King Gizzard & The Lizard Wizard

Όταν έσκασαν περίπου από το πουθενά στα μεγάλα ροκ σαλόνια οι King Gizzard & The Lizard Wizard στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ήταν εύκολο να τους αντιμετωπίσει ο οποιοσδήποτε ως μία απλά υποσχόμενη μπάντα του ψυχεδελικού χώρου. Τα δείγματα της ιδιοφυούς παραξενιάς του Stu Mackenzie και της παρέας του ήταν ήδη εκεί. Ανάμεσα στα ανυποψίαστα αυτιά και τα παραπλανητικά, έντονα χρώματα ωστόσο ήταν εύκολο να παρασυρθείς. Δεν θα ήταν δα η πρώτη ή η τελευταία περίπτωση που θα μπορούσε να αρκεστεί σε μία ασφαλή αναπαραγωγή καθιερωμένων μοτίβων με μικρές παραλλαγές.

Το πρώτο γενναίο χαστούκι ήρθε με τη μορφή της ατελείωτης, υστερικής λούπας του "Nonagon Infinity". Το δεύτερο λίγο αργότερα, όταν μέσα σε διάστημα μερικών μηνών κυκλοφόρησαν πέντε δίσκους που πήγαιναν από πειραματισμούς σε μικροτονικές φόρμες μέχρι jazzy υβρίδια και έναν σκασμό διαφορετικούς ήχους στο ενδιάμεσο. Κι αν η εξερεύνηση θεόμουρλων μπασταρδεμάτων δεν φαίνεται να έχει τελειωμό στο προσεχές μέλλον, η σχέση της μπάντας με τα μικροτονικά διαστήματα είχε από τότε όλα τα στοιχεία του έρωτα με την πρώτη ματιά. Το κρυμμένο "Vol. 1" στο εξώφυλλο της Ιπτάμενης Μπανάνας ήταν απλά η μικρή φωτεινή επιγραφή.

Η πρόσφατη επιστροφή στο ύφος με το "K.G." είχε την απαραίτητη groovy ατμόσφαιρα και κάμποσους κρυμμένους άσσους στο μανίκι για να κερδίσει το στοίχημα, χωρίς δυσκολίες αλλά και χωρίς να ξεπεράσει τον προκάτοχό του. Το να περιμένει κανείς από το τρίτο μέρος κάτι ριζικά διαφορετικό θα ήταν παράλογο. Οι ρυθμοί, οι μελωδίες και τα παιξίματα συνεχίζουν στα γνώριμα ανατολίτικα μονοπάτια. Από το έξυπνα διαλεγμένο γεια χαραντάν των "If Not Now Then When?" και "O.N.E." μέχρι τα γεμίσματα του "Supreme Ascendancy" και την κάπνα του "Ataraxia", το σύνολο τούτη τη φορά ρίχνει λίγο επιπλέον chill στο καζάνι, διατηρώντας προσεκτικά τις ισορροπίες.

Το μόνο λάθος του "L.W." είναι ότι δεν κυκλοφόρησε καλοκαίρι. Η φωτεινότητα και το όλο στήσιμο παρακαλάει για ήλιο και υψηλές θερμοκρασίες. Το φασαριόζικο μάζεμα στο περίπου-ομώνυμο οχτάλεπτο είναι αρκετό για να στείλει ακόμα και περαστικούς προς αναζήτηση παγωμένης μπύρας. Αν μετά από αυτό κάποιοι συνεχίζουν να παρακαλάνε για μια πιο ευθεία ψυχεδελική αισθητική, μπορούν να κοιτάξουν προς τη μεριά των Psychedelic Porn Crumpets. Για τους υπόλοιπους που περιμένουν κάτι τελείως απρόβλεπτο από τον Mackenzie, με δεδομένα τα μυαλά του και τη συναυλιακή ανομβρία, δεν θα ήταν παράξενο αν αυτό έρθει απροειδοποίητα άμεσα.