Rise Against

Endgame

Interscope (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 15/03/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Cojones. Θέλει πολλά για να κάνει κανείς ένα τέτοιο πισωγύρισμα, ειδικά όταν δεν το 'χεις ανάγκη. Αυτό ακριβώς όμως έκαναν οι Rise Against με το "Endgame", δημιουργώντας έναν από τους πιο ωμούς δίσκους της καριέρας τους.

Με το "Appeal To Reason" του 2008 oι Rise Against έκαναν ένα τεράστιο βήμα δημοτικότητας στην Αμερική, βγάζοντας τους από τη, σχετική, αφάνεια και τοποθετώντας single τους στα σχετικά charts μέχρι και τα μέσα του 2010, εγχείρημα που ελάχιστα πανκίζοντα συγκροτήματα μπορούν να κομπάζουν πως έχουν καταφέρει. Αυτή τους η απρόσμενη, αλλά well deserved διάβολε, επιτυχία με έκανε να αναρωτηθώ ποιο θα 'ναι το επόμενο βήμα.

Δε μ' αρέσει να γίνομαι σαν κι αυτούς και να κατηγορώ μπάντες για ξεπούλημα και τα ρέστα, το βρίσκω εξάλλου πασέ και πολλές φορές άστοχο. Η απόφασή τους, λοιπόν, ήταν να εκμεταλλευτούν την κριτική τους αναγνώριση προς όφελος τους, κρατώντας και ethos και καθαρή συνείδηση και ενοχλητικούς τρουφανζ, παίζοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα.

Πρώτο κομμάτι, "Architects", εξαιρετικό άνοιγμα και προϊδεασμός για το τι ακολουθεί, με τους πανέμορφους στίχους του Tim McIlrath να δίνουν τη μεγαλύτερη αξία στο κομμάτι. Ένα κομμάτι που αναφέρεται κυρίως στην τήρηση των πιστεύω σου, όσο και να μεγαλώσεις, όσο και να αλλάζει ο κόσμος γύρω σου. Το πρώτο single και δεύτερο κομμάτι του δίσκου, "Help Is On The Way", είναι και παραδόξως ένα από το πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου, μαζί ίσως με το "Make It Stop (September's Children)".  Δεν έχει σημασία όμως, γιατί απο 'κει και πέρα η ποιότητα του δίσκου το μόνο που κάνει είναι να ανεβαίνει κατακόρυφα.

"Disparity By Design", φάπες στη μάπα κατευθείαν. Κομμάτι που γυρνάει στις περασμένες δισκογραφίες τους, τις κοιτάει, γελάει και τους πετάει κι ενα casual middle finger άμα λάχει. Πανέμορφη δυναμική, πανέμορφο ρεφραίν, κομμάτι που από μόνο του μπορεί να χαρακτηρίσει το «είναι» του "Endgame". Aκολουθεί, ελάχιστα λιγότερο περήφανο, το "Satellite", το κομμάτι εκείνο που θα φέρει εκείνον που τους αγάπησε με το "Appeal To Reason", με ραδιοφωνικό ποτένσιαλ και γενικώς καρμπόν Rise Against επιτυχία, post 2006.

Στο απρόσμενο, πορωτικό, εναρκτήριο riff του "Midnight Hands" συναντάμε μία πιο, μεταλλική να την πω, κρυμμένη διάθεση του Zach Blair, που, ενώ ξεσηκώνει, καταφέρνει με το σχετικά άνευρο ρεφραίν του να ξενερώσει, παρά τη συμμετοχή του αγαπημένου Matt Skiba των Alkaline Trio, ανεβάζοντας όμως πάλι στροφές με μία εξαίσια γέφυρα. Μνεία ειδική αξίζει να λάβει το "Survivors Guilt", με ένα εξαίσιο sample από το "Catch 22" του Mike Nichols, του οποίου τα μηνύματα και το catch phrase «It's better to live on your feet than to die on your knees» προσδίδουν μία εξαιρετική αισθητική στο όλο κομμάτι.

Κάθε κομμάτι που ακολουθεί κρύβει μια δικιά του δυναμική αλλά και καμία αδυναμία. Aπό το riff του "Gentleman's Coup", στον πόνο της φωνής του McIlRath στο "Wait For Me", και από το ξεσηκωτικό ρυθμό του "This Is Letting Go" στην κατακλείδα του ομώνυμου "Endgame", o δίσκος ασπάζεται λιγότερες πολιτικές απόψεις και καταπιάνεται με περισσότερες κοινωνικές και «end of the world» νοοτροπίες, κρατώντας όμως τις σποραδικές οπτιμιστικές εξάρσεις της μπάντας.

Πρόκειται για μία άξια επιστροφή της μπάντας, δίσκος εξαιρετικός, στα υψηλά στάνταρ που μας έχουν συνηθίσει και εξακολουθούν να συνεχίζουν αλάνθαστοι και αψεγάδιαστοι. Το "Endgame" συστήνεται ανεπιφύλακτα στους, δυστυχώς, ελάχιστους ήδη υπάρχοντες εγχώριους fan της μπάντας, αλλά κυριώς σε αυτόν που θέλει να ακούσει κάτι μοντέρνο, που προσφέρει όχι μόνο τροφή για σκέψη, με τα μηνύματα που περνά μέσα από τους στίχους του, αλλά και κατάλληλη διέξοδο.
  • SHARE
  • TWEET