Sleaford Mods

«Έχετε ένα λεπτό να σας μιλήσω για τους σωτήρες, Sleaford Μods;»

Νομίζω πως κάπως έτσι πέρασα ένα σημαντικό χρονικό διάστημα της προηγούμενης δεκαετίας μέχρι τελικά το ντουέτο από το Nottingham να καταφέρει να αποκτήσει την αναγνώριση που έχει σήμερα. Προφανώς βέβαια, αυτή η αναγνώριση είναι σαφώς μικρότερη από αυτή που πραγματικά δικαιούνται, αλλά δύσκολα θα μπορούσαν να είναι και πολύ διαφορετικά τα πράγματα.

Βλέπετε, το γεμάτο ηλεκτρονικές αναφορές, μινιμαλιστικό punk τους που ντύνει τις οργισμένες / γκρινιάρικες / πανέξυπνες αφηγήσεις του Jason Williamson, δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως mainstream ηχητική επιλογή. Όμως, το ντουέτο παραμένει μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις μουσικών του Ηνωμένου Βασιλείου. Κι αυτό γιατί κανείς άλλος δεν συνδυάζει τόσο τέλεια τη βρετανική αλητεία με τη γοητεία των The Streets και τις εθιστικές post-punk μπασογραμμές με τα hip-hop βρομόμπιτα.

Στο έκτο ή ενδέκατο - αναλόγως πώς μετράτε - άλμπουμ τους, οι Sleaford Mods βρίσκονται σε καλλιτεχνικό οργασμό. Ηχογραφημένο σε διάστημα τριών εβδομάδων, κάπου μεταξύ των διάφορων lockdowns του 2020, το "Spare Ribs" αποτελεί την απάντηση του συγκροτήματος στην ερώτηση "Πώς πιστεύετε ότι αντιμετωπίζει η βρετανική κυβέρνηση τους πολίτες όσον αναφορά τη διαχείριση της πανδημίας;" Η απάντηση τους είναι "σαν κομμάτια κρέας" λοιπόν, κι ούτε καν ιδιαίτερα εκλεκτά. Από αυτά τα αναλώσιμα. Και, προφανώς, παρά τις σαφείς αιχμές τους απέναντι στον Dominic Cummings ("Shortcummings"), το νόημα του μηνύματός τους δεν περιορίζεται σε όσα συμβαίνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο αφού, σε διάφορα μέρη του πλανήτη, αυτήν τη στιγμή βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Φυσικά, το ότι ο δίσκος είναι άκρως πολιτικός δεν εκπλήσσει κανέναν αφού το συγκρότημα ποτέ δεν έκρυψε τις πολιτικές του θέσεις και τις εργατικές του ρίζες. Γι’ αυτό εξάλλου έμπλεξε και σε όλο αυτό τον καυγά με τους Idles, για τους οποίους φαίνεται να έχουν γράψει και το "Nudge It" αφού το "You fucking class tourist, you mixed your social groups up", αλλά και γενικότερα οι στίχοι του κομματιού, μοιάζουν εμπνευσμένοι ακριβώς από το concept του class appropriation για το οποίο ο Jason έχει κατηγορήσει τον Joe Talbot.

Στο ίδιο κλίμα, στο "Elocution" οι Sleaford Mods ασκούν δριμύτατη κριτική στους indie καλλιτέχνες που μας παρουσιάζονται ως "εναλλακτικοί" εξαπολύοντας πύρινα πολιτικά μανιφέστα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν βραβεία και διασημότητα. Και κάπως έτσι, ο στίχος "I wish I had the time to be a wanker just like you, and maybe then, I'd be somewhere lovely and warm, just like you" μάλλον αποτελεί μια θαρραλέα - αν και κάπως νιχιλιστική - απάντηση σε όλους αυτούς που μας βομβαρδίζουν συνεχώς με αγάπη, αλληλεγγύη και άλλα θετικά συναισθήματα προκειμένου να αντιμετωπίσουμε καθημερινές υπαρκτές δυστοπίες.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως, στιχουργικά, ο Jason στο "Spare Ribs" επέστρεψε πιο κυνικός από ποτέ. Αυτό προφανώς σχετίζεται και με το γεγονός ότι στην αρχή της καραντίνας υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα καθώς γυμναζόταν σπίτι του, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να περάσει ένα μεγάλο διάστημα στο κρεβάτι καταπίνοντας παυσίπονα για να υπομείνει τον πόνο. Αυτή η εμπειρία λοιπόν είναι σαφές ότι επηρέασε τη διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ εμποτίζοντας το τελικό αποτέλεσμα με γερές δόσεις εσωστρέφειας, οργής, απογοήτευσης και απελπισίας. Παράλληλα όμως, στο "Fishcakes" το οποίο αποτελεί και το πιο μελωδικό κομμάτι του δίσκου, ο τραγουδιστής τολμά να νοσταλγεί, επιστρέφοντας στην παιδική του ηλικία και τραγουδώντας "And when it mattered, of course it did, at least we lived" κάνοντας συγχρόνως μια αιχμηρή αντιπαραβολή με το σήμερα και φωνάζοντας "E-Learning".

Στο μουσικό κομμάτι, το "Spare Ribs" συνεχίζει στην κατεύθυνση του "Eton Alive". Τα beats είναι πιο δυναμικά, η παραγωγή πιο προσεγμένη, τα ηλεκτρονικά στοιχεία πιο έντονα, ενώ ο μινιμαλισμός παίρνει πιο ευφάνταστες, και συχνά πιο σκοτεινές, μορφές. Ο Andrew Fearn με κάθε κυκλοφορία του ντουέτου πετυχαίνει να ξεφεύγει έστω και λίγο από την παραδοσιακή τους φόρμα, εξελίσσοντας με σταθερά βήματα τη μουσική τους κατεύθυνση. Έτσι, αυτό που ξεκίνησε ως ένα πείραμα με ημερομηνία λήξης από άποψη καινοτομίας, αποδεικνύεται «πολύ σκληρό για να πεθάνει». Μάλιστα, το συγκρότημα επέλεξε αυτήν τη φορά και κάποιες guest artists προκειμένου να διευρύνει τον ήχο του με αποτέλεσμα στο δίσκο να συμμετέχουν η Billy Nomates και η Amy Taylor των Amyl And The Sniffers, ενώ το ‘Top Room’ ξεκινά με έναν μονόλογο της, αναρχικής ακαδημαϊκού, Lisa McKenzie.

Μπορεί να έχω γράψει πολλές φορές για την τεράστια συμβολή τους στην άνθιση της βρετανικής post-punk σκηνής στα late '10s, όμως οι Sleaford Mods παραμένουν μια κατηγορία μόνοι τους και, συνεπώς, μπορούν να κριθούν, κυρίως, με βάση τις προηγούμενες δουλειές τους και όχι τις σημερινές τάσεις στη σύγχρονη μουσική. Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα τους κυκλοφορία έχει τα φόντα ώστε, στο μέλλον, να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία τους άλμπουμ.

Δεν ξέρω αν το "Spare Ribs" θα τους φέρει νέους οπαδούς. Έτσι κι αλλιώς, ο Jason φαίνεται να προσπαθεί αρκετά ώστε να διαχωρίσει το συγκρότημα από τη δεξαμενή ακροατών των Idles και των υπολοίπων συγκροτημάτων που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτοί που είναι σίγουρο όμως είναι ότι οι Βρετανοί, χωρίς να μασήσουν ποτέ τα λόγια τους, κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια, από εκεί που έπαιζαν μπροστά σε ελάχιστους ανθρώπους, να γεμίζουν το Hammersmith Apollo. Και ο νέος δίσκος τους είναι, σε όλα τα επίπεδα, τόσο καλός που μπορεί να αποτελέσει την αφορμή ώστε το συγκρότημα να καταφέρει να προσεγγίσει ακόμη περισσότερο κόσμο. Και αυτό το αξίζουν όσο ελάχιστοι σήμερα.