Onségen Ensemble

Τα έγραφε ο Πατεράκης προ τετραετίας για το συγκρότημα εκ Φινλανδίας, για το αποστομωτικό τους "Duel". Συνέχιζε ο Καλαμούτσος εν μέσω πανδημίας να μας κρούει το καμπανάκι για το μαγικό καζάνι της μουσικής τους με το "Fear". Χαρταετό εγω… Μέχρι που ήρθε το "Realms" φέτος και μου χτύπησε την πόρτα. Βλέπω ένα εξώφυλλο χάρμα οφθαλμών, με μία αισθητική που προϊδεάζει και σε προσκαλεί να βάλεις ένα single να ακούσεις, έτσι για να πάρεις μία γεύση. Τι single ρε, γελάει ο κόσμος. Μονοκοπανιά έφυγε το "Realms". Πώς μπορείς να μην καταπιείς μονορούφι ένα μουσικό όραμα που συνενώνει την μουσική κληρονομιά των spaghetti westerns με την progressive rock της Σκανδιναβίας, την θλιμμένη noir ατμόσφαιρα και την ψυχεδέλεια;

Αρχικά, να πούμε ότι πρόκειται για μουσικούς μεγάλης κλάσης, και αυτό δεν γίνεται αντιληπτό λόγω κάποιας επιδειξιομανίας, αλλά λόγω της μουσικότητας που ξεχειλίζει χωρίς να γίνεται φορτική. Το "Realms", όπως και οι προκάτοχοί του, δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με το πόσα ταχυδακτυλουργικά κόλπα κάνει, ούτε μετατρέπει σε αυτοσκοπό να είναι πανταχού παρόν στα διάφορα μουσικά είδη. Τα περάσματα από σκοτεινές ψαλμωδίες, σε post metal εκτονώσεις (ακούγεται υπερβολικό, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει στο "Naked Sky") διέπονται από τη δική τους μουσική λογική, σε ένα ιδιότυπο αλλά πλήρες λεξιλόγιο που έχει δουλευτεί πολύ.

Εκτός από την πολυσυζητημένη κινηματογραφικότητα των χάλκινων που φέρνουν στο μυαλό τον Morricone, έχουμε έναν εκτροχιασμό αναφορών που μας αναγκάζουν να κρατάμε σημειώσεις ακόμη και στο περιθώριο. Φυσικά φέρνουν στο μυαλό πολλά σπουδαία συγκροτήματα της prog, από τους Asia Minor ως τους Anglagard, όμως αν δούμε από πιο κοντά τη χώρα της σάουνας και της Καλεβάλα, θα δούμε ότι η ύπαρξη των Onségen Ensemble βγάζει και ένα τοπικό νόημα. Η Φινλανδική μουσική σκηνή μας πρόσφερε από τις απαρχές της πολλά και ουσιαστικά ονόματα που συνδυάζουν την progressive rock με την jazz και τη συμφωνική. Δεν μπορούμε να παραλείψουμε τους Tasavallan Presidentti, που αποτελούν και (κάποιους από) τους προγεννήτορες της Φινλανδικής progressive rock, τον μπασίστα Pekka Pohjola που κυκλοφόρησε διαμάντια ενορχηστρωμένης jazz prog, αλλά και τους πολύχρωμους και «παγκόσμιους» Piirpauke, ενώ πιο πρόσφατα έχουμε τους Saimaa, και τους Promethean (που μοιράζονται και κάποια μέλη με τους Onségen Ensemble). Ως γνήσιοι συνεχιστές, λοιπόν, αυτής της συμφωνικής, σχεδόν instrumental, και jazzy φινλανδικής παράδοσης, οι Onségen Ensemble διαπρέπουν.

Δεν ξέρω αν οφείλεται στην πρόσφατη κυκλοφορία του, αλλά το "Realms" θεωρώ ότι είναι από τις αρτιότερες δουλειές τους, και τουλάχιστον ίσως να ξεπερνάει στο photo finnish (είδατε τι έκανα εδώ, ε;) το "Fear" στις δυναμικές, αλλά και στην ουσία των ιδεών και των συνθέσεων. Μέχρι να μπει το απεγνωσμένο "Collapsing Star" - με την τραχιά προφορά να ακούγεται τόσο πιο ταιριαστή απ’ οτιδήποτε καλογυαλισμένο και προσεγμένο - δεν υπάρχει ούτε στιγμή που να χάνεται το ενδιαφέρον, ενώ η ομαλή μετάβαση από τη μία σύνθεση στην άλλη και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των steel drums που ακούγεται ως leitmotif από την αρχή ως το τέλος, αφήνει μία ιδέα ολοκληρωμένου και πλήρους, σαν να γράφτηκε για να ακουστεί ως μία ενιαία σύνθεση.

Παρά τον ηχητικό πλουραλισμό του, το "Realms" - το «όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ» θα πρέπει να θεωρείται ευκόλως εννοούμενη συμπλήρωση και επομένως να παραλείπεται - διατηρεί μία ισορροπία στα μουσικά θέματα και δεν ακούγεται διόλου διασκορπισμένο και αποπροσανατολισμένο. Αν ήταν και οι ιδέες πολλές και πολυεπίπεδες, όπως και η ενορχήστρωση, θα είχαμε να κάνουμε με ένα φλύαρο άλμπουμ που το παρακάνει. Όμως όχι, κάθε κομμάτι αναπτύσσεται γύρω από το δικό του άξονα, και τελειοποιεί τα θέματά του, χωρίς να γίνεται δαιδαλώδες και ακατάσχετο. Το κλείσιμο με το Tool-ικό (sic) "I’m Here No Matter What", είναι η ιδανική υπογράμμιση αυτής της συνθετικής λογικής.

Για άλλη μία φορά, λοιπόν, οι Onségen Ensemble διευρύνουν το μουσικό τους κόσμο με ένα έργο που σε ταξιδεύει σε διάφορα βασίλεια πέρα από τα σύνορα. Συγκροτήματα που πετυχαίνουν αυτές τις ισορροπίες παρά το εύρος του συνθετικού λεξιλογίου, που κάνουν το συμφωνικό/jazz prog τους να ακούγεται βαρυσήμαντο και εξωτικό σε μία εποχή που τα έχουμε λίγο πολύ ακούσει όλα, και να το επιτυγχάνουν κιόλας με εκπληκτική συνέπεια, σπανίζουν. Κι ακριβώς επειδή σπανίζουν, οι Onségen Ensemble είναι ένα παράδοξο: τόσο φωτεινοί και κρυστάλλινοι, κι όμως αθέατοι για τον περισσότερο κόσμο.

Bandcamp