Ty Segall Band

Slaughterhouse

In The Red (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 09/11/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν τον προλαβαίνεις τον Ty Segall. Ούτε λίγο ούτε πολύ τρεις κυκλοφορίες μετράει μέσα στο 2012 μόνος ή με το εκάστοτε συγκρότημά του. Σίγουρα η πιο ατίθαση από αυτές είναι το "Slaughterhouse". Εδώ, πιο επιτυχημένα από οπουδήποτε αλλού, ο ξερός garage rock ήχος του συνδιαλέγεται με έναν punk θόρυβο, πασπαλισμένος ολόγυρα με psycho-ψυχεδελική διάθεση και μας οδηγεί παρέα προς την παράνοια.

Η ωμότητα και η επιτηδευμένη κακοφωνία των πρώιμου punk του Detroit είναι η αφετηρία του Ty Segall, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού το εναρκτήριο "Death" ξεκινάει με ένα λεπτό πνιγμένο στο feedback πριν φλερτάρει για πρώτη και τελευταία φορά στο "Slaughterhouse" με μία Hawkwind ατμόσφαιρα. Από εκεί και μετά, η Motor City και τα «nuggets» της κυριαρχούν σε μία διαστρεβλωμένη (ή και διεστραμμένη) εκδοχή των 60s.

Όταν θα έρθει η εποχή που το garage rock θα είναι το κύριο είδος που θα παίζεται σε μπαρ και ραδιόφωνα (τον ίδιο καιρό που μπύρα θα τρέχει από τη βρύση και χαρτονομίσματα θα φυτρώνουν στα δέντρα), τραγούδια όπως τα "Diddy Wah Diddy" και "Oh Mary" θα αποτελούν καθημερινό μέρος του playlist. Το πρώτο, διασκευή γνωστού standard στον ευρύτερο garage και r'n'b χώρο με μία εντελώς εφάμιλλη των Sonics προσέγγιση στην πιο φασαριόζικη και γρήγορη διασκευή που θα πετύχετε. To «I don't know what we're doing» που ξεστομίζει γελώντας στο τέλος ο Segall δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν. Είναι σαφές ότι ξέρουν πολύ καλά και τι κάνουν και πώς να το κάνουν. Το "Oh Mary" από την άλλη είναι μία καθαρότερη αλλά και βαρύτερη επανεκτέλεση του τραγουδιού αυτού που πρωτοβρήκαμε στον πρώτο δίσκο του και που έχει ταυτόχρονα μια μελωδία που θα ζήλευαν ακόμα και οι Arctic Monkeys αλλά και μια αγριάδα που δεν θα φαντάζονταν ποτέ.

Δεν εξαντλούνται σε αυτά όμως οι επιλογές του δίσκου, αφού και τα "I Bought My Eyes", "Tell Me What's Inside Your Head", "Muscle Man", "The Bag I'm In" διατηρούν τα επίπεδα της έντασης στο κόκκινο με τον Segall να ουρλιάζει αδιακρίτως και την κιθάρα να «ξυρίζει». Τα περισσότερα τραγούδια διαρκούν «τόσο όσο», αφού το μέσο μέγεθός τους δεν πρέπει να ξεπερνά τα δυόμιση λεπτά. Μοναδική εξαίρεση το "Fuzz War" που στα δέκα λεπτά του κάνει αυτό που ο τίτλος του υπόσχεται σε ένα drone/noise πείραμα που πάντως δεν είναι και ούτε θα γίνει η καλύτερη στιγμή του Ty Segall.

Από ότι φαίνεται το νέο-ψυχεδελικό / νέο-garage κίνημα του San Francisco έχει ατελείωτες εφεδρείες και μία σκηνή που ακμάζει έστω και στα υπόγεια. Άλλο ένα εξαιρετικό παράδειγμα ο εν λόγω δίσκος, ελπίζω μόνο να μην εξαντληθεί γρήγορα η παραγωγικότητα του δημιουργού του. Από την άλλη, ποιό συγκρότημα του είδους μακροημέρευσε δηλαδή; Live fast, die young.
  • SHARE
  • TWEET