The Dionysians

Όταν μιλάμε για ελληνόφωνο garage rock, για τι ακριβώς μιλάμε; Πιθανότατα να φέρνουμε στο μυαλό μας συγκροτήματα από τα 60s τύπου The Charms και The Sounds ή ακόμα και τους Olympians. Στην πραγματικότητα όμως αυτού του τύπου τα συγκροτήματα ελάχιστη σχέση έχουν με αυτό που εννοούμε και έχουμε σε εκτίμηση ως garage προερχόμενο από το εξωτερικό. Ήταν είτε πιο pop, είτε rock 'n' roll και twist σε στυλ Merseybeat, είτε πιο κοντά στο ιταλικό τραγούδι. Και σε κάθε περίπτωση πέρα από μεμονωμένα singles δύσκολα να αναγνωρίσεις από εκείνη την εποχή ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ ελληνόφωνου garage.

Οι Dionysians λοιπόν είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα revival. Έρχονται να καλύψουν ένα κενό που δεν ξέραμε καν ότι είχαμε. Ένα άλμπουμ πραγματικού 60s garage rock με ελληνικό στίχο. Με τις fuzz κιθάρες τους, τις φαρφίσες, τη φυσαρμόνικα όπου χρειάζεται και τα όλα τους. Garage που έχει πολύ περισσότερα κοινά με τους Brogues και τους Blues Magoos παρά με τα ελληνικά συγκροτήματα που προαναφέραμε. Ειδικά δε όταν στο μικρόφωνο βρίσκεται ο Γιώργος Παπακώστας που φέρνει ένα βαθμό ελεγχόμενης αγριάδας στην ερμηνεία του, πολύ ευπρόσδεκτης οφείλουμε να παραδεχθούμε. Ο Κώστας Μηλιαράς, έτερο μέλος και επίσης ερμηνευτής του σχήματος ίσως τυπικά τσεκάρει περισσότερα κουτάκια για «καλύτερος» και μελωδικότερος τραγουδιστής, όμως η «αλητεία» του Παπακώστα προσθέτει πάρα πολλά στο τελικό αποτέλεσμα σε βαθμό που τη δική του φωνή αναζήτησα περισσότερο στις επαναλήψεις μετά το τέλος της πρώτης ακρόασης (πχ "Αφερέγγυα Φιλιά", "Διαστροφή", "Ποτέ Ξανά", "Φλοράλ Πουκάμισο"). Με μία ίσως εξαίρεση, το δικαίως πρώτο single "Ηλεκτρισμένα Beach Bar" που με τον γρήγορο ρυθμό του, την ακαταμάχητα χορευτική διάθεση και την καλύτερη συνομιλία κιθάρας-πλήκτρων του συνόλου δεν μπορεί παρά να είναι το καλύτερο σημείο γνωριμίας με το συγκρότημα.

Ομολογουμένως αρχικά ο συνδυασμός είδους-γλώσσας μπορεί να ξενίσει τον ανυποψίαστο ακροατή αλλά δε θα του πάρει πάνω από μία ολοκληρωμένη ακρόαση ώστε τελικά να τον κερδίσει. Τόσο συνθετικά όσο και σε παιξίματα, αλλά ακόμα και σε επίπεδο παραγωγής, είναι σαφές ότι οι Dionysians έχουν βαθιά κατανόηση του είδους που επέλεξαν να υπηρετήσουν και επιτυγχάνουν να ακούγονται ρετρό με όλους τους σωστούς τρόπους αποφεύγοντας να είναι καρικατούρες. Δεν είναι σαφές αν αυτό γίνεται γιατί έχουν μελετήσει πολύ καλά τα συγκροτήματα του πρωτογενούς κύματος garage ή ακόμα καλύτερα αν έχουν κατανόηση και των επιρροών που το γέννησαν, δηλαδή, ουσιαστικά, του ευρύτερου rhythm 'n' blues. Θα ήθελα να πιστέψω το δεύτερο για έναν ακόμα λόγο. Για τον τρόπο που στο "Χορός" ουσιαστικά βουτάνε και στις ρίζες της ανατολίτικης μουσικής, για να φέρουν ένα, ουσιαστικά, τσιφτετέλι στα μέτρα του είδους που υπηρετούν - τύφλα να έχει το anadolu psych.

Όπως θα έπρεπε να είναι κατανοητό μέχρι τώρα, πρόκειται για ένα βαθύτατα στυλιζαρισμένο αποτέλεσμα, δεν υπάρχει κανενός είδους crossover, κατά συνέπεια ένα κοινό που δεν ακούει αυτόν τον ήχο είναι πιθανόν να μείνει αδιάφορο (αν και ο ελληνικός στίχος μπορεί να κάνει θαύματα). Για το ακροατήριο όμως που αναζητά αυτή τη μουσική, εδώ είναι μία τέλεια ευκαιρία για να φορέσουν τις ψηλές μπότες τους με τα μίνι φορέματα ή τις slim jim γραβάτες τους με τα μαύρα κοστούμια τους και να ξεβιδωθούν σε ανελέητο χορό.