Santana, Rosebleed @ OAKA, 08/07/09

Και τί δεν ακούσαμε, εν όψει της παρθενικής συναυλιακής διοργάνωσης της νεοσύστατης εταιρίας του Ντέμη Νικολαΐδη! Μέχρι ποδοσφαιρικά αλλόθρησκους, που απειλούσαν να σνομπάρουν το θρύλο της ηλεκτρικής κιθάρας, Carlos Santana - αλλά δεν το έκαναν, τους είδα. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο μέγας Carlos είχε να μας επισκεφθεί δεκαοκτώ χρόνια και ότι η εμφάνισή του με τους Jethro Tull, το 1991, δεν είχε ξεδιψάσει τους οπαδούς του;

Ο σχετικός πεσιμισμός της διοργανώτριας είχε διχοτομήσει το Ο.Α.Κ.Α. οριζοντίως, περιορίζοντας το χώρο του κοινού και τοποθετώντας τη σκηνή όχι στο πέταλο, αλλά στον άξονα της «γραμμής της σέντρας», να «κοιτάζει» την πλαϊνή κεντρική εξέδρα των επισήμων. Κρίνοντας εκ των υστέρων, ήταν λάθος η επιλογή του καλοπαντρεμένου. Η μουσική βουλιμία του κόσμου διέψευσε τις προβλέψεις και δυο μέρες πριν τη συναυλία δε βρισκόταν εισιτήριο ούτε ζωγραφιστό - βέβαια, με τα ζωγραφιστά δε σε βάζουν μέσα, έχουν μάτι αυτοί.



Οργανωμένη με ζήλο και ξεπερνώντας το κομφούζιο των έξι κατηγοριών εισιτηρίων, χάρη στις ορδές του προσωπικού, η συναυλία ξεκίνησε με την εμφάνιση των Rosebleed. Η νεαρή ελληνική μπάντα άντεξε το βάρος, παρά την εν προκειμένω ακαταλληλότητα του σκιερού και ατμοσφαιρικού της alternative rock. Ακούγοντας, για μια ακόμη φορά την όμορφη διασκευή τους στο "Blue Velvet", αναλογίστηκα ότι αυτό μου συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία.



Παρατηρώντας τη χρήσιμη εμβάθυνση του ήχου τους στο δικό τους υλικό, η αναγγελία της κυκλοφορίας του πρώτου τους ολοκληρωμένου άλμπουμ δε μπορούσε παρά να αποτελεί ευχάριστη είδηση. Από την άλλη πλευρά, η αλήθεια είναι ότι θα ταίριαζε περισσότερο να δούμε, φερ' ειπείν, τους Socrates να υποβαστάζουν τον Santana, όπως υποστήριζε ένας προσφιλής «μουλαρωμένος».



Κατά τις εννιά και τέταρτο, εικόνες του «εικοσάρη και κάτι» Santana από το διάσημο φεστιβάλ του Woodstock προβλήθηκαν στις τρεις γιγαντοοθόνες. Έτσι, ζεσταίνοντας μια ειδική γωνιά της καρδιάς του μουσικόφιλου, το αγέρωχο "Soul Sacrifice" σύστησε την πριμαριστή ηλεκτρική κιθάρα στους εικοσιπέντε χιλιάδες θεατές. Η συνέχεια ανήκε στην προπέρσινη συνεργασία του με τον Chad Kroeger των Nickelback, "Into The Night", σα να επεξηγούσε τη νοοτροπία της επιλογής των τραγουδιών.



Πράγματι, σε όλη τη βραδιά, οι πρόσφατες -πιο pop- επιτυχίες εναλλάσσονταν με τις παλιότερες ιερές λατινικές blues / jazz / rock συνθέσεις. Μπορεί, τη σήμερον ημέρα, να σοκάρει ο αυτοπροσδιορισμός του Santana ως χίπη και τα πομπώδη ανθρωπιστικά του μηνύματα, εν μέσω μερικού συμβιβασμού με το χρυσαφένιο χώρο του «mainstream». Οι δυσμενείς κριτικές όμως δε θα ήταν απόλυτα δίκαιες.



Είναι γεγονός ότι η καριέρα του Carlos Santana έχει πάρει μια ξεχωριστή τροπή, τα τελευταία δέκα χρόνια, με έναυσμα το μοσχοπουλημένο άλμπουμ "Supernatural". Βάζοντας νερό στο κρασί του ή μάλλον γρεναδίνη στην τεκίλα του, ο θαυμαστός μουσικός έχει παραδώσει τη δισκογραφία του σε σαφώς πιο εύπεπτες και γειωμένες συνθέσεις, με χορευτική διάθεση, πολλαπλασιάζοντας θεαματικά το κοινό στο οποίο απευθύνεται και στέλνοντας τους παραδοσιακούς οπαδούς του στον ψυχαναλυτή. Από την άλλη πλευρά, οι εμφανίσεις του κουβαλούν πάντα την αξιότιμη κληρονομιά του, ενώ η ανθρωπιστική του δράση δεν είναι διόλου αμελητέα.



Ήταν αναμενόμενη η πολυπλοκότητα του ετερόκλητου πλήθους, αλλά η ισχύς του εξηντάρη Μεξικανού εστιαζόταν ακριβώς στην ικανότητά του να επιβάλλει το πέρασμα από το φλεγόμενο "Incident At Neshabur" στο πιτσικάτο "Maria Maria". «Ύπουλη» κίνηση απέναντι σε αμφότερες τις τάσεις, αλλά το αποτέλεσμα ικανοποίησε τους πάντες, ενώ σαφώς μαζικότερη απήχηση είχαν οι πιο χαδιάρες και χορευτικές στιγμές, σε αντίθεση με τη σχεδόν αποκαρδιωτική ακινησία της πλειοψηφίας, κατά τα άριστα ποιοτικότερα κομμάτια.



Πάντως, στην απογείωση του κεφιού των πιο «γιορτινών» καταστάσεων συνεισέφεραν επάξια οι τραγουδιστές Andy Vargas και Tony Lindsay, εναλλάσσοντας τη latino τσαχπινιά με το επιβλητικότερο νέγρικο βάθος.



Κάθε τραγούδι γινόταν αφορμή για χρονοβόρα jam, με χώρο για εντυπωσιακά σολαρίσματα από κάθε όργανο, και αμέτρητες φιλήδονες αναφορές. Το "Afro Blue" του John Coltrane θρονιάστηκε μέσα στο "Incident At Neshabur", χωρίς όμως να προϊδεάσει για τη μεταμόρφωση του "Evil Ways" στο μνημειώδες "A Love Supreme" (επίσης του Coltrane), που θύμισε στους λιγοστούς λάτρεις το θεάρεστο άλμπουμ "Love Devotion Surrender", όπου ο Santana συνάντησε τον πολύ John McLaughlin, το 1972.



Το λαοφιλές ιστοριοκάπηλο "Black Magic Woman" φιλοξένησε τη μελωδία του "Third Stone From The Sun" του Jimi Hendrix, του οποίου η ηρωική μορφή ήταν αποτυπωμένη στο μπλουζάκι του Santana. Το "Oye Como Va" πάτησε πάνω στo μεγαλόφρον riff του "Sunshine Of Your Love" των Cream. Σε μια σπάνια στιγμή, συνοδευόμενος από τα πλήκτρα του συμπαθή υιού Salvador Santana, ο Carlos χαιρέτισε τον Michael Jackson, διασκευάζοντας το "She's Out Of My Life" του κοιμώμενου βασιλέως της pop.



Στο «επιδόρπιο», τη δωδεκαμελή μπάντα υποδέχθηκαν ποδοσφαιρικές ιαχές. Κλείνοντας μια απολαυστικότατη υπερδίωρη εμφάνιση, στους ρυθμούς του ακούραστου χαρισματικού ντράμερ Dennis Chambers (που θήτευσε μεταξύ πολλών στους Parliament, Funkadelic και Steely Dan), ο Santana χάρισε στο κοινό το cha-cha-cha του "Corazon Espinado" και το αφρικανικό ξεσάλωμα του "Jingo". Υποχρεούμαι να γκρινιάξω, βέβαια, γιατί δεν ακούστηκε ούτε το "Europe", ούτε το "Samba Pa Ti", αλλά οι δίσκοι μας περίμεναν στο σπίτι.

Setlist:
Soul Sacrifice
Into The Night
Vive La Vida (Life Is For Living)
Incident At Neshabur
Maria Maria
Foo Foo
Love Of My Life
Batuka / No One To Depend On
She’s Not There
Evil Ways / A Love Supreme
Hot Pants Power
She’s Out Of My Life
Black Magic Woman / Gypsy Queen
Oye Como Va
Smooth / Dame Tu Amor
----------------------------
Corazon Espinado
Jingo