Yard Act

Όταν πριν δύο χρόνια ακούγαμε το post-punk ντεμπούτο των Yard Act, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να σπεύσουμε να τους αποθεώσουμε. Ήταν πολλοί οι λόγοι, μεταξύ σωστά εκφρασμένων επιρροών, deadpan εκφοράς, και χιουμοριστικού περιεχομένου, όμως δεν είχαμε να κάνουμε μόνο με μία μπάντα που έσπαγε πλάκα (αν και το έκαναν), αλλά και με ένα συγκρότημα που βγήκε μπροστά με ολοκληρωμένη περσόνα, σατιρικό πολιτικό στίχο, και πραγματικά κολλητικά κομμάτια με τρελή γκρούβα. Τι κάνει, λοιπόν, ένα συγκρότημα που φτάνει πολύ γρήγορα στο επίκεντρο της προσοχής; Μάλλον ό,τι έκαναν και τα υπόλοιπα συγκροτήματα της εποχής τους: αυτοπυρπολήθηκαν, και αναγεννήθηκαν ως μία πιο σύνθετη, alternative και artsy βερσιόν του εαυτού τους, με εσωστρέφεια, και προσωπική ενδοσκόπηση.

Όταν πέρυσι τον Αύγουστο κυκλοφόρησε το single "Trench Coat Museum", δεν γινόταν παρά να αναρωτηθώ γύρω απ' την αυτοαναφορικότητα των στίχων, μιας και η μακριά καμπαρντίνα είχε γίνει και λίγο σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος απ' τα video clips. Τι ακριβώς σηματοδοτούσε αυτή η εστίαση σ' ένα σύμβολό τους; Για κάποιο λόγο, οι συνειρμοί μου έτρεξαν απευθείας στο βίντεο κλιπ του George Michael για το "Freedom", που καίει το δερμάτινο τζάκετ του. Έκαναν, άρα, κάποια δήλωση οι Yard Act, ή μήπως είχα μπει σε μία λαγουδότρυπα αναζήτησης του Pepe Silvia; Παρεκκλίνω…

Φαίνεται ότι, όσο ακριβής ή άσχετη κι αν ήταν η σκέψη μου, οι Yard Act βγαίνουν από το post-punk κέλυφός τους, το οποίο πλέον παραδέχονται ότι ήταν και εξαιτίας των περιορισμένων μέσων που είχαν για ενορχηστρώσεις και ηχογραφήσεις. Στο "Where's My Utopia" φαίνεται να ανακαλύπτουν την παράδοση του alternative όταν συναντά το ηχητικό κολάζ του hip hop, των samples και των μπασταρδεμένων με funky μπασογραμμές beats, με την επίδραση μίας διαφορετικής γραμμής συγκροτημάτων, από τους Gorillaz πρώτους (πέφτει βαριά η σκιά του Remi Kabaka Jr. απ' την καρέκλα του παραγωγού), κι ύστερα απ' την πορεία του Mike Doughty και των διαφόρων project του ήδη απ' τα ‘90s που υπηρετεί με αφοσίωση το "deep slacker jazz" είδος, αλλά και τον The Streets. Ταυτόχρονα με την ηχητική αυτή κλωστή, ένιωθα ότι ο δίσκος διέπεται από τον αυτοβιογραφικό αναστοχασμό ενός "Mr Morale", σε μία στιχουργική εμβάθυνση που στέκεται στη διασταύρωση του προσωπικού με το πολιτικό/συλλογικό (ειδικά στο "Down By The Stream").

Τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται το "Where's My Utopia" είναι πολλά και αγγίζονται από πολλές πλευρές. Κλιματική αλλαγή, καλπάζουσα καπιταλιστική κυνικότητα, βιομηχανική εκμετάλλευση της πολιτικής καταγγελίας και του προσωπικού τραύματος, bullying, κι ένα σωρό άλλες εξομολογήσεις. Όμως, μπορεί οι Yard Act, και συγκεκριμένα ο James Smith, να μας ξεδιπλώνουν τα φύλλα της καρδιάς τους, όμως υπογράφουν από μόνοι τους σαν σταρ του σινεμά απάνω, σε μία cool και ειρωνική αποστασιοποίηση, που δεν παρασύρεται από τους μελό συναισθηματισμούς, και γελά με τις εύκολες αφηγήσεις της ουτοπίας μέσα σ' ένα κόσμο αυξανόμενης πολυπλοκότητας. Διότι αν κάτι παραμένει ίδιο σ' αυτό το δεύτερο δίσκο, είναι το φλεγματικό και υποδόριο χιούμορ του συγκροτήματος -αυτό παραμένει αναλλοίωτο, μακριά από διδακτισμούς και εξυπνακίστικες ατάκες, αλλά με μία κατανοητική και τρυφερή προσέγγιση στη ματαίωση.

Όμως εδώ δεν κάνουμε (μόνο) πολιτική, γράφουμε και τραγούδια, κι ευτυχώς σ' αυτόν τον τομέα οι Yard Act δεν δείχνουν ίχνος επιβράδυνσης. Μπορεί να είναι πιο βραδυφλεγή τα κομμάτια σε σχέση με τον προκάτοχό τους, όμως δεν εκλείπουν τα εξωφρενικά hits, αρχής γενομένης με το "We Make Hits" (αυταπόδεικτα), κι έπειτα με το "When The Laughter Stops", αλλά και το "Grifter's Grief" με την οριακά hardcore απόληξή του, ή το "Petroleum". Η dance διάθεση υπάρχει διάχυτη στα κομμάτια του δίσκου, με την γκρούβα να αγγίζει κόκκινο, με τις Daft Punk και disco (π.χ "A Vineyard for the North") πινελιές να γεμίζουν ακόμη περισσότερο την ηχητική τους παλέτα, σ' έναν δίσκο χωρίς βαρετές στιγμές, και με αποκορύφωμα το "Blackpool Illuminations" που περνά από διάφορα μουσικά σκετς κάτω από την αφήγηση του Smith.

Δίσκος νούμερο δύο για τους πολύκροτους Yard Act, λοιπόν, κι η φήμη δεν φαίνεται να τους χαρίζει την πολυπόθητη ουτοπία που μπορεί να ονειρεύονταν. Η ματαίωση, όμως, κρύβει και μία λύτρωση από τα βάρη της προσδοκίας, και με γλυκόπικρο τρόπο καταλήγουν να απορρίπτουν την ίδια την έννοια μίας μυθικής Αρκαδίας, για χάρη της υπόσχεσής της, για χάρη της ικανοποίησης να συνεχίζεις την αναζήτηση και την κατασκευή της σε πείσμα των καιρών. Αν η ουτοπία δεν υπήρξε ποτέ τόπος, τότε ίσως την φανταστούμε ως έναν τρόπο να στέκεσαι απέναντι στον κόσμο, να σπας πλάκα, να πλάθεις τον εαυτό σου με κάθε βήμα σου, και να καταγγέλεις την ασχήμια αναγνωρίζοντας την ομορφιά: όπως κάνουν οι Yard Act.

Spotify