Sylosis

Εκ πρώτης όψεως αλλά και ακροάσεως οι Sylosis (Σαϊλόσις) έχουν κάποια χαρακτηριστικά που κάποιοι θα τα κατέτασσαν στο ευρύτερο πεδίο του deathcore αλλά αυτό θα ήταν τόσο άδικο όσο και αναληθές. Γενικά όλος ο κόσμος δυσκολεύεται να κρεμάσει μια ταμπέλα στους  Sylosis που να μην τους αδικεί. Σε άλλα Μέσα μουσικής ενημέρωσης θα τους δείτε ως thrash ή μελωδικό death αλλά στην πραγματικότητα συνδυάζουν όλα τα παραπάνω τοποθετώντας τον εαυτό τους γεωγραφικά ακριβώς στην μέση του μουσικού χάρτη του ακραίου ήχου. Έχουν στοιχεία ενός ιδιώματος που παρατηρούνται περισσότερο αριστερά του Ατλαντικού αλλά διατηρούν την επαφή τους κυρίως με την σκανδιναβική σχολή αν και Άγγλοι στην καταγωγή.

Ομολογώ ότι οφείλω στον Daniel Finch των Devilment την γνωριμία μου με τους Sylosis, όταν τον ρώτησα να μου προτείνει κάτι καλό να ακούσω. Επειδή όμως γνωρίζονταν μεταξύ τους θεώρησα ότι απλά προωθεί τους φίλους του από το χωριό, αλλά τελικά έκανα μεγάλο λάθος να προκρίνω τη μουσική τους έτσι. Οι Sylosis, αν και νωρίς για τόσο κλισέ δηλώσεις, σίγουρα θέτουν ήδη υποψηφιότητα για ένα από τα πιο άρτια και καλοστημένα άλμπουμ του 2015.

Ειδική μνεία πρέπει να αποδώσω στην ασύλληπτη και «τεράστια» παραγωγή του άλμπουμ που την επιμελήθηκε ο Scott Atkins, o οποίος είχε κάνει και τον δίσκο των Devilment που λέγαμε πριν. Ο ήχος του άλμπουμ βέβαια λόγω του όγκου και των έντονων χαμηλών συχνοτήτων παραπέμπει περισσότερο σε αμερικάνικα συγκροτήματα παρά σε ευρωπαϊκά, σαν τους Texas In July και Lamb Of God, αλλά ο δίσκος θα κρατήσει συντροφιά κυρίως στους φίλους των In Flames πριν αρχίσουν να ασχολούνται αυτοί πιο πολύ με τα κοτσίδια τους παρά με την αρτιότητα των συνθέσεών τους, αλλά και των Arch Enemy πριν ξαφνικά γίνουν απλά άλλη μια «female fronted metal band».

Βέβαια σε ανυποψίαστες στιγμές από το πουθενά εμφανίζεται το φάντασμα των Grip Inc. με thrash riffs όπως τα αγαπήσαμε από την πένα του Sorychta, αλλά υπάρχουν και τακτικά κάποια περάσματα τα οποία ανήκουν ενδεχομένως στην σφαίρα του progressive metal.

Στις εξαιρετικές στιγμές του δίσκου συγκαταλέγονται το "Mercy" με το υπέρβαρο coda του που σε στοιχειώνει και τις Dark Tranquillity αναφορές του, το πολύπλευρο "Leech", το "Servitude" με το ιδιαίτερο thrash γύρισμα στην μέση του αλλά και η επίδειξη κιθαριστικών δεξιοτήτων του "Harm". Χαριτωμένη επίσης είναι η διασκευή στο "Zero" των Smashing Pumpkins, η οποία όμως αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμη μόνο στην περιορισμένη έκδοση του δίσκου.

Το "Dormant Heart", αν και παρεξηγείται εύκολα για φτηνό deathcore εξ Αμερικής, είναι ένας πλήρης και υπερβολικά καλοδουλεμένος δίσκος με εκπληκτική παραγωγή που δεν πέφτει στις προφανείς παγίδες του ήχου με καθαρά φωνητικά στα μελωδικά ρεφρέν αλλά κρατάει -με λίγο ζόρι όμως- τις ισορροπίες με τα διάφορα μουσικά είδη που αγγίζει και μας προσφέρει υψηλής ποιότητας metal.