Ty Segall

Είναι γνωστό ότι ο Τy είναι αρκετά δραστήριος. Κυκλοφορεί συχνά πυκνά δίσκους και ασχολείται παράλληλα με πολλά side projects. Μετά το περσινό μετέωρο βήμα του, έρχεται φέτος να κάνει κάτι εκπληκτικό. Κυκλοφορεί έναν δίσκο γεμάτο υπέροχες μουσικές, ιδέες που τον έχουν μεγαλώσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) όλα αυτά τα χρόνια και μουσικές επιλογές που με περίσσια μετριοφροσύνη θα χαρακτήριζα φανταστικές. Αν δεν έχεις ακούσει ποτέ ούτε νότα από δαύτον, με αυτόν τον δίσκο θα καταλάβεις τα πάντα. Προσοχή, υπάρχει κι άλλος ομώνυμος δίσκος, που κυκλοφόρησε το 2008.

Εδώ θα βρεις τη ρομαντική ψυχεδέλεια που ψάχνεις. Εδώ θα ακούσεις τη μελωδία που κανείς δεν δίνει στο garage του. Εδώ θα χαρείς μερικές folk και pop ιδέες που δεν είχες ποτέ φανταστεί. Εδώ θα καταλάβεις πώς εξελίσσονται οι lo-fi παράνοιες μέσα στο noise-rock. Τολμώ να το συγκρίνω με τη δισκάρα "Manipulator" και σίγουρα το βάζω ήδη παραπάνω από τα "Slaughterhouse", "Twins" και "Melted" τα οποία έκαστος με είχαν ταρακουνήσει.

To κομμάτι "Break A Guitar" ανοίγει όσο σκονισμένα και αλήτικα πρέπει τον δίσκο. Είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενες φέτος από αυτόν. Χορευτικό με γκλαμουράτη κιθάρα, βρώμικο και με μια δόση χιππίλας που του ταιριάζει γάντι. "Oh baby, take a guitar/ I want you to be a big star". Το επόμενο "Freedom" είναι μακράν το πιο ρυθμικά ενδιαφέρον κομμάτι της κυκλοφορίας. Από την άλλη το "Warm Hands (Freedom Returned)" που ακολουθεί είναι ένα δεκάλεπτο γκαραζοψυχεδελικό βαρύ τραγούδι που μπλέκει την αναγέννηση του είδους με πολύ παλιομοδίτικες μουσικές καταβολές. Ο τρόπος που εξελίσσεται και εναλλάσσεται είναι μαγικός. Εδώ ουσιαστικά θα βρεις πολλά κομμάτια ενωμένα. Είναι, ίσως, ένα από τα καλύτερα δημιουργήματα του Segall σε ολόκληρη την καριέρα του.

Προχωράμε παρακάτω και ακούμε το "Talkin" το οποίο δίνει τεράστια έμφαση στην αρμονία και θυμίζει μέχρι και Beatles εποχές. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι συνηθισμένος να ακούω τέτοιες μουσικές από τον μουρλό, αλλά έχει ρίξει τις μάσκες και πρέπει να τα περιμένουμε όλα πλέον από αυτόν. Δηλαδή αν σας πω ότι στο επόμενο "The Only One" ακούω κάτι μεταξύ Ozzy και Fu Manchu πως θα σας φανεί; Ε, έτσι μου φάνηκε κι έμενα! Από ενδιαφέρον μέχρι απίθανο. Κάτσε, όμως, έχει κι άλλο. Το "Thank You Mr. K" πέραν ότι περιέχει ένα sample από το σπάσιμο μιας τουαλέτας που έκαναν μαζί ο Ty με τον Steve Albini, παρουσιάζει ένα μοντέρνο, θορυβώδες και επίμονο garage pop που τα σπάει.

H τριάδα που κλείνει τον δίσκο, ρίχνει αρκετά τον ρυθμό και την ένταση. Αλλού γι΄ αλλού, στο "Orange Color Queen" πάμε σε πρώιμη ψυχεδέλεια άλλων δεκαετιών. Σχεδόν καμία σχέση με όλα τα προηγούμενα, αλλά εκεί είναι το ενδιαφέρον. Εκεί είναι η διαφορά. Έτσι ξεφεύγει ο Ty. Στο "Papers" αν φαντάζει το πιο αδιάφορο κομμάτι του δίσκου, θα βρεις μια γλυκιά διάσταση σε κάτι τόσο μα τόσο απλό. Το "Take Care (To Comb Your Hair)" στο τέλος είναι μια folk-pop μπαλάντα ιδιαίτερα διαχρονική και απίστευτα όμορφη.

Ο δίσκος έχει μερικά από τα καλύτερα υλικά. Κατέχει μερικές από τις πιο όμορφες συνθέσεις που έχει σκεφτεί ποτέ ο Ty. Γράφτηκε από τον Steve Albini. Έχει τον Mikal Cronin στο μπάσο και τον Charles Moothart στα κρουστά. Έχει λίγο απ’ όλα και μερικές ξεχωριστές στιγμές. Αρέσει πολύ, έως πάρα πολύ. Νομίζω ότι με αυτό μπορείς να ξεκινήσεις και να τελειώσεις την περιπλάνηση σου στις μουσικές αυτού του καλλιτέχνη.