Arab Strap

Εσείς τι λέτε; Είναι τεράστιο συγκρότημα οι Arab Strap; Αν με ρωτούσατε πριν 5 χρόνια, θα σας απαντούσα πως για ένα φεγγάρι πριν κάποιο καιρό υπήρξαν πραγματικά μοναδικοί, πρωτοποριακοί και, δικαίως, αγαπημένοι από το alternative κοινό της εποχής το οποίο διψούσε για τις ανεπιτήδευτα αφοπλιστικές ιστορίες του Aidan Moffat και τις μελωδίες που γεννούσε το μυαλό του Malcolm Middleton.

Σήμερα όμως, με το συγκρότημα να έχει επανασυνδεθεί και να έχει υπογράψει συμβόλαιο με την Rock Action Records των Mogwai, να έχει κυκλοφορήσει το εξαιρετικό "As Days Get Dark" το οποίο και ψηφίσαμε στα καλύτερα 30 άλμπουμ του 2021, να μας έχει δώσει μια απολαυστική συνέντευξη, και να μας έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό μετά από τη συναυλία του στο Gagarin 205, δεν μπορώ παρά να τους θεωρώ όχι απλά τεράστιους, αλλά ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του εναλλακτικού ήχου εκεί έξω.

Συνεπώς, η ανακοίνωση της κυκλοφορίας ενός νέου δίσκου από αυτούς, ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Από την άλλη όμως, δεν σας κρύβω πως διατηρούσα και κάποιες επιφυλάξεις καθώς το βασικό ερώτημα που προκύπτει μετά από ένα άκρως πετυχημένο comeback, είναι το τι μέλλει γενέσθαι; Βλέπετε, όσο δύσκολο κι αν είναι να επιστρέψεις επιτυχημένα μετά από ένα κενό 10 χρόνων, να τραβήξεις ξανά την προσοχή του κοινού και να καταφέρεις να το εκπλήξεις ευχάριστα, άλλο τόσο δύσκολο - και ίσως ακόμη περισσότερο εγώ θα έλεγα - είναι, μετά από αυτό, για το οποίο έχουν γραφτεί και κάθε λογής διθύραμβοι, να βρεις τρόπο να παραμείνεις επίκαιρος.

Ευτυχώς για εμάς, ή τέλος πάντων για όσους από εμάς αγωνιούσαμε, οι Arab Strap με τη νέα τους δουλειά, όχι μόνο δεν απογοητεύουν αλλά καταφέρνουν να ανεβάσουν ακόμη περισσότερο τον πήχη κυκλοφορόντας ένα άλμπουμ που συνεχίζει ακριβώς από εκεί που μας άφησαν πριν 3 χρόνια αλλά, συγχρόνως, εξερευνά ήχους, πειραματίζεται και αναβιώνει στοιχεία από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Το αποτέλεσμα είναι εξόχως γοητευτικό κι εθιστικό ενώ φανερώνει πως το ντουέτο πιθανά να βρίσκεται και στην καλύτερη φάση της καριέρας του καθώς ο ήχος τους μοιάζει να έχει τελειοποιηθεί ενώ, συνολικά, αποπνέει μια αίσθηση φρεσκάδας που τους καθιστά μία πρόταση του σήμερα για το σήμερα.

Βέβαια, το αν οι Arab Strap προσαρμόζονται τέλεια στην σημερινή εποχή ή αν τελικά αυτοί ήταν πάντα μπροστά και τώρα ισορροπήσαμε είναι κάτι προς συζήτηση. Το σίγουρο είναι πως στο σημερινό πλαίσιο, το συγκρότημα ηχητικά και στιχουργικά φαντάζει σαν ιδανικός παρατηρητής και καλλιτεχνικός εκφραστής ενός κόσμου που μοιάζει όλο και πιο παράξενος. Social media, καταναλωτισμός, εθισμός στο διαδίκτυο, fake news και trolls κυριαρχούν στις ιστορίες του Moffat, κάτι που ίσχυε ήδη από τον προηγούμενο δίσκο τους αλλά εδώ μετατρέπονται σε κυρίαρχο ζήτημα, καθώς η ζωή μετά την πανδημία μοιάζει να είναι εξίσου εγκλωβισμένη σε συνήθειες καραντίνας και καταστάσεις εξαίρεσης. Και ναι, προφανώς, οι Σκωτσέζοι δεν λένε κάτι που δεν είχαμε κι εμείς σκεφτεί αλλά το λένε με τέτοιο τρόπο που μας τραβάνε το ενδιαφέρον, αποσπώντας μας από τη ρουτίνα και θυμίζοντας μας πως όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα στην καθημερινότητα και τα έχουμε ασπαστεί ως φυσιολογικά, ίσως να είναι αποτέλεσμα επιλογών που δεν είναι απολύτως δικές μας.

Ας μην το βαρύνουμε όμως περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται και να προσθέσω πως σε επίπεδο ήχου, το συγκρότημα ισορροπεί καλύτερα από ποτέ ανάμεσα σε ηλεκτρονικά, folk, rock, pop, και πειραματικά στοιχεία, εστιάζοντας σε πιο up-tempo ηχητικές επιλογές σε σχέση με το παρελθόν. Βασικός του σύμμαχος, οι άκρως ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις, οι -γεμάτες ενέργεια - κορυφώσεις που σε αναγκάζουν να πεις "πωπω, κοιτά τι έφτιαξαν πάλι ρε!", και η τρομερή παραγωγή του Paul Savage.

Κάθε κομμάτι και μια ιστορία, κάθε στίχος και μια ουσιαστική κατάθεση ψυχής, κάθε μελωδία και μια ακόμη απόδειξη, όχι μόνο όσων μπορούν να κάνουν, αλλά του πόσο καλά μπορούν να τα κάνουν. Εξάλλου, δεν είναι πολλά τα σχήματα σήμερα που μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. Και αυτό έχει να κάνει, από τη μία με το ότι ακόμη μπορούν και σκαρώνουν τραγούδια που μοιάζουν απλά όμως διαθέτουν χιλιάδες layers από κάτω, και, από την άλλη, με το πόσο οι ίδιοι δείχνουν να σέβονται το έργο τους, με το τελικό αποτέλεσμα να μην φέρει ούτε ένα μειονέκτημα πέραν του ότι είναι δημιουργημένο από ένα συγκρότημα που ξεκινούσε την καριέρα του πριν 25 χρόνια και, όσο και αν έχει αλλάξει, παραμένει το ηχητικό καταφύγιο των ίδιων δύο ανθρώπων. Το υπέροχο είναι πως σε μια εποχή που κάποιες μέρες φαντάζει παρακμιακή και χωρίς νόημα, αυτό το ηχητικό καταφύγιο καταλήγει να χωράει πάρα πολλούς από εμάς και να μας βοηθάει να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα μας. Και αν αυτός δεν είναι ένας από τους σημαντικότερους σκοπούς της Τέχνης, τότε δεν ξέρω ποιος είναι.

Bandcamp