Periphery

Αναρωτιέμαι συχνά τι ορίζει μια «progressive» μπάντα. Ναι μεν περιμένουμε πάντα να αποτελείται από εξαιρετικούς παίκτες, να έχει πλήθος ρυθμών και μελωδιών σε κάθε κομμάτι, από την άλλη όμως είναι αρκετά αυτά τα στοιχεία για να μιλήσουμε για κάτι πραγματικά προοδευτικό; Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με συγκροτήματα που θεωρούνται στυλοβάτες μιας σκηνής και έχουν ορίσει τον ήχο της, πόσο εύκολο είναι να υπάρχει πραγματική πρόοδος και να μην επαναλαμβάνεται μια επιτυχημένη συνταγή;

Ως πρωτοπόροι θα μπορούσαν να θεωρηθούν και οι Periphery, οι οποίοι ήταν από τους πρώτους που επιτυχημένα συνδύασαν το ρυθμικό όργιο των Meshuggah με καθαρές και πιασάρικες μελωδίες, αγγίζοντας ακόμη και τα όρια του pop. Djent σκηνή λοιπόν, με επίδοξα project να ξεπηδούν από παντού, οι Periphery όμως πάντα στην πρώτη γραμμή.

Αυτό που μου αρέσει στους Periphery, πέραν φυσικά της μουσικής τους, είναι πως δεν παίρνουν ποτέ τους εαυτούς τους στα σοβαρά και κατ επέκταση δεν περιορίζουν τη δημιουργικότητας τους για χάρη του status που έχουν στο χώρο. Παρ' όλα αυτά παίρνουν πολύ στα σοβαρά τη δουλειά τους, συνεχίζοντας να βγάζουν ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη μουσική.

Έτσι λοιπόν, μετά το εξαιρετικό "Periphery II", γεμίζουν το κενό μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους που αναμένεται μέσα στο ερχόμενο καλοκαίρι, με το EP "Clear", το οποίο αναδεικνύει την συνθετική ποικιλία που υπάρχει στις τάξεις του συγκροτήματος, αφού κάθε κομμάτι (με εξαίρεση το εισαγωγικό "Overture") αποτελεί σύνθεση ενός διαφορετικού μέλους. Πράγματι, με την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνει κανείς την ποσότητα του ταλέντου που υπάρχει, και πόσο συνεισφέρει στο συνολικό αποτέλεσμα.

Το "Overture" που ξεκινάει το EP, είναι ένα αρκετά διαφορετικό κομμάτι, κυρίως βασισμένο στο πιάνο, που δίνει μια γεύση από μελωδίες που θα επακολουθήσουν, οι οποίες ενισχύονται με τον ληθαργικό ρυθμό που δίνεται από τις κιθάρες και τα τύμπανα προς το τέλος της διάρκειάς του. Μια πολύ όμορφη ορχηστρική εισαγωγή, που προδιαθέτει θετικά για τη συνέχεια.

Περνώντας στο "Τhe Summer Jam" του Jake Bowen (κιθαρίστας και ανιψιός του Petrucci για τους κουτσομπόληδες), ένα πιασάρικο ρυθμικό κομμάτι, με ένα σύντομο αλλά μελωδικότατο solo και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό outro με πλήκτρα και κιθάρα. Ακολουθεί το "Feed The Ground", το καλύτερο τραγούδι του EP κατά τη γνώμη μου, γραμμένο από τον drummer Matt Halpern. Ένα κομμάτι ρυθμικότατο ως ήταν αναμενόμενο λόγω του συνθέτη, αισιόδοξο και με εξαιρετικό refrain.

Στη συνέχεια έρχεται το "Ζero", ένα ορχηστρικό κομμάτι με πολλές εναλλαγές στο ύφος, έντονη παρουσία πλήκτρων που ενισχύουν τις κιθάρες στις lead μελωδίες, ενώ χαρίζουν και μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα σε κάποια σημεία. Αντιπροσωπευτικό δείγμα της ποικιλίας στις συνθέσεις των Periphery, συνδυάζει άψογα τα επιθετικά στοιχεία με τις progressive ανησυχίες του Misha Mansoor, του mastermind της μπάντας που ήταν υπεύθυνος για το κομμάτι αυτό.

Όπως προανέφερα, οι Periphery δεν διστάζουν να εισάγουν στοιχεία που μπορεί να ξενίσουν κάποιους οπαδούς, απλά και μόνο επειδή γουστάρουν. Γι αυτό και τους παραδέχομαι. Το "The Parade Of Ashes" είναι χαρακτηριστικό αυτής της νοοτροπίας, με το πιο pop refrain των Periphery, το οποίο άνετα θα μπορούσε να αποτελεί χορευτική επιλογή σε club. Φυσικά, δεν λείπουν και τα screaming vocals πάνω από syncopated riff, κάτι που δίνει μια ευχάριστη εναλλαγή δυναμικών στο τραγούδι. Ο Spencer Sotelo αποδίδει εξαιρετικά τα φωνητικά του, στο τραγούδι που ο ίδιος συνέθεσε. Άξιο αναφοράς και το solo που ταιριάζει μοναδικά χωρίς να προσπαθεί να γίνει επίδειξη τεχνικής.

"Extraneous" στη συνέχεια, το πιο σκοτεινό ορχηστρικό κομμάτι του EP, με φανερή την επιρροή των Meshuggah στο βασικό riff, κάτι όμως που δεν ξενίζει και συμβάλλει στην ευχάριστη ροή μετά το poppy "Τhe Parade Of Ashes". Ιδανικό χαλί για το τελευταίο τραγούδι, το "Pale Aura", που θεωρώ πως είναι το πιο «κανονικό» κομμάτι των Periphery στο EP, και θα μπορούσε άνετα να αποτελεί μέρος του προηγούμενου δίσκου. Για ακόμη μια φορά έχουμε μελωδικότατο refrain, αρκετά γρήγορα riff και τέλος ένα γλυκό κλείσιμο με καθαρές κιθάρες και πλήκτρα.

Όπως καταλάβατε έχω μόνο θετικά λόγια για το EP, νομίζω είναι μια εξαιρετική κίνηση από τους Periphery, δείχνει τη μουσική τους εξέλιξη που τους οδηγεί σε ολοένα πιο πειραματικά και μελωδικά μονοπάτια, ενώ αποτελεί και ένα ορεκτικό που ανοίγει την όρεξη μέχρι το κυρίως πιάτο που θα είναι το "Juggernaut" όταν κυκλοφορήσει σε μερικούς μήνες από τώρα.

Το μοντέρνο metal στα καλύτερά του. Ακρόαση επιβεβλημένη.