευθυνθείς στο κοινό σου στην Ελλάδα.
Εγώ σε ευχαριστώ που επικοινώνησες μαζί μου για να πραγματοποιήσουμε αυτήν τη συνέντευξη. Για μας σημαίνει πάρα πολλά να κάνετε ό,τι μπορείτε για να ακούγεται όσο το δυνατόν περισσότερο η μουσική της μπάντας. Ευχαριστούμε.
Γεια σου Casey. Καταρχάς, να ομολογήσω ότι λάτρεψα τον νέο σου δίσκο. Ας ξεκινήσουμε με μια προφανή ερώτηση: Δεν βρίσκεις κι εσύ ότι αποτελεί στροφή 180 μοιρών; Για ποιο λόγο άφησες στην άκρη τις progressive και τις post-hardcore επιρροές για να δημιουργήσεις έναν ονειρικό indie/alternative δίσκο; Μήπως φταίει ότι άλλαξαν τα γούστα σου και αυτό αντικατοπτρίζεται στη μουσική;
Καταρχάς, ευχαριστώ πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Δεν ξέρω αν θα το θεωρούσα στροφή 180 μοιρών, γιατί αυτό θα υπονοούσε ότι ακολουθούσα ευθύ μονοπάτι πριν. Νομίζω ότι ο μοναδικός μου οδηγός μέχρι στιγμής είναι το πάθος και αυτή η μουσική είναι που με πάθιασε όταν έφτασε η στιγμή να ηχογραφήσω νέο δίσκο. Επίσης, θεωρώ ότι δεν έχω στοιχεία από post-hardcore, πέρα από την μπάντα όπου βρισκόμουν πριν τους The Dear Hunter, δηλαδή τους The Receiving End Of Sirens, στους οποίους εγώ ήμουν ο άνθρωπος που έβαζε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία στο τραπέζι. Οι υπόλοιποι τύποι στην μπάντα ήταν εντελώς βουτηγμένοι στο hardcore και αυτό, προσωπικά, δεν είναι του γούστου μου. Μάλλον, ό,τι στοιχεία π έφτασαν μέχρι τους The Dear Hunter, παρασύρθηκαν λόγω συνήθειας. Όσον αφορά το prog που ακούω, δεν είναι καθόλου τυπικό. Συγκροτήματα σαν τους Cardiacs ή fusion σαν τους Weather Report. Και πιστεύω ότι αυτές οι επιρροές υπάρχουν ακόμα μέσα στο “Migrant”. Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν βλέπω τη ζωή μου βηματικά, από δίσκο σε δίσκο. Αισθάνομαι ότι δημιουργώ ένα ενιαίο μουσικό έργο κατά τη διάρκεια της ζωής μου… Ακριβώς όπως κάθε δρόμος ή μονοπάτι μεταξύ ενός σημείου Α και ενός σημείου Β θα έχει στροφές και ζιγκ-ζαγκ, κοιλάδες και υψώματα. Αυτό είναι που το κάνει ταξίδι. Συνεπώς, δεν βλέπω καμία αναγκαιότητα να επαναλαμβάνομαι ή να πλατειάζω.
Όταν ξεκίνησες τους The Dear Hunter σκόπευες να κυκλοφορήσεις έξι concept δίσκους που να ακολουθούν την ίδια ιστορία. Σταμάτησες, ωστόσο, στο Act III για να κυκλοφορήσεις μια σειρά από EP και το “Migrant”. Έχει το “Migrant” τον ρόλο του διαλείμματος μιας παράστασης; Πώς θες να το αντιλαμβανόμαστε στο υπέροχο ταξίδι της καριέρας του συγκροτήματος;Δεν ξέρω αν θα το θεωρούσα διάλειμμα… Ίσως. Επίσης, δεν θέλω να πιστεύω ότι το τελευταίο τραγούδι του Act VI, όταν βγει, θα αποτελεί την αυλαία για όλη μου την καριέρα. Ως προς τον κόσμο των Acts, είναι ένα διάλειμμα, αλλά ως προς εμένα είναι κάτι παραπάνω. Ξέρω ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που δεν είναι πια ανυπόμονοι με την καλή έννοια αλλά έχουν ενοχληθεί γιατί αισθάνονται ότι περιμένουν κάτι που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Με κάθε ειλικρίνεια, είναι ζήτημα χρόνου και πάθους. Πρέπει να έχω χρόνο και να είμαι παθιασμένος για το να γράψω τη συνέχεια των Acts. Αλλά ξέρω ότι κάποτε θα τα έχω αυτά.
To “Migrant” έχει ήχο που θα μπορούσε ενδεχομένως να κάνει εμπορική επιτυχία. Το να απευθυνθείς σε ευρύ κοινό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τον πολυσυλλεκτικό και δύσκολο ήχο των Acts. Πιστεύεις ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως να ακούμε τραγούδια των The Dear Hunter στο ραδιόφωνο;
Δεν γνωρίζω… Υπάρχουν πολλά τραγούδια στο ράδιο τώρα που αν με ρωτούσες πριν πέντε χρόνια, θα γελούσα και μόνο στην ιδέα ότι θα έκαναν επιτυχία… Αλλά αυτό μάλλον δείχνει το πόσο αποκομμένος είμαι από αυτόν τον κόσμο. Θα ήταν φοβερό αν ο κόσμος έδινε περισσότερη προσοχή στη μουσική που κυκλοφορώ, αλλά η πρωταρχική μου αγάπη και ο πρωταρχικός μου στόχος είναι να δημιουργώ. Όχι να δημιουργώ οτιδήποτε, αλλά ειλικρινή μουσική που προκαλεί συγκινήσεις, χωρίς αυτό να εξαρτάται από το μουσικό είδος. Το κομμάτι “Whisper” από το “Migrant” γνώρισε μια μικρή επιτυχία σε διαφορετικές αγορές των Η.Π.Α., αλλά δεν έχω περιοδεύσει απ’ όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, οπότε δεν ξέρω πώς αυτό μεταφράζεται στην προσέλευση του κόσμου στις συναυλίες ή στην συνολική επιτυχία της μπάντας. Θα δούμε.
Πόσο δύσκολο είναι να εντοπίσεις τη δυσδιάκριτη γραμμή μεταξύ του εμπορικού και του ποιοτικού; Πιστεύεις ότι υπάρχουν συγκροτήματα με τεράστια επιτυχία τα οποία έχουν καταφέρει σε κάποιο σημείο της καριέρας τους να επιτύχουν τέτοια ισορροπία; Ίσως οι Muse; (νομίζω ότι το κομμάτι σου “Girl” έχει επηρεαστεί από αυτούς)Δεν το έχω σκεφτεί, η αλήθεια είναι. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε προγραμματιστεί με αρκετή pop μουσική όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να την έχουμε στο υποσυνείδητό μας. Οπότε τα κομμάτια που είναι πιασάρικα και pop υπάρχουν εκεί για οργανικούς λόγους. Σχετικά με το τραγούδι “Girl”, νομίζω ότι επηρεάστηκε περισσότερο από David Bowie και Prince.
Εγώ, προσωπικά, στο “Migrant” βρήκα επιρροές από Kings Of Leon, U2, Muse μέχρι Porcupine Tree και Jeff Buckley. Όλα με το γνωστό σας ύφος, βέβαια. Εσύ ποιοι καλλιτέχνες πιστεύεις ότι το επηρέασαν συνολικά;
Ο Rufus Wainwright, οι Elbow, οι Beatles, ο Jeff Buckley, ο David Bowie, οι γονείς μου, οι Antony And The Johnsons, οι Doves…
Νομίζω ότι το “Shame” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχεις γράψει. Θα ήθελα να μου πεις ένα-δυο πράγματα γι’ αυτό...
Το γράψαμε κατά τη διάρκεια των προβών μια μέρα… Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς προέκυψε. Νομίζω ότι ο αδερφός μου έκανε ένα από τα γνωστά του drum grooves ανάμεσα στο ένα κομμάτι και το άλλο κι εγώ ξεκίνησα από το πουθενά να παίζω μουσική και να τραγουδάω –και είχα έτσι το ρεφραίν. Έπειτα την γέφυρα και στο τέλος είχα ολόκληρο το κομμάτι. Στιχουργικά, αφορά ένα συγκεκριμένο άτομο που γνωρίζω, αλλά δεν θέλω να κατονομάσω.
Θέλω να επισημάνω ότι κάνατε φανταστική δουλειά στην παραγωγή. Σε ποια στοιχεία εστιάσατε;
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκανα ένα βήμα πίσω και είπα «όχι αλλαγές». Δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε τον χρόνο, να επεξεργαστούμε τις κιθάρες, τα midi… Ήθελα όλα να είναι οργανικά. Αντί να δουλεύω πάνω στις φωνητικές γραμμές, τις ήθελα να είναι εγώ, αγνά και φυσικά. Οπότε, τα φωνητικά μου (ολόκληρου του δίσκου και μερικά για το “Migrations Annex”) ηχογραφήθηκαν μέσα σε τέσσερις ημέρες. Επίσης, ήθελα τα έγχορδα να είναι αισθησιακά και οργανικά… Αλλά νομίζω ότι πλατειάζω τώρα. Η φράση που τα περιγράφει όλα είναι «οργανικός ήχος».
Ποιες είναι οι προθέσεις σου προς το παρόν; Πρόκειται να επιστρέψεις στον προγενέστερο, prog rock, concept ήχο σου; Ή θα εξελίξεις περισσότερο αυτό το νέο σου προσωπείο;
Προς το παρόν, γράφω μια συμφωνία η οποία θα ηχογραφηθεί από την τσέχικη φιλαρμονική ορχήστρα στο Brno. Μαζεύω λεφτά γι’ αυτό το project μέσω του Pledgemusic.com/thedearhunter.
Πόσο δύσκολο είναι για μία μπάντα να αλλάξει κοινό;Το θέμα είναι ότι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις το κοινό σου, αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι αυθεντικός. Αν το κοινό σου λιγοστεύει και φεύγει με τη φυσική εξέλιξη της μπάντας σου, τότε είναι το ευκολότερο πράγμα να κάνει κανείς. Όποτε δοκιμάζεις μια αλλαγή με αφύσικο τρόπο, καταλήγεις να αναστατώνεις το κοινό σου, σαν να τους αποκηρύσσεις, και ταυτόχρονα ενοχλείς το κοινό που θες να προσεγγίσεις –γιατί όλοι αυτοί μπορούν να καταλάβουν για σένα περισσότερα απ’ όσα δείχνεις. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ο εαυτός του. Γιατί κανείς να πιστεύει ότι ένας συγκεκριμένος τύπος οπαδών είναι καλύτερος από έναν άλλον; Το πιο υπέροχο πράγμα σχετικά με εμάς είναι ότι, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε οπαδούς από παντού, από όλα τα είδη.
Θα ήθελα τώρα να επισημάνεις τις κύριες διαφορές μεταξύ του να γράφεις ένα μεγάλο κομμάτι με πολύπλοκη δομή και πολλές εναλλαγές και του να γράφεις ένα κομμάτι διάρκειας τριών ή τεσσάρων λεπτών με πιασάρικες μελωδίες που κολλούν στο μυαλό. Τι υπάρχει από πίσω που εμείς οι ακροατές δεν αντιλαμβανόμαστε;
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι στην ουσία δεν υπάρχει διαφορά. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν κάποιοι στόχοι και –για να είμαι ειλικρινής- είναι δυσκολότερο να γράψεις ένα ευκολομνημόνευτο τρίλεπτο τραγούδι. Όχι κομμάτι-τσιχλόφουσκα, αλλά ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο pop κομμάτι. Είναι πολύ δύσκολο… Φυσικά, ένα επικό 8-λεπτο κομμάτι έχει και αυτό τα εμπόδιά του… Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να συγκεράσεις αξία και νόημα. Αν αυτό που έχεις να πεις διαρκεί ένα λεπτό, χρησιμοποίησε ένα λεπτό. Αν αυτό που έχεις να πεις διαρκεί τρία λεπτά αλλά είσαι εθισμένος στη νοοτροπία των μεγάλων progressive τζαμαρισμάτων θα καταλήξεις με ένα filler –το οποίο είναι η δημιουργική …αντιύλη.
Αυτόν τον Φεβρουάριο θα ταξιδέψεις στις Μπαχάμες σε μια prog rock κρουαζιέρα με τον Mike Portnoy και πολλά ακόμα συγκροτήματα. Ανυπομονείς; Ποιο είναι το συγκρότημα σε αυτό το κρουαζιερόπλοιο με το οποίο θες περισσότερο να κάνεις παρέα;
Σίγουρα το περιμένω με ανυπομονησία. Δεν θα έλεγα ποτέ όχι να είμαι εκεί έξω με φοβερούς μουσικούς σε ένα τόσο διαφορετικό και περίεργο σκηνικό. Είναι τιμή μου που μας ζήτησαν να συμμετάσχουμε. Θα είναι φανταστικά. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα δω τους Animals As Leaders…
Υπάρχουν στεγανά για να σπάσει κανείς στον progressive rock ήχο;
Υπάρχουν στεγανά για να σπάσει κανείς σε κάθε μουσικό είδος. Αν τα ήξερα, θα έβαζα τα δυνατά μου για να τα σπάσω εγώ ο ίδιος.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;Καταρχάς, η συμφωνία που ανέφερα και πριν. Από εκεί και πέρα, οτιδήποτε άλλο μπορώ να κάνω… Θα ήθελα πολύ να γράψω και να ηχογραφήσω έναν soul δίσκο. Επίσης ανυπομονώ να ασχοληθώ με την επόμενη δουλειά των The Dear Hunter. Έχω μια αίσθηση ότι μου δημιουργείται η ανάγκη να επιστρέψω στο Act IV… Αλλά δεν ξέρω προς το παρόν τι θα κάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσπαθώ να καθιερώσω τη δισκογραφική μου, Cave And Canary Goods. Η πρώτη μας κυκλοφορία είναι ένας full-length δίσκος από τους Naïve Thieves, μια μπάντα από το Riverside της California.
Ποιοι είναι οι δίσκοι που επηρέασαν το μουσικό σου γούστο ως έφηβος;
Τα “Are You Experienced?”, “Bold As Love” και “Electric Ladyland” των Jimi Hendrix Experience, το “Vespertine” της Bjork, το “California” των Mr Bungle, το “Heavy Weather” των Weather Report και το “Control” των Pedro The Lion.
Ποια συναυλία από όλες που έχεις δώσει στην καριέρα σου είναι αυτή που σου έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό;
Το “Color Spectrum” από την αρχή μέχρι το τέλος του, στο Somerville πριν δύο χρόνια.
Αλήθεια, υπάρχει καμία πιθανότητα να δούμε μια μπάντα σαν τους The Dear Hunter στην Ελλάδα, κάποτε στο μέλλον;
Θα ήταν ονειρικό κάτι τέτοιο. Βοηθήστε μας να το καταφέρουμε!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου Casey. Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν για να απευθυνθείς στο κοινό σου στην Ελλάδα.
Εγώ σε ευχαριστώ που επικοινώνησες μαζί μου για να πραγματοποιήσουμε αυτήν τη συνέντευξη. Για μας σημαίνει πάρα πολλά να κάνετε ό,τι μπορείτε για να ακούγεται όσο το δυνατόν περισσότερο η μουσική της μπάντας. Ευχαριστούμε.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
