Royal Blood

Εκεί που κάθεσαι ωραία και καλά, περνάνε από δίπλα σου δύο βιαστικοί τύποι, σου ρίχνουν από μία κλοτσιά και συνεχίζουν σα να μην έγινε τίποτα. Κοιτώντας με απορία παρατηρείς ότι κυκλοφορούν μέσα στη μαύρη νύχτα με γυαλιά ηλίου, κρατάνε από ένα κοκτέιλ ο καθένας και παίζουν με μια ντισκομπάλα. Άντε βγάλε άκρη.

Οι Mike Kerr & Ben Thatcher έχουν κάθε λόγο να καυχιούνται ότι ανήκουν στην ελίτ του σύγχρονου ροκ. Την περασμένη δεκαετία ελάχιστοι νέοι στον χώρο κατάφεραν να κάνουν τόση φασαρία γύρω από το όνομά τους. Αν προστεθεί στην εξίσωση το ότι από το ξεκίνημα μίλησαν σε πραγματικά ευρύ κοινό, το επίτευγμα παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Κι όλα αυτά με τα απολύτως απαραίτητα· ένα μικρόφωνο, τέσσερις χορδές κι ένα ντράμκιτ.

Τη στιγμή που η βιομηχανία έχει αφήσει τις κιθάρες για περισσότερο εμπορεύσιμους ήχους και μία διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του κόσμου που ασχολείται με τη σκληρή μουσική πιστεύει ακράδαντα στην πτώση της, οι δύο εγγλέζοι δηλώνουν παρών. Χωρίς δύσκολα ηχοχρώματα ή τρομερούς πειραματισμούς. Με απλό, ατόφιο ροκενρόλλ και φρεσκάδα ικανή να ξυπνήσει νεκρούς. Αν περιμένεις κάτι ριζικά διαφορετικό από το "Typhoons" κάτι βλέπεις λάθος.

Το παράδοξο αυτή τη φορά είναι ότι αν μπεις περιμένοντας τον ήχο του ντεμπούτου ή/και τις παραλλαγές στο θέμα του "How Did We Get So Dark?" πιθανότατα θα χαθείς. Οι κολλητικοί ρυθμοί και οι τεράστιες μελωδίες είναι ακόμα εδώ. Το παραμορφωμένο μπάσο και οι παραγωγές που βγάζουν μάτια παρομοίως. Δίπλα σε αυτά, για πρώτη φορά, προστίθεται γαρνίρισμα. Με την κυκλοφορία του "Trouble's Coming" είχε πέσει η ατάκα 'disco meets AC/DC' κι ανάθεμα αν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστή περιγραφή.

Όσο παράξενος μοιάζει ο συνδυασμός στα χαρτιά, άλλο τόσο δουλεύει στην πράξη. Ακόμα περισσότερο, βγάζει τέτοια φυσικότητα που ακόμα και η υποψία της λέξης «ξεπούλημα» γίνεται αστεία. Είναι φύσει αδύνατο στο ούτε τρίλεπτο του "Oblivion" να μείνεις ακίνητος. Ή να μην σου ανοίξει η όρεξη για σφηνάκια. Το αυτό και για το ξεδιάντροπα χορευτικό ομώνυμο, το 80s-στο-σήμερα "Million And One", το "Limbo" με το μεγαλειώδες σβήσιμο, το crossover του "Boilermaker", και η λίστα τραβάει.

Στο πρώτο βήμα του, το ντουέτο μπήκε όλο στυλ στο κλαμπ. Στο δεύτερο προχώρησε χωρίς άγχος μπροστά. Στο τρίτο ξεχνάει τα προσχήματα και τρέχει στην πίστα, παρασέρνοντας ό,τι βρίσκεται στον διάβα του. Το γεγονός ότι είχαν το θράσος να αφήσουν εκτός κανονικής διάρκειας δύο τραγουδάρες με Josh Homme πίσω από την κονσόλα λέει πολλά. Το ότι συνειδητά δεν άλλαξαν προσέγγιση ώστε να μην αποξενωθούν οι πιστοί του κλασικού (sic) Royal Blood ήχου, ακόμα περισσότερα.

Αν σου πει κάποιος ότι καλό ροκ παιζόταν μόνο την τάδε δεκαετία ή ότι τη σήμερον ημέρα στη μουσική μόνο οι καινοτομίες έχουν κάτι να πουν, μπορείς απλά να του βάλεις το "Typhoons". Αν δεν καταλάβει το γιατί, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Τελείωσε την ποτάρα σου, άφησέ τον στη γωνιά του και πήγαινε να χορέψεις.