Ulver

Παίρνοντας πολύ τοις μετρητοίς το επίσημο motto της μπάντας wolves evolve και τις απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις τους από δίσκο σε δίσκο, κάποιο μέρος του ακροατηρίου των Ulver παραξενεύτηκε που το γκρουπ φάνηκε για πρώτη φορά να "αράζει": τα "The Assassination Of Julius Caesar", "Flowers Of Evil" και "Liminal Animals" ήταν όλα πολύ καλά άλμπουμ, με την μπάντα να δείχνει όμως να καταλήγει σε ένα μόνιμο synthpop στυλ. Ευτυχώς όμως γι αυτούς που περίμεναν μια νέα ανατροπή, το 14o κανονικό full length των Ulver έρχεται να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Αν και ίσως τελικά, η αλλαγή να μην είναι και τόσο μεγάλη.

Τίτλος και εξώφυλλο είναι εύγλωττα: οι Ulver μας πάνε στην παραμυθένια Χώρα του Ποτέ, σε εκείνο το νησί που γέννησε η φαντασία του Sir James Matthew Barrie κι αποτελεί την πατρίδα του Peter Pan, του παιδιού που αρνείται να γεράσει. Επαγωγικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο σκοπός των Ulver σε αυτό το άλμπουμ είναι το παραμύθι, το όνειρο, η νοσταλγία. Για να επιτευχθεί αυτό, δημιουργούν ένα ζεστό, ατμοσφαιρικό ambient περιβάλλον που θυμίζει γλυκιά καλοκαιρινή νύχτα, σε μια παραλία σαν αυτή της Neverland στο εξώφυλλο.

Φυσικά, οι Ulver έχουν επισκεφτεί πολλές φορές την ambient electronica. Όμως το "Neverland" δεν αποτελεί μια πραγματική επιστροφή στα early 00s, όταν δηλαδή ασχολήθηκαν εκτεταμένα με αυτό το στυλ, αλλά αποτελεί μια αρκετά νέα ματιά για την μπάντα. Ο λόγος είναι απλός: σε εκείνη την δεκαετία, χρησιμοποιούσαν τα synths και το sound design χτίζοντας αντιθέσεις ανάμεσα σε φως και σκοτάδι, ανάμεσα σε ήχους ψυχρούς και ήχους ζεστούς. Το "Neverland" όμως, παραδομένο απόλυτα στις ονειρικές υφές που θέλει να αποδώσει, είναι εξ ολοκλήρου ζεστό. Πρόκειται για το γλυκύτερο άλμπουμ που έβγαλαν ποτέ.

Για να λήξουμε και τις οποίες συγκρίσεις με το παρελθόν, η γλυκύτητα του "Neverland" το κάνει να μην έχει την παραμικρή σχέση με το υπέρτατο κι απόλυτα περιπετειώδες "Perdition City". Αν πρέπει ντε και καλά να βρεθεί μια σύνδεση με το παρελθόν, ίσως μπορούν να βρεθούν ψήγματα στα δύο "Silence" EPs του 2001. Περισσότερο όμως, στο νέο άλμπουμ μπορεί κανείς να βρει στοιχεία από την εμπορική electronica των τελών της δεκαετίας του ‘90s - δεν ήθελα να προφέρω αυτές τις λέξεις αλλά ναι, εννοώ το λεγόμενο chill out/lounge ύφος της εποχής - αλλά και αρκετά ρυθμικά στοιχεία από το πολύ πρόσφατο οπλοστάσιο τους στα τελευταία τρία full length. Όσα τραγούδια έχουν beat, θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν βγει από το "Flowers Of Evil".

Το μεγάλο προτέρημα του "Neverland" είναι η πολύ καλή ροή του. Τα έντεκα tracks διαθέτουν ακριβώς τα στοιχεία που χρειάζονται για να διατηρείται το ενδιαφέρον σε κάθε μετάβαση - οι Ulver είναι εξάλλου μάστορες στα soundtrack. Κατά συνέπεια, το άλμπουμ ρέει εξαιρετικά κι έχει καλό replay value, τουλάχιστον καλύτερο από ότι υποδεικνύει η ποιότητα των τραγουδιών ξεχωριστά. Μάλιστα μοιάζει αρκετά σαν να ακούς τις έντεκα κινήσεις μας μεγάλης 40λεπτης σύνθεσης. Σε αυτό παίρνουν άριστο βαθμό.

Αν δούμε τις συνθέσεις ξεχωριστά, λίγες παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Σε αυτές θα μετρούσα το "Elephant Trunk", το μελαγχολικό πιάνο και η εξέλιξη του οποίου όντως θυμιζουν λίγο το "Perdition City". Το "They 're Coming The Birds" με την ενδιαφέρουσα μάχη ανάμεσα στα μινόρε και τα ματζόρε layers. Και το "Welcome To The Jungle", ένα πολύ όμορφο τραγούδι με ωραίο beat κι ενορχήστρωση, καθώς και έξυπνα υπέρ-επεξεργασμένα φωνητικά. Όχι ότι τα υπόλοιπα tracks είναι άσχημα, κάθε ένα έχει κάτι ενδιαφέρον να πει. Δεν τραβάνε όμως όλα την προσοχή. Υπάρχουν πολλά σημεία και τραγούδια που φωνάζουν πως θα ήταν υπέροχα με την φωνάρα του Kristoffer Rygg, αυτό όμως δεν υπάρχει πουθενά, το άλμπουμ είναι σχεδόν εντελώς instrumental.

Ποια λοιπόν η αποτίμηση/συμπέρασμα για το "Neverland"; Προσωπικά το άλμπουμ μου άρεσε αρκετά, ακόμα κι έτσι όμως είναι ξεκάθαρο πως βρίσκεται στο κάτω μισό της πλούσιας δισκογραφίας τους. Πιθανολογώ πως ο χαμός του σπουδαίου Tore Ylwizaker ίσως ώθησε τους (50άρηδες πλέον) Ulver προς την δημιουργία ενός άλμπουμ που θα εξέφραζε την επιθυμία για ζωή, για αθανασία, για απόδραση από την ζοφερή μας πραγματικότητα. Αν συμβαίνει αυτό, θα σε προέτρεπα να δεχτείς, να αγκαλιάσεις, ίσως ακόμα και να συμμεριστείς αυτήν την οπτική. Από αυτήν την άποψη, το κατά τ’ άλλα απλώς ενδιαφέρον "Neverland" αποκτά την αξία της ανασυγκρότησης, την δύναμη μιας βαθιάς ανάσας. Ίσως ακόμα και οι λύκοι να την έχουν καμία φορά ανάγκη.

Bandcamp