The Tea Party

Νομίζω πως έχω καταλήξει στην ειδοποιό διαφορά μεταξύ Jeff Martin & David Coverdale: Ο Καναδός είναι πλήρως συνειδητοποιημένος όσον αφορά τις χαμένες αγάπες. Πάει, τελείωσε ρε παιδί μου. Μακάρι να γύριζε και να είμαστε μαζί μέχρι το τέλος του κόσμου, αλλά δεν πρόκειται. Ας βγάλω το παράπονό μου με μερικούς στίχους και προχωράμε παρακάτω με αξιοπρέπεια.

Ο Άγγλος από την άλλη, δεν το βάζει κάτω. Έχει γίνει είλωτας της αγάπης και το παίρνει κατάκαρδα. Κυλιέται σε πατώματα, αδειάζει μπουκάλια και στέλνει μεθυσμένα μηνύματα τα ξημερώματα, που είναι καταδικασμένα να αποτύχουν μεγαλοπρεπώς. Κάπως έτσι πάει πακέτο και η ερμηνεία του καθενός στα καψουροτράγουδα.

Γι’ αυτό οι μπαλάντες των The Tea Party τύπου “I’m So Careless When It Comes To You” μπορούν κι εναρμονίζονται με τη συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου και δε στέκονται αυτόνομες, ούτε κλέβουν την παράσταση από τις υπόλοιπες συνθέσεις. Ακόμα κι όταν ακολουθείται στα καπάκια από άλλη μπαλάντα. Είναι που η αρχή του "Blood Moon Rising" είναι άκρως ηλεκτρική, όπως μας έχουν συνηθίσει οι αγαπημένοι Καναδοί.

Η Zeppelin αισθητική δεν κόβεται, ούτε πρόκειται να κοπεί. Όχι όταν διασκευάζουν το "Out On The Tiles", όχι όταν υπάρχουν τραγούδια σαν το "Way Way Down". Δεν υπάρχει η απαίτηση άλλωστε για κάτι τέτοιο. Εκείνο που κάνει αίσθηση είναι η προσέγγισή τους προς Pearl Jam μεριά. Το "Shelter", πέραν του ότι είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, είναι και η επιτομή της προσέγγισης αυτής.

Ο νέος δίσκος της μπάντας δεν έχει ηχητικές εκπλήξεις. Ενσωμάτωσε το EP που κυκλοφόρησαν πριν από 2 χρόνια, με νέες συνθέσεις και διασκευές. Εκτός αν εκπλήσσεται ακόμα κάποιος με τη μοναδική τους ικανότητα να συνδυάζουν τις low tempo συνθέσεις με feelgood καταστάσεις. Δεν είναι τα πάντα ρόδινα, ούτε χάλια. Όπως συνυπάρχουν στη ζωή, έτσι κι εδώ.

Έκπληξη για μένα ήταν η επιλογή των υπόλοιπων διασκευών. Μέχρι να μπουν τα ρεφρέν, δεν είχα πάρει χαμπάρι τους Joy Division & τον Morrissey. Τόσο κτήμα τους έχουν κάνει τα "Isolation" & "Everyday Is Like Sunday" αντίστοιχα. Πριν φτάσουμε όμως σ’ αυτά, έχει προηγηθεί το επικό κλείσιμο της κανονικής ροής του δίσκου. Η ομότιτλη σύνθεση είναι από εκείνες τις μπαλάντες που δεν ήθελαν να είναι μπαλάντες, αλλά είναι τόσο καλή που τελικά δεν έφερε αντίρρηση στα σχέδια των δημιουργών της.

Δημιουργοί, που όταν μάθαμε τα νέα της επανασύνδεσής τους πετάξαμε από τη χαρά μας. Δημιουργοί που έχουν αποδεχθεί το στάτους της δημοφιλίας τους, παρά τις χρόνιες κι άναρθρες κραυγές μας περί μουσικής αδικίας. Οι The Tea Party κρατούσαν ρεζερβέ ένα σημαντικό μέρος της καρδιάς μας και δικαίως συνεχίζουν να το κατέχουν μέχρι και σήμερα.