Opeth

…στο κάτω κάτω, πέντε χρόνια ήταν πολλά!

Τι; Νομίζατε ότι θα ξεγράφαμε μονοκονδυλιά τα τέσσερα τελευταία άλμπουμ επειδή έχουμε πάλι growls; Όσο ενδιαφέρον κι αν παρουσιάζει μία τέτοια επιστροφή, οι Opeth όχι μόνο δεν έλειψαν ποτέ, αλλά στο τελευταίο τους single ρίχνει μάλιστα βαριά τη σκιά της η ύστερη εποχή τους. Μια προσεκτική ματιά στα riffs, στην παραγωγή των πλήκτρων, στις ρυθμικές ιδέες, αλλά και στα καθαρά φωνητικά με την αρκετή επεξεργασία τους, δείχνει ότι το "πρώτο εδάφιο" (όπως θα διαβαζόταν σωστά ο τίτλος με αυτό το σύμβολο) έχει επηρεαστεί από τραγούδια όπως το "Sorceress" από τον ομώνυμο δισκο, ή το "The Charlatan" απ' το "In Cauda Venenum". Απ' την άλλη είναι εκεί το "Watershed", σαν φάντασμα στον καθρέφτη, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ακούς τις ιδέες που ο Mikael Åkerfeldt διέγραψε πριν βάλει στα σκαριά το "Heritage".

Τώρα που δεν το πολυπεριμέναμε, αποφάσισε να επιστρέψει σε ένα γνώριμο στυλ που κίνησε την περιέργεια σύσσωμης της metal κοινότητας. Ναι, τα growls κι η αίσθηση βαρυχειμωνιάς επέστρεψαν, όμως παρά το hype, ας πούμε λίγο ψύχραιμα ότι υπάρχει περιθώριο κριτικής. Στα πέντε λεπτά της διάρκειάς του (λίγο παραπάνω στην κανονική του μορφή, αν συνυπολογίσουμε ένα ορχηστρικό/κινηματογραφικό τμήμα στο τέλος), το "§1" δείχνει πρόθυμο να τα χωρέσει όλα, όμως οι γρήγορες εναλλαγές μεταξύ των τμημάτων του δίνουν την αίσθηση λίγο βιαστικής συρραφής. Τα εναρκτήρια leads ακούγονται κάπως αμήχανα, ενώ κάτι δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε με τον πρώτο στίχο που επαναλαμβανεται τρεις φορές - ενώ εν γένει η παρουσία στα φωνητικά του Ian Anderson των Jethro Tull και της Mirjam Åkerfeldt φαίνονται αναξιοποίητα. Το θεατρικό στοιχείο, βέβαια, είναι ευπρόσδεκτο και διεγείρει την φαντασία για το μεσοπολεμικό οικογενειακό δράμα που εκτυλίσσεται στο concept του άλμπουμ. Το "The Last Will and Testament" θα αποτελέσει αναμφίβολα πηγή μυριάδων συζητήσεων, που ευελπιστώ να αφορούν στην συνολική του ποιότητα, και να μην συνοψιστούν στο "άγρια φωνητικά, χλιαρός δίσκος". 

Official Radio Edit