Opia

Ανάμεσα στη Βρετανία και την Ιβηρική χερσόνησο στήθηκαν οι Opia, με σκοπό να δημιουργήσουν μουσική που εξερευνά το θάνατο, την απόγνωση και την απελπισία. Η μελαγχολία και ο θρήνος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που αναδύει από το "I Welcome Thee, Eternal Sleep" χρησιμοποιώντας το άρμα του ατμοσφαιρικού goth, doom, death metal. Ένα είδος που, ενώ έχει δώσει τεράστια αριστουργήματα, είναι αρκετά ταλαιπωρημένο και πρέπει μια μπάντα να έχει πολύ ποιοτικές ιδέες για να καταφέρει να ακουστεί ουσιαστική.

Το πρώτο που παρατηρεί κανείς ακούγοντας το ντεμπούτο των Opia είναι ο μουντός ήχος του. Δεν το εννοώ με καλό τρόπο αυτό, ακούγεται σα να μην έχει γίνει σωστή δουλειά στο mastering. Οι κιθάρες δίνουν το κλίμα αλλά ηχούν κάπως παλιακές και σε συνδυασμό με τα κυρίαρχα πλήκτρα σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ δημιουργούν ένα μουσικό πλαίσιο που είναι πολύ δύσκολο, σήμερα, να ξεχωρίσει. Τα γυναικεία φωνητικά είναι πολύ καλά στα κάφρικα, αλλά περνούν σχετικά αδιάφορα, στην καλύτερη, όταν γίνονται καθαρά. Το αποτέλεσμα είναι ότι χάνει πολύ ο δίσκος εκεί που προσπαθεί να γίνει πιο συναισθηματικός και συγκινητικός, ενώ σε σημεία θα μπορούσε να το καταφέρει. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά όχι τόσες και όχι παντού ώστε να αφήσει το στίγμα του. Τελικά σαν σύνολο μάλλον χάνει σε ταυτότητα και του λείπει η φρέσκια ματιά. Θα μου πείς δε θέλουμε φρεσκάδα στο doom death μας, ή τί περίμενες από ένα άλμπουμ σε αυτό τον ήχο το 2025, όλα ίδια καταλήγουν - αλλά δεν είναι απαραίτητα έτσι. Η ουσία είναι στις ιδέες, το songwriting, τη σωστή παραγωγή, την ενορχήστρωση, την εκφραστικότητα στις ερμηνείες, στις διακυμάνσεις που μπορεί να έχει ένας δίσκος με αποτέλεσμα να καταφέρει να περάσει αυτό που θέλει, δες για παράδειγμα το περσινό Mother Of Graves.

Δυστυχώς το σύνολο δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει σε έναν, έτσι κι αλλιώς, πολύ δύσκολο χώρο. Δεν είναι κακό και αφήνω ένα παράθυρο μισάνοιχτο, κυρίως λόγω του "The Fade" και του κομματιού που κλείνει το άλμπουμ, ώστε να μπορέσει να περάσει η επόμενη δουλειά τους, αν καταφέρουν να στήσουν έναν πιο καλοδουλεμένο ήχο, να επενδύσουν περισσότερο σε φρέσκες ιδέες και λιγότερο σε ύφος - χωρίς απαραίτητα να το αλλάξουν - βελτιώνοντας ταυτόχρονα την ποιότητα των ερμηνειών.