Silent Skies

Nectar

Napalm (2022)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 24/01/2022
Η δεύτερη σύμπραξη των Englund και Shankar, στο ambient/cinematic project τους, διαθέτει την αναμενόμενη εσωστρέφεια και ποιότητα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τον Tom Englund τον γνωρίζουμε καλά. Θα αναγνωρίζαμε τη φωνή του από χιλιόμετρα, οτιδήποτε κι αν επιχειρούσε να ερμηνεύσει, κι αυτό είναι ένα τεράστιο προσόν που διαθέτει. Παρακολουθούμε από την αρχή την πορεία του με τους Evergrey και συνεχίζει να μας συγκινεί με τις ερμηνείες του, ενώ εσχάτως τον απολαμβάνουμε και με τους αγαπημένους Redemption, αλλά και με τους Silent Skies.

Οι τελευταίοι είναι προϊόν της συνεργασίας του με τους Redemption, και δε της γνωριμίας του με τον πληκτρά Vikram Shankar, έναν πραγματικά εξαιρετικά καταρτισμένο μουσικό, με τον οποίο δημιούργησαν τους Silent Skies για να διοχετεύσουν τις από κοινού πιο ambient, ατμοσφαιρικές, ακόμα και κινηματογραφικές (μουσικά) αναζητήσεις. Μετά από ένα μάλλον αναγνωριστικό ντεμπούτο (το "Satellites"), πιθανότατα επωφελούμενοι κι από τη μεταγραφή των Evergrey, εντάχθηκαν κι αυτοί στο roster της Napalm Records και μέσω αυτής κυκλοφορούν τη δεύτερη δουλειά τους, υπό τον τίτλο "Nectar".

Για όσους έχουν ακούσει το "Satellites" εδώ δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις, καθότι η πρώτες ύλες είναι πολύ συγκεκριμένες: το πιάνο του Shankar με τη φωνή του Englund, υποβοηθούμενα ενίοτε από βιολιά κι ανάλογες «πλάτες» από πλήκτρα. Το χαμηλό tempo και η μελαγχολία βρίσκονται σε απόλυτη κυριαρχία, με το mood του άλμπουμ να παραμένει σταθερό από την αρχή ως το τέλος του.

Προφανώς και το προϊόν της συνεργασίας δυο τόσο καλών μουσικών είναι όμορφο και ποιοτικό. Όμως, για να επιτευχθεί κάτι περισσότερο από αυτό θα χρειαζόταν είτε κάποια συνθετική πρωτοτυπία ή μια ερμηνευτική υπέρβαση εκ μέρους του Englund. Το πρώτο δεν προκύπτει ακούγοντας το "Nectar", ενώ η φωνή του Englund αρκεί για να κρατάει ενεργό το ενδιαφέρον, αλλά όχι για να καθηλώσει τον ακροατή. Στην πραγματικότητα αρκετά τραγούδια μοιάζουν σαν μεταβατικές συνθέσεις σε κάποιο άλμπουμ των Evergrey, με κάποια εξ αυτών να ξεχωρίζουν, όπως το "Let It Hurt" ή το "Leaving".

Με βάση το παραπάνω πλαίσιο, το "Nectar" είναι αν μη τι άλλο συμπαθητικό, μοιάζοντας όμως να απευθύνεται περισσότερο σε ακροατές που είναι ήδη δεμένοι με τη φωνή και το ερμηνευτικό ταλέντο του Englund. Πέραν τούτου, πρόκειται για μια δουλειά που μπορεί να κρατήσει καλή συντροφιά αν υπάρχει διάθεση για ένα πιο ήσυχο κι εσωστρεφές άκουσμα.

  • SHARE
  • TWEET