Philosophobia

Οι συστάσεις για το progressive metal εγχείρημα των Philosophobia έγιναν τρία χρόνια πριν στην παρουσίαση του ομότιτλου, ντεμπούτου άλμπουμ του, το οποίο άφηνε υποσχέσεις στον progressive metal χώρο που υπηρετεί. Ήτοι το progressive metal που πολλοί εξ ημών αγαπήσαμε στα τέλη της δεκαετίας του 90 και στις αρχές των 00s, με πρωτοστάτες τους Dream Theater του "Scenes From A Memory", τους Pain Of Salvation, τους Evergrey, τους Threshold και μερικούς ακόμα.

Εκείνο τον καιρό είχαμε και μια ελληνική εκπροσώπηση στη σκηνή, τους Wastefall, η αγάπη των οποίων, και δη του βασικού συνθέτη, τραγουδιστή κιθαρίστα Ντομινίκ Παπαθανασίου για τον Daniel Gildenlow ήταν εμφανής, χωρίς αυτό να σημαίνει οτιδήποτε αρνητικό. Κακά τα ψέματα, το ότι ο Ντομινίκ βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο των Philosophobia έδινε ένα εξτρά ενδιαφέρον στον πρώτο δίσκο και κυρίως δίνει εξτρά πόντους στο δεύτερο άλμπουμ τους.

Στο "The Constant Void" οι Philosophobia έχουν ραφινάρει ακόμα καλύτερα το τι θέλουν να παίξουν και πως θέλουν να το παρουσιάσουν. Με μοναδική αλλαγή την αποχώρηση του Kristoffer Gildenlow στο μπάσο, συνεχίζουν να κινούνται στον ίδιο progressive metal ήχο, αλλά επιδεικνύουν σημαντική βελτίωση στον συνθετικό τομέα και παράλληλα έχουν αφήσει να εισχωρήσουν στοιχεία από 90s metal καλλιτέχνες που για κάποιους ίσως χτυπήσουν ευαίσθητες χορδές. Οι Control Denied, οι Nevermore, ακόμα και οι Iced Earth, μέσω του Ντομινίκ που σε σημεία θυμίζει έντονα Matt Barlow στις γραμμές του, έχουν με κάποιο τρόπο αναμιχθεί με το progressive metal των Theater και των PoS (του "The Perfect Element"), και αυτό δουλεύει αρκετά καλά.

Αρκετά heavy στη βάση του, το progressive metal των Philosophobia δεν διστάζει να γίνει πιασάρικο, όπως στο "Kings Of Fool" (με το Matt Barlowικό ρεφραίν που λέγαμε), να γίνει σούπερ τεχνικό, όπως στο "The Forgotten Part I" (του οποίου το riff θα φέρει στο νου το "Idioglossia"), να πάει προς Everegrey μονοπάτια στο "Will You Remember" (με τα spoken μέρη να έχουν κάτι από "When The Walls Go Down"), να κινηθεί σε ακόμα πιο τεχνικά, instrumental μονοπάτια στο "F 40.8" (με τη συμμετοχή του Vikram Shankar), να αφήσει λίγους Queensryche να περάσουν ανάμεσα στα κενά στο "The Fall" με το υπέροχο Theaterικό τελείωμα, ακόμα και να τολμήσει να αφήσει το "The Forgotten Part II" να φτάσει τα 20 λεπτά, με πολλές αλλαγές, εντυπωσιακά μέρη και τρομερά παιξίματα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι κάνουν περισσότερα (αν όχι όλα) αρκούντως πειστικά.

Όσοι έχετε αδυναμία σε κάποια από τα ονόματα που παρατέθηκαν παραπάνω ως αναφορές (δεν είναι λίγα και δεν είστε λίγοι) αξίζει να τσεκάρετε το δεύτερο άλμπουμ των Philosophobia. Παρά το ότι σε κάποιες ίσως μοιάζουν να τιμούν τις επιρροές τους λίγο παραπάνω από όσο χρειάζεται, στην πλειονότητα των περιπτώσεων τις υπηρετούν και τις εκφράζουν με ποιότητα, δυναμισμό, έμπνευση και ουσία και εν τέλει τις φέρνουν στα μέτρα τους, κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Κι αυτό είναι αρκετό για να κατατάξει το "The Constant Void" ανάμεσα στις πιο αξιόλογες progressive metal κυκλοφορίες του 2025.