Viagra Boys

Υπάρχει καλύτερη περίοδος για τη σχέση μας με ένα συγκρότημα, από αυτή που ήδη έχουν κυκλοφορήσει κάποιους δίσκους που τους αγαπάμε όλους, έχουν συγκινήσει με κάθε τους ζωντανή εμφάνιση ανεξαιρέτως, και πλέον το μόνο που επιζητάμε από αυτούς είναι να ξεπερνούν συνέχεια τους εαυτούς τους σε έναν μουσικό κόσμο τόσο πληθωρικό και απαιτητικό που αυτό θέλει πραγματική δουλειά και επαφή με τη δημιουργικότητα; Θα απαντήσω ευθαρσώς με ένα όχι στο συγκεκριμένο ερώτημα και θα συμπληρώσω, πως αυτή ακριβώς την εποχή διανύουν οι καλύτεροι Σουηδοί του σύμπαντος (γιατί σίγουρα αυτός ο λαός είναι εξωγήινος με κάθε καλή έννοια), Viagra Boys.

Οι Viagra Boys είναι απλοί άνθρωποι. Πίνουν τις μπύρες τους, σίγουρα λατρεύουν τα ποδήλατα αλλά δεν τα κλέβουν, διατηρούν μια παθολογική εξάρτιση από τις γαρίδες και όταν δεν πίνουν μπύρες, πίνουν νερό στο όνομα του punk και του rock and roll. Παρουσιάστηκαν ωμοί και δυναμικοί με το "Street Worms". Ξεκίνησαν να χορεύουν με το "Welfare Jazz". Εντρύφησαν στις συνθέσεις τους ακόμη περισσότερο στο "Cave World". Μας χάρισαν τρεις συναυλιακές στιγμές στην Αθήνα που μας έκαναν να αποχωρήσουμε με φαρδιά-πλατιά χαμόγελα, ξανά, και ξανά και ξανά.

Εκεί που δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν τους θέλουμε πιο σοβαρούς ή πιο μουρλούς, οι Viagra Boys προφανώς γράφουν κανονικότατα τις αποφάσεις των άλλων και τα κάνουν και τα δύο. Σοβαρεύουν και καλογυαλίζουν ακόμη περισσότερο τις συνθέσεις τους ενώ οι στίχοι τους γίνονται ακόμη περισσότερο καυστικοί και παρανοϊκοί ενώ παράλληλα, όλο και λιγότερο συγκρατημένοι. Μπορεί να γράψαμε ότι ο τρίτος τους δίσκος είναι ο καλύτερός τους, μα το σχεδόν ομώνυμο "Viagr Aboys" γελά στη μούρη του προηγούμενου και μας δίνει τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο Viagra Boys – τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Θα ξεκινήσω από τα προφανή: η σχεδόν Εγγονοπουλική εκδοχή του Sebastian Murphy στο εξώφυλλο προϊδεάζει πάρα πολύ θετικά αν έχεις πρότερη σχέση με το συγκρότημα με μια ενδοσκοπική αυτοαναφορικότητα. Το (υπαρκτό) τατουάζ στο κούτελο και το φανταστικό της γαρίδας σε συνδυασμό με το λογοπαίγνιο του "Viagr Aboys" είναι ένα περιληπτικό αριστούργημα που εκθέτει το χιούμορ των Viagra Boys σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό που χτυπάει όμως λίγο περισσότερο είναι πως μέσα στην καυστική ειρωνεία τους, οι Viagra Boys μέσω των στίχων του Murphy τολμούν κάθε φορά και λίγο περισσότερο. Στο "Viagr Aboys" τα κοινωνικοπολιτικά αστεία γίνονται πολιτική κριτική και το συγκρότημα είναι σαν να γελάει πίσω από το προσωπείο του ρέμπελου και να λέει «ναι, σκεφτόμαστε κιόλας, πρόβλημα;».

Ευθεία αντανάκλαση αυτής της παρατήρησης το πρώτο single και εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, "Man Made Of Meat" που δίνει τους τόνους του δίσκου 100%. Οι συνθέσεις έχουν περισσότερο βάθος, τα σημεία με σαξόφωνο του Oscar οργιάζουν (λες και ταιριάζει οτιδήποτε λιγότερο σε αυτόν τον άνθρωπο). Συμπληρώνει το καρέ το εταίρο single, "Uno II", που εκτός από τον κολλητικό του ρυθμό, αναγνωρίζει το προσωπικό προνόμιο του δημιουργού μέσω μιας καθημερινής ιστορίας: "Take it from Bogdan, he's my veterinarian, his folks are from Croatia, they've been through some shit, man, I seem like such a bitch when I talk about Swedish politics" – οτιδήποτε ακολουθεί, θυμίζει τον παραληρηματικό μονόλογο του Nicolas Cage στη σκηνή με το ταρταρ σως στο "The Weatherman". Ίδια punk and roll διάθεση ακολουθεί λίγο αργότερα και το "You N33d Me".

Παρ’ όλα αυτά, οι Viagra Boys δοκιμάζουν και τα όρια τους προς αμφότερες κατευθύνσεις των άκρων. Το "The Bog Body" θυμίζει λίγο το θρασύ και τραχύ πρότερο, ωμό punk παρελθόν τους, ο συναισθηματισμός του πληγωμένου rockstar όμως που υιοθέτησαν αργότερα αντανακλάται στο "Pyramid Of Health" που ξανά με την συναισθηματική προστασία του αστεϊσμού μιλά για τα σημάδια της δημιουργικής αυτοκαταστροφής στο σώμα, αλλά και στο "Medicine For Horses" που παρά την απλότητά τους, πλήκτρα και σαξόφωνα δίνουν ρεσιτάλ, ενώ ο Sebastian σαν ανθρώπινη εκδοχή του Bojack Horseman θυμάται στιγμές που ένιωσε μια κάποια κατάντια υπαρξιακή. Βάλε και το πιο ευθύ κι εσκεμμένα ανόητο καψουροτράγουδο "River King" στο τέλος κι έτσι πανέξυπνα, οι Viagra Boys δείχνουν πως προσπαθούν να αγγίξουν την ευαίσθητη πλευρά τους χωρίς όμως να μπορούν να σταματήσουν να είναι πειραχτήρια και ηλίθιοι.

Οι πτυχές όμως δεν σταματούν εκεί μιας που τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια τουλάχιστον σε ρυθμό αλλά και στην πηγαία rock ψυχή τους είναι το ζευγάρι των "Dirty Boyz" με την αυτοαναφορικότητα του στο πρότερο "I Ain’t No Thief" του "Cave World" και την κλοπή ποδηλάτων και το "Waterboy" που σχεδόν μελωδικά το συνεχίζει και στιχουργικά προσπαθεί κάποιον να ξυπνήσει – κάποιον άλλον ή την προηγούμενη εκδοχή του εαυτού; Τελευταίο στοιχείο, ο ηλεκτρονικός ήχος που εξυψώνεται μαζί με την εξερεύνηση του θορύβου μέσω κρουστών και κιθάρας στο "Store Policy" που μουσικά φτάνει επίπεδα του να το χαρακτηρίσεις τρομακτικό. Τα ηλεκτρονικά αρπίσματα αξιοποιούνται σαφώς και στο "Best In Show Part IV" (ναι, φυσικά είναι συνέχεια από το άσμα αντίστοιχης ονομασίας του "Street Worms") επί των οποίων ο Sebastian απαγγέλει στίχους που θυμίζουν ιστορίες του Tom Robbins στη συνειρμική γραφή και την πληθώρα αναφορών.

Οι Viagra Boys, ασταμάτητα έβγαζαν καλούς δίσκους και καλά τραγούδια. Αυτή τη φορά όμως ποντάρουν στη ροή, την απλότητα, ξεφεύγουν από την παγίδα των εύκολων επαναλαμβανόμενων ρεφρέν, και δημιουργούν ένα δίσκο που σε όλη του την ροή διατηρεί ένα τσαχπίνικο μπρίο, αναφορές που θα σε κάνουν να αναζητήσεις τις πηγές τους κι εναλλαγές που θα σε κρατήσουν σε εγρήγορση χωρίς να κουράζουν. Κερδίζοντας το στοίχημα με τους εαυτούς αλλά και τους ακροατές τους καταφέρνουν κάπως στο "Viagr Aboys"να είναι ταυτόχρονα πιο σοβαροί και ταυτόχρονα πιο ανόητοι, πιο έξυπνοι και παράλληλα πιο αφηρημένοι, πιο συγκεντρωμένοι μουσικά και την ίδια ώρα πιο punk. Σίγουρα όποιος είπε πρώτη φορά τη φράση «βλέπεις τον κόσμο πιο ροζ» δεν σκεφτόταν αυτό ακριβώς, αλλά αυτό το γαριδο-ροζ και το πως εξελίσσεται, είναι ακριβώς το πως θέλω να βλέπω τον κόσμο μου: σοβαρά με καυστικό χιούμορ και λόγια αθυρόστομα μα ειλικρινή.

Bandcamp | Spotify