Opeth, Mother Of Millions @ Universe, 25/06/25

Η περσινή εμφάνιση των Opeth στη χώρα μας μετά από γεμάτη δεκαετία, υπήρξε μία από τις πιο μαγευτικές συναυλίες του προηγούμενου καλοκαιριού. Με το εντυπωσιακό ως προς την συμπερίληψη των παλαιών ήχων των Opeth, "Last Will And Testament" να μεσολαβεί μεταξύ εκείνης και της σημερινής συναυλίας, η ουσία της σκέψης για την επιστροφή τους στην Ελλάδα μετά από μόλις ένα χρόνο στα χαρτιά υπήρξε, άλλωστε οι Opeth αποτελούν αναμφίβολα μία από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού στον ακραίο ήχο. Λαμβάνοντας υπόψιν όμως πολλούς παράγοντες που αναπτύχθηκαν στην πορεία, η φετινή συναυλία των Opeth έμελλε να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια.

Πρώτο και πιο εμφανές, η αλλαγή χώρου διεξαγωγής της συναυλίας για λόγους που συζήτησε ο ίδιος ο Akerfeldt όπως θα δούμε αργότερα, από το θέατρο Λυκαβηττού στο χώρο του Universe. Παρέα με την ξαφνική αλλαγή χώρου, έρχεται και η προσβασιμότητα του τελευταίου, καθώς όπως έχουμε σχολιάσει και στο παρελθόν, η μετακίνηση, ιδιαίτερα η πεζή, από και προς την ευρύτερη βιομηχανική περιοχή που περιχαρακώνεται από τις λεωφόρους Κηφισού και Πέτρου Ράλλη, είναι ταυτόχρονα επικίνδυνη και απομακρυσμένη από τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πόσο μάλλον σε συνθήκες έντονης ζέστης. Καταφέρνοντας να φτάσουμε κι έπειτα από μία δεκάλεπτη αναμονή, οι πόρτες ανοίγουν και ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε στη σκηνή τους Mother Of Millions. [E.T.]

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους, η εμφάνιση των Mother Of Millions θα ξεκινούσε με τους καλύτερους των οιωνών, ακριβώς στην ανακοινωθείσα ώρα της και με τη μπάντα να καλείται να ανταπεξέλθει σε μια από τις πιο σημαντικές - για ποικίλους λόγους - εμφανίσεις της μέχρι τώρα πορείας της. Με ζωντανά παρουσιαζόμενα backing vocals, drone να καταγράφει τις – καθόλα ένθερμες – αντιδράσεις του ήδη πολυπληθούς κοινού και, γενικότερα, μια εμφάνιση απόλυτης επαγγελματικότητας, οι Έλληνες progsters θα μας καθήλωναν για την περίπου μία ώρα που διήρκησε το set τους.

Με τη μερίδα του λέοντος αναμενόμενα να πηγαίνει στο υλικό του εξαιρετικού "Magna Mater", η εμφάνιση των Mother Of Millions κύλησε με το ελάχιστο των απροόπτων, έστω και με αντίπαλο τον ανισόρροπο ήχο, δείχνοντας για ακόμη μια φορά τις δυναμικές αυτού του διεθνών προδιαγραφών σχήματος. Η εκφραστική φωνή του Προκοπίου υπήρξε συντριπτική, ως η αιχμή ενός μουσικού δόρατος ατμοσφαιρικού μα συνάμα heavy, και η ολοκλήρωση των όσων μας παρουσίασαν με το "Artefact", έβαζε δύσκολα στους headliners - αν και τα πιο δύσκολα θα τα έβαζε, εν γνώσει ή εν αγνοία της, η ίδια η διοργάνωση. [Σ.Κ.]

Όσο η μαγεία της μουσικής έσβηνε, μερικά προβλήματα άρχισαν ήδη να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, όπως για παράδειγμα ότι ο χώρος ήταν ανεπαρκώς κλιματιζόμενος για το συνδυασμό καιρού και παρουσίας κόσμου, ο οποίος σύντομα κατέκλυσε κάθε σπιθαμή. Συμπληρωματικά, σημειώθηκαν γρήγορα μεγάλες ουρές σε τουαλέτες και μπαρ, στο τελευταίο δε η απαραίτητη χρήση μάρκας για την αγορά προϊόντων χωρίς να αναφέρεται κάπου εμφανώς, δημιούργησε δυσφορία μιας που αρκετοί άνθρωποι περίμεναν στην ουρά χωρίς να το γνωρίζουν και έπρεπε να επαναλάβουν τη διαδικασία της αναμονής. Θα έλεγα μάλιστα ότι τρία άτομα (που έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν) δεν ήταν επαρκής αριθμός στελέχωσης ενός μοναδικού μπαρ σε χώρο τέτοιας χωρητικότητας. Μια ανάσα παρηγοριάς η μουσική που ακουγόταν στα ηχεία, με ποικιλία από Linkin Park μέχρι Jimmy Eat World. Παρά τις σχετικά δύσκολες συνθήκες, οι Opeth ακριβώς στην ώρα τους ανεβαίνουν στη σκηνή, και στον απόηχο των Aphrodite’s Child, η πρώτη «παράγραφος» του πρόσφατου δίσκου τους δίνει το έναυσμα για τις απαραίτητες, πρώτες συγκινήσεις.

Ο ήχος μοιάζει να ξεκινά και στην περίπτωση των Opeth με κάποιες δυσκολίες, η κατάσταση όμως διορθώνεται όσο οι μακροσκελείς συνθέσεις των "Master’s Apprentices" και "The Leper Affinity" ξεδιπλώνονται. Σε μια πρωτοφανή λακωνικότητα, ο Akerfeldt καταφέρνει να φτάσει το τρίτο κομμάτι της εμφάνισης τους χωρίς να πει κουβέντα, όπως βέβαια όμως είναι σύνηθες και αναμενόμενο, κάπου εκεί παίρνει το μικρόφωνο και μας χαιρετά με τη γνωστή, προσβάσιμη και οικεία φλυαρία του. Ονομάζοντας την αλλαγή χώρου «τον ελέφαντα στο δωμάτιο», μας εξηγεί πως η συναυλία δεν πήγε τόσο καλά όσο την περιμένανε αλλά και πάλι δεν νιώθουν πικρία, καθώς χαίρονται να παίζουν εδώ. Ενδεχομένως η παρουσία των Leprous στην περσινή τους συναυλία να συνέβαλε περισσότερο από όσο όλοι νόμιζαν στη συνολική επιτυχία, μπορεί να υπήρχαν και πολλοί άλλοι παράγοντες, η πραγματικότητα όμως είναι πως αυτή τη φορά βρεθήκαμε να παρακολουθήσουμε τους Opeth λιγότεροι άνθρωποι. Πράγμα που δεν επηρέασε την επίδοση και την λαχτάρα τους να παίξουν μουσική, ούτε στο ελάχιστο.

Τουναντίον, η αριστοτεχνική εκτέλεση των τραγουδιών όλης της δισκογραφίας των Opeth ήταν αυτό που έλαμψε μέσα στο σκοτάδι. Για τον, από δω και στο εξής, «Μιχάλη» όπως αποδέχτηκε και ο ίδιος ότι θα ονομάζεται, είναι προφανές πως τα πνευματικά του παιδιά δεν μπορεί να τα αποδώσει κανείς καλύτερα. Ο πολύχρονος συνοδοιπόρος του Maritn Mendez στο μπάσο και ο Fredrik Akesson ως οι παλιοί, γνωρίζουν που να βαδίσουν, αλλά η σημαντική παρουσία του Waltteri Väyrynen στα τύμπανα εδώ και λίγους μήνες, με την άρτια τεχνική του ανεβάζουν την ζωντανή εμπειρία των Opeth κατά πολύ. Τι κι αν μερικές φορές όπως στην «έβδομη παράγραφο» τα δεύτερα φωνητικά του Joakim Svalberg έβγαιναν λίγο πιο μπροστά, μαρτυρώντας ζητήματα ακουστικής της ίδιας της μπάντας, οι Opeth δεν θα ήταν οι ίδιοι χωρίς τα πλήκτρα του.

Ως σταθερό gimmick των τελευταίων εμφανίσεων των Opeth, η συντομότερη διασκευή του κόσμου λαμβάνει χώρα, με το διαρκείας δύο δευτερολέπτων "You Suffer" των Napalm Death να προλογίζει τρόπον τινά το "Häxprocess" ως εκπρόσωπο του υπέροχου "Heritage". O Akerfeldt μας μιλά με λόγια αγάπης για τον συγκεκριμένο δίσκο, όπως και για τα "Damnation" και "Morningrise". Όπως ήταν φυσικό, το "In My Time Of Need" ακολουθεί και τραγουδιέται από σύσσωμο το συναυλιακό χώρο, σε ένα από τα highlights της βραδιάς. Από τα ψηλά στα χαμηλά όμως, περνώντας στο μεγάλο απωθημένο "The Night And The Silent Water" λίγο μετά τον πρώτο στίχο "and there you left us" σε μια δόση μεγάλης ειρωνείας, τα ρεύμα πέφτει και μένουμε όλοι να κοιταζόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει. Σοβαρότατοι επαγγελματίες, οι Opeth αποχωρούν από τη σκηνή για να δώσουν χώρο στους τεχνικούς, κι επιστρέφουν σε αυτή αμέσως μετά τη διόρθωση του προβλήματος με καμία εμφανή κακή διάθεση, ρωτώντας μας απλά αν θέλουμε να ξαναξεκινήσουν το κομμάτι ή να το πάρουν από εκεί που έπεσε το ρεύμα. Φυσικά επιλέγουμε το πρώτο και η ανεπηρέαστη διάθεση του Akerfeldt παρασύρει κι εμάς πίσω στη μουσική, παρά την ολιγόλεπτη αβεβαιότητα του πως θα συνεχίσουν τα πράγματα μετά από αυτήν την αναποδιά.

Με τις συχνές-πυκνές διορθώσεις στα φώτα επί σκηνής να μας θυμίζουν πως κάτι δεν πήγε τελείως ορθά σε τεχνικό επίπεδο, ο Akerfeldt στο γνωστό ρόλο γελωτοποιού μας μίλησε για το πόσο υποτιμημένο θεωρεί το "Watershed", και για το πόσο άδικο θεωρούσε κι ακόμη θεωρεί το γεγονός ότι τους λέγανε πως ξεπουλήθηκαν με το "Ghost Reveries" υπογράφοντας στη Roadrunner, ενώ κυκλοφορούσαν δωδεκάλεπτα prog death κομμάτια. Η ακολουθία των "Paragraph 3", "Heir Apparent" και "Ghost Of Perdition" αναβλύζει αμφίδρομη αγάπη, από την μπάντα προς τα εμάς και πίσω. Πάνω από όλα, το πόσο καλοί παίχτες είναι οι Σουηδοί αποτυπώνεται στις άρτιες εκτελέσεις των δύο τελευταίων που μακράν αποτελούν σταθερά στην κατηγορία «πιο αγαπημένα κομμάτια των Opeth.

Με μία σύντομη αποχώρηση για το όπως είπε ο Akerfeldt, «αγαπημένο παιχνίδι του encore», οι Opeth επιστρέφουν με το τεράστιο "Sorceress", που προσωπικά ενώ ο ομώνυμος δίσκος είναι μάλλον ο λιγότερο αγαπημένος μου, το κομμάτι μπορεί να είναι από τα καλύτερα και πιο συναυλιακά τους. Σε μια ανάλυση της αγάπης του Akerfeldt για την πλούσια ελληνική prog σκηνή των seventies, με αναφορές στους Aphrodite’s Child και τον θαυμασμό του για τον Ντέμη Ρούσσο, γίνεται κατανοητή η ιδιαίτερη σχέση θαυμασμού που έχει προς τη χώρα μας - άκουσα μάλιστα σχόλια γύρω μου να λένε πως είναι εντυπωσιακό που γνωρίζει την εγχώρια σκηνή «καλύτερα από εμάς». Ως αφιέρωμα στον Ντέμη, αλλά και ως αρμόζουσα κατάληξη σε κάθε ιστορία, το "Deliverance" κλείνει τις δύο γεμάτες ώρες που οι Opeth μας χάρισαν πτυχές από όλη την πολύμορφη δισκογραφία τους (αυτή τη φορά με το "Still Life" να μας λείπει λίγο).

Εντός πολύ δύσκολων συνθηκών, οι Opeth αλλά και οι Mother Of Millions στάθηκαν μεγαλύτεροι των περιστάσεων και ανταπεξήλθαν σε κάθε δυσκολία, χαρίζοντας μας μουσική επιπέδου και τη σκέψη πως τουλάχιστον άξιζε. Ελπίζω πως όλα τα παρατράγουδα της βραδιάς οφείλονται στην ξαφνική αλλαγή χώρου και στην ανεπάρκεια χρόνου να καλυφθούν όλες οι ανάγκες (όχι πως οι συνθήκες δικαιολογούν το τελικό αποτέλεσμα), που και αυτή έφερε μόνη της προβλήματα που αναφέραμε προηγουμένως, και πως αντίστοιχες καταστάσεις που θυμίζουν άλλες εποχές δεν θα επαναληφθούν. Όσο και αν μας αποζημιώνει η μουσική, κάποιες φορές το ακροατήριο, ειδικά σε περιπτώσεις που έχει την ευκαιρία να παρακολουθεί συχνά ένα συγκρότημα, μπορεί να επιλέξει εξ αρχής να μη στηρίξει ένα εγχείρημα εάν έχει στο μυαλό του κακά προηγούμενα με την τοποθεσία ή την οργάνωση της συναυλίας. Ευτυχώς στην περίπτωσή μας, οι Opeth απεδείχθησαν εκτός από φοβεροί μουσικοί και φοβεροί επαγγελματίες και αποζημίωσαν την όποια ταλαιπωρία. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής