Oceans Of Slumber

Οι Τεξανοί metallers αποτελούν μεγάλη προσωπική αδυναμία, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ιδιαίτεροι, ακροβατώντας σταθερά σε μια ισορροπία φωτός και σκοταδιού, ήρεμων και πιο έντονων στιγμών και με τα υπερβατικά μα συνάμα τόσο γήινα φωνητικά της Cammie Gilbert σε πρώτο πλάνο, κατάφεραν με το breakthrough άλμπουμ τους, εκείνο το τόσο όμορφο "Winter", να απασχολήσουν ένα σαφώς μεγαλύτερο κοινό από εκείνο που η ταμπέλα του post-doom τους προόριζε. 

Φθάνοντας πλέον στο πέμπτο τους άλμπουμ κι έχοντας εδραιωθεί, τρόπον τινά, ως ένα όνομα που συνεχώς ανέρχεται σε δημοφιλία, κάθε επόμενο τους βήμα αξιολογείται και διαφορετικά, καθώς οι απαιτήσεις είναι πλέον μεγαλύτερες. Την ίδια στιγμή, το στοιχείο της έκπληξης, ένα χαρακτηριστικό που πάντοτε ωθεί σε μεγαλοστομίες σχετικά με το ποιόν κάποιας νέας, ταλαντούχας μπάντας, έχει αντιστρόφως ανάλογη πορεία, μιας και ο εκάστοτε ακροατής τείνει να περιμένει κάποια συγκεκριμένα πράγματα με τον καιρό από τα σχήματα που προτιμά και, με τη σειρά τους, τα ίδια τα συγκροτήματα ακολουθούν, ακούσια ή εκούσια, ένα ηχητικό μοτίβο δημιουργίας. 

Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο να εγκλωβίζει δημιουργικά διάφορους καλλιτέχνες, οι οποίοι πέφτουν στην παγίδα της επανάληψης, παρουσιάζοντας την ως μια αναγκαία επιλογή επιβίωσης, καθώς αυτό «απαιτούσαν» οι συνθήκες της βιομηχανίας. Θα αναρωτηθεί κανείς, βέβαια, προς τι αυτός ο πρόλογος σε μια παρουσίαση για τους Oceans Of Slumber… 

Η αλήθεια είναι πως φοβόμουν την ακρόαση του νέου τους άλμπουμ, μιας και η αποτύπωση των δύο προηγούμενων δίσκων τους στο θυμικό μου, καιρό πλέον κατόπιν των συστηματικών ακροάσεων τους, έχει αφήσει μια αμφιλεγόμενη αίσθηση. Ενώ, λοιπόν, αναμφίβολα τα "Banished Heart" και "Oceans Of Slumber" υπήρξαν δύο προσεγμένα κι αισθητικά άρτια άλμπουμ, πλέον δυσκολεύομαι να ανακαλέσω τον ενθουσιασμό που είχα την περίοδο της κυκλοφορίας τους, καθώς διακρίνονται πολλές από τις παραπάνω παθογένειες στη μουσική τους πρόταση. 

Κοινώς, δείχνοντας μια μπάντα που και μπορεί και θέλει να συνεχίσει να είναι δημιουργική και να εξελίσσεται, τη ίδια ώρα που η ασφάλεια της μανιέρας και ο φόβος για το διαφορετικό προς το οποίο θέλει να την κατευθύνει η συνθετική της ψυχή, την περιορίζει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα υλικό όμορφο μεν, αλλά συγκεκριμένο, με τη φλόγα που έκαιγε στο "Winter" να κοντεύει να σβήσει για χάρη μιας πιο συγκεκριμένης προσέγγισης. 

Ευτυχώς, το "Starlight And Ash" δείχνει να επαναφέρει τους Τεξανούς στο μονοπάτι που ορίζει η καλλιτεχνική τους καρδιά σήμερα, καταφέρνοντας να τους αναδείξει ξανά ως δημιουργικά τολμηρούς - έστω και υπό ένα διαφορετικό πρίσμα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν - και εν δυνάμει αξιομνημόνευτους. Στο μάλλον πιο εστιασμένο τους άλμπουμ μέχρι στιγμής, οι διάρκειες έχουν χαλιναγωγηθεί, οι συνθετικές υπερβολές έχουν το δυνατόν περιοριστεί και η μπάντα έχει επικεντρωθεί στο να γράψει τραγούδια που σου μένουν. 

Με την ποιοτική τραγουδοποιία σε πρώτο πλάνο, δεν προκαλεί εντύπωση πως το σχήμα απομακρύνεται πλέον αισθητά από τα χωράφια του μεταλλικού ήχου, διατηρώντας κάποια στοιχεία εκείνου αλλά βρίσκοντας πια περισσότερα κοινά με rock εκφάνσεις όπως εκείνη της Chelsea Wolfe. Καθώς οι ενορχηστρώσεις και το γενικότερο (εξαιρετικό) arrangement των συνθέσεων δεν θέλει τα όργανα πρωταγωνιστές (με τη λογική εξαίρεση των τυμπάνων του mainman, Dobber Beverly), αλλά ως συνεπικουρούμενα μέσα υποστήριξης της φωνής της Gilbert, το "Starlight And Ash" βασίζεται κατά κύριο λόγω στις φωνητικές γραμμές εκείνης για να αναδείξει τις δυναμικές του. 

Το θέμα είναι πως αυτό επιτυγχάνεται δίχως πρόβλημα, ως ένα εντυπωσιακό απότοκο της απελευθέρωσης της μπάντας από τα μεταλλικά δεσμά που την αυτο-περιόριζαν, προσφέροντας ταυτόχρονα την πιο συντριπτικά ψυχωμένη της δουλειά μέχρι σήμερα. Παρόλο που το ηχητικό βάρος τις περισσότερες φορές λάμπει δια της απουσίας του (με μονάχα το "Star Altar" να θυμίζει τον πρότερο εαυτό της μπάντας), το συναισθηματικό βάρος σε γονατίζει, καθώς η χρήση της ανάλογης ατμόσφαιρας συμβαίνει μαεστρικά, είτε μέσω των πολύπλευρων ερμηνειών της Αφροαμερικανής τραγουδίστριας, είτε μέσω των οικονομικών κιθαρών και πλήκτρων των συνθέσεων. 

Καθώς η ομορφιά κρύβεται στις μικρές λεπτομέρειες και όχι στον άκρατη ένταση και τον δίχως όρους εντυπωσιασμό, το "Starlight And Ash" φαντάζει το πιο κομβικό άλμπουμ των Oceans Of Slumber - μέχρι το επόμενο. Ως ένα έργο που τους εξελίσσει και τους απελευθερώνει από τα «πρέπει», αφήνοντας τους να κυνηγήσουν τα ειλικρινή τους δημιουργικά «θέλω», τους παρουσιάζει και πάλι αυθεντικούς και επιβλητικούς, έτοιμους για το επόμενο μεγάλο βήμα.