Mammock

Πέρασαν ήδη δύο χρόνια από τότε που οι Mammock μας κόλλησαν τη θορυβώδη τους φαγούρα, μια φαγούρα που αποδείχτηκε ιδιαίτερα μεταδοτική μέσα στους underground κύκλους.

Με τον πήχη και τις απαιτήσεις ήδη ψηλά, ήμασταν απολύτως έτοιμοι και με ορθάνοιχτο το κριτικό μας μάτι. Πως όμως να αντιμετωπίσεις ένα άλμπουμ που έρχεται με διάθεση να σε κατασπαράξει;

Το γκρουπ χαρακτηρίζει - δόκιμα - τον εαυτό του ως weird rock, για όσους όμως δεν τους γνωρίζουν, το υβρίδιο που οικοδομούν οι Mammock είναι αρκετά πιο περίπλοκο: noise rock, punk, math-rock, hardcore, alternative, έως και sludge metal αναφορές, ενώνονται και μορφοποιούν ένα συμπαγές ηχητικό περιβάλλον που εξαπολύεται προς τον ακροατή με δύναμη τοξική αλλά και καθαρτική. Το γεγονός ότι η μπάντα κάνει όλα αυτά τα ιδιώματα να μοιάζουν τόσο αδιαχώριστα και αδιαπέραστα οφείλεται στο ότι πρόκειται για μια σύναξη εξαιρετικών μουσικών που επενδύουν πρωτίστως στη χημεία τους. Ο συνδυασμός αυτός είναι προφανώς καυτός και ενισχύεται επιπλέον από τον εκπληκτικό ήχο που σκάρωσαν και αυτή τη φορά στα Ignite studios.

Ενώ όμως το "Rust" έχει τις ίδιες ηχητικές αναφορές με του ντεμπούτου, μπορείς να παρατηρήσεις κάποιες αισθητικές διαφορές. Όντας ένα από εκείνα τα pandemic albums στα οποία μπορείς να αφουγκραστείς την ψυχολογική πίεση που δέχτηκαν οι δημιουργοί του, το "Rust" ακούγεται ελαφρώς βαρύτερο και σκοτεινότερο από το "Itch". Οι δυσαρμονίες έχουν κατακλύσει κι άλλο τα riffs του Γιάννη - ευτυχώς με τρόπο αρκετά jazzy - και οι ρυθμοί του Κλέαρχου και του (πρώην μέλος πλέον) Βαγγέλη είναι κάπως λιγότερο παιχνιδιάρικοι, περισσότερο «ίσιοι» κι επιθετικοί. Η μεταστροφή αυτή μπορεί να είναι ανεπαίσθητη, είναι όμως υπαρκτή. Κι ενώ ο Ανδρέας κάνει καλή δουλειά στο να κάνει τα φωνητικά του, παρά το γρέζι τους, όσο πιο θεατρικά και «καρτουνίστικα» γίνεται, ο βαρύτερος ήχος σε συνδυασμό με το στιχουργικό ξύσιμο σκληρών θεμάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, κάνει τους Mammock να ακούγονται σε αυτό το άλμπουμ περισσότερο θυμωμένοι, παρά σαρκαστικοί. Διότι όσο διασκεδαστικό κι αν ακούγεται ένα "Boiling Frog", αν καταλάβεις τί πραγματεύονται οι στίχοι, κάθε χαμόγελο παγώνει… Μην χάσετε τους στίχους του ‘’Rust’’.

Ενώ όμως ευχόμαστε, στη μεγάλη εικόνα της μελλοντικής τους εξέλιξης, οι Mammock να μην χάσουν τον σαρκασμό έναντι του heaviness και να παραμείνουν πρώτα μια rock μπάντα παρά να διαλέξουν τις όποιες «ευκολίες» ενός πιο μεταλλικού ακροατηρίου, στο παρόν το "Rust" ηχεί απολύτως καίριο. Διότι αν θεωρηθεί - όπως κάθε έργο τέχνης οφείλει - ως ένα αποτύπωμα του τόπου και του χρόνου στο οποίο δημιουργήθηκε, ο ήχος και η θεματολογία του είναι ακριβώς αυτά που πρέπει να είναι. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες γκρουπ στις γειτονιές των ελληνικών πόλεων που μαγειρεύουν θορυβώδεις μουσικές με καυστικό στίχο και το "Rust" μοιάζει να μπορεί να σταθεί ως πρώτο μεταξύ ίσων, μετατρέποντας τον θυμό και τις απογοητεύσεις που βράζουν στην ελληνική κοινωνία σε εύστοχη και εύστροφη noise rock μουσική.

Στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησαν, οι Mammock δηλώνουν ότι τους ενδιαφέρει περισσότερο να ακούγονται αυθεντικοί παρά φρέσκοι. Ξέρουν καλά γιατί το λένε: η μουσική τους έχει εντονότατες 90s noise rock αναφορές, με το όνομα των Jesus Lizard να έρχεται πρώτο στο νου. Εξάλλου, δύο πράγματα είναι γνωστά πως η Ελλάδα δεν έζησε: τις ζυμώσεις του Διαφωτισμού και - εξαιτίας των κατάλοιπων του 80s rock χουλιγκανισμού και του μονοπωλιακού χαρακτήρα του Τύπου της εποχής - το αμερικανικό noise rock των 90s. Καταφέρνουν όμως - μυστηριωδώς - τελικά να ακούγονται και αρκετά φρέσκοι, πρωτίστως εξαιτίας της ωμής ενέργειας που εξαπολύουν. Ενέργεια που μετατρέπει το "Bats" (προσωπικό αγαπημένο μου) σε ένα από το πιο πορωτικά πράγματα που άκουσα φέτος ή τα πιο παρδαλά "Dancing Song" και "Last Days Of The Second Elephant Man" σε underground rock διαμαντάκια. Δεν υπάρχει όμως περιττό δευτερόλεπτο στα επτά τραγούδια του "Rust": οι δομές των κομματιών εστιάζουν στη φυσική τους ροή παρά σε αλλόκοτες εναλλαγές και, ως αποτέλεσμα, το άλμπουμ ρέει ταχύτατα.

Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν - ηχητικούς, καλλιτεχνικούς και ιδεολογικούς - το "Rust" αποτελεί συνολικά ένα εξαιρετικό άλμπουμ που μπορεί και πρέπει να ξεχωρίσει από την εγχώρια μουσική σοδειά. Αυτήν τη στιγμή, οι Mammock μοιάζουν να έχουν στην κατοχή τους όλα τα εργαλεία που χρειάζονται για μια συναρπαστική rock πορεία - στις φαντασιώσεις μου μπορούν να εξελιχτούν στους Έλληνες Oxbow. Κι ενώ θα ελπίζουμε πως στο μέλλον δεν θα απολέσουν τον θεατρικό, τον θεοπάλαβο, τον βαθιά καλλιτεχνικό και πολύχρωμο μουσικό τους ψυχισμό, το "Rust" καλεί σε απανωτές ακροάσεις, προβάλλοντας τη δύναμη, το ταλέντο και την ειλικρίνεια του. Δεν ζητάμε πολλά περισσότερα από έναν πραγματικά καλό rock δίσκο.

Bandcamp