Oceans Of Slumber

Θεωρώ ότι με το υπέροχο "The Banished Heart" του 2018, οι Ocean Of Slumber έπαψαν να θεωρούνται ελπίδα και μπόρεσαν πλέον να προσμετρούνται στα γκρουπ πρώτης γραμμής. Η «κατάταξη» όμως αλλάζει και τις απαιτήσεις, όπως είναι λογικό. Κι ενώ το τέταρτο, ομώνυμο άλμπουμ τους έχει ποιοτικά στοιχεία τέτοια, ικανά να το χαρακτηρίσουν ως το πληρέστερο τους έργο ως τώρα, θα πρέπει να αναμετρηθεί και με τις αυστηρότερες των προσδοκιών μας.

Όταν ένα γκρουπ κυκλοφορεί ομότιτλο άλμπουμ αργότερα στη δισκογραφία του, δηλώνει με αυτόν τον τρόπο ένα restart ή μια σύνοψη των κεκτημένων, το "Oceans Of Slumber" όμως δεν μοιάζει να είναι τίποτα ακριβώς από τα δύο. Ότι αγάπησε κανείς στην μπάντα από το Texas βρίσκεται εδώ: η ανάμιξη διαφορετικών στυλ - ατμοσφαιρικός ήχος, extreme metal ξεσπάσματα, προοδευτικές διαθέσεις, doom/gothic αναφορές - γύρω από τον άξονα της εκτυφλωτικής φωνής της Cammie Gilbert και του εξαιρετικού drumming του Dobber Beverly. Ίσως αυτήν τη φορά, οι doom υφές είναι λιγότερες και η εστίαση μεγαλύτερη στη ζεστασιά των συναισθημάτων, συνολικά όμως πρόκειται για ήχο αναγνωρίσιμο στους φίλους της μπάντας, παρά την είσοδο τριών νέων μελών.

Έχει συμβεί αρκετές φορές οι Oceans Of Slumber να χαρακτηριστούν ως «Opeth με γυναίκα τραγουδίστρια». Αν και διαφωνώ με την περιγραφή, είναι γεγονός ότι τα εναρκτήρια "The Soundtrack To My Last Day" και "Pray For Fire" φέρουν έναν Akerfeldt-friendly αέρα, ειδικά στον τρόπο χρήσης των ακουστικών κιθαρών. Καθώς το άλμπουμ κυλάει, θα συνειδητοποιήσεις ότι το υλικό είναι αρκετά πολυπρόσωπο. Προς έκπληξη μου, τα black/death σημεία εξακολουθούν να είναι αρκετά - μάλιστα τα "The Adorned Fathomless Creation" και "Total Failure Apparatus" είναι πρωτίστως extreme - κι εγώ εξακολουθώ να νιώθω ότι σε στιγμές ακούω δύο διαφορετικές μπάντες. Δεν είναι εύκολο, ούτε πάντα σοφό, να οδηγείς ένα τραγούδι από διαθέσεις μπαλάντας σε blastbeats χωρίς απώλειες. Για να είμαι όμως δίκαιος, συνθετικά η μπάντα έχει κάνει όσο καλύτερη δουλειά μπορεί στο να μεταβαίνει αυτές τις αποστάσεις ομαλά.

Η δουλειά στο songwriting είναι εξάλλου και το μεγάλο κερδισμένο στοίχημα του "Oceans Of Slumber". Κάθε ένα από τα δώδεκα tracks του άλμπουμ είναι πανέμορφα, κάποια από αυτά δε ("A Return To The Earth Below", "To The Sea", "I Mourn These Yellow Leaves") εντελώς φανταστικά. Υλικό αρκούντως ποιοτικό για να ανθίσουν ακόμα περισσότερο οι εκπληκτικές ερμηνείες της απόλυτης πρωταγωνίστριας της μπάντας, του φαινομένου που ονομάζεται Cammie Gilbert. Μια τραγουδίστρια που δίνει ότι έχει και δεν έχει, σε κάθε της ανάσα και σε κάθε της στίχο και είναι εν ολίγοις ο βασικός λόγος για να κολλήσει κανείς με αυτό το γκρουπ και με αυτό το άλμπουμ. Ίσως μάλιστα ακούγεται καλύτερη από ποτέ.

Αν το "Oceans Of Slumber" έχει ένα ελάττωμα, αυτό είναι η τεράστια, 70 plus λεπτών διάρκεια του. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι κολοσσοί της μουσικής τα βρίσκουν (συνήθως) σκούρα σε τέτοια χρονική έκταση και οι Oceans Of Slumber δεν διαθέτουν τόσα εκφραστικά μουσικά εργαλεία για να σε ακινητοποιήσουν ψυχικά για τόση ώρα. Εξακολουθώντας επίσης να βλέπουν τα πράγματα μέσα από ένα μεταλλικό - και μάλιστα '90s - πρίσμα, στερούν από τον εαυτό τους έναν περαιτέρω εμπλουτισμό με blues/soul στοιχεία που η Cammie μπορεί να φέρει. Φυσικά η αισθητική τους είναι απόλυτα σεβαστή, για φαντάσου όμως πόσα ακόμα μπορούν να κάνουν, αν το θελήσουν.

Αποδίδοντας λοιπόν μια μουσική που αποσκοπεί στη συναισθηματική σύνδεση με τον ακροατή, οι Oceans Of Slumber υφαίνουν έναν βαθύ, γλυκόπικρο κόσμο στον οποίο η ψυχή γυρεύει να βρει καταφύγιο ή να απελευθερωθεί από τα δεσμά της. Όσοι αρέσκονται στον ατμοσφαιρικό metal ήχο θα ενθουσιαστούν, υπάρχουν όμως δωράκια για όλους: το λοξοκοίταγμα του "September" στις σονάτες του Beethoven, το εναρκτήριο κιθαριστικό jazz solo στο "To The Sea", η συμμετοχή του φανταστικού Mick Moss (Antimatter) στο "The Colours Of Grace", η διασκευή στο "Wolf Moon" των Type O Negative, είναι όλα πολύτιμες στιγμές μιας γενναιόδωρης δουλειάς. Μιας δουλειάς γεμάτη καρδιά.

Το "Oceans Of Slumber" είναι το λογικό βήμα μιας μπάντας που δικαίως μπορεί να θεωρείται μια (ανεπίκαιρη) ατμοσφαιρική metal υπερδύναμη. Θα σπαράξουμε, θα ντύσουμε τη μελαγχολία μας με λαμπερά χρώματα και θα ψάξουμε μαζί τους την κρυμμένη μας δύναμη, χωρίς ταυτόχρονα να σταματήσουμε να ελπίζουμε για κάτι ακόμα πιο σπουδαίο.