Dream Theater

Έχουμε ήδη γράψει πάρα πολλά για το τι σήμανε η επιστροφή του Mike Portnoy, τόσο για τον ίδιο, όσο κυρίως για τους Dream Theater. Μια επιστροφή που συνοδεύτηκε από ένα εξαιρετικό νέο άλμπουμ, το "Parasomnia", αλλά πριν (και λίγο μετά) από αυτό συνδυάστηκε με μια μεγαλειώδη επετειακή περιοδεία για τον εορτασμό των 40 χρόνων από όταν κάποιοι φίλοι σε ένα πανεπιστήμιο ξεκίνησαν αυτό το ταξίδι. Έναν εορτασμό που δείχνει να ολοκληρώνεται με αυτή εδώ την ζωντανή απαθανάτιση της τελευταίας εμφάνισης του πρώτου σκέλους της εν λόγω περιοδείας, πριν περίπου ένα χρόνο, στο Παρίσι.

Πριν αναφερθώ στο τι μπορεί να περιμένει κάποιος από το "Quarantième: Live à Paris" θα ήθελα να εκφράσω το προσωπικό μου φίλτρο, το οποίο κάνει αυτή την κυκλοφορία να έχει ακόμα πιο ξεχωριστή σημασία για μένα. Πρώτα από όλα, διότι οι ζωντανές κυκλοφορίες των Dream Theater είχαν πάντα εξέχουσα σημασία για μένα. Από την βιντεοκασέτα του "5 Years In A Livetime" ως το ορόσημο του "Live Scenes From New York" κι από το "Live At Budokan" ως το "Score", μεγάλωσα μουσικά βλέποντας αυτές τις συναυλίες στην οθόνη της τηλεόρασης μου, ξανά και ξανά. Κυρίως, όμως, διότι αυτή εδώ την περιοδεία την βίωσα στο μεδούλι για δυο βράδια στην Ιταλία, όχι μόνο γιατί το σετ ήταν καταπληκτικό και η απόδοση της μπάντας άπιαστη, αλλά γιατί είχα την καλύτερη παρέα που θα μπορούσα να φανταστώ, ώστε αν μοιραστώ αυτή την εμπειρία. Μια εμπειρία που ξαναβίωσα με όσους έλειπαν τότε, στην εμφάνισή τους το καλοκαίρι, στα μέρη μας. Όλο αυτό ήταν μια αναζωογονητική υπενθύμιση σχετικά με τους λόγους που ακόμα προσπαθώ να ασχολούμαι ενεργά με τη μουσική.

Στο θέμα μας τώρα. Πριν καν κυκλοφορήσει επίσημα, αυτό εδώ είναι το live άλμπουμ των Dream Theater που έχω απολαύσει περισσότερο από την εποχή του "Score", 20 χρόνια πίσω. Σε μια εποχή που δεν καταλαβαίνω πως ο χρόνος γλιστράει από τα χέρια μου όλο και πιο γρήγορα, μια κυκλοφορία που διαρκεί κάτι λιγότερο από τρεις ώρες και με έχει αναγκάσει να την ακούσω ολόκληρη αρκετές φορές και άλλες τόσες να κάτσω να απολαύσω το οπτικοακουστικό της κομμάτι.

Πέραν, του όποιου συναισθηματικού κομματιού συνοδεύει αυτή την κυκλοφορία, η μπάντα είναι σε εξαιρετικό επίπεδο και δείχνει πραγματικά να το απολαμβάνει. Κι αν για όλους τους υπόλοιπους το περιμέναμε λίγο-πολύ, ο πιο δυνατός κρίκος της αλυσίδας αποδεικνύεται ο LaBrie, ο οποίος μετά από πάρα πολλά χρόνια φαίνεται να έχει δουλέψει, τόσο στη φωνή του, όσο και στο πως να προσαρμόσει τις γραμμές στις τωρινές δυνατότητες της. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο αποφεύγει στιγμές αμηχανίας, αλλά δημιουργεί επιπλέον ενδιαφέρον στο πως τροποποιεί μελωδίες χωρίς να τις χαλάει, όντας καταπληκτικός.

Από πλευράς συνθέσεων στην κορυφή θα τοποθετούσα τη 14λεπτη, μαγευτική εκδοχή του "Hollow Years", με τον μέγα John Petrucci να ξεφεύγει, παρέα με το τεράστιο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) "Octavarium", μια από τις σπουδαιότερες συνθέσεις της μπάντας. Φυσικά, τα "Overture 1928" και "Strange Déjà vu" πάντα θα σηκώνουν την τρίχα κάγκελο όταν ακούγονται ζωντανά, ενώ πραγματικά πολύ ωραίες προσθήκες είναι οι δυο συνθέσεις εποχής Mangini - το "Barstool Warrior" και το "This Is The Life", δυο τραγούδια που ο Petrucci μπορεί να είχε γράψει έχοντας και τον παλιόφιλο Mike στο μυαλό του κάποτε. Η ζωντανή πρεμιέρα του "Night Terror" είναι όσο δυναμική όσο της αξίζει, το "Stream Of Consciousness" φωνάζει πόσο υποτιμημένο είναι ανάμεσα στα μεγάλα instrumental τραγούδια του καταλόγου της μπάντας και γενικά δεν υπάρχει ίχνος μέτριας στιγμής. Βασικά, μιλάμε για ένα live που κλείνει με encore τα "Home", "The Spirit Carries On" και "Pull Me Under", τι περισσότερο μπορεί να πει κάποιος από αυτό…

Το ηχητικό κομμάτι στέκεται πολύ εύκολα αυτόνομο, αλλά για όσους είναι ακόμα λάτρεις των live DVD (και προφανώς για τους οπαδούς της μπάντας), προτείνεται η έκδοση με το BluRay που περιλαμβάνει και το video μέρος της συναυλίας, έχοντας πολύ καλή εικόνα και σκηνοθεσία, και σε βάζει ακόμα περισσότερο στο κλίμα του να απολαύσεις μια μοναδική παράσταση από τους Dream Theater. Το είδαμε, το ζήσαμε και το γνωρίζουμε, αλλά εδώ επισφραγίζουμε ότι η σπίθα άναψε ξανά για τα καλά. Και μαζί η όρεξή μας για ανάλογες, μεγαλειώδεις συναυλιακές στιγμές στο μέλλον - ζωντανά και στις οθόνες μας.