Periphery: «Τους Meshuggah δεν μπορεί να τους αγγίξει κανείς»

Μετά από δισκογραφική απουσία τεσσάρων ετών και το εξαιρετικό "Periphery IV: Hail Stan", οι Periphery επανέρχονται δριμύτεροι με τη νέα τους δουλειά να αποδείξουν ότι παραμένουν μια από τις ηγετικές παρουσίες του Djent. Ένας εκ των κιθαριστών και τραγουδοποιών της μπάντας, ο Mark Holcomb, σε μια κουβέντα μεταξύ φίλων της μουσικής αλλά και του gaming, μας ανέλυσε τις προκλήσεις που συνάντησαν κατά τη σύνθεση του νέου δίσκου, αλλά και τις δυσκολίες που συναντά ένας μουσικός στη σύγχρονη πραγματικότητα. Κάπως καταλήξαμε να μιλάμε και για videogames, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν δυο nerds συναντώνται…

Καλωσήρθες Mark στο Rocking, είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να τα πούμε, μιας και ακολουθώ τους Periphery από τα πρώτα σας βήματα!

Σ’ευχαριστώ πολύ, κι εγώ χαίρομαι, ξέρεις θέλουμε εδώ και πολλά χρόνια να επισκεφθούμε την Ελλάδα, δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμη αλλά ελπίζω πως θα γίνει μια μέρα.

Ας πάμε λοιπόν στο νέο σας άλμπουμ. Αρχικά, πες μας λίγα πράγματα για τον υπότιτλο του, "Djent Is Not A Genre". Ξέρουμε πως είστε πάντα σαρκαστικοί και θέλετε να κάνετε πλάκα, αλλά θα ήθελα να μας πεις πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και το αποφασίσατε.

Αρχικά το κομμάτι της μουσικής το παίρνουμε πολύ, πάρα πολύ σοβαρά. Πιο σοβαρά από το οτιδήποτε, είναι το πιο σημαντικό για μας. Με διαφορά είναι η μεγάλη μας προτεραιότητα. Τώρα όσον αφορά σε τίτλους κομματιών, δίσκων, και στην αλληλεπίδραση με το κοινό, πάντα είχαμε μια αίσθηση του χιούμορ. Θυμήσου το δεύτερο δίσκο μας "This time it’s personal", είναι λίγο χαζός τίτλος δε νομίζεις; Το "Djent is not a genre" εκ των πραγμάτων φέρνει αντιδράσεις. Ίσως γέλιο ή θυμό σε κάποιους που μπορεί να ταυτίζονται με αυτό τον όρο.

Παλιότερα δεν ξέραμε οτι το djent θεωρείται κάποιο είδος

Όπως είπες, είμαστε σαρκαστικοί. Παλιότερα δεν ξέραμε οτι το djent θεωρείται κάποιο είδος, όταν ανακαλύψαμε τους Meshuggah. Όταν ξεκινήσαμε με τη μπάντα, δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Αλλά αυτά τα πράγματα αλλάζουν με τον καιρό, πλέον υπάρχουν πολλές djent μπάντες σε όλο τον κόσμο. Μας πήρε λίγο καιρό να συνειδητοποιήσουμε πως όντως είναι ένα είδος μουσικής , αλλά γενικά έχει πλάκα να το διακωμωδούμε και να το διασκεδάζουμε με τους fans μας. Θέλω να πιστεύω ότι δε θα θιχτεί κανείς από αυτό.

Δεδομένου ότι έρχεται από εσάς, που είστε από τους πρώτους που σχημάτισαν αυτήν τη σκηνή, δε γίνεται να παρεξηγηθεί.

Ξέρεις πριν 10-12 χρόνια, όταν μας έλεγαν "είστε djent" λέγαμε τί είναι αυτό, δεν είναι καν είδος μουσικής. Είναι απλά ο ήχος που βγαίνει από την κιθάρα, δεν είναι αληθινό είδος μουσικής. Τότε το λέγαμε και το εννοούσαμε. Βέβαια, σε αυτά δεν έχεις και τον έλεγχο, γίνονται και λίγο από μόνα τους. Πλέον υπάρχουν πολλές μπάντες που είναι κάτω από αυτή την ομπρέλα, οπότε θέλοντας και μη, είναι ένα είδος.

Πώς κύλησε η διαδικασία σύνθεσης αυτήν τη φορά; Είναι γεγονός ότι μεσολάβησε αρκετό διάστημα από την προηγούμενη κυκλοφορία σας, ενώ ήρθε και η πανδημία να ανατρέψει τα πάντα. Δουλεύατε όλοι μαζί, γράφατε ξεχωριστά ιδέες ή κάτι ενδιάμεσο;

Ήταν αρκετά δύσκολο. Στο ξεκίνημα του δίσκου ήταν τον καιρό που ήμασταν στην κορύφωση του covid, τότε που δεν ήξερες καν αν είναι εντάξει να αγκαλιάσεις τους φίλους σου, ή να σφίξεις το χέρι ενός ανθρώπου. Γι’αυτό το λόγο δε βρισκόμασταν πολύ συχνά. Κάναμε και κάποια διαλείμματα τριών-τεσσάρων μηνών μεταξύ των sessions.

Ζούμε όλοι πολύ μακριά, έχουμε διασκορπιστεί σε όλη τη χώρα, μια χώρα που είναι αχανής. Λόγω και της πανδημίας δε θέλαμε να μπούμε σε αεροπλάνα, ούτε και να μαζευτούμε σε ένα σπίτι για δυο εβδομάδες οπότε κι αυτό έφερε κάποια προβλήματα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έχουμε γίνει πάρα πολύ επιλεκτικοί. Έχουμε θέσει πολύ υψηλά στανταρ για τη μουσική κι αυτό μας κάνει να χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσουμε κάτι. Μια ιδέα που πριν τρία ή τέσσερα άλμπουμ θα τη βάζαμε σε ένα κομμάτι, πλέον ίσως δεν περνούσε. Είμαστε πιο επιλεκτικοί αλλά ξέρουμε και καλύτερα τι είναι αυτό που θέλουμε. Στην αρχή ήμασταν πολύ στρεσαρισμένοι με αυτό, θέλαμε να είναι καλύτερο από το "P4", να είναι όλα καλύτερα από τον προηγούμενο δίσκο μας. Ήταν μια παγίδα, επειδή θέλαμε να το ξεπεράσουμε σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, προβληματίστηκα πολύ.

Τότε ο ντράμερ μας είπε, "παιδιά, γιατί προσπαθούμε τόσο να είναι όλα καλύτερα; Τι προσπαθούμε να κάνουμε;" Έφερε σαν παράδειγμα τους Nine Inch Nails, τους Opeth και τον Devin Townsend, λέγοντας πως κάθε δουλειά είναι αντιπροσωπευτική της περιόδου αυτής. Όταν αρχίσαμε να σκεφτόμαστε έτσι, όλα έγιναν πιο εύκολα. Αρχίσαμε να συγχωρούμε λίγο πιο εύκολα τους εαυτούς μας και να μην πιεζόμαστε τόσο. Περάσαμε πολύ καλά στο τέλος και νομίζω ακούγεται και στο δίσκο ότι το διασκεδάσαμε.

Πιστεύεις το γεγονός ότι πλέον μετράτε πολλά χρόνια παρουσίας με πολλές δισκογραφικές δουλειές ήταν ένας ακόμη παράγοντας πίεσης; Δε φοβάστε να δοκιμάσετε πράγματα, αλλά ίσως το ερώτημα του επόμενου βήματος, οι προσδοκίες του κοινού αλλά και η ανάγκη να παρουσιάσετε κάτι φρέσκο, όλα μαζί να σας έφεραν αυτή τη δυσκολία.

Να σου πω την αλήθεια δε σκεφτόμαστε ποτέ έτσι. Δε σκεφτόμαστε να μην επαναλάβουμε τους εαυτούς μας ή και να επαναλάβουμε κάτι που πέτυχε. Είναι μια αρκετά οργανική διαδικασία, δε σκεφτόμαστε να κρατήσουμε ισορροπίες. Ή με το ζόρι να δοκιμάσουμε κάτι νέο. Είναι πολύ απλό στο τέλος της ημέρας, και μου αρέσει αυτό.

Θέλουμε ό,τι γράφουμε να μας κάνει να χαμογελάμε

Το βασικό είναι ότι γράφουμε να μας κάνει να χαμογελάμε, να νιώθουμε καλά. Αν είμαστε χαρούμενοι εκείνη τη στιγμή, τότε κάτι πάει καλά. Είναι δύσκολο να στο μεταφέρω με λόγια. Επειδή έχουμε τη σχέση μας σαν μπάντα τόσα χρόνια, αλλά και τη χημεία μας, ξέρουμε πότε κάτι είναι καλό, συμφωνούμε κατευθείαν. Θα το καταλάβεις σε όλα μας τα τραγούδια. Είναι σαν κάτι υπερβατικό πολλές φορές, αλλά βασίζεται στην ενέργεια και στο συναίσθημα. Αν μας κάνει χαρούμενους, τότε θα μπει στο δίσκο. Βέβαια εύκολο να το λες, αλλά δύσκολο να το κάνεις.

Ανέφερες το χαμόγελο, και σκέφτηκα την πρώτη φορά που άκουσα το "Wildfire". Όταν μπήκε το jazzy σημείο, που οριακά θυμίζει μουσική ανελκυστήρα σε κάποιο σημείο, χαμογέλασα και σκέφτηκα "τι έκαναν πάλι οι τρελοί" (γέλια)

(Γέλια) καταλαβαίνω τι λες, και είναι φοβερό γιατί κάναμε ακριβώς το ίδιο πράγμα στο στούντιο. Δε μπορούσαμε να σταματήσουμε να γελάμε. Πήραμε τις συγχορδίες από το ρεφραίν και τις μετατρέψαμε σε κάτι μεταξύ lounge και jazz. Και ξέρεις δε γελάμε επειδή είναι αστείο, αλλά επειδή μας φέρνει ικανοποίηση. Είναι όπως ακούς την αγαπημένη σου μπάντα και έρχεται ένα δυνατό σημείο, λές μεσα σου "αυτά είναι", το νιώθεις και σε χτυπάει αμέσως.

Για να επανέλθω λοιπόν στο συνθετικό κομμάτι, είχατε κάποιες ιδέες ξεχωριστά και τις δουλέψατε μετά σαν μπάντα για να φτιάξετε τα τραγούδια; Έφερε κάποιος έτοιμες συνθέσεις;

Είναι μια μίξη όσων ανέφερες και κάποια πράγματα ακόμη. Για παράδειγμα εγώ γράφω πολύ στο σπίτι μου εδώ στο Texas. Ο Misha (κιθάρα) γραφει κι αυτός τα δικά του, το ίδιο και ο Jake (κιθάρα) αλλά και ο Spencer (φωνητικά). Οπότε πολλές απο τις ιδέες τις φέρνουμε στη μπάντα, αν αρέσουν, προχωράμε.

Οπότε όταν ξεκινάμε να γράφουμε ένα δίσκο, έχουμε κάποιο υλικό ήδη έτοιμο. Αλλά πάντα γράφουμε πολύ κι από την αρχή. Το "Zagreus" για παράδειγμα γράφτηκε όλο από το μηδέν. Νόμίζω είχα φέρει ένα riff από το οποίο βγήκε όλο το κομμάτι.

Ειναι σημαντικό για μας να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο όταν γράφουμε

Αυτό που είναι πολύ σημαντικό για μας πλέον είναι να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο. Πριν δέκα χρόνια γράφαμε πολύ διαφορετικά, και φέρναμε ολοκληρωμένα τραγούδια. Έφερνε ο Misha τα δικά του, ο Jake αντίστοιχα, ή Το "Scarlett" για παράδειγμα που το έγραψα σχεδόν εξ ολοκλήρου. Δε δουλεύουμε πια έτσι.

Πόσο δύσκολο είναι να παρθούν αποφάσεις δεδομένου ότι έχει ο καθένας τη δική του συνεισφορά, αλλά δε χρησιμοποιείτε κάποιον παραγωγό;

Παίρνει πολύ χρόνο είναι η αλήθεια. Δε θα σου πω ψέματα, φαίνεται πολύ ιδανικό στα χαρτιά και στην ουσία είναι, αλλά πρακτικά όλα προχωρούν με πολύ πιο βραδείς ρυθμούς. Αν είσαι σολο καλλιτέχνης, όπως για παράδειγμα ο Devin Townsend, κάνει ό,τι θέλει. Εμείς μπορεί να φάμε ένα ολόκληρο βράδυ να γράψουμε κάποιο τμήμα από ένα τραγούδι.

Ας πάρουμε παράδειγμα το jazz section που λέγαμε στο "Wildfire". Είχαμε μείνει ως αργά το βράδυ να το γράφουμε, και το στέλνουμε το επόμενο πρωι στον Matt, και δεν του άρεσε. Κάναμε μια κουβέντα γι αυτό και βρήκαμε πως θα δούλευε καλύτερα. Είναι μόνο ένα παράδειγμα, αλλά γενικά αυτή η λειτουργία φαίνεται πολύ όμορφη θεωρητικά. Για μας λειτουργεί θετικά, απλά πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως όλα θα μας παίρνουν περισσότερο χρόνο σε σχέση με μια τυπική μπάντα ή ένα solo project.

Παράλληλα με τους Periphery, κυκλοφορήσατε με τον Misha και ένα νέο δίσκο με τους Haunted Shores πέρσι, το "Void". Πως ήταν να έχεις δύο παράλληλες δουλειές και να κρατάς την ισορροπία αλλά και την όρεξή σου με αυτό;

Για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκινήσαμε το δίσκο των Haunted Shores, είχα κουραστεί. Δε θα έλεγα πως είχα "καει" (σσ. burned out) αλλά δεν ήμουν κι όσο φρέσκος θα ήθελα στην αρχή της δημιουργίας ενός δίσκου. Βέβαια μόλις μαζευτήκαμε οι ιδέες άρχισαν να ρέουν σαν τρελές. Σε ίδια φάση με μένα ήταν και ο Misha αφού είχε κάνει το δικό του δίσκο ("Bulb"). Ουσιαστικά ήταν ένα διάστημα δυο χρόνων που το τερματίσαμε, γράφοντας μουσική, ασχολούμενοι με τη μίξη κλπ.

Νομίζω κάποιοι φίλοι του συγκροτήματος νόμιζαν πως κάτι πάθαμε κι ότι εξαφανιστήκαμε. Η αλήθεια είναι πως δουλεύαμε σαν τρελοί ώστε να μπορέσουμε το 2023 και 2024 να είναι μεγάλες χρονιές για τη μπάντα. Είχε την πλάκα του βέβαια. Οι Haunted Shores είναι κάτι διαφορετικό από τους Periphery, κινούνται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς γιατί στην ουσία είμαστε ο Misha κι εγώ, χωρίς κάποια εξωτερική πίεση. Κάνουμε ό,τι γουστάρουμε και αυτό είναι το αποτέλεσμα.

Δεν είναι και μια διέξοδος για τις πιο ακραίες επιρροές σου; Μη νομίζεις πως δεν παρατήρησα το μπλουζάκι Darkthrone που φοράς (γέλια)

Το πιασες με τη μία. Εννοείται, αγαπάω και τα blastbeats, και τις γρήγορες κιθάρες με tremolo picking. Γενικά το extreme metal. Μεγάλωσα με death και black metal στα 90s και δε θα σταματήσω να αγαπώ αυτή τη μουσική, είναι μες στην καρδιά μου. Θέλω πάντα να έχω μια διέξοδο γι αυτή την πλευρά μου. Μερικές φορές βγαίνει στους Periphery, αν το προσέξεις. Θα ακούσεις τα blastbeats, τις black metal συγχορδίες. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτά τα σημεία.

Η αλήθεια είναι πως κάθε συνθέτης της μπάντας έχει το δικό του χαρακτήρα και αυτό φαίνεται στα κομμάτια. Για παράδειγμα όταν υπάρχουν riffs με αρπίσματα και ανοιχτές συγχορδίες, πολλές φορές βάζω στοίχημα πως είναι δικά σου (γέλια)

(Γέλια) σ’ευχαριστώ που το λες! Είναι πολυ ωραιο ότι ενας ακροατής μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία!

Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, έρχεται και η περιοδεία, αλλά από την άλλη πλευρά τα κόστη για τις μπάντες έχουν αυξηθεί δραματικά. Πως σας φαίνεται αυτή η νέα πραγματικότητα, και πόσο σας δυσκολεύει στα επόμενα βήματά σας;

Όταν έσκασε ο covid ακυρώσαμε κάποια κανονισμένα πράγματα που είχαμε. Αλλά αυτό ήταν το ίδιο για όλους. Τώρα βλέπω μπάντες να ακυρώνουν ευρωπαϊκές περιοδείες το οποίο είναι πολύ άσχημο. Εμείς θέλουμε αν όχι αυτή τη χρονιά την επόμενη να έρθουμε στην Ευρώπη, θα ήθελα πολύ να έρθουμε και στην Ελλάδα. Τώρα έχουμε ένα μήνα περιοδείας στις Η.Π.Α.. Τώρα που το σκέφτομαι, ο καιρός πλησιάζει και πρέπει να κάνω λίγη εξάσκηση (γέλια).

Είναι ο πιο δύσκολος δίσκος της καριέρας μας

Μετά παίζουμε σε ένα φεστιβάλ στην Αγγλία, υπάρχουν κάποια διεθνή πλάνα που συζητάμε, αλλά πρακτικά δεν αλλάζουν και πολλά. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που βγάζουμε νέο δίσκο και επίσης είμαστε περήφανοι για το αποτέλεσμα, είναι ο πιο δύσκολος δίσκος της καριέρας μας για τους λόγους που συζητήσαμε, φαντάζει σχεδόν σαν εφιάλτης. Από την άλλη, το αποτέλεσμα είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση κι ανυπομονώ να το μοιραστούμε με τον κόσμο. Ελπίζω να αρέσει κιόλας, να μην πουν τι βλακεία βγάλαμε γιατι θα στεναχωρηθώ.

Δε νομίζω να απογοητευτεί κάποιος με το αποτέλεσμα, το αντίθετο. Και στο λέω σαν fan που το αγαπημένο μου άλμπουμ σας είναι το "Periphery III: Select Difficulty", ίσως η πιο ανορθόδοξη επιλογή (γέλια)

Τέλεια, ξέρεις κι εμένα αυτό είναι το αγαπημένο μου (γέλια)

Χαίρομαι που συμφωνούμε (γέλια). Για να γυρίσω στη σκληρή πραγματικότητα, πιάνομαι από μια κουβέντα που είχε πει ο Misha σε παλαιότερη συνέντευξη, συγκεκριμένα το πως είναι πλέον πολύ δύσκολο για τους μουσικούς να επιβιώνουν καθαρά από τη μουσική. Εσυ για παράδειγμα έχεις τη σειρά με τις signature κιθάρες σου, άλλοι έχουν τα δικά τους plugins για κιθάρα, ή καταφεύγουν και στο streaming σαν εναλλακτική. Ποια είναι η δική σου οπτική, και ποια θα έλεγες πως είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, ιδιαίτερα για κάποιον που μπορεί να είναι στο ξεκίνημά του;

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να είσαι μουσικός και να μη βγάζεις σχεδόν καθόλου χρήματα, που περιγράφει και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ως μουσικό. Ευτυχώς, πλέον μπορώ να έχω τη ζωή που θέλω και να νιώθω άνετος, είναι σαν να έχω κερδίσει το λαχείο. Είναι φοβερό και δεν το θεωρώ δεδομένο.

Μπορεί να παίζεις για ένα κασόνι μπύρες και εξήντα δολάρια

Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει στην άλλη μεριά. Μπορεί να παίζεις για ένα κασόνι μπύρες και εξήντα δολάρια, τέτοια πράγματα. Έχω παίξει αμέτρητα τέτοια shows και είναι κάτι πολύ δύσκολο. Οπότε η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να έρθεις αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα και να έχεις την πνευματική δύναμη να σκεφτείς πως μπορείς μέσα από τη μουσική να βρεις και άλλους τρόπους να ζήσεις. Να χρησιμοποιήσεις τη μουσική σαν μια πλατφόρμα που θα σε οδηγήσει και σε άλλες επιχειρηματικές οδούς.

Χρειάζεται πολλή ενέργεια, ειδικά στην αρχή. Ζορίζεσαι και στην αρχή δε βγάζεις καθόλου χρήματα. Οπότε πρέπει να το έχεις στο μυαλό σου και να έχεις τις αντοχές να το παλέψεις. Βέβαια, πάντα η πρώτη προτεραιότητα οφείλει και πρέπει να είναι η μουσική. Το ίδιο ισχύει για τους Periphery. Τα πάντα είναι η μουσική, και τίποτα δεν μπορεί να μπει πριν από αυτό. Αν βάζεις πάντα τη μουσική σαν προτεραιότητα τότε πιστεύω πως καλά πράγματα θα συμβούν.

H πρώτη προτεραιότητα οφείλει και πρέπει να είναι η μουσική

Προφανώς παίζει ρόλο και η τύχη, γιατί είμαστε τυχεροί που έχουμε τους fans μας. Αλλά αν η μουσική μας ήταν χάλια τότε σίγουρα δε θα είχαμε τίποτα, ούτε signature κιθάρες, ούτε plugins, τίποτα. Αυτό λέω και σε όποιον με ρωτάει, πρώτα και κύρια δεν μπορείς να γράφεις μουσική με δεύτερες σκέψεις. Ούτε καν το 90% δεν περνάει, πρέπει να είναι πάντα το 100%.

Στους Periphery, έχουμε αυτές τις "δορυφορικές" επιχειρήσεις γύρω από τη μπάντα, αλλά καμιά δεν μπαίνει στη μέση. Γιατί από τη στιγμή που θα γίνει αυτό και η μουσική θα αρχίσει να χωλαίνει, τότε ουσιαστικά κάνεις κακό τον εαυτό σου και βάζεις τη μπάντα σε δεύτερη μοίρα. Το έχουμε δει να συμβαίνει και ιστορικά, με μπάντες που όλοι γνωρίζουμε. Εμείς δε σκεφτόμαστε ποτέ έτσι. Είμαστε οριακά παρανοϊκοί στο να μη συμβεί κάτι τέτοιο και θέλουμε να είμαστε σίγουροι πως δε θα γίνει.

Έχεις σκεφτεί πέρα από τις κιθάρες σου να βγάλεις και κάποιο plugin; Είναι κάτι που ιδιαίτερα σε αυτό το χώρο έχει μεγάλη δημοφιλία τον τελευταίο καιρό.

Να σου πω στο σπίτι τα χρησιμοποιώ όλα αυτά, χρησιμοποιώ axe fx, neural dsp αλλά δεν το έχω σκεφτεί σοβαρά. Θα είχε πλάκα να το κάνω, αλλά δεν έχω ξεκινήσει κουβέντες γύρω από αυτό. Έχω βοηθήσει διάφορους φίλους με τα δικά τους, έχω και στη Fractal γνωστούς και έχουμε βγάλει ήχους που βέβαια δεν έχουν το όνομά μου, αλλά είχα συνεισφορά. Προς το παρόν είμαι ευτυχισμένος με τις κιθάρες μου, είναι φοβερό να βγάζεις κάτι που είναι απτό προϊόν, και οι κιθάρες είναι κάτι που πρώτα απ’όλα χρησιμοποιώ εγώ. Δε θα ξεπεράσω ποτέ τον ενθουσιασμό γι αυτό.

Είναι σίγουρα ωραία αίσθηση να φτιάχνεις μια κιθάρα ακριβώς όπως την έχεις σκεφτεί, με τον τρόπο που θέλεις.

Ναι είναι απίστευτο, ουσιαστικά φτιάχνεις το όργανο των ονείρων σου. Και είμαι κάθε μέρα ευγνώμων που έχω αυτή την ευκαιρία να είμαι δημιουργικός σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι και πολύ δύσκολο βέβαια.

Σε ευρύτερο επίπεδο πάντως, η djent-related σκηνή έχει μεγαλώσει πολύ, και μέσω του internet, είτε από reaction κανάλια στο youtube ή άλλα διαδικτυακά μέσα, γνωρίζει αρκετά μεγάλη δημοφιλία τελευταία. Θα ήθελα να μας πεις αν υπάρχουν μπάντες που ξεχωρίζεις και εμπνέεσαι από αυτές.

Υπάρχουν τρεις που μου έρχονται απευθείας στο μυαλό. Νομίζω πως θα τις ξέρεις κι εσύ. Η πρώτη είναι οι Metallica (γέλια). Πέρα από την πλάκα τώρα, αρχικά θα πω για μια μπάντα από την Αγγλία, τους Loathe. Περιοδεύουμε μαζί τους τον επόμενο μήνα, είναι φανταστικοί. Επίσης οι Spiritbox κάνουν πολύ όμορφα πράγματα κι έχουν αρχίσει να γιγαντώνονται. Είναι κι εξαιρετικοί άνθρωποι επίσης, είναι καλοί μας φίλοι. Και οι Sleep Token, που κι αυτοί δημιουργούν κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Κάθε μια από αυτές τις μπάντες έχουν το δικό τους ήχο, progressive, βαρύ, με τις επτάχορδες κι οκτάχορδες κιθάρες που τις αξιοποιούν με το δικό τους τρόπο. Είμαι ενθουσιασμένος να δω τα επόμενα βήματα όλων.

Πώς είναι για σας να βλέπετε τη σκηνή να ανθίζει πλέον; Πριν μερικά χρόνια, ήσασταν αρκετά πιο μόνοι σας με λίγες ακόμη μπάντες, αλλά μπορεί να περιοδεύατε με πιο παραδοσιακά prog ονόματα. Πλέον μιλάμε για μια σκηνή που στέκεται επάξια αυτόνομη.

Ναι θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε. Ας ξεκαθαρίσουμε το γεγονός ότι οι Meshuggah θα είναι για πάντα στην κορυφή της πυραμίδας, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να τους αγγίξει. Είναι πολύ πιο πάνω, δεν μετράνε καν. Πάνω από όλους. Για μας είναι σαν τους Metallica.

Στην αρχή ήμασταν εμείς και οι TesseracT, επίσης και οι Textures στην Ολλανδία. Οι Monuments, όπως και οι Fellsilent. Ήταν πολύ στην αρχή, αλλά έτσι κάπως ξεκίνησε ο ήχος σε πρωταρχικό στάδιο. Πλέον είναι εκτός ελέγχου, υπάρχουν νέες μπάντες που ξεπηδούν κάθε βδομάδα και κάνουν τα μυαλά μας να παίρνουν φωτιά. Σίγουρα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή, για να δει κανείς που μπορεί να πάει αυτό το είδος μουσικότητας.

Σας δίνει έμπνευση αυτή η εξέλιξη του ήχου;

Για να είμαι ειλικρινής πέρα από τις τρεις μπάντες που προανέφερα, γενικά δεν ακούω και τόσο πολύ καινούρια μουσική. Είμαι ένας γκρινιάρης σαραντάρης παλιομεταλλάς, ακόμη ακούω τους αγαπημένους μου δίσκους από King Diamond, Mercyful Fate, ή Emperor για παράδειγμα. Γι αυτό ακούω ακόμη το "Destroy Erase Improve" των Meshuggah μια φορά τη βδομάδα. Είμαι λίγο επαναπαυμένος σε αυτά που ξέρω κι αγαπώ. Είμαι παλιομοδίτης μάλλον.

Σίγουρα αυτό έχει να κάνει και με τα ακούσματα που έχουμε στα χρόνια που διαμορφώνουμε το γούστο μας. Νομίζω όσο μεγαλώνουμε, ακούμε πράγματα που μας δίνουν ενδιαφέρον αλλά πιο δύσκολα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο μέσα μας. Είναι μερικές φορές η οικειότητα που μας δίνει ένα άκουσμα που μας κάνει να επιστρέφουμε σε αυτό.

Ναι έχεις δίκιο σε αυτό, είναι σαν να τρώς μια ζεστή σούπα το χειμώνα. Σε κάνει να νιώθεις καλά.

Πάντως πέραν της μουσικής, ξέρω ότι όλοι στη μπάντα είστε και δεινοί gamers, και αυτές οι επιρροές βγαίνουν και στα άλμπουμ σας. Έχετε για παράδειγμα το κομμάτι "Zagreus", σαν αναφορά στο "Hades". Τι παίζεις τελευταία;

Ναι έχουμε και το "Atropos" από το Returnal (γέλια). Τώρα παίζω το Hogwarts Legacy, είμαι ήδη 37 ώρες περίπου στο παιχνίδι. Είναι εξαιρετικό, σήμερα θα τελειώσω την ιστορία πιστεύω. Παίζω και στο Steam Deck αρκετά, που είναι φορητό.

Εδώ δίπλα μου το έχω (γέλια)

Αυτά είναι! Για πες κι εσύ τι παίζεις!

Λίγο απ’όλα, επειδή είχα καιρό μακριά από το pc gaming παίζω παλιότερους τίτλους κυρίως. Τελευταία είχα πιάσει το Half Life 2.

Είναι πολύ βολικό η αλήθεια είναι. Επίσης ένα παιχνίδι με κάρτες, το Inscription, δεν ξέρω αν το γνωρίζεις. Το παίζω δεύτερη φορά τώρα. Το Elden Ring είναι φοβερό στο deck, όπως και το Vampire Survivors. Είμαι εθισμένος σε αυτό.

Το Elden Ring είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι των τελευταίων 10-15 χρόνων

Είναι τόσα πολλά καλά παιχνίδια αυτή τη στιγμή στην αγορά, αλλά νομίζω ότι το Elden Ring είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι των τελευταίων 10-15 χρόνων. Αν δεν το έχεις παίξει, ειδικά στο Steam Deck είναι τέλειο, στο προτείνω ανεπιφύλακτα.

Είναι στη λίστα κι αυτό για τα επόμενα! Λοιπόν πριν κλείσουμε, κι επειδή σε βλέπω με το μπλουζάκι Darkthrone, θέλω να μας πεις ποιος είναι ο αγαπημένος σου δίσκος τους.

Μάλλον κι ο πρώτος που άκουσα. Το "A Blaze In The Northern Sky". Μου αρέσουν και τα τελευταία τους, αλλά δεν είναι οι Darkthrone που αγάπησα σαν παιδί. Το "Blaze" το θεωρώ το αντίστοιχο "Ride The Lightning" ή "Master Of Puppets" για το black metal.

Σ’ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, κι ελπίζω να τα πούμε σύντομα και στην Ελλάδα.

Φίλε ελπίζω κι εγώ να τα καταφέρουμε, θέλω πάρα πολύ να έρθουμε να παίξουμε, αλλά και για διακοπές με τη γυναίκα μου, έχουμε χρόνια που θέλουμε να έρθουμε. Είναι από την Ισπανία οπότε γενικά τρελαινόμαστε για το Μεσογειακό κλίμα, το φαγητό αλλά και την κουλτούρα. Οπότε ελπίζω να γίνει σύντομα!