The Dear Hunter

Migrant

Equal Vision (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 30/05/2013
«Ο Crescenzo αφήνει στο παρασκήνιο τον progressive χαρακτήρα του και μας παρουσιάζει έναν mainstream ήχο, φρέσκο, ευφάνταστο και ευρηματικό»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι, πραγματικά, μεγάλη μου χαρά να γράφω για συγκροτήματα σαν τους Dear Hunter. Πρώτον, επειδή η ποιότητά τους και η ικανότητά τους να σμίγουν τις εκλεκτές τους επιρροές σε ένα ομοιογενές καλούπι είναι κάτι παραπάνω από πρόδηλες. Δεύτερον, επειδή μέχρι στιγμής όλοι οι δίσκοι τους είναι ένας κι ένας. Τρίτον, επειδή εδώ, στο "Migrant", κάνουν στροφή 180 μοιρών, αλλάζουν δέρμα, ακροβατούν και για ακόμη μια φορά στέκονται περήφανα όρθιοι, κυκλοφορώντας έναν από τους ομορφότερους δίσκους της χρονιάς.

Στην ουσία, οι Dear Hunter (και ουχί οι indie Deer Hunter με τους οποίους θα έχουν περισσότερο κοινό ...κοινό μετά το "Migrant") αποτελούν αποκύημα της δημιουργικότητας του Casey Crescenzo, ο οποίος μετά τη φυγή του από τους Receiving End Of Sirens έπρεπε κάπου να διοχετεύει τις μουσικές του εξερευνήσεις. Ο σκοπός του ήταν να κυκλοφορήσει έξι δίσκους που να αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου concept το οποίο διαδραματίζεται στις αρχές του 20ου αιώνα με πρωταγωνιστή έναν αντι-ήρωα. Πραγματοποίησε τα Act I έως ΙΙΙ - και μάλιστα με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα. Δίσκοι ακραιφνώς προοδευτικοί και πολυσυλλεκτικοί που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της αμερικάνικης alt-prog σκηνής. Παρόλα αυτά, σαν άλλος ...George Lucas, αποφάσισε να αφήσει τα υπόλοιπα τρία μέρη για πιο μετά. Κυκλοφόρησε πέρσι 9 EP, το καθένα με ονομασία διαφορετικού χρώματος, και επιστρέφει φέτος με τον πρώτο του μη-concept full-length δίσκο. Έναν δίσκο «κατευθείαν από την καρδιά» όπως λέει και ο ίδιος.

Στο "Migrant" ο Crescenzo αφήνει στο παρασκήνιο τον progressive χαρακτήρα του, τόσο που μετά βίας αχνοφαίνεται, και μας παρουσιάζει έναν mainstream ήχο τόσο φρέσκο, τόσο ευφάνταστο, τόσο ευρηματικό που σίγουρα μόνο μια μπάντα «έξω απ’ το χορό» θα μπορούσε να κυκλοφορήσει. Η στροφή θυμίζει μια άλλη άκρως επιτυχημένη, αυτή των Dredg, οι οποίοι επίσης δε φοβήθηκαν να πλησιάσουν ακόμα και το ραδιοφωνικό rock στο "The Pariah, The Parrot, The Delusion", παρά το παρελθόν τους, με φοβερά αποτελέσματα. Ο πηγαίος χαρακτήρας των Dear Hunter δε γίνεται να λείπει από όλα τα μήκη και πλάτη της κυκλοφορίας. Το εντυπωσιακό που κάνουν εδώ, λοιπόν, είναι ότι σε ορισμένα κομμάτια παίρνουν τις φόρμουλες γνωστών rock ηρώων του ραδιοφώνου και τους προσδίδουν μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Από τους Kings Of Leon στο "Whisper" μέχρι τους Muse στο "Girl" και από εκεί συνεχίζουν και δεν διστάζουν να ακουμπήσουν μελωδίες U2 και Coldplay στο "Shouting At The Rain".

Μην οπισθοδρομήσετε, ωστόσο, οι prog-άκηδες από το άνωθεν name-dropping. Ρίχτε μια αυτιά στα δύο κομμάτια που κλείνουν τον δίσκο, τα "This Vicious Place" και "Don't Look Back" και πείτε μου, πόσες ομορφότερες μελωδίες πιστεύετε ότι θα ακούσετε φέτος; Ελάχιστες. Το πρώτο θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Steven Wilson και να του βγάζαμε το καπέλο, το δεύτερο δύναται να αποκαθηλώσει τα συναισθήματα που έψαχνες με το αργόσυρτο, σχεδόν à la-Jeff Buckley ρεφρέν του. Και όλα αυτά χωρίς να αναφέρουμε το πιο κολλητικό άσμα του δίσκου, το εκπληκτικό "Shame".

Από την υπέροχη παραγωγή μέχρι τις στιβαρές συνθέσεις και από το μελαγχολικό εξώφυλλο μέχρι τη δωρικότητα των στίχων, το "Migrant" βάζει τα καλά του και μας παρουσιάζεται ως ένας δίσκος τόσο άμεσος, αλλά ταυτόχρονα τόσο εσωστρεφής. Τι ωραία που θα ήταν να ακουγόταν έτσι η σύγχρονη εμπορική rock μουσική...
  • SHARE
  • TWEET