Suicidal Angels

Συντάσσομαι σχεδόν ολοκληρωτικά με τα γραφόμενα του Σπύρου κατά την παρουσίαση του "Years Of Aggression", κάπου πέντε χρόνια πριν. Ειδικότερα με το σημείο περί μη κατάκτησης της κορυφής τους ακόμα. Έννοιες όπως η συγκεκριμένη, η σύγκριση μεταξύ πρότερων δίσκων και αναφορές περί καλύτερου ή πιο ολοκληρωμένου, εντάσσονται πλήρως στη σφαίρα της σχετικότητας. Ενίοτε, το ένστικτο του ακροατή και η γενικότερη αίσθηση που μεταδίδει ένας δίσκος δύνανται να οριοθετήσουν όλα τα ανωτέρω. Απόψε λοιπόν, θα μιλήσουμε για κορυφές. "Deathstalker" σταμάτα να μου διαλύεις το μυαλό.

Αφήνω στην άκρη μπάντες αναφοράς και επιρροές, αυτά καλό είναι να γίνονται στην αρχή της γνωριμίας μας με μια μπάντα και όχι στον όγδοο δίσκο της. Εκτός και αν μιλάμε για κλώνους, π.χ (όχι Pro Xristou) Blazon Stone, χα. Πλέον οι εγχώριοι thrashers φέρουν το δικό τους χνάρι και αποτύπωμα στον χώρο, αναγνωρίζονται διεθνώς, παίρνουν κεφάλια στις ζωντανές τους εμφανίσεις και με κύριο γνώρισμα τα φωνητικά του Νίκου μαζί με τα εξώφυλλα δια χειρός Ed Repka, κατοχυρώνουν τα δικά τους σήματα κατατεθέντα. "Virtues of Destruction" πάψε να διαλύεις τον βεβαρημένο μου αυχένα.

Μάλλον υπήρξε θέμα χρόνου να κατακτήσουν την (προσωρινή;) κορυφή στη δισκογραφία τους, καθώς η τετράδα μετρά ήδη εννέα χρόνια συνύπαρξης και με τρεις δίσκους πλέον στην κατοχή της. Η μακροημέρευση του Gus Drax θεωρώ πως υπήρξε καταλυτική για την μπάντα, ο οποίος παρέα με τον Νίκο συνθέτει ένα ισχυρό κιθαριστικό δίδυμο που χτίζει τη δική του ιστορία και αυτή η σταθερότητα στη σύνθεση φαίνεται να αποδίδει επιτέλους τους πιο ώριμους καρπούς της. Ένας άκρως κιθαριστικός δίσκος που ευτυχώς όχι μόνο δεν καταδυναστεύει το υπερπολύτιμο rhythm section, αλλά του δίνει ζωτικό χώρο και σημαντικό χρόνο να αναπτυχθεί. Ακούγεται στο "Guard of the Insane".

Δε χωρά πλέον αμφισβήτηση ότι η εμπειρία που έχουν αποκομίσει έως τώρα, αποτέλεσε οδηγό για τη νέα τους δουλειά και ότι βάσει αυτής τόλμησαν να διαφοροποιηθούν εν μέρει. Η προσέγγισή τους φέρει ολιστικό χαρακτήρα, από την πιο άρτια παραγωγή που είχαν ποτέ, τη σειρά τοποθέτησης των συνθέσεων, έως τους καλεσμένους τους. Εν τω μεταξύ, παρατηρώ πως διαφοροποίηση και σειρά τραγουδιών βαδίζουν χέρι χέρι, μόνο τυχαία τα #1, #4 & #9 δε βρίσκονται εκεί. Είναι η στιγμή που το διαχρονικό σύνθημα «Μόνο Θρας» εξελίσσεται σε «Όχι Μόνο Θρας», υπό τη βρετανική αιγίδα Priest & Maiden. Ανάμεσα σε αυτά τα τραγούδια - «στυλοβάτες», η thrash καταιγίδα δε σταματά επ’ουδενί. Κλιμακώνεται, πωρώνει, αγριεύει και θεριεύει σαν τα τύμπανα του Ορφέα.

Από τη μια μεριά λοιπόν, η παραδοσιακή εκδοχή τους περί thrash metal καταφθάνει με την προσδοκώμενη επιθετικότητα και κατά μέτωπον εφόρμηση, από την άλλη μας οδηγούν εκ του ασφαλούς σε heavy metal συναυλιακά highlights όντες συναρπαστικά μελωδικοί και σποραδικά ατμοσφαιρικοί, ενώ παράλληλα δίνει βροντερό παρόν και η ουσιαστική κιθαριστική δεξιοτεχνία τους. Εκπλήξεις υπάρχουν μπόλικες, προτείνω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας και να μη σποϊλεριάσω περαιτέρω. Μου φτάνει που γούρλωσα τα μάτια στο αγαπημένο μου τραγούδι τούτου του δίσκου, με την απρόσμενη χρήση οργάνου και τη μουσική ανατροπή που έλαβε χώρα εντός του. Έτσι κατακτώνται οι κορυφές.

YouTube