Φοίβος Δεληβοριάς @ Τεχνόπολη, 06/09/22

Κάτι γιορτάζαμε εκείνη την Τρίτη σε μία κατάμεστη Τεχνόπολη και, μα την αλήθεια, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω το τι ακριβώς ήταν. Ο Φοίβος σίγουρα είχε κάθε δικαίωμα να γιορτάζει την αγάπη που εισέπραξε για τον τελευταίο δίσκο του, το απόλυτα επιτυχημένο "ΑΝΙΜΕ". Το κοινό επίσης σίγουρα πήγε να απολαύσει την ζωντανή εκτέλεση τραγουδιών που ήδη θα πρέπει να θεωρούνται κλασικά για το ρεπερτόριό του. Όμως αυτά δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν το επιπλέον κάτι που υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω κάτι τόσο μη απτό, και με το ρίσκο πάλι να το αδικώ, θα ήταν να πω ότι γιορτάστηκε μία σύνδεση. Είναι αυτή η μαγική και σπάνια περίπτωση που καλλιτέχνης και ευρύ κοινό συντονίζονται και καταφέρνει ο πρώτος να εκφράσει ένα συλλογικό αίσθημα απόλυτα επίκαιρο. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε συμφωνούμε (εμείς) και διαφωνούνε (ορισμένοι), ο Φοίβος εξέφρασε με το "ΑΝΙΜΕ" ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών, φύλων και αισθητικών καταβολών (ήταν εμφανές αυτό με μια ματιά στο κοινό) κάνοντας τα απλά: Περιγράφοντας την πόλη, τις συνήθειες, τα σύγχρονα βιώματα, τις αλήθειες και τα ψέματα όλων μας. Η σχεδόν όλων.

Αν αυτή η συναισθηματική επαφή ήταν το πρώτο αντικειμενικά παρατηρήσιμο αλλά ταυτόχρονα απροσδιόριστο στοιχείο της συναυλίας, το δεύτερο που έχει μεγαλύτερο (;) καλλιτεχνικό βάρος, ήταν η συγκέντρωση καταπληκτικών μουσικών που υποστήριξε τον Φοίβο. Και αυτό είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, σημαντικό σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Κοινώς, η ελληνική mainstream μουσική ίσως χρειάζεται συγκροτήματα όπως αυτό που είδαμε περισσότερο κι από ότι τα όμορφα τραγούδια του Δεληβοριά. Μουσικούς που ξέρουν πώς να σεβαστούν ένα τραγούδι αλλά ταυτόχρονα να το ομορφύνουν με το παίξιμό τους, με το «διάβασμά» τους, με την προσωπικότητά τους. Το μουσικό βάθος, οι ενέσεις ποιότητας που δίνουν τέτοιοι μουσικοί ακόμα και σε τραγούδια «απλά» (όχι απλοϊκά) συχνά υποτιμάται ή ευνουχίζεται υπέρ της προβολής του συνθέτη/ερμηνευτή και είναι μεγάλο προσόν του Φοίβου που δεν πέφτει σε αυτήν την παγίδα παρότι θα πρότεινα ταπεινά να τους δώσει και ακόμα περισσότερες ελευθερίες. Δεν μπορώ να μη σχολιάσω κάπου εδώ ότι ο Θοδωρής Ρέλλος, με σημαντικότατη συνεισφορά έτσι κι αλλιώς στην ελληνική μουσική μέσω των εξαιρετικών Mode Plagal, βρίσκεται πίσω από δύο από τα πιο όμορφα «μπασίματα» σόλο σαξόφωνου στην ελληνική pop/rock σκηνή, το "Απόψε Είμαι Κοντά Σου" (που, ειρήσθω εν παρόδω, επιλέχθηκε σοφά για να ανοίξει τη βραδιά) και φυσικά την "Ταξιδιάρα Ψυχή" των Τρύπες περίπου 37 χρόνια πριν! Η παρουσία του ως καλεσμένος τη βραδιά αυτή δεν ήταν πολυτέλεια, ήταν βασικό στοιχείο του αποτελέσματος. Όπως τέτοιο ήταν και το βιολί του Φώτη Σιώτα (που προς στιγμήν με έκανε να σκεφτώ αν αυτό το σύνολο μουσικών που βλέπαμε ήταν οι Λαϊκεδέλικα της σύγχρονης εποχής) αλλά και οι παραγωγοί στις δύο τελευταίες δουλειές του Φοίβου, Βασίλης Ντοκάκης και Χρήστος Λαϊνάς. Φυσικά οι guest μουσικοί ήρθαν να προσθέσουν σε ένα ούτως ή άλλως εξαιρετικό σύνολο βασικών μουσικών, τους ίδιους που, όπως γράψαμε και στην παρουσίαση του "ΑΝΙΜΕ", έδωσαν στο δίσκο τον ήχο του.

Λέγοντας τα παραπάνω, δεν μπορώ να μην τονίσω πάντως ότι ηχητικά ο Σιώτας μάλλον αδικήθηκε αφού το βιολί του δεν ήταν αρκετά μπροστά στον ήχο με αποτέλεσμα η συνεισφορά του να είναι πιο περιορισμένη από όσο θα μπορούσε. Αντίστοιχα και τα δεύτερα φωνητικά της Νεφέλης Φασούλη συχνά δεν έφταναν στο κοινό, παρότι είχε φυσικά την ευκαιρία της να λάμψει στο πολύ γλυκό και όμορφα ερμηνευμένο "Ο Κόσμος Σου".

Παρότι το setlist επικεντρώθηκε γύρω από τα τραγούδια της φετινής κυκλοφορίας, που έτυχαν θερμής υποδοχής από ένα κοινό που τα έχει ήδη αφομοιώσει, είναι σαφές ότι ο κόσμος περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει και τα «σουξεδάκια» του Φοίβου. Οπότε η τετράδα που έκλεισε το βασικό μέρος της βραδιάς ήταν, ως αναμενόμενο, από τις πιο ευχάριστες της βραδιάς, με τα "Αυτή Που Περνάει" και "Θέλω Να Σε Ξεπεράσω" να λαμβάνουν μία funk/disco περιποίηση και τα "Εκείνη" και "Η Κική Κάθε Βράδυ" να τραγουδιούνται λέξη προς λέξη. Παρόλα αυτά, το τραγούδι που προσωπικά περισσότερο εντυπώθηκε στη μνήμη μου ήταν το "Ελένη Τοπαλούδη". O τρόπος που ξεκινάει a cappella έχει κάτι το εξομολογητικό και σοβαρό. Σε καλεί να το προσέξεις και σε φέρνει αντιμέτωπο με το θέμα του χωρίς να μπορείς να ξεφύγεις. Και σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος που αντήχησε στο χώρο της Τεχνόπολης το όνομα ενός θύματος γυναικοκτονίας, ενός συγκεκριμένου θύματος, με το όνομά της, αλλά ταυτόχρονα συμβολίζοντας κάθε αντίστοιχο θύμα, ήταν ανατριχιαστικός.

Η συναυλία έκλεισε με encore το τραγούδι που κλείνει και το "ΑΝΙΜΕ", την "Μπαλάντα" που ήταν μία ευκαιρία για τον κόσμο που δεν βιάστηκε να προλάβει να γλιτώσει το συνωστισμό της εξόδου να αποθεώσει τον Φοίβο και τους μουσικούς του. Και όντως η αίσθηση ευφορίας σε όσους ήταν τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή ήταν διάχυτη. Τολμώ να εκτιμήσω ότι, αν όχι για τους θεατές, σίγουρα για τον ίδιο τον Δεληβοριά αυτή θα είναι μία βραδιά που θα θυμάται για πολύ καιρό. Δεν μπορώ να πω ότι στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού θα διεκδικεί στο μέλλον περίοπτη θέση ως σημαντική, είναι βαριά πράγματα αυτά και όλο και πιο σπάνια. Πιστεύω όμως ότι στον όποιον μύθο χτίζει ο Δεληβοριάς στο παρόν και για το μέλλον, αυτή η βραδιά θα έχει την ιδιαίτερη σημασία της.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής