Φοίβος Δεληβοριάς

Ξεκινώντας κατευθείαν από ένα από τα συμπεράσματα, αυτό που μας μαθαίνει το "ΑΝΙΜΕ" είναι ότι ένας μουσικός μπορεί ταυτόχρονα να εξελίσσεται και να εμπλουτίζει τη μουσική του ενώ παραμένει απόλυτα πιστός στον χαρακτήρα που έχει επικοινωνήσει στο κοινό του. Κοινώς είναι σχεδόν αδύνατο το "ANIME" να μην αρέσει σε όποιον αγαπούσε ήδη τις προηγούμενες δουλειές του Δεληβοριά, ενώ ταυτόχρονα είναι ικανό να προσελκύσει ένα μεγάλο εύρος νέων ακροατών. Κι αυτό είναι μόνο απόδειξη της ηχητικής του ποικιλίας, δεν έχουμε αναφερθεί καν στην υψηλότατη ποιότητά του.

Αυτό που αποτέλεσε το πρώτο δείγμα του δίσκου, το απίστευτα κολλητικό, με όλες τις καλές έννοιες, "Απόψε Είμαι Κοντά Σου" είναι απλά ένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια των τελευταίων ετών. Είναι επίσης ενδεικτικό ορισμένων από τα χαρακτηριστικά του δίσκου. Αρχικά το συγκρότημα του Φοίβου (Σωτήρης Ντούβας, Κωστής Χριστοδούλου, Κώστας Παντέλης, Yoel Soto και ο ενορχηστρωτής Βασίλης Ντοκάκης) είναι πιο σφιχτό από ποτέ κάνοντας πολλά από τα τραγούδια του δίσκου να μοιάζουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά ως αποτέλεσμα συγκροτήματος παρά ως το μοναχικό όραμα ενός δημιουργού. Οι jazz καταβολές ορισμένων (;) από τα μέλη του είναι μάλιστα ικανές να κάνουν τη διαφορά, και στη συγκεκριμένη σύνθεση τα πλήκτρα του Χριστοδούλου και το σαξόφωνο του guest Θοδωρή Ρέλλου φέρνουν έναν ethio-jazz αέρα ανήκουστο για ελληνικό mainstream τραγούδι.

Αντίστοιχα τραγούδια με πλούσια ενορχήστρωση είναι τα "Ο Λωτοφάγος", "Ο Ποιητής Και Το Ποίημα" ενώ το "Άγρια Ορχιδέα" «ροκάρει» σκληρότερα από οποιοδήποτε άλλο του συνόλου. Τα υπόλοιπα τραγούδια στηρίζονται περισσότερο στην ακουστική κιθάρα και αναδεικνύουν τον Φοίβο ως αυτό που στο εξωτερικό θα ονομαζόταν singer-songwriter. Η χαμηλή ένταση, η διακριτική ενορχήστρωση και η συχνή συμμετοχή της πανέμορφης φωνής της Νεφέλης Φασούλη αναδεικνύουν πέρα από τις απλές αλλά όμορφες συνθέσεις και ένα άλλο διαχρονικό χαρακτηριστικό του Φοίβου, την πανέξυπνη στιχουργική του.

Είναι φοβερή η ικανότητα του να περιγράφει απλά και με χιούμορ πράγματα που παρατηρεί και να αναδεικνύει το γενικό από το ειδικό. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να προσεγγίζει καλύτερα και με μεγαλύτερη διαύγεια αλλά και αγάπη την αστική μοναξιά, προσωπικά δεν τον γνωρίζω. Ταυτόχρονα υπάρχει και μία αισιοδοξία, μία δύναμη που διαφαίνεται σε πολλά τραγούδια. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο "Ελένη Τοπαλούδη", αφιερωμένο προφανώς στην άτυχη κοπέλα, θύμα κάτι πολύ μεγαλύτερου από απλώς τους συγκεκριμένους θύτες. Ο τρόπος που αναλύει ένα τόσο ευαίσθητο θέμα και τις ευθύνες όλων μας είναι εντυπωσιακός.

Το "ANIME" λοιπόν κεφαλαιοποιεί καλλιτεχνικά με τον καλύτερο τρόπο την πορεία του Δεληβοριά μέσα στα χρόνια επενδύοντας στα καλύτερα χαρακτηριστικά του: τις απλές μελωδίες, τους προσιτά ποιητικούς στίχους, τη διεισδυτική ματιά του. Ταυτόχρονα ανοίγει νέους ορίζοντες επιτρέποντας στο ταλέντο των συνεργατών του να οδηγήσουν τα τραγούδια του στον προορισμό που τους αξίζει. Ως η τελευταία προσθήκη στην άτυπη τριλογία (μέχρι τώρα) στην Inner Ear δεν είμαι σίγουρος αν θα βρούμε κάποιο κοινό όραμα να ενώνει τους δίσκους, σίγουρα όμως ποιοτικά, πρόκειται για μία αλληλουχία αριστουργημάτων που πολλοί στην ελληνική δισκογραφία θα ζήλευαν.