Iron Maiden, Lord Of The Lost @ O2 Arena, Λονδίνο, 07/07/23

Η κριτική αυτή δυστυχώς θα είναι γεμάτη κλισέ και προβλέψιμες ατάκες και προτάσεις. Δεν γίνεται αλλιώς. Όταν βλέπεις Iron Maiden σε τέτοια φόρμα, εντός έδρας στο O2 του Λονδίνου με έναν Dickinson σαν εικοσάχρονος δρομέας πάνω στη σκηνή, είναι δύσκολο να αποφύγεις κάτι τέτοιο.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μάθημα νο2 για τον γιό μου, μετά τους Metallica δύο μήνες πριν στο Αμβούργο ήταν αυτή η συναυλία που δυστυχώς έγινε τόσο γρήγορα sold out που μετα δυσκολίας βρήκαμε εισιτήρια και εξάλλου και γι’αυτό το λόγο οι Maiden έβαλαν και δεύτερη βραδιά, που εδώ που τα λέμε και δέκα βραδιές να βάζανε μάλλον όλες sold out θα ήταν. Εξάλλου είναι εντός έδρας, στη πρωτεύουσα που ξεκινήσανε και όπου πραγματικά λατρεύονται αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου. Ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι προς την O2 Arena στο Greenwich και ήδη από νωρίς το μεσημέρι έβλεπες σε κάθε στάση τρένου και στο δρόμο παρέες μεταλλάδων με τα μαύρα t-shirts με τον Eddie. Μάλλον έχω κακομάθει στις συναυλίες αλλά για αυτό 'φταίνε’ οι Άγγλοι που οργανωτικά δεν παίζονται. Κάθε δέκα μέτρα κάποιος να σε καθοδηγεί, έλεγχος απίστευτος (με μηχανήματα σαν σε αεροδρόμιο!), ουρές που τηρούνται ευλαβικά και όλα να λειτουργούν ρολόι. Παρατηρούσα περιμένοντας στην ουρά για τις μπλούζες (£40) τις ηλικίες του κοινού: 40++ με πολλούς πραγματικά βετεράνους του metal και της ζωής με το μπαστουνάκι τους και τη μπλούζα Maiden από τα '80s. Ατελείωτο respect σε μια κουλτούρα που δεν αλλάζει νοοτροπίες μόνο και μόνο λόγω ηλικίας και καθωσπρεπισμού.

Στις 7.30 ακριβώς ξεκίνησαν οι Lord Of The Lost που μετά την -μάλλον αποτυχημένη παρουσία τους στη Eurovision- αυτό τους έκανε περισσότερο αναγνωρίσιμους και να πάρουν τα πάνω τους αφού το σετ τους έβγαζε αυτοπεποίθηση και θράσος. Εξάλλου δεν είναι και χθεσινοί, με παρουσία από το 2007. Ο τραγουδιστής Chris Harms κινούταν με άνεση στη σκηνή, είχαν όλοι τους εξαιρετική σκηνική παρουσία με πολύ κοπάνημα και το μίγμα industrial, rock, death που έπαιζαν αποδόθηκε πολύ ευχάριστα και με τιμιότητα που μάλλον κέρδισε ακόμα περισσότερο οπαδούς στο Λονδίνο. Μας αποχαιρέτησαν με τα "Blood & Glitter" και "Drag Me To Hell" και η απορία μου ήταν για τον ήχο. Αν είναι τόσο τέλειος για το support, στους Maiden τί θα γίνει; Λύθηκε εκκωφαντικά λίγο αργότερα, αφού το O2 έχει ακουστική που δύσκολα βρίσκεις αλλού.

Όταν στις 9 ακριβώς άρχισε να παίζει το "Doctor Doctor" ήταν σαν να βγήκαν οι Maiden στη σκηνή. 20 χιλιάδες κόσμου τραγουδούσαν το κομμάτι και ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο. Σκοτάδι και focus στη σκηνή με το theme από το Blade Runner του Vangelis να μας μεταφέρεις κάπου στο χρόνο σε μια δυστοπία φουτουριστική, με φόντο τη τεράστια σκηνή όπου στις γιγαντοοθόνες εμφανίζεται ο Eddie ενώ από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του "Somewhere In Time". Η μπάντα βγαίνει στη σκηνή με τον Bruce ντυμένο σαν Doc Brown από το Back To The Future, ταινία που έκανε αναφορά πριν το "The Time Machine". Η μπάντα βγαίνει και ο ήχος μας απογειώνει και το O2 γίνεται ένα πιόνι στα χέρια αυτού του αειθαλή τύπου όπου η φωνή και η ενέργεια του μάλλον βελτιώνονται με τα χρόνια λες και όντως πηγαίνει πίσω στο χρόνο. "Stranger In A Strange Land" και οι πρώτες πλακίτσες με το κοινό, κάτι που έκανε σχεδόν στο τέλος κάθε τραγουδιού για τις απαραίτητες ανάσες.

Από τα 'καινούργια΄ ξεχώρισα το "The Time Machine" όπου ο ενθουσιασμός και η ενέργεια του 'αρχηγού’ Steve Harris μαγνητίζει. Γράφονται πολλά για τη περιοδεία και την απόδοση τους. Bollocks που λέμε και εδώ πάνω. Οκ ο McBrain γέρασε και παίζει ένα κλικ πιό αργά και τα βασικά αλλά η υπόλοιπη ομάδα είναι εδώ και παίζουν σαν εικοσάρηδες και το σύνολο δεν επηρεάζεται καθόλου. Αν με το ζόρι πρέπει να βρω ένα αρνητικό είναι το μικρόφωνο του Smith ήταν πολύ δυνατά και σε στιγμές που έπρεπε να ακούγεται το κοινό αυτός ακουγόταν πιό πάνω και από τον Bruce. Λεπτομέρειες. Τρομερό το "The Prisoner" με το κοινό σε αυτά τα classics να τραγουδά ακόμα πιό δυνατά ενώ στα "Can I Play With Madness" και "Heaven Can Wait" το O2 σείστηκε από τις φωνές και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια απίστευτη ευφορία και χαρά σε όλους. Μάλλον και ο παππούς που είδα να μπαίνει στην αρένα με το μπαστουνάκι του είμαι σίγουρος ότι ένιωσε εικοσάρης σε πενταήμερη. Επική φάση με τον Bruce να μονομαχεί με τον Eddie με laser guns και ανατίναξη στο τέλος του 'όπλου’ του Bruce.

Δεν μπορώ να πώ ψέματα, ήξερα ποιό θα ήταν το επόμενο κομμάτι και καθώς αντίκρυσα στο videowall τον Eddie ως άλλο Έλληνα, Μακεδόνα στρατηλάτη και άκουσα τις πρώτες νότες του "Alexander The Great" κάπως ανατρίχιασα. Είναι κάπως σαν το εθνικό μας απωθημένο, το κομμάτι που πάντα θέλαμε να ακούσουμε στην Ελλάδα από τους Maiden να το παίζουν επιτέλους και να είσαι εκεί, μάρτυρας σε αυτή τη στιγμή. Δεν θα ήταν υπερβολή να πώ ότι αντικειμενικά μάλλον ήταν η κορυφαία στιγμή της συναυλίας. Κάποιοι εταίροι Έλληνες έβγαλαν μια Ελληνική σημαία και τους παρατηρούσα από ψηλά να έχουν πάθει παράκρουση. Το κομμάτι στην πολυπλοκότητα του αποδόθηκε αψεγάδιαστα, το κοινό συμμετείχε με πάθος και ήταν μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία που κλιμακώθηκε με τον Bruce να βγάζει τη ψυχή του στο τελευταίο στίχο "Alexander the Great-He died of fever in Babylon" και να μας κάνει όλους να απορούμε αν μας κάνει πλάκα ο γερο-Bruce, γιατί δεν είναι δυνατόν να βγάζει τέτοια φωνή και να κουβαλά τη λέξη "Babylon" για 12 δευτερόλεπτα!

"Fear Of The Dark" στο καπάκι με τα κλασσικό (που λατρεύουμε) 'Fear of The Dark-You’ και τον κόσμο να ανταποκρίνεται σαν ένα puppet δεμένο με σχοινί στα ακροδάχτυλα του Bruce και τον Steve Harris να χοροπηδάει σαν έφηβος επί σκηνής. Ο Eddie samurai πιο εντυπωσιακός από ποτέ στο "Iron Maiden" με τον Gers να επιδίδεται στο γνωστό show με σόλο σπαγγάτο. Στο encore είδαμε ένα απίστευτο fire show στο "Hell On Earth" και για το φινάλε είχαμε τα κλασσικά αλλά αναμενόμενα και απολύτως διασκεδαστικά "The Trooper" και -το προσωπικό forever favourite- "Wasted Years" όπου στα video walls απεικονίζονταν promotions από παλιές περιοδείες των Maiden. Ένα οπτικοακουστικός απολογισμός μια απίστευτης πορείας τόσων ετών που τροφοδοτείται από την λατρεία του κόσμου ο οποίος στο τέλος χειροκροτούσε ασταμάτητα τους αιώνια έφηβους -παρά τις ρυτίδες- Βρετανούς ημίθεους. Νόμιζα ότι απλώς πήγαινα να δείξω στον έφηβο γιό μου τους Maiden. Τελικά βρέθηκα εγώ ο ίδιος να γίνομαι ξανά έφηβος. Νομίζεις ξέρεις τι να περιμένεις, νομίζεις ότι θα είναι κάτι που έχεις δει live και σε οθόνες άπειρες φορές. Αλλά κάθε φορά τελικά έχει μια μαγεία που μόνοι οι Maiden μπορούν να εκπέμψουν. Και μόλις λίγα μίλια μακριά από την έδρα της West Ham, η αρμάδα του Steve Harris μάλλον παίρνει ακόμα περισσότερη ενέργεια και μεταμορφώνεται και αυτή σε πορωμένους μεταλλάδες πιτσιρικάδες όπως πριν από 48 χρόνια στη θρυλική pub Cart & Horses.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μωυσίδης, Lennard Shmitt (Lord Of The Lost) και επίσημος λογαριασμός Iron Maiden.