Metallica (With San Francisco Symphony)

Πάνε κιόλας 20 χρόνια από την πρώτη απόπειρα σύμπραξης των Metallica με Συμφωνική Ορχήστρα. Τι καλύτερος λόγος από το να γιορτάσουν την επέτειο αυτή με το #2. Τι καλύτερος λόγος από το να ακούσουμε/δούμε πόσα έμαθαν ή όχι. Και αλήθεια, τι καλύτερος λόγος από το να ακούσουμε αγαπημένα τραγούδια που δεν υπάρχουν στο πρώτο "S&M".

Χωρίς τη δεσπόζουσα φυσιογνωμία του Michael Kamen να διευθύνει και χωρίς τον πιστό στρατιώτη Jason Newsted αυτήν τη φορά. Με τους υπόλοιπους να κουβαλάνε επιπλέον 20 χρόνια στις πλάτες τους και τον Hetfield λίγο πριν φύγει για την καινούργια του απεξάρτηση. Με τρεις στούντιο δίσκους στο ενδιάμεσο που έχουν και το δικό τους, μικρό κομμάτι στην πίτα του "S&M²".

Γεγονότα, που τα λες και προκλήσεις. Προκλήσεις, που ποτέ οι Metallica δεν άλλαξαν το δρόμο τους προκειμένου να μην τις αντιμετωπίσουν και που τις περισσότερες των περιπτώσεων τις έφεραν εις πέρας. Ή ακόμα μια γιορτή. Πως αλλιώς γιορτάζουμε τις επετείους; Διασκεδάζοντας και περνώντας καλά. Για μας και για εκείνους που μας αγαπούν.

Είναι πολλά τα χρόνια που έχουμε να τους δούμε από κοντά. Πιθανώς θα γίνουν ακόμα περισσότερα

Για τους εαυτούς τους και για το κοινό τους. Τη Metallica family. Για εκείνους που είτε στα 18 τους είτε στα 35 τους, βούρκωσαν στα live τους επί ελληνικού εδάφους. Ο δίσκος αυτός, όπως και ο προκάτοχός του, μπορεί να καταγραφούν στατιστικά ως live στη δισκογραφία τους, είναι όμως κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Είναι συναισθηματικός. Κι εξηγούμαι:

Είναι πολλά τα χρόνια που έχουμε να τους δούμε από κοντά. Πιθανώς θα γίνουν ακόμα περισσότερα. Ένα μέρος του οξυγόνου μας είναι να τους βλέπουμε και δεν το έχουμε. Υποκατάστατο; Και γιατί όχι. Όταν η μεταφορά της απόδοσή τους είναι τόσο πετυχημένη στα μουσικά αυλάκια, τότε ναι. Όταν ακούω το "(Anesthesia) Pulling Teeth", δε με απασχολεί το αν και πόσες νότες έχασε ο Lars.

Όταν ξανακούω το δίδυμο της εισαγωγής, δε νιώθω πως αφού μεγάλωσαν οι Metallica μεγάλωσα κι εγώ μαζί τους. Όχι. Κι ας είναι το μούσι μου κι απ’ του Hetfield ξεξασπρότερο. Χαίρομαι που το "Halo On Fire" αποδεικνύει τη δεδομένη του ποιότητα και στις συμφωνικές συνθήκες, αλλά δε θα πανηγυρίσω. Δεν είναι αυτός ο σκοπός. Ο σκοπός είναι να αισθανθώ.

Όχι να ψάξω τη αντικειμενική τελειότητα που δεν υπάρχει, αλλά να τη νιώσω αν κι εφόσον μπορούσε να υπάρξει. Κι αυτή εξακολουθεί να είναι το "The Memory Remains". Όπου ο Hetfield μεταμορφώνεται στο Διευθυντή Ορχήστρας εκείνο που τον ξέρεις από μικρό παιδί, όταν ξεσήκωνε με τις ίδιες κινήσεις, ανύπαρκτους μουσικούς κι ακροατήριο μπροστά στα μάτια των κολλητών του.

Οι Metallica όταν παίζουν live έχουν κέφια. Δεδομένο κι αδιαπραγμάτευτο

Αν ήταν να χειροκροτήσω κάπου του στυλ Μπράβο ρε James, θα ήταν στο "All Within My Hands" και στην ισοπεδωτική επανεμφάνιση του μπασίστα Scott Pingel που έφερε στο προσκήνιο το όραμα περί ελεγχόμενου μουσικού χάους του Cliff Burton. Μπράβο ρε Scott . Περί συναισθήματος που λέγαμε. Διότι στην τελική περί αυτού πρόκειται, ειδικά όταν μιλάμε για συναυλίες. Πόσο δε μάλιστα, όταν αφορούν το σημαντικότερο metal συγκρότημα.

Που δεν έχει την ανάγκη, ποτέ άλλωστε δεν υπήρξε, να ξεσηκώνει το κοινό με τη βοήθεια γκαρνταρόμπας και μασκότ. Οι Metallica όταν παίζουν live έχουν κέφια. Δεδομένο. Και το κέφι τους αυτό είναι πλήρως μεταδιδόμενο, είτε μιλάμε για οπτικό είτε γι’ ακουστικό υλικό. Αν υπάρχει αυτό που λέμε υπεράνω κριτικής, θα το βιώσεις και πάλι εδώ. Όχι γιατί είναι αψεγάδιαστο, όχι.

Υπάρχουν και πάλι συνθέσεις που δεν κολλάνε 100% με την Ορχήστρα. Υπάρχουν στιγμές που η συνεννόηση δεν είναι στα φόρτε της. Στο "Nothing Else Matters" δε θα ακούσεις την τοπ ερμηνεία του Hetfield. Ούτε στο "Wherever I May Roam" θα απολαύσεις τα περίφημα επιφωνήματά του. Οι πρόλογοι και η επικοινωνία με το κοινό εξακολουθούν να είναι μερακλίδικα.

Απλά είναι η μοναδική μπάντα που έχει τον frontman εκείνο που αντικρίζεις στον καθρέφτη σου κάθε πρωί που ξυπνάς. Κι αυτό δεν είναι μόνο υπεράνω κριτικής. Είναι ο λόγος που δε θα μεγαλώσουμε ποτέ. Κι αυτό, είναι ανεκτίμητο.