The Dear Hunter: «Κάποια στιγμή η μουσική βιομηχανία πρέπει να δώσει χώρο σε εμπνευσμένους ανθρώπους»

Μιλήσαμε για το "ACT V" και για το καλλιτεχνικό όραμα πίσω από τους The Dear Hunter, με τον ιθύνοντα νου τους, Casey Crescenzo

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/10/2016 @ 13:53

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που ακούγοντας τη μουσική τους σου δημιουργείται η ανάγκη να τους απευθύνεις ερωτήματα. Για μένα αυτή η θέληση γίνεται μεγαλύτερη με πολυάσχολους, δημιουργικούς και παραγωγικούς τύπους σαν τον Casey Crescenzo, τον άνθρωπο πίσω από τους υπέροχους The Dear Hunter. Με αφορμή το εξαιρετικό "ACT V: Hymns With The Devil In Confessional" του απευθύναμε κάποιες ερωτήσεις κι αυτός έδωσε τις ενδιαφέρουσες απαντήσεις που περιμέναμε ότι θα δώσει.

Dear Hunter

Γεια σου Casey. Θεωρώντας σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και ταλαντούχους μουσικούς, χαίρομαι ιδιαίτερα να έχω την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου για τους "Dear Hunter". Πώς πάνε τα πράγματα;

Ευχαριστώ για την πολύ ευγενική εισαγωγή. Προς το παρόν παίρνω στεροειδή, ελπίζοντας ότι η ζημιά που έχω κάνει στις φωνητικές χορδές μου τελευταία, μπορεί να μείνει στην άκρη όσο προσπαθώ να τελειώσω την περιοδεία, μοιάζοντας όσο γίνεται σε τραγουδιστή. Οι εμφανίσεις πηγαίνουν εκπληκτικά και η ανταπόκριση στο νέο άλμπουμ ήταν ειλικρινά συναρπαστική, η μπάντα παίζει ό,τι καλύτερο έχει και αυτή είναι η πρώτη μας περιοδεία σε λεωφορείο, που είναι τρελό.

Μπορεί να είναι δικιά μου εντύπωση αλλά με το "Act IV" η δημοσιότητά σας εκτοξεύθηκε. Είναι τελικά τα "Act IV" και "Act V" σημεία τομής στην καριέρα σας; Έχεις παρατηρήσει τα πράγματα να αλλάζουν (προφανώς προς το καλύτερο);

Αυτή είναι μία ερώτηση δύσκολη να απαντηθεί σωστά. Νομίζω ότι αυτό που υπήρχε ήταν μία φλέγουσα επιθυμία για το "Act IV" μετά το "Act IΙΙ". Και κυρίως από τον κόσμο που μας γνώρισε καλύτερα μέσα από το "Act IΙΙ", μετά από την κυκλοφορία των "Color Spectrum" και "Migrant"... Η κυκλοφορία του "Act IV" αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο ανανέωση για τον κύριο στόχο της μπάντας. Νομίζω ανανέωσε το κοινό μας γενικώς, αλλά είναι δύσκολο να πω αν προκάλεσε μεγάλη αύξηση. Είμαι ένα αρκετά απαισιόδοξο άτομο, οπότε για μένα είναι φυσικό να κάτσω και να πω «μα γιατί να άρεσε σε κάποιον αυτό;», αλλά η αντίδραση που είχαμε από τον κόσμο ήταν εκπληκτική.

Πρέπει να πω ότι οφείλεται και στο επιχειρηματικό κομμάτι των πραγμάτων και στο management μας... Τα "Act IV" και "V" ήταν ένα πραγματικά συλλογικό έργο, στο κομμάτι του πώς τα χειριστήκαμε ως τελικό προϊόν... Πολλά από αυτά που τελικά αναγωρίζονται ως άνθιση μιας μπάντας είναι αποτέλεσμα της εύρεσης τρόπων να μεταφέρεται η δημιουργικότητα σου μέσα από όλη αυτή τα διαδικασία, με τρόπους πέρα από την ίδια τη μουσική.

Αν δεν κάνω λάθος κομμάτια τόσο για το "Act IV" όσο και για το "Act V" ηχογραφήθηκαν την ίδια περίοδο. Θα ήταν ορθότερο να τα θεωρήσει κάποιος ως δύο μέρη του ίδιου άλμπουμ ή ως δύο ξεχωριστά άλμπουμ; Ποια είναι η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο άλμπουμ κατά τη γνώμη σου και πώς επίλέξατε ποια κομμάτια να πάνε σε κάθε άλμπουμ;

Με μικρές εξαιρέσεις και οι δύο δίσκοι γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν το ίδιο διάστημα. Το βασικό είναι ότι ξέραμε πού θα προσανατολιζόταν ο κάθε δίσκος από την αρχή και ανάλογα κατευθυνόταν κάθε κομμάτι από το μηδέν. Πότε δεν τα είδα σαν δύο μισά ενός μεγάλου άλμπουμ, αν και έχουν αρκετό μουσικό πάρε-δώσε. Κατά την άποψή μου, η βασική διαφορά βασίζεται στη μεγάλη διαφορά του περιεχομένου, με τον έναν δίσκο να επικεντρώνεται στην άνοδο και τον άλλο στην πτώση. Θα βρεις αρκετά κοινά γιατί και οι δύο περιλαμβάνουν αυτό το ταξίδι, αλλά καθένας από αντίθετη πλευρά. Από πλευράς ύφους, μελωδιών, τα πάντα μέχρι και την επιλογή των ρυθμίσεων των equalizer κάθε κομματιού, σχετίζονταν με την προβολή αυτής της πόλωσης.

Λατρεύω το γεγονός ότι δεν περιορίζετε τη δημιουργικότητά σας. Σίγουρα υπάρχει κόσμος στον χώρο που σας θεωρεί υπερ-παραγωγικούς και πιθανώς αυτό να μην είναι μια καλή εμπορική τακτική, αλλά κατά την άποψή μου αυτό χαρακτηρίζει τον καλό μουσικό. Συμφωνείς ότι οι καλλιτέχνες θα πρέπει να είναι όσο πιο δημιουργικοί μπορούν ώστε να μπορέσουν να δημιουργήσουν κάτι μεγαλύτερου ως όλον; Έχετε ποτέ σκεφτεί να κατεβάσετε ρυθμούς ακολουθώντας την συμβουλή τρίτων;

Έχω κάπως ανάμεικτα συναισθήματα αυτό το διάστημα. Από την μία, πιστεύω ότι ο κόσμος της βιομηχανίας θα βοηθούσε περισσότερο τόσο τον εαυτό του όσο και τη μουσική κοινότητα αν έβαζε σε προτεραιότητα τη δημιουργικότητα και πολύ πιο μετά το marketing. Το καταλαβαίνω πως από ένα σημείο και μετά η μουσική γίνεται προϊόν και πως η δουλειά της βιομηχανίας είναι να βλέπει τη μουσική ως προϊόν, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει χώρος για εμπνευσμένους ανθρώπους. Πάντα επανέρχομαι στην ιδέα ενός συνολικού καλλιτεχνικού έργου (σ.σ.: body of work ανέφερε) και πως η βιομηχανία θα έπρεπε να επιζητά συνολικά έργα από τους καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Αυτό σημαίνει πως κάποιοι δίσκοι θα είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο κι άλλοι θα είναι αντιγραφές προηγούμενων δουλειών, αλλά όλοι θα συντελούν στην προσπάθεια να μεγαλώσει κάποιος ως καλλιτέχνης.

Πάντα ήμουν φιλόδοξος και προσπαθούσα να δημιουργώ ασταμάτητα, αλλά τελευταία η υγεία μου και η προσωπική μου ευτυχία σκοντάφτουν και αισθάνομαι ότι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι ένα βήμα πίσω ώστε να πάρω μια ανάσα.

Dear Hunter

Κάτι που μ' αρέσει στη μουσική σου προσέγγιση είναι η συνεχής ροή μελωδιών. Παραθέτεις πλήθος από μελωδίες στον ακροατή μέσα στο άλμπουμ κι όμως προσπαθείς να είναι όσο το δυνατόν πιο εύκολες και προσιτές. Είναι αυτό που επιδιώκεις; Μία προσιτή αλλά και απαιτητική μουσική; Πόσο δύσκολο είναι να το πετύχεις αυτό;

Ειλικρινά, θεωρώ ότι είναι ύψιστο δείγμα σεβασμού προς τον ακροατή να μη σκέφτομαι αυτόν όσο γράφω ή ηχογραφώ μουσική. Η ιδέα του να κάνεις κάτι προσιτό, ως αυτοσκοπό, απαιτεί πρώτα απ’ όλα να καταστήσεις τον εαυτό σου, στο μυαλό σου, ως κάτι ανώτερο κατά κάποιο τρόπο. Μετά παίρνεις τις ανώτερες σκέψεις σου και τις απλοποιείς για να τις πλασάρεις στον κόσμο. Προσωπικά, αναγνωρίζω ότι δεν είμαι κάτι ανώτερο και αν ακούς κάτι προσιτό μέσα στη δουλειά μου, αυτό είναι απλά η φυσική έκφανση του μυαλού μου χωρίς να το έχω πολυσκεφτεί. Δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα το να προκαλώ τον ακροατή, αν και ξέρω κοινό που βρίσκει την μουσική απαιτητική... Πραγματικά το μόνο πράγμα που προσπαθώ να δημιουργήσω είναι μουσική που είναι κομμάτι του εαυτού μου, η οποία είτε άμεσα είτε μέσα από μυθοπλασία, λέει την ιστορία του ποιος είμαι και του πώς βλέπω τον κόσμο γύρω μου. Μερικές φορές, οι μυθοπλασίες μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με το πώς βλέπω τον κόσμο, αλλά προσπαθώ να εκφράζονται με τέτοιο τρόπο ώστε οι αντιθέσεις αυτές να βγάζουν νόημα.

Επίσης, θαυμάζω την ικανότητα σου να χρησιμοποιείς πολλές layers φωνητικών και πολλές φωνητικές αρμονίες στα κομμάτια σας. Νομίζω ότι γενικώς είναι ένα υποεκτιμημένο στοιχείο στη μουσική σήμερα και όμως εσείς το φέρνετε εις πέρας άψογα. Πόσο σημαντικό το θεωρείς αυτό για τη μουσική σου και για τη μουσική γενικώς; Συμφωνείς ότι είναι κάπως υποεκτιμημένο;

Βρίσκω τόση ομορφιά στον ήχο πολλών φωνών που τραγουδάνε ταυτόχρονα. Μία από τις πιο απίστευτες μουσικές εμπειρίες που είχα τα τελευταία χρόνια ήταν να παρακολουθήσω τη χωρωδία της εκκλησίας της μητέρας μου. Δεν είμαι θρήσκος σε καμία περίπτωση, αλλά αυτό ήταν πραγματικά όμορφο, στοιχειωτικό, συγκλονιστικό.

Πιστεύω πως σε πολλούς καλλιτέχνες αρέσει η αρμονία. Είναι απλά το σύγχρονο καλούπι της παραγωγής που δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό το ηχητικό τείχος (σ.σ.: wall of sound)

Υποθέτω πως το κοινό σας έχει διάφορες προτιμήσεις, από indie rock ως progressive rock (όπως εγώ) κλπ. Αν είχες να διαλέξεις μία συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση, ένα είδος μουσικής που να καλύπτει τη δουλειά σου καλύτερα, ποια θα έλεγες ότι είναι και γιατί;

Είμαι ικανοποιημένος κάτω από την Prog Rock ταμπέλα. Σημαίνει προοδευτικός κάτι που θα έπρεπε να είναι όλη η τέχνη γενικότερα. Δεν έχουμε το ίδιο ύφος με τους Dream Theater, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε το ίδιο πράγμα: να γράφουμε αυτά που αισθανόμαστε, ανεξάρτητα σε τι καλούπι ταιριάζουν.

Dear Hunter

Όντας εδώ και πολλά χρόνια οπαδός του progressive rock, προφανώς μ’ αρέσει πολύ αυτή η επική προσέγγιση, το μουσικό ταξίδι που έχεις δημιουργήσει με το concept. Είναι πιο εύκολο να εκφράζεις τις σκέψεις σου και τα συναισθήματα σου μέσα από έναν εικονικό χαρακτήρα και να γράφεις κομμάτια και μελωδίες στο πλαίσιο μίας συγκεκριμένης ιστορίας;

Η αλήθεια είναι πως ναι. Μερικές φορές βρίσκω το να γράφω στίχους συγκλονιστικό. Αισθάνομαι πολύ εκτεθειμένος και πολύ δειλός να πω ορισμένα πράγματα, αλλά μέσα από το πρίσμα μίας ιστορίας αισθάνομαι πραγματικά πολύ άνετα να εξερευνήσω κάθε θέμα ή ιδέα.

Σε συνέντευξη που έκανα με τον Steven Wilson νωρίτερα φέτος, ανέφερε το εξής: «Αυτό που κάνω πάντα, όποτε δημιουργώ έναν χαρακτήρα μέσω του οποίου εκφράζομαι, είναι να γράφω για τον ευατό μου. Και πιστεύω ότι αυτό κάνουν όλοι. Όσοι δημιουργούν έναν πλασματικό χαρακτήρα τελικά γράφουν για τον ευατό τους, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Πρέπει να αντλήσεις από τις δικές σου εμπειρίες για να είναι οι χαρακτήρες σου πειστικοί, ώστε να πιστέψει ο κόσμος την ιστορία που δημιούργησες». Ποια είναι η άποψή σου σε αυτό; Έχω την εντύπωση ότι ακολουθείς το ίδιο μονοπάτι, κρίνοντας από κομμάτια όπως "Waves" ή "Light". Ποιες είναι οι πιο προσωπικές σου στιγμές στην ιστορία του "Act";

Θεωρώ ότι ισχύει σε σημαντικό βαθμό. Τα κομμάτια όπως "Waves" και "Light" είναι αυτοβιογραφικά μέχρι ενός σημείου, αν και ένα τραγούδι όπως το "Light" έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον αν λάβεις υπόψη ότι δεν έχω παιδιά. Αυτό που έκανα είναι να το γράψω από την οπτική γωνία του πατέρα μου και να περιγράψω τον αγώνα που μπορώ να φανταστώ πως δίνεις όταν προσπαθείς να εμφυσήσεις το καλό σε κάποιον, φοβούμενος ότι θα δει τα λάθη σου και θα τα επαναλάβει. Ο πατέρας μου ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος, και με αυτό δεν εννοώ ότι δεν μπορούσα να δω τα λάθη του. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι πάντα θέλεις το παιδί σου να είναι καλύτερο από εσένα και να αφήσεις τον κόσμο καλύτερο από όσο τον βρήκες.

Τα "Act IV" και "Act V" είναι ιδιαίτερα προσωπικά, αν και αυτό είναι καλυμμένο πίσω από το πέπλο της ιστορίας. Συγκεκριμένα, το "The Moon/ Awake" είναι εξαιτερικά σημαντικό για μένα. Εν συντομία, μιλάει για την αναγνώριση του νεότερου εαυτού σου ως ένα διαφορετικό άτομο από εσένα και να του μιλήσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλάβει ότι στο μέλλον θα συμπεριφερθείς όπως θα έπρεπε και ότι όλα θα πάνε καλά, αν και υπάρχει η αίσθηση για το αντίθετο.

Θα εκτιμούσα αν μπορείς να δώσεις μία περίληψη του της ιστορίας στο "Act V".

Το "Act V" ξεκινά με τον βασικό χαρακτήρα, που πλέον ζει ως δήμαρχος της φανταστικής του πόλης. Αφού εκβιάζεται από τον βασικό «κακό» των προηγούμενων τεσσάρων δίσκων (ίσως όχι του "Act III") στο τέλος του "Act IV", πρέπει να δράσει αντίθετα στο τι πιστεύει, οπότε βρίσκεται σε μία κρίση στη ζωή του. Από τη μία πλευρά είναι δημόσιος λειτουργός και ζει με μία κλεμμένη ταυτότητα. Από την άλλη, είναι αυτός που πραγματικά είναι και νιώθει ότι μπορεί να είναι ο εαυτός του μόνο στα χέρια μιας παλιάς αγάπης ή στις παραισθήσεις του όπιου. Η ιστορία ξεκινά πρακτικά όταν αποφασίζει ότι δεν θα συνεχίσει αυτήν την κατάσταση και ότι θα διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος ακόμα και αν του κοστίσει τη ζωή του.

Πόσο δύσκολο είναι να αποδώσεις τη μουσική από τα τελευταία άλμπουμ ζωντανά; Φαίνεται αρκετά απαιτητικό από πολλές πλευρές, όπως στην παραγωγή, στα φωνητικά κλπ. Οπότε τι χρειάζεται για να βγει ένα σόου καλό και πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το live των Dear Hunter για να ικανοποιήσει τους πάντες;

Σε ένα βαθμό, πρέπει να αναγνωρίζουμε τις διαφορές μεταξύ ενός δίσκου και μιας ζωντανής εμφάνισης. Χρειάζεται πολλή δουλειά, αλλά όλοι έχουμε τον ίδιο στόχο και δεν είναι προσωπικό το θέμα. Αν η ζωντανή εκδοχή απαιτεί κάτι έξτρα για να αποδώσει αυτό που κάναμε στον δίσκο, πάντα το κάνουμε μετά χαράς. Όλοι όσοι μπορούνε (εκτός του αδερφού μου) τραγουδάνε και μερικές φορές χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε προηχογραμφημένα μέρη, είτε για να αποδώσουν κάποια μέρη κρουστώ ή για την ορχήστρα.

Στο παρελθόν οι διάρκειες των συναυλιών μας είχαν διακύμανση. Έχουμε παίξει από μια ώρα ως και τρεις ώρες ως headliners, αλλά πιστεύω ότι περίπου μιάμιση ώρα είναι ιδανική διάρκεια.

Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο μίας ξεχωριστής σειράς από εμφανίσεις όπου θα παίξετε όλα τα "ACT" άλμπουμ, ένα κάθε βράδυ; Οι Coheed And Cambria το έκαναν αυτό πριν μερικά χρόνια και ήταν απίστευτο. Αν μπορούσε να γίνει πώς θα το φανταζόσουν;

Το έχω σκεφτεί αυτό, αλλά δεν είναι στο πρόγραμμα προς το παρόν. Μετά από αυτήν την περιοδεία θα χρειαστώ να βρω λίγο προσωπικό χρόνο πριν να κάνω κάποια τέτοια τρέλα... Θέλει αρκετή σκέψη λόγω της ενσωμάτωσης ενός επεισοδίου ("Act I") και τους διαφορετικούς χρόνους του κάθε άλμπουμ.

Dear Hunter

Αρκετοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού, παραλληλίζουν την προσέγγισή σου με αυτήν του Claudio Sanchez των Coheed And Cambria. Πώς αισθάνεσαι γι' αυτήν τη σύγκριση; Υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες με τους οποίους αισθάνεσαι ότι μοιράζεσαι την ίδια οπτική στην προσέγγιση της μουσικής;

Αν και δεν θέλω να ακουστώ αμυντικός, δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν πολλές συγκρίσεις. Από πλευράς ύφους, νομίζω ότι είμαστε αρκετά διαφορετικοί και θεματικά είμαστε ακόμα περισσότερο. Γράφει ένα πολύ πιο άμεσο sci-fi έπος, ενώ εγώ δομώ το έργο σε μία φανταστική εποχή. Αν και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες που έχουν κάνει ήδη αυτό που προσπαθώ εγώ, δεν τους έχω υπόψη μου. Και αυτό το λέω χωρίς να θέλω να ισχυριστώ την πρωτοτυπία μου, απλά να δείξω την άγνοιά μου.

Έχετε ήδη ανακοινώσει ότι το τελευταίο κεφάλαιο αυτής τη ιστορίας, το "Act VI", δεν θα είναι rock άλμπουμ. Γιατί αυτό;

Τα θέματα και η ιστορία στο "Act VI" προκύπτουν κατά τέτοιο τρόπο που το να αναπαραχθούν σε ένα άλμπουμ παρόμοιο με τα προηγούμενα πέντε, θα ήταν αρκετά βαρετό και άβολο. Το βρίσκω σαν μία ευκαιρία να προσπαθήσω κάτι που δεν έχω κάνει ήδη και αυτό είναι και το πιο συναρπαστικό για μένα, το να προχωρήσω πέρα από το πεδίο ενός rock άλπουμ.

Έχεις σκεφτεί το πώς θα συνεχίσεις όταν κλείσει ο κύκλος των "Act" άλμπουμ; Σκέφτεσαι να ξεκινήσεις μία νέα ιδέα ή τέλος με τις επικές ιστορίες;

Βασικά, έχω μερικές ιδέες, αλλά δεν ξέρω αν θα ξεκινήσω αμέσως τη διαδικασία για άλλη μία ιστορία πολλαπλών άλμπουμ. Πάντως, βρίσκω έμπνευση στον χώρο της concept μουσικής και νιώθω πως μάλλον θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο.

Ασχολείσαι, επίσης, και με την κινηματογράφηση και ανάλαβες το video του "Gloria". Πώς πηγαίνει αυτός ο χώρος; Έχεις σκεφτεί την οπτική μεταφορά του "Act" κάποια στιγμή στο μέλλον;

Για να είμαι ειλικρινής, στο "Gloria" βοήθησα στο γράψιμο και στα οπτικά εφέ. Ο σκηνοθέτης ήταν ο Erez Bader και έκανε εξαιρετική δουλειά. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω περισσότερο σε οπτικό υλικό των Dear Hunter, αλλά νομίζω ότι πάντα αυτό θα εξαρτηθεί από το διαθέσιμο budget που έχουμε και τι μπορούμε να καταφέρουμε με αυτό. Το κόστος του "Gloria" ήταν υπερδιπλάσιο σε σχέση με τα λεφτά που μας έδωσε η EVR, οπότε δεν είναι και η καλύτερη επιχειρηματικά απόφαση να συνεχίσουμε και με άλλα videos.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Ελπίζω να μη σε κούρασα να βρήκες τις ερωτήσεις μου αντίστοιχα ενδιαφέρουσες με τη μουσική και την τέχνη σου.

Ευχαριστώ πολύ. Εκτιμώ τον χρόνο να μου απευθύνεις αυτές τις ερωτήσεις και ελπίζω οι απαντήσεις μου να ήταν ενδιαφέρουσες για σένα και για τους αναγνώστες σας.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Act V: Hymns With The Devil In Confessional" από τον Χρήστο Καραδημήτρη

  • SHARE
  • TWEET