Deadmask

Έχω μεγάλη αδυναμία στις τριμελείς μπάντες, σιγά σιγά όμως άρχισαν να με κερδίζoυν και τα ζευγάρια. Την αρχή έκαναν το 2007 οι Καναδοί Black Betty με τον ομώνυμο δίσκο τους και αρκετούς μήνες μετά ακολούθησαν ο Dopi και η Nuria από την Ισπανία, οι Deadmask (www.myspace.com/deadmaskdoom), κι ευελπιστώ μέσα στο 2009 να εδραιωθεί για τα καλά η αρέσκειά μου. Θέλετε το «παράδοξον» της σύνθεσης, θέλετε η μουσική τους, θέλετε πως η εν λόγω αοιδός είναι κλάσεις ανώτερη φυσιογνωμικά από τον θηλυκό Tom Araya των The Devil's Blood; Θα δείξει...

...καθώς αναμένεται να κυκλοφορήσουν και τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Το "Under Luciferian Wings" είναι ep αποτελούμενο από έξι συνθέσεις, οι δύο εκ των οποίων είναι δικές τους. Τα "Your Other Side" και "Damned" είναι εξαίρετα δείγματα σκοτεινού vintage doom rock και συστήνουν τη μπάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά ποσοτικά με άφησαν ανικανοποίητο, ημιτελή και λιγούρη. Η κιθαριστική δεινότητα και σύνθετική ικανότητα του άντρα της παρέας είναι ανατριχιαστικά όμορφη και η ιδιαιτερότητα της φωνής του έτερου ήμισυ θα βρει και αντιρρησίες των άκρων. Blues χροιά για μένα, κατσικίστικη προφορά για σένα. Ας είναι...

Οι τέσσερις διασκευές λειτουργούν περισσότερο ως βιογραφικό για να κατανοήσουμε τις μουσικές επιρροές των Deadmask και είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσες, αν και ετερόκλητες. Τα "You 'Re Lost, I'm Free" (Pentagram) και "Four Grey Walls" (Abscess) δεν είναι διεκπεραιωτικά, αλλά και να μην υπήρχαν πάλι θα τους εκτιμούσα. Το "No Rest For The Wicked" (The Coffinshakers) όμως και η λίγο πιο γρήγορη εκτέλεση του "Wicked Lady" των Coven, μαζί με την ερμηνεία της Nuria, με έφεραν ένα βήμα πριν από την αγάπη.

Έχω ένα καλό προαίσθημα για τους Ισπανούς κι ελπίζω να επαληθευτεί. Προς το παρόν εκτελούν χρέη μεθαδόνης για την απεξάρτησή μου από το "Come, Reap" των The Devil's Blood και «μα τις χίλιες πίπες» του Μίστερ Μπλουφ, τα καταφέρνουν μια χαρά.