Goat

Έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας είναι πολλά, στα όρια της λήθης. Το "Headsoup" που είναι κάτι σαν συλλογή δεν πιάνεται. Λειτούργησε περισσότερο σαν αφύπνιση πως τούτοι εδώ οι μουρλοί υπάρχουν ακόμη κι όπου να ‘ναι θα κυκλοφορήσουν νέο υλικό. Όπερ και εγένετο. Μια φορά λατρείες, για πάντα λατρείες.

Και η εισαγωγή με το "Soon You Die" είναι αυτό ακριβώς που έχεις κατά νου. Αυτό που σου έχει λείψει. Αυτό που θα σε κάνει να πεις το ναι ρε μαλάκα μου κι ό,τι ακολουθήσει θα πάρει την πρέπουσα σειρά του. Η κατάλληλη μουσική υπόκρουση για ένα ατελείωτο αφρο-διονυσιακό γλέντι; Η ευκαιρία να πεις πάλι όχι στα ναρκωτικά; Ναι, αλλά με μεγάλη δυσκολία. Παραμονεύει στη γωνία το "Do The Dance" που δε σηκώνει και πολλές αντιρρήσεις. Καμπαρετζίδικο χιτάκι.

Ειδική μνεία σηκώνει το οργανικό αποκαΐδι που ακούει στο όνομα "Apegoat", καθότι έχει τα φόντα να σε μεταμορφώσει σε μανιακό δολοφόνο στον εορτασμό του Θερινού Ηλιοστασίου. Δεν παίζουν με κάτι τέτοια. Χρειάζεται άμεση κι αποτελεσματική αποσυμφόρηση κι ευτυχώς οι Goat την παρέχουν αμέσως μετά. Το Sabbathian riff του "Blow The Horns" απορροφά τις διεστραμμένες σκέψεις και σε επαναφέρει στη νηφαλιότητα.

Φαίνεται πως η μπάντα μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει και δεν αρέσκεται σε φλύαρες καταστάσεις. Εξ ου και τα τόσα χρόνια στο mute. Με μειωμένες στο ελάχιστο τις αφρικάνικες μελωδίες, με μπροστάρηδες το funky fuzz και τα ψυχεδελικά πλήκτρα, πλησιάζουν ή επιστρέφουν αν θες στον ήχο που τους γνωρίσαμε. Κι αυτή είναι μια μεγάλη κουλαμάρα που δε χωράει ανάλυση.

Θα μου πεις έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε, καιρός δεν ήταν; Καιρός ήταν σίγουρα ν’ ακούσουμε καινούργια μουσική τους. Κι έπρεπε να ‘χει ως θεματική τον θάνατο; Ούτε οι πρώτοι είναι, ούτε οι τελευταίοι. Είναι όμως εκείνοι που με μια απίστευτη συνοχή και ροή, φτάνουν στο φινάλε με το "Passes Like Clouds" και σκέφτεσαι πως κάπως έτσι φεύγει η ψυχή από το σώμα και πάει στο καλό. Ή στα τσακίδια. Όπως το δει κανείς.