Wheel

Resident Human

OMN Label Services (2021)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 17/03/2021
Μια ενδοσκόπηση στην ανθρώπινη υπόσταση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ξαναδιάβασα την κριτική του Ρώσση για τη πρώτη δισκογραφική των Βρετανο-Φινλανδών Wheel πριν δύο χρόνια με τίτλο "Moving Backwards". Σε συνδυασμό με την ακρόαση ξανά όντως οι επιρροές των Tool βγαίνουν πολύ έντονα, σε σημείο να αναρωτιέσαι να πρόκειται για μίμηση ή απλά τους λατρεύουν και είναι η βασική τους επιρροή. Με τεράστια χαρά έπεσε στα χέρια μου το δεύτερο άλμπουμ τους όπου διαπίστωσα με ανακούφιση ότι εν τέλει τα παλικάρια ξεπέρασαν την Tool φάση τους και αρχίζουν να έχουν το δικό τους ήχο, τη δική τους προσωπικότητα, τιμώντας τις επιρροές τους -γιατί παρθενογένεση δύσκολα υπάρχει και στη μουσική- αλλά αποδεικνύοντας ότι μπορούν να εξελίσσουν τη μουσική τους σε μονοπάτια που αντικατοπτρίζουν 100% τη δική τους ιστορία, ένα κομμάτι της δικής τους ψυχής. Θέλετε να σας δώσω σωνει και καλά επιρροή που θα μπορούσε κάποιος να ταυτίσει τον ήχο το "Resident Human"; Θα πώ TesseracT και παρακαλώ να προχωρήσουμε παρακάτω.

Το άλμπουμ αυτό φαίνεται να αναδύθηκε από το χάος του 2020, είναι προϊόν της πανδημίας, της απομόνωσης, απελπισίας αλλά και της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά βασικά είναι μια ηχητικη αποτύπωση για τον άνθρωπο που πλάθεται μέσα από του καιρούς πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από αυτόν τον εφιάλτη των lockdowns. Η έμπνευση για τον Άγγλο -κινητήρια στιχουργική δύναμη, κιθαρίστα και φωνή των Wheel- James Lascelles έρχεται μέσα από την εμπαθετική ματιά μέσα στην ανθρώπινη υπόσταση, στα βασικά συστατικά που μας κάνουν ανθρώπους. Εξού και το εξώφυλλο που κάνει την τομή στην ανθρώπινη υπόσταση, δείχνοντας ότι κατά βάθος είμαστε όλοι το ίδιο και θέλουμε τα ίδια βασικά πράγματα. Η πανδημία τα ξεγύμνωσε όλα αυτά και αφαίρεσε πολλά προσωπεία και μάσκες. Έμπνευση όμως έρχεται και από το sci-fi και το Hyperion Cantos του Dan Simmons αλλά πάλι ως κύριος άξονας βρίσκεται η ανθρώπινη υπόσταση, η θνητότητα μας και το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε τελικά μπροστά στο σύμπαν.

Ως εδώ καλά. Μουσικά πως όμως υποστηρίζονται οι ιδέες αυτές; Ιδανικά. Με εφτά συμπυκνωμένα -αλλά όχι μπουκωμένα- progressive κομμάτια, μερικά από αυτά πάνω από δέκα λεπτά σε διάρκεια. Η παραγωγή είναι επιτηδευμένα αραφινάριστη. Υπάρχουν στιγμές που το τέμπο αλλάζει εκτός προγράμματος από κάποιον και οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν. Το έμπειρο αυτί ίσως διακρίνει κάποιες νότες εκτός, κάποια λάθη στις κλίμακες αλλά αντί να τα διορθώσουν τα κράτησαν για να υποδείξουν ένα ακόμα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, τα λάθη και τον αυθορμητισμό που σε στιγμές θυμίζει jazz. Θα ξαναβρείτε στοιχεία από Tool στο "Dissipating", σε ένα μεγάλο κομμάτι που το μπάσο δονεί την ψυχή σου και το φινάλε στα έντεκα λεπτά σου υπενθυμίζει ότι δεν χρειάζεται να εξαφανίσεις τον χαρακτήρα σου αλλά να αφυπνιστείς όπως η Αμερική μετά τη δολοφονία του George Floyd, θέμα με το οποίο καταπιάνεται το "Movement", μέ ένα τρόπο που υποδηλώνει ότι αν δεν έχεις να πεις κάτι εποικοδομητικό για να αλλάξεις το κόσμο προς το καλύτερο τότε το καλύτερο είναι να σκάσεις. Ανάμεσα στα μακροσκελή κομμάτια υπάρχουν ‘σφηνάκια΄ έντασης ("Ascend") και prog-rock περισυλλογής ("Fugue") αλλά σίγουρα το spotlight πέφτει σε κομμάτια όπως το "Hyperion" και το "Resident Human", πολυεπίπεδα τόσο μουσικά όσο και λυρικά που με κάθε ακρόαση αποκαλύπτουν κάτι περισσότερο.

Δίσκοι σαν και αυτούς είναι σαν ένα καλό βιβλίο. Έχουν νόημα, μπορείς να ανατρέξεις σε κεφάλαια για να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου κομμάτια που σε συγκίνησαν και που σε έκαναν να σκεφτείς τί σημαίνει να είσαι ο άνθρωπος που είσαι ή ο άνθρωπος που μπορείς να γίνεις. Βάλτε το δυνατά στο ηχοσύστημα σας, κλείστε παράθυρα, απομονωθείτε και αφεθείτε ολοκληρωτικά στην εμπειρία μέχρι τις τελευταίες νότες στο πιάνο με το θέμα του "Old Earth" και ίσως η εμπειρία αποδειχθεί καθαρτική.

  • SHARE
  • TWEET