Opeth

Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από την εποχή που οι Σουηδοί άγγιξαν δισκογραφικά οτιδήποτε έχει να κάνει με το death metal. Ένα διάστημα ικανό ώστε να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν το - διαφαινόμενο ακόμα από το άγουρο "Orchid" - ταλέντο τους σε ένα είδος διαφορετικό από αυτό που τους είχαμε και μας είχαν συνηθίσει.

Το πρώτο δίλημμα, που σου παρουσιάζεται προτού καν αρχίσει η ακρόαση, είναι αν θα επιλέξεις τη σουηδική ή την αγγλική έκδοση του δίσκου. Προσωπικά, προτίμησα την πρώτη με ευκολία. Αυτή προτείνει και ο δημιουργός, σε αυτή ήθελα να δω πως λειτουργούν οι συνθέσεις. Οι οποίες, καθότι μακροσκελείς, καθιστούν τo "In Cauda Venenum" το μεγαλύτερο σε διάρκεια άλμπουμ των Opeth, ξεπερνώντας ακόμα και το "Blackwater Park". Αν μη τι άλλο, δεν μπορεί για κανένα λόγο να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν είναι ένας «γεμάτος» δίσκος.

Αυτήν τη φορά, όπως εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο Åkerfeldt, μοναδικός υπεύθυνος για τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας και συνθέτης του "In Cauda Venenum", δεν υπήρξε καμία πίεση όσον αφορά τη σύνθεση του δίσκου. Παραπλανητικά, ζήτησε το χώρο και το χρόνο του μετά το "Sorceress" και τον πήρε. Και αντί να ξεκουραστεί, ξεκίνησε τη σύνθεση.

Οι εποχές των easy-listening ακροάσεων είναι πλέον μακρινό παρελθόν, αν και στο σχεδόν 70-λεπτο άλμπουμ θα υπάρξουν και αυτές

Οι δίσκοι των Opeth μέχρι και το "Watershed" δούλευαν εξαιρετικά, ακόμα και στο background. Πλέον η πολυπλοκότητά τους έχει φτάσει σε σημείο που απαιτούν την πλήρη προσήλωσή σου. Έτσι και στο "In Cauda Venenum" επιβάλλεται να σταματήσεις οτιδήποτε κάνεις προκειμένου να αφομοιώσεις την «πλούσια» μουσική του. Οι εποχές των easy-listening ακροάσεων είναι πλέον μακρινό παρελθόν, αν και στο σχεδόν 70-λεπτο άλμπουμ θα υπάρξουν και αυτές.

Η προοδευτικότητα ήταν και είναι ο κινητήριος μοχλός στη μηχανή των Opeth, η σταθερά πάνω στην οποία χτίζουν τις συνθέσεις τους. Έτσι, λοιπόν, δεν γινόταν να μην υπάρχει εξέλιξη από το "Sorceress" του 2016, έναν όμορφο αλλά και ιδιαίτερα απαιτητικό δίσκο καθαρού progressive rock.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η ερμηνεία του Åkerfeldt που είναι εκπληκτική, ενώ η μητρική του γλώσσα - τι έκπληξη - του ταιριάζει σαφώς περισσότερο

Από το Tangerine Dream-ικό intro, στα πιο γνώριμα μονοπάτια της ιταλικής progressive σκηνής των '70s με το "Svekets Prins" ("Dignity") και ακολούθως στο πιο δυναμικό κομμάτι του δίσκου, το "Hjärtat Vet Vad Handen Gör" ("Heart In Hand") που γίνεται καθαρά folk στο τέλος του, η γεύση είναι καθόλα ευχάριστη, αλλά σίγουρα όχι ανοίκεια. Λίγο πολύ το στυλ αυτό θα βρούμε και στις προηγούμενες δουλειές των Σουηδών, γι’ αυτόν τον λόγο επιλέχθηκαν και ως single. Ωστόσο ιδιαίτερη μνεία αξίζει η ερμηνεία του Åkerfeldt που είναι εκπληκτική, ενώ η μητρική του γλώσσα - τι έκπληξη - του ταιριάζει σαφώς περισσότερο.

Στο "De Närmast Sörjande" ("Next Of Kin") θα βρούμε και αρκετές country επιρροές, ενώ στο "Minnets Yta" ("Lovelorn Crime"), την πιο ήρεμη στιγμή του δίσκου που θα χώραγε στους πρόσφατους δίσκους του Steven Wilson, το πιάνο και η ζεστή φωνή του Åkerfeldt αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ενδεχομένως και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το "Charlatan", είναι εντελώς Opeth και θεματικά πλησιάζει το "Ghost Reveries" χωρίς τα brutal φωνητικά και με λιγότερη παραμόρφωση στις κιθάρες.

Το τελευταίο συναγωνίζεται στα ίσα το "Ingen Sanning Är Allas" ("Universal Truth") που έπεται, μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή διάρκειας 7 λεπτών και 20 δευτερολέπτων. Διαρκείς εναλλαγές ηχοχρωμάτων, μελωδικά υψίσυχνα φωνητικά και μια μοναδική αιθέρια ατμόσφαιρα να τα ντύνει όλα υπέροχα. Στο "Banemannen" ("The Garroter") υπάρχει έντονος πειραματισμός με flamenco και jazz στοιχεία σε μια μελαγχολική σύνθεση. Το "Kontinuerlig Drift" ("Continuum") ξεχωρίζει για το μεταλλικό σόλο (του Åkesson αν δεν κάνω λάθος) καθώς και τα πνευστά του. Για κλείσιμο, το "Allting Tar Slut" ("All Things Will Pass") ρίχνει την αυλαία εν μέσω standing ovation. Σύνθεση σπάνιας ομορφιάς

Βασικό μέλημα του Åkerfeldt ήταν να τονίσει τη μελωδία στο συγκεκριμένο άλμπουμ και φαίνεται να τα κατάφερε

Στον 13ο δίσκο των Opeth όλα φαίνονται πιο ξεκάθαρα από ποτέ στην πρόσφατη δισκογραφία τους. Τα πολύπλοκα μέρη συνδυάζονται ώστε να προκύψει κάτι ιδιαίτερα προσιτό. Βασικό μέλημα του Åkerfeldt ήταν να τονίσει τη μελωδία στο συγκεκριμένο άλμπουμ και φαίνεται να τα κατάφερε. Τόσο στις κιθαριστικές γραμμές, όσο και στα φωνητικά. Οι περισσότερες συνθέσεις έχουν σημεία φτιαγμένα για sing-along. Ωστόσο, δεν είναι ένας «εύκολος» δίσκος. Απαιτεί προσοχή καθ’ όλη τη διάρκεια του, προκαλώντας αρκετές συγκινήσεις στην πορεία του. Η επιτυχία των Σουηδών στο "In Cauda Venenum" είναι ότι κατάφεραν να φτιάξουν πιο μεστές, πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις διατηρώντας το ύφος που γουστάρουν να παίζουν στην παρούσα φάση.