Ride

Η χρονιά αυτή βαίνει σε ένα εκπληκτικό σερί με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος στον ευρύτερο alternative rock και pop χώρο, που κάνουν ηχηρές επιστροφές. Δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε από αυτόν τον ιδιαίτερα ελκυστικό κανόνα τους Ride, όπου απλόχερα μας προσφέρουν το νέο τους δημιούργημα, "Interplay". Δεν είπε ποτέ κανείς πως είναι εύκολη δουλειά να αποφασίσεις να επανασυστήσεις το συγκρότημά σου και φυσικά ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τον τρόπο που θα ανασυγκροτηθεί μια τέτοιου είδους προσπάθεια, έμοιαζε όμως η νέα εποχή των Ride που ξεκίνησε το 2014, να συναντά μια δυσκολία στο να πετύχουν έναν πολύ καλό δίσκο. Πράγμα που έμοιαζε περίεργο από τους ανθρώπους που μας έχουν δώσει σημαδιακά έργα σαν και τα "Nowhere" και "Going Blank Again". Η καλή δουλειά όμως πάντοτε οδηγεί στα αντίστοιχα αποτελέσματα, και οι Ride φτάνουν το 2024, από εκεί που η σχέση μου έχει ψυχράνει ιδιαίτερα μαζί τους, να κυκλοφορούν το "Interplay".

Ο συγκεκριμένος δίσκος, είναι πραγματικά ό,τι θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από τους Ride για να τους απολαύσει στο σήμερα. Ο εναλλακτικός ήχος γραμμένος από τους ανθρώπους που ξέρουν να τον ανυψώνουν με ιδανικό τρόπο είναι το κεντρικό θέμα του "Interplay". Σημαδιακά, σαν τον δάσκαλο οδήγησης της Ελένης Βλαχάκη, οι Ride δεν μας κάνουν το σήμα του αριθμού δύο, αλλά το σήμα της νίκης, και με το single "Peace Sign" μας προετοιμάζουν για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον μουσικό ταξίδι. Αυτό που τραβάει την προσοχή με μερικά ακούσματα του δίσκου, είναι πως παρά το γεγονός ότι το shoegaze περνά ξανά μια περίοδο ακμής του, οι κλασσικές μπάντες του ήχου που δισκογραφούν ακόμη φαίνεται να επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους με έναν τρόπο που ακούγεται σύγχρονος και όχι νοσταλγικός του παρελθόντος.

Κάτι τέτοιο θα το αναζητήσουμε στο πρώτο μισό του "Interplay" όπου φρέσκα κομμάτια σαν και τα "Last Frontier", "Monaco" και "I Came To See The Wreck" θυμίζουν πως οι Ride ξέρουν πολύ καλά να γράφουν κομμάτια που θα μείνουν για καιρό ακόμη και σε μία εποχή που έμοιαζε να τους έχει ξεπεράσει. Μας έβγαλαν όμως φέτος, εντελώς λάθος. Το κορυφαίο σημείο του δίσκου αλλά και σημείο τομής παρελθόντος και παρόντος, είναι αυτό το απόλυτο ζευγάρι των "Sunrise Chaser" και "Midnight Rider", μια ελεγεία μουσικής που θυμίζει ταυτόχρονα άλλες εποχές όσο και εντελώς φρέσκου synthwave, οδηγώντας στο "Portland Rocks" που συνεχίζει το μοτίβο των κομματιών - επιτυχίες με το οποίο έρχεται κανείς αντιμέτωπος ευθύς εξαρχής του "Interplay". Βοηθάει ακόμη περισσότερο ότι όλη αυτή η πορεία ξεκινά από το ευπρόσδεκτα γλυκανάλατο "Last Night I Went Somewhere To Dream". Το στοιχείο που βρίσκω κάπως περιττό μοναχά στο δίσκο, είναι τα δύο κομμάτια που μας οδηγούν στην έξοδο. Από τη μία, το πειραματικό "Essaouira" θα μπορούσε να εξυπηρετεί καλύτερα το σκοπό του σε κάποια άλλη στιγμή του δίσκου, μιας που η σύνθεσή του είναι θα τολμήσω να πω μέχρι και ιδιοφυής, ενώ το "Yesterday Is Just A Song" παραπέμπει σε μια ιστορία που θυμίζει ύστερους Pink Floyd, πράγμα που έρχεται σχεδόν από κάποια άλλη ταινία.

Μικρό το κακό ωστόσο, από τη στιγμή που το "Interplay" είναι πραγματικά αυτή η ανάσα που χρειαζόντουσαν δισκογραφικά οι Ride για να τους έχουμε δυνατά, στιβαρά, και πάλι κοντά μας σαν ένα συγκρότημα στο οποίο θα γυρνάμε στα δύσκολα. Στα μελαγχολικά. Ευχής έργον ότι θα τους δούμε σύντομα ζωντανά με αυτό το δίσκο στις αποσκευές τους. Επιλέξτε το "Interplay" αυτά τα απογεύματα που θέλετε μία, αλλά μικρή δόση ανεβαστικής διάθεσης.

Bandcamp | Spotify