AthensRocks: Lenny Kravitz, Sleaford Mods, The Last Internationale, Ilias Bogdanos & Inco @ ΟΑΚΑ, 02/08/24

Το φεστιβάλ AthensRocks έχει εδραιωθεί για τα καλά τα τελευταία χρόνια στον χώρο του ΟΑΚΑ και κάθε καλοκαίρι φέρνει καλά ονόματα που μας τραβάνε με ευχαρίστηση μέχρι το Μαρούσι. Φέτος είχαμε όλοι μαζί την τρομερή ατυχία να ακυρωθεί η μέρα των Queens Of The Stone Age λόγω ενός θέματος υγείας του Josh Homme που οδήγησε σε ακύρωση όλων των συναυλιών της περιοδείας τους που απέμεναν. Από την άλλη, ο Lenny Kravitz είχε να έρθει στην Ελλάδα πολλά χρόνια και δεν αφήσαμε να πάει χαμένη η ευκαιρία που μας δόθηκε να τον δούμε. Καπέλο, αντιηλιακό, ενυδάτωση και βουρ για τα θερμά τσιμέντα του περιβάλλοντος χώρου του ΟΑΚΑ λοιπόν.

Ilias Bogdanos & INCO

Εμφανώς φοβερά χαρούμενος που του δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξει το συγκεκριμένο φεστιβάλ, ο Ηλίας Μπόγδανος καθοδήγησε την πολυμελή μπάντα που τον συνόδευε ως Ilias Bogdanos & INCO με ιδιαίτερο κέφι. Στο μισάωρο που έμειναν στη σκηνή, παρ’ όλο τον έντονο ήλιο που κατέφαγε κι αυτούς πάνω κι εμάς κάτω, μας έπαιξαν κυρίως διασκευές γνωστών κομματιών όπως το “Rock ‘N’ Roll Queen”, το “Whole Lotta Love” (σε medley με το “I Love Rock ‘N’ Roll”) και το “Tainted Love”. Στο ενδιάμεσο είχαμε και κάποιες τζούρες από ελληνόφωνα δικά τους κομμάτια. Αυτή η feelgood εισαγωγική εμφάνιση της βραδιάς έκλεισε με το άκρως καλοκαιρινό «Λιωμένο Παγωτό», διασκευή που έδωσαν στη δημοσιότητα πριν λίγο μόλις καιρό.

The Last Internartionale

Η προηγούμενη εμφάνιση των The Last Internationale ήταν στο ίδιο σύμπλεγμα, αλλά μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο, πριν από τους Guns N’ Roses, στη μεγαλύτερη συναυλία που έγινε πέρσι στην Ελλάδα. Την πρώτη τους στο φεστιβάλ «Αναιρέσεις» πριν από καμιά δεκαετία δεν τη θυμήθηκαν ούτε οι ίδιοι στα λόγια τους! Το κοινό της φετινής και της περσινής εμφάνισης είναι ότι και πάλι δεν έπαιζαν μπροστά σε δικό τους κοινό, η διαφορά είναι ότι φέτος ο κόσμος την ώρα που βγήκανε στη σκηνή ήταν αρκετά λίγος.

Οι ίδιοι βέβαια, προς τιμήν τους, επέδειξαν την ίδια ακριβώς διάθεση και ενέργεια κι αυτό φάνηκε από το εναρκτήριο “Kick Out The Jams”, μια πολυπαιγμένη διασκευή. Η αεικίνητη τραγουδίστρια Delila Paz φορούσε αυτή τη φορά μια εκρού ολόσωμη φόρμα, η οποία κατέληξε με τρύπες στο ύψος των γονάτων της. Των ματωμένων γονάτων της, αφού δεν άφησε σημείο της σκηνής που να μην οργώσει, χωρίς να υπολογίζουμε τις βόλτες γύρω από αυτή, πάνω στα κάγκελα ή ακόμα και ανάμεσά μας, με χαρακτηριστική άγνοια κινδύνου.

Εκεί που ακούστηκε το σερί “1984, “Hero” και “Soul On Fire” ήταν μάλλον οι πιο δυνατές στιγμές, ενώ σε όλη τη διάρκεια η ανάγκη τους για αμεσότητα αλλά και για σύνδεση με το κοινό φαινόταν να είναι διάχυτη. Εκτός της Delila, στο τέλος και ο κιθαρίστας Edgey Pires κατέληξε να σολάρει πάνω στο κάγκελο και έκανε ακόμα και μια απόπειρα για crowd surfing. Στο τέλος μάλιστα, ανέβασαν κι έναν φανατικό οπαδό τους στη σκηνή και ο τύπος χτυπήθηκε χωρίς αύριο πότε δίπλα στον Edgey, πότε στον μπασίστα, πότε στον ντράμερ και πότε μαζί με την Delila - το ευχαριστήθηκε το «είναι» του.

Πάντως, το υλικό των The Last Internationale δεν είναι γνωστό στο κοινό που δεν είναι δικό τους και νομίζω πως η μια ώρα διάρκειας ήταν υπερβολική και μας έκανε λίγο να κουραστούμε. Μακάρι η επόμενη φορά να είναι μπροστά σε δικό τους κοινό σε ένα κλαμπάκι, γιατί όση αυτοπεποίθηση και να έχουν ακόμα και παίζοντας σε μεγάλους χώρους, μάλλον δεν έχουν το κοινό για να το υποστηρίξουν.

Sleaford Mods

Το βρετανικό ντουέτο των Jason Williamson και Andrew Feam ή αλλιώς Sleaford Mods το έχουμε εκθειάσει πάρα πολλές φορές από διάφορα σημεία αυτής εδώ της ιστοσελίδας. Κάθε φορά που κάτι συμβαίνει γύρω από αυτούς, όπως ένας νέος δίσκος ή μια εμφάνιση στη χώρα μας, αισθανόμαστε λίγο πιο χαρούμενοι που τους έχουμε αφιερώσει και τον χρόνο αλλά και την ενέργειά μας. Το συγκρότημα από το Nottigham ήταν εμφανώς εντελώς ξένο με τους υπόλοιπους που έπαιζαν στο AthensRocks, όμως αυτό δεν τους εμπόδισε από το να μας δώσουν άλλη μία από τις τόσο ιδιαίτερες εμφανίσεις στις οποίες μας έχουν συνηθίσει.

Γεγονός είναι ότι η μία ώρα κατά την οποία έμειναν στη σκηνή, αυτή γέμισε με οργή, με διαμαρτυρία, με κίνηση και με ιδρώτα. Ο Feam πατούσε ένα κουμπί στο laptop του για να ξεκινήσει το εκάστοτε επόμενο τραγούδι και αμέσως μετά δε σταματούσε να στριφογυρίζει και να χτυπιέται, ενώ ο Williamson ίδρωσε μέχρι το μεδούλι καθώς ξερνούσε τους βιτριολικούς του στίχους. Το πεδίο δόξης τους είναι λαμπρό με όλα αυτά που συμβαίνουν τόσο στην πατρίδα τους τη Βρετανία, όσο και στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο. Λιτότητα, ξενοφοβία, φασισμός, φτώχεια, πόλεμοι αποτελούν λίπασμα ταχείας αναπτύξεως για όλα αυτά που έχουν να βγάλουν από μέσα τους.

Το τρόπος με τον οποίο ο Jason φτύνει τους στίχους εμπεριέχει κατά κάποιον τρόπο και μια σιχαμάρα για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, ενώ η ταχύτητα που έχουν οι ρίμες του έχουν ως αποτέλεσμα μια ποσότητα στίχων που αντιστοιχεί σε 4-5 «κανονικές» συναυλίες. Τα “UK Grim” και “Spare Ribs” μου φάνηκε ότι αποτέλεσαν τον βασικό καμβά πάνω στον οποίο κέντησαν αυτή τη φορά οι Sleaford Mods με το ηλεκτρονικό, επιθετικό, μινιμαλιστικό post-punk τους. Νομίζω ότι γι’ αυτούς ειδικά, έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να τους δούμε σε έναν μικρότερο χώρο, σε μια ολοδικιά τους συναυλία στην οποία θα πέσουν και οι τοίχοι.

Lenny Kravitz

Δεκαέξι χρόνια και μία ημέρα μετά την πρώτη φορά που ο Lenny Kravitz είχε παίξει για πρώτη φορά στη χώρα μας, είχε επιτέλους έρθει η στιγμή για τη δεύτερη. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν στηθεί από τις πέντε η ώρα στο κάγκελο προκειμένου να είναι όσο πιο κοντά του μπορούσαν. Προφανώς υπήρχαν άνθρωποι που είχαν ταξιδέψει από διάφορα μέρη τόσο της Ελλάδας, όσο και του εξωτερικού. Καθώς η ώρα πλησίαζε, πήραμε τις τελευταίες δόσεις δροσιάς με λίγη (πανάκριβη) μπύρα και λάβαμε τις θέσεις μας.

Ακριβώς ένα τέταρτο πριν τις δέκα, τα φώτα έσβησαν και το πιο γνωστό riff που έχει γράψει ο Kravitz έσκισε την ατμόσφαιρα καθώς η μπάντα έκανε την είσοδό της στο εντυπωσιακό, φουτουριστικό σκηνικό με το “Are You Gonna Go My Way”. Στο δίωρο που ακολούθησε, απαντήσαμε όλοι μαζικά και καταφατικά, ακολουθήσαμε τον δρόμο στον οποίο μας ταξίδεψε ο Kravitz και γίναμε μάρτυρες και συμμέτοχοι σε μια σπουδαία συναυλιακή βραδιά.

Tο “Minister of Rock 'n Roll” αποδείχτηκε ότι τελικά είχε προφητικό τίτλο. Το “TK421” ήταν η μία από τις δύο εκπροσωπήσεις του φετινού “Blue Electric Light”. Πολύ καλή ήταν η εκτέλεση του “I'm a Believer”, ενώ το funky “I Belong to You” το τραγούδησαν και τα τσιμέντα του ΟΑΚΑ και ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες, για να παραφράσουμε λίγο τον μεγάλο Νίκο Γκάλη. Στο “Stillness of Heart” ηρεμήσαμε λίγο με τις ακουστικές κιθάρες, για να ανέβουμε και πάλι με το “Believe”, ένα χαρακτηριστικό κομμάτι στο οποίο φαίνεται ότι ο χρόνος δεν έχει περάσει πρακτικά πάνω από τον Kravitz.

Το “Fear” είχε ένα καταπληκτικό, οργιώδες τζαμάρισμα όπου τα πλήκτρα αρχικά και το πλήθος των πνευστών στο τέλος ήταν μια πραγματική πανδαισία. Όσο προβαρισμένα και να είναι όλα αυτά, σχεδόν πάντοτε στα δικά μου αυτιά και μάτια καταλήγουν εντυπωσιακά. Αμέσως μετά είχαμε μια sexy εκτέλεση του “Low”, με όλη τη σημασία της λέξης “sexy”. Στο τέλος εκστασιασμένοι χειροκροτούσαμε και φωνάζαμε με δύναμη το όνομα του Lenny, με τον ίδιο να δείχνει αγνά ενθουσιασμένος με την ανταπόκριση. Τη δικαιούνταν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο παλαμάκι κι από την πρώτη μέχρι την τελευταία φωνή.

Ξεκινώντας από το “The Chamber” και μετά, επιβιβαστήκαμε σε ένα τραίνο που είχε μόνο hits – το αντίθετο δηλαδή από τα λιγότερο γνωστά διαμαντάκια που τελικά δεν ακούσαμε. Το “It Ain't Over 'Til It's Over” το καταλάβαμε αμέσως από τη χαρακτηριστική εισαγωγή που έπαιξε στα τύμπανα η Jas Kayer – παραδοσιακά ο Lenny έχει γυναίκες πίσω από το drumkit της μπάντας του, με τη μακροβιότερη να είναι η Cindy Blackman που τα τελευταία χρόνια περιοδεύει μόνο με τον σύζυγό της τον Carlos Santana. Ωραία εκτέλεση, η οποία του δείξαμε με τα επιφωνήματά μας ότι μας άρεσε πάρα πολύ.

Σε παρόμοιο ερωτικό κλίμα που έχει να κάνει με πρώην και νυν (και αεί) ήταν και το “Again”. Στο “Always On The Run” ο Craig Ross, κιθαρίστας του Kravitz εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, έπιασε στα χέρια του μια Les Paul σαν αυτή που είχε ο Slash όταν συμμετείχε στη studio έκδοση. Το horn section στο τέλος του κομματιού έπαιξε για μια ακόμα φορά τα ρέστα του, ανεβάζοντας μια σκάλα τη ζωντανή εκτέλεση του κομματιού.

Τα ιδρυτικά μέλη των The Guess Who έχουν εμπλακεί σε μια νομική διαμάχη που ενδέχεται να έχει ως αποτέλεσμα να απαγορευτεί να ακούγονται ζωντανά από οποιονδήποτε κάποια συγκεκριμένα τραγούδια του συγκροτήματος, μεταξύ των οποίων και το “American Woman”. Ευτυχώς η δίκη δεν έχει τελειώσει ακόμα κι έτσι ο Lenny μπόρεσε να μας χαρίσει την επιτυχημένη διασκευή που έχει κάνει στο συγκεκριμένο κομμάτι. Μάλιστα, ο τελευταίος στίχος "babe, I gotta go, I wanna fly away” αποτέλεσε την τέλεια γέφυρα για το επόμενο κομμάτι – και τελευταίο του βασικού set. Αυτό ήταν προφανώς το “Fly Away”, με το εναρκτήριο κολληματικό riff να μας πιάνει με τη μία απ’ τα μούτρα.

Λόγω περιορισμού στον χρόνο (λέγε με curfew), χάσαμε το “Human” που ήταν γραμμένο στο setlist της βραδιάς ως πρώτο κομμάτι του encore, αλλά προσωπικά δε με πείραξε καθόλου. Η φανταστική εκτέλεση στο “Let Love Rule” έσβησε οτιδήποτε αρνητικό μπορεί να είχε οποιοσδήποτε στο μυαλό του και έκλεισε με τον ιδανικό τρόπο τη συναυλία ενός τύπου που έχει το χάρισμα να τραβάει και να μαγνητίζει σχεδόν κάθε βλέμμα. Μαζί έκλεισε πανηγυρικά και το συναυλιακό μας καλοκαίρι για φέτος, με έναν τρόπο που δύσκολα δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ιδανικό. Μια καλοκαιρινή και feelgood συναυλία από την οποία όλοι φύγαμε «γεμάτοι» και ευχαριστημένοι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά (Lenny Kravitz: Αφροδίτη Ζαγγανά & AthensRocks)