Cave Sermon

Υπάρχουν άλμπουμ που σε κερδίζουν τεχνικά, με την αρτιότητα ή την ακρίβεια τους. Και υπάρχουν κι εκείνα τα έργα που δεν έρχονται για να εντυπωσιάσουν, αλλά για να μείνουν. Το "Fragile Wings" είναι το δεύτερο. Ένα έργο που δεν κάνει επίδειξη, δεν μπλέκει για να μπλέξει, δεν κυνηγάει το ετερόκλητο, αλλά αφήνει το στίγμα του. Αρκεί να το ακούσεις πιο… προσωπικά.

Ο Charlie Park όπως ειναι το όνομα του Αυστραλού εκ της Μελβουρνης, κάνει ένα άλλο, κάπως διαφορετικό και μεγάλο βήμα εδώ. Το "Divine Laughter" η προηγουμενη δουλειά του, ήταν σκοτεινό, σχεδόν δαιμονισμένο και βαρύ, αλλά αρκετά εσωστρεφές. Είχε αποδοχή και πήρε θετικά σχόλια. Είχε και μια death-ίλα που δεν με συναρπάζει όμως εμένα. Ισως ήταν και τα φωνητικά του Miguel Méndez. Ισως ήταν η ταχύτητα του. Στο "Fragile Wings" όμως, όλα ανοίγουν. Όχι προς το φως με την κλισέ έννοια, αλλά προς την απελευθέρωση. Είναι ένα άλμπουμ που δεν προσπαθεί να σε πείσει για τίποτα, απλώς υπάρχει, ανασαίνει, χτίζει κάτι μεγαλειώδες με υλικά που συνήθως ταυτίζονται με τον πόνο. Θα τα πάρω με σκόρπια σειρά: black metal riffs, σάπια φωνητικά, post-metal ατμόσφαιρες. Κι όμως, τίποτα εδώ δεν είναι βαρύ με την λασπώδη έννοια, αλλά είναι αρκετά και κυρίως πυκνό. Καλογραμμένα πυκνό. Εχει Amenra, Cult Οf Luna, Enslaved και Deafheaven, χωρίς να μοιάζει τόσο μα τόσο με καμία μπάντα, αλλά σαν να κρατάει τα καλά τους, αναλόγως το είδος (τους) που ακουμπά.

Από το πρώτο λεπτό του "Hopeless Magic", ξέρεις ότι κάτι άλλο γίνεται εδώ. Η μελωδία δεν είναι στολισμός παπαριάς, είναι ουσία. Οι κιθάρες στήνουν γέφυρες ανάμεσα σε αντίθετες έννοιες. Αυτό που κάπως σε ξεγελάει και θυμίζει progressive metal, όχι ότι δεν έχει στοιχεία, αλλα δεν στοχεύει εκεί. Είναι η σκληρότητα και η καθαρότητα, το φως και η άρνηση. Το "Arrows and Clay" κλείνει το μάτι σε όλο το φάσμα του post-metal καθώς είναι τραχύ, μελωδικό, φορτισμένο και ακούς ένα κομμάτι που χτίζει τη δική του αρχιτεκτονική μέσα στο χάος. Το "Moloch" παίρνει τα πάντα και τα μετατρέπει σε κορύφωση κι όταν έρχεται το "Ancient For Someone", δεν έχεις πια λέξεις μόνο χαρά. Tο κομμάτι είναι γεμάτο μοναδικές υφές και αφήνει μια αξέχαστη μυρωδιά, με μια τελική αίσθηση διασκέδασης. Αυτό κράτα.

Θα κάνω ξεχωριστή παραγραφο γι΄αυτό γιατι είναι ίσως το πιο ξεχωριστό. Μιλάω για το κομμάτι "Sunless Morning" που ξεχωρίζει λοιπόν με την ήρεμη, σχεδόν τρυφερή εισαγωγή του και το έντονο συναίσθημα που αποπνέει, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γεμάτη βάθος και ευαισθησία. Παρόλα αυτά, αυτή η ομορφιά έρχεται σε έντονη αντίφαση με τη σκοτεινή και σκατένια φύση που διαπερνά το κομμάτι, προσθέτοντας μια αίσθηση εσωτερικής σύγκρουσης και έντασης που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αλλά πραγματικά δώσε του προσοχή, ο ήχος του ειναι μοναδικός. Μερικά περάσματα ειναι τρομερά. Μπορεί να ειναι το αγαπημένο πολλών. Αν και το "Three-Headed Moth" το συναγωνίζεται στα ίσα γιατί είναι από εκείνα τα κομμάτια που καταλαβαίνεις από τις πρώτες νότες πως παίζει μια φαντασμαγορία ιδεών, αυθορμητισμού και δύναμης, που σφραγίζει την όλη ταυτότητα του άλμπουμ. Μπορεί τελικά να ειναι ο αστερίσκος του δίσκου.

Ο Park κάνει και τα φωνητικά αυτή τη φορά. Για μένα λειτουργεί καλυτερα. Δεν είναι για όλους. Αλλά όποιος καταλάβει το γιατί, θα ακούσει κάτι πολύ πιο ανθρώπινο από ένα ας πουμε καλό growl. Τα φωνητικά νιώθω ότι διαστέλλονται με τη μουσική. Είναι μέρος του χώρου, όχι μονάδα ξεχωριστή. Οι στίχοι μιλάνε για τραύματα. Αν και σε πολλά σημεία ειναι σκόρπιες, σκέτες, πεταμένες λέξεις και δύσκολα πιάνεις νόημα. Αναφέρονται σε γενιές που κουβαλούν πόνο και σκοτεινές μνήμες, σε έναν κύκλο βίας και αναζήτησης ταυτότητας μέσα στον χρόνο.

Η παραγωγή είναι καθαρή αλλά όχι γυαλισμένη. Οι δυναμικές είναι ζωντανές. Οι εναλλαγές δεν είναι εκεί για να εντυπωσιάσουν και να ξεγελάσουν, απλώς έτσι κινείται ο νους που τα έγραψε. Ειναι μια σοβαρά ελεγχόμενη ενορχήστρωση, αλλά μαλλον και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της δημιουργίας. Εμένα μου ταιριάζει πάρα πολύ. Και όλο αυτό κρατάει σαράντα λεπτά που δεν είναι αρκετά. Οταν εγώ, τα σαράντα λεπτά τα νιώθω λίγο και τα κομμάτια μου άρεσαν τόσο πολύ ξέρω οτι διασκέδασα.

Το "Fragile Wings" δεν είναι το τέλειο ρε. Είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο. Είναι αυθεντικό, με μια καθαρότητα πρόθεσης που σπάνια συναντάς σε οποιοδήποτε είδος μουσικής. Δεν ειναι φασαίικο ντε. Είναι εκείνο το άλμπουμ που ακούς και μετά θες να πεις σε κάποιον ρε άκου αυτό ρε φίλε δεν ξέρω γιατί, αλλά πρέπει. Κι αυτό εμένα μου λέει πολλά.

Bandcamp